Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist,van zodra er een nieuw artikel op deze blog verschijnt vertrekt er een reminder per e mail.
Beoordeel dit blog
Kreten vanuit het Ottenstadion
De beste stuurlui staan aan wal
21-05-2010
Dances with devils ...
De analyse van het afgelopen jaar is ietwat verstoord door de actualiteit. In plaats van een propere chronologisch correcte samenvatting van dit seizoen gaat het eerste stuk uit de 2009-2010 reeks over Christophe Lepoint. Bernd Thijs en hij zijn namelijk opgeroepen voor de Rode Duivels en hebben bovendien allebei op het veld gestaan en goed gespeeld. Christophe Lepoint heeft er zelfs nog een schepje bovenop gedaan door de eerste Buffalo in eeuwen te zijn die scoort voor de Rode Duivels (als iemand weet hoe lang dat al geleden is -> please inform me).
Op basis van zijn prestaties bij Moeskroen, zijn verleden bij Anderlecht en de Nationale jeugdploegen waren de verwachting rond onze nieuwe kale beer hooggespannen. Maar Lepoint, zoals zoveel spelers voor hem, kon niet direct voldoen aan de vereisten van de supporters. Het kan voor velen onder jullie nu wel wat vreemd klinken maar na een paar matchen (en de daaropvolgende reeks op de bank) werd het label miskoop al rond zijn nek gehangen. Eens te meer waren de doemdenkers mis, voor een keer zat ik zelf niet bij die groep (tot mijn eigen verbazing). Niet per se omdat ik een groot voetbalkenner ben maar vooral omdat ik spelers waarin ik geloof veel meer ga verdedigen dan spelers die ik niet kan uitstaan (Leye zal altijd extra kritisch benaderd worden bijvoorbeeld).
Maar wat heeft er nu eigenlijk voor gezorgd dat Lepoint op één seizoen van bankzitter bij een Belgische subtopper (toen nog) geëvolueerd is naar invaller bij de Rode Duivels en centrale speler van de bekerwinnaar 2009-2010 (ik ga dat tot in den treuren blijven herhalen)? Het is niet zijn technische overwicht, noch zijn zuivere passing die hem daar hebben gebracht. Waar ik uiteraard niet mee wil beweren dat hij geen technische bagage heeft of niet kan passen maar het zijn niet die kwaliteiten die hem in het oog doen springen. Maar wat dan wel Het antwoord is simpel , Lepoint is een echte Buffalo.
We houden allemaal van de verfijnde dribbelkonten als Bouss en Yassin, we staan vol verbazing te kijken naar de traptechniek van Azofeifa en genieten van de rust die Thijs in het middenveld brengt maar wat ons allemaal unaniem over de schreef trekt zijn de spelers die zich 95 minuten lang doelgericht (belangrijke nuance) de ziel uit het lijf lopen. Als die speler dan nog eens makkelijk scoort, geen kapsones heeft, zich niet laat wegzetten in rechtstreekse duels en het team op sleeptouw neemt dan is hij een echte Buffalo. Lepoint heeft al die kwaliteiten in overvloed, hij jaagt en vecht maar denkt tegelijkertijd ook altijd naar voor. Een van mijn vrienden heeft het gisteren perfect omschreven met Lepoint in de ploeg heb je er in één keer aanvallende en verdedigende speler bij. Sommige wedstrijden begon hij in de verdediging, schoof hij door naar het middenveld om dan op het eind in de aanval te gaan staan. Om dat allemaal in één wedstrijd te verwerken moet je een goed voetbalhoofd op je schouders hebben staan en een hekel hebben aan vedette maniertjes. Want echte vedetten trekken daar hun neus voor op. Naast alle bovenstaande kwaliteiten beschikt hij nog over een goede basistechniek en behoud hij het overzicht te midden van de strijd. Want vergis je niet, Lepoint is geen voetballer maar een warrior, de indianengroet zouden we eigenlijk alleen voor hem moeten brengen.
Maric had het al voorspeld toen hij de deuren van den Ot achter zich sloot, Gent zal me niet missen want met Christophe hebben ze de perfecte vervanger in huis. Je kan niet ontkennen dat het vertrek van Maric ergens bevrijdend heeft gewerkt voor Lepoint. Dat én de terugkeer van Thijs, iemand die al die energie in goede banen kan leiden en bijsturen waar nodig, waren bepalend voor de ontbolstering van onze kale vriend tot de international die hij nu is.
Laat het een les zijn voor alle zelfverklaarde vedetten: Met inzet en zelfkennis kom je soms een stuk verder dan met grote woorden en sporadische flitsen.
