Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist,van zodra er een nieuw artikel op deze blog verschijnt vertrekt er een reminder per e mail.
Voor iedereen die het balspelletje in het hart draagt zijn het eigenlijk trieste tijden. Of het nu gaat over sjeiks die clubs opkopen , play offs onder het mom van verhoogde spanning of clubs die hun stadion de naam van de sponsor geven. Uiteindelijk draait het allemaal rond inkomsten die dienen om de primadonnas die het huidige voetbalklimaat bevolken te kunnen betalen. Dat spelers als Boussouffa naar Dagestan trekken of dat een oude vedette nog wat geld gaat scheppen in Qatar of de States kan je hun individueel niet kwalijk nemen. Maar als fenomeen is het wel onrustwekkend. Spelers als Balotelli die te dom zijn om te helpen waaien verdienen op een week wat de meeste mensen nog niet in een volledig jaar samenrapen. Begrijp me niet verkeerd , ik vind dat als je een talent hebt dat zeldzaam en veelgevraagd is dan mag dat ook gepast verloond worden. Vele andere topsporters moeten veel meer in hun passie steken voor veel minder geld maar die hebben dan de pech dat sporten als Judo , Speerwerpen en dergelijke nu eenmaal niet zon uitstraling hebben. Minder supporters, minder sponsors betekent minder geld. Hetgeen wat me het meeste stoort is dat er steeds minder club en spelliefde overblijft.
Zo las ik onlangs een nogal verbijsterend bericht over een speler van Stoke City, Jermaine Pennant. Na een avontuur in Spanje bij Zaragoza kwam Jermaine terug naar zijn eiland om zijn kunstjes in het Brittania stadion te gaan vertonen. Hij was echter vergeten dat hij nog een aantal kleine persoonlijke zaken in Spanje had achtergelaten. Maar de attente politie van Zaragoza was zo vriendelijk om hem op die vergetelheid te wijzen. Wat had onze vriend Jermaine in Spanje achtergelaten dat zo belangrijk was dat de guardia civil moest optreden , vraag je ? Wel , hij was volledig vergeten dat zijn Porsche 911 al 5 maanden aan het station van Zaragoza stond mét de sleutels op de passagierszetel. Ach , iedereen verliest wel s iets zeker ?
Gelukkig heb je nog spelers die naast het geld ook nog genieten van het spel en zich volledig geven, spelers die vooral willen winnen (en uiteraard ook veel geld verdienen ) en zich niet zomaar neerleggen bij de vedette cultuur van tegenwoordig. Bijvoorbeeld Ryan Giggs kon al lang in de zon gaan liggen voor de rest van zijn leven en nooit iets tekort komen , maar hij kiest ervoor om zich nog op en top te verzorgen en al wie hem de laatste weken ziet spelen kan niet anders dan bewondering opbrengen voor wat hij op zijn 37e nog realiseert of zelfs een zekere Sergio C die in de nadagen van zijn carrière in België kwam spelen en direct het voortouw nam. Spelers die niet enkel voor het geld spelen maar vol elke uitdaging aangaan.
Via dit omwegje kom ik op het uiteindelijke doel van mijn tekstje, namelijk een bloemlezing aan het adres van Raul Gonzalez Blanco, de man die van one touch goals zijn specialiteit heeft gemaakt. Een van mijn favoriete spitsen aller tijden , niet zo flitsend als de Ronaldos van deze wereld maar de flair en de eenvoud die hij in zijn spel legt zijn bewonderenswaardig.
Nadat hij bij Real Madrid alle records had gebroken (clubtopschutter, Europees topschutter met 71 doelpunten waarvan 69 in de CL, recordhouder aantal CL matchen ) met onder meer 323 goals in 741 officiële wedstrijden voor de club (en dan vergeten we nog zijn massa assists) , na drie zeges in de Champions League en geen enkele rode kaart doorheen zijn hele carrière kon hij gerust nog wat geld scheppen op de bank bij Real of een van de rustoorden voor voetballers op hun retour gaan bezoeken. Maar de honger die hem zijn hele carrière heeft getypeerd nam opnieuw de bovenhand. Een seizoentje als derde of vierde keus zag hij niet meer zitten. Iedereen verwachte zich aan een afscheid van het topvoetbal maar dan was het buiten zijn eergevoel gerekend. Hij kondigde aan dat hij zijn carrière ging voortzetten bij Schalke 04.
Op je 33 ste na een heel leven lang bij Real en als Spanjaard nog beslissen om een volledig nieuw leven te beginnen in Duitsland , niet meteen het meest tropische land. De koude , de taal en de volledig verschillende mentaliteit schrikten hem niet af. Zelfs de berichten over de bestuurlijke problemen en de nakende sportieve malaise hadden geen invloed op zijn beslissing. Hij wordt uiteraard ook dik betaald voor zijn diensten in Schalke maar iets zegt me dat hij op andere plaatsen minstens evenveel kon verdienen met veel minder moeite. Maar hij moest en zou nog CL spelen en ondanks de aanwezigheid van jonge en dure aanvallers als Farfan en Huntelaar is Raul de onbetwiste titularis centraal vooraan bij Schalke. Met twaalf goals in 28 matchen (waaronder alweer 3 CL goals en twee hattricks in competitie) heeft hij de criticasters de mond gesnoerd. Als