Het seizoen 2009-2010 zit er op en vanaf vrijdag begin ik met een reeks analyses van het succesvolste seizoen uit de geschiedenis van Kaa Gent. Maar vandaag is het tijd voor een tussendoortje.
De geruchtenmolen wordt langzaamaan op gang getrokken, de laatste wedstrijden zijn gespeeld en nu komt de periode eraan dat het niet meer over prestaties op het veld gaat maar over de economische realiteit van de clubs. De financiële tussenstanden worden opgemaakt en waar sommige clubs hun wonden likken en wanhopig de horizon afspeuren naar enkele onverwachtse euros, zijn er ook die clubs die goed geboerd hebben. In het buitenland heb je nog de derde categorie, deze met onbeperkte middelen ongeacht hun financiële resultaten.
Tijdens de volgende maanden blijf ik aandachtig de voetbalberichten volgen want ondanks het feit dat er geen competitievoetbal is, blijken de volgende weken cruciaal te zijn voor het succes van een club. We kijken allemaal reikhalzend (sommigen iets meer dan anderen: paragraaf4) uit naar spelers die de club komen versterken maar volgen tegelijk ook de uitgaande transfers met een bang hartje (of af en toe met veel plezier). Dit seizoen lijkt de transfersaga bij Kaa Gent vooral gedomineerd te worden door twee erg belangrijke schakels van de ploeg. Daarmee bedoel ik uiteraard eerst en vooral Michel Preudhomme nipt gevolgd door onze Venezolaanse rechtsback Roberto Rosales. Voor allebei geldt dat het vooral de Portugese topclubs zijn die aan hun mouwen trekken maar blijkbaar zou ook Twente wel eens diep in de buidel willen tasten om het duo binnen te halen. Je kan het hen ook niet echt kwalijk nemen dat hun scouts Gent bleven volgen nadat de transfer van Ruiz zo een schot in de roos bleek te zijn.
Qua inkomende transfers blijft het voorlopig nog betrekkelijk rustig al dook vandaag het gerucht Jakovenko weer op in de pers. Ik ga mezelf even bestoefen door te zeggen dat ik al maanden geleden had aangekondigd dat we achter Jakovenko gingen aangaan. De meningen over hem zijn verdeeld maar wat ik van hem gezien heb bij Westerlo dit seizoen doet toch het beste vermoeden. Hij heeft een goed schot, scoort betrekkelijk vlot, heeft een dribbel in de voeten en kan het overzicht behouden. Bovendien is hij nog redelijk jonge en werd hij net voor de eerste keer opgeroepen voor zijn nationale ploeg. Twee zaken die zijn eventuele doorverkoopwaarde positief kunnen beïnvloeden. De sceptici wijzen dan weer op zijn zwakke mentale weerbaarheid. Deze transfer staat echter niet los van de trainerskwestie, blijkbaar zou hij enkel willen komen als Michel ook volgend jaar nog de scepter zwaait in het Ottenstadion.
De eerste grote buitenlandse transfer van deze zomer is blijkbaar al in kannen en kruiken, David Villa gaat de voetbalmachine in Barcelona vervoegen voor een zacht prijsje (45 miljoen euro). Dat supporters kicken op grote namen is algemeen geweten. Een bewezen sterspeler die uw club komt versterken doet een fanatieke supporter direct dagdromen. Er zijn echter mensen die nog veel verder gaan dan dromen. Onlangs stootte ik per toeval op een van de grappigste (en idiootste) voorbeelden van hoe ondoordacht sommige supporters omgaan met hun clubliefde. Twee supporters van Manchester City gingen zodanig op in de hoerastemming rond hun club dat ze prompt een nieuwe tatoeage lieten bijplaatsen. De 25 jarige Kirk Bradley nam een tatoeage met een afbeelding van de CL trofee met daarnaast de vermelding Manchester City Champions League winners 2011 het kleine probleempje hier was dat niet City maar de Mighty Lillywhites van Tottenham die laatste plek hebben ingepikt Kirk bekijkt het nog positief en gaat de datum laten veranderen naar 2017. Zijn collega supporter, Christopher Atkinson ging echter nog een stapje verder. Toen hij vernam dat zijn club een astronomisch bod had uitgebracht op zijn favoriete speler , Kaka, liet hij de naam van de speler op zijn borst vereeuwigen. Om daarna tot de vaststelling te komen dat Kaka doodleuk tekende voor de Koninklijke uit Madrid. Als iemand me zoekt de volgende dagen zeg dan maar dat ik een tatoeage van Messi in een blauw witte Jako outfit op mijn rug laat plaatsen.
Maandagochtend en de euforie na de bekerzege is lichtjes afgenomen behalve als ik matchverslagen, youtube filmpjes of facebook fotos van zaterdag zit te checken. Wat op dit moment ongeveer 80 % van mijn tijd in beslag neemt (indien mijn baas dit leest : just kidding ).
Iedereen die naar Brussel is getrokken zal wel zijn eigen verhalen hebben en ik hoop echt dat het voor iedereen een prachtige dag was. Voor mij was het alleszins zo, al wil mijn houten hoofd me laten geloven dat ik hier langzaamaan te oud voor word. Het was een dag die ik me nog lang ga herinneren, van mijn ochtendwandeling door de ontwakende binnenstad tot de nachtelijke verzameling ultrascheve supporters op het Sint-Pietersplein. Het begon alvast goed toen we verzamelden aan het St. Pieters station, de meesten waren al volledig in uniform (behalve ikzelf wegens het uitdelen van mijn attributen aan de volgende generatie Buffalo in de familie), we kregen dan nog eens heuglijk nieuws van een van de (hopelijk ) vaste lezers van deze blog dus de dag kon eigenlijk al niet meer stuk (nogmaals proficiat man!). De verbaasde gezichten van de nietsvermoedende oudjes op de trein waren echt geld waard. Je zal maar een B dagtrip kopen op een rustige trein om dan plots overspoeld te worden door een uitgelaten bende halvegaren in carnavalskostuums. De ware dronkenlappen onder ons lieten de Jupiler links liggen en schakelden direct over op bruine rum, onze strooptocht richting hoofdstad was goed begonnen.
Ondanks de redelijk massale machtsontplooiing van die andere blauw witte bende met hun zwaailichten was de sfeer enorm ontspannen. De Cercle fans liepen rustig door de buffalovillage en er werd lustig verbroederd (op de zeldzame randdebiel na). Het buffalodorp kon wegens de ligging niet tippen aan het dorp van de vorige finale maar de uren voor de aftrap waren toch de moeite waard. Niet in het minst door de human aquarium ervaring , als je u door de massa bewoog kwam je ogen te kort. Overal grappige, marginale en ronduit geschifte outfits en vooral overal mensen die je anders nooit op het voetbal ziet. Die mensen worden soms door zuurpruimen als succesos omschreven maar daar doe ik niet aan mee , elke nieuwe Buffalo is welkom.
Voetbal een feest is een zinsnede die nogal vaak sarcastisch gebruikt wordt maar zaterdag was de die negatieve ondertoon nergens voor nodig. Voor sommigen zat het feest er zelfs al iets te vroeg op (of was het feest iets te vroeg begonnen) maar het merendeel van de 22.000 meegereisde Buffalos zullen wel tot in het stadion geraakt zijn. Samen met de 5000 mensen op het Sint-Pietersplein oogde ons legioen wel indrukwekkend. Het is enorm jammer dat we deze zomer niet in het nieuwe stadion kunnen want na zo een seizoen zou de abonnementenverkoop lopen als een trein. Het aantal supporters dat niet uit de Gentse agglomeratie komt was ook opvallend, een fenomeen dat zich nog maar recentelijk is beginnen te ontwikkelen.
Over de wedstrijd zelf kan ik kort zijn, de sfeer zat er goed in maar het was geen spetterende match. Daarvoor moet je met twee aanvallend ingestelde ploegen zijn en Cercle kwam duidelijk te kort. Niet dat we er zo vlot doorkwamen maar na die eerste goal van Coulibaly (zijn zoveelste belangrijke goal van het seizoen) ging er een golf van opluchting door de blauwwitte kant van het stadion. Er kan altijd iets misgaan maar Cercle leek nooit bij machte tegen te scoren , niet in het minst dankzij de secure Gentse verdediging. Wils en Suler domineerden hun rechtstreekse tegenstanders als nooit tevoren. De goals van Leye en Grondin waren de kers op de taart. Thijs en Lepoint heersten op het middenveld en de spitsen deden wat van hen verwacht werd, assists geven en scoren.
De opluchting en vervoering tijdens de festiviteiten op de gezichten van de mensen rond mij sprak boekdelen, zo voelt het dus om een echte prijs te pakken. Hopelijk mogen we zo'n dagen nog veel meemaken in de toekomst en stiekem hoop ik echt dat we ooit eens de titel kunnen pakken. Al zullen we daarvoor nog ferm moeten groeien. Maar dat zijn (net als de contractverlenging van Michel P.) zorgen voor later.
Gent pakt de beker, het aantal supporters neemt steeds toe, het stadsbestuur staat achter de club en er is misschien nog groeimarge qua budget en aantal supporters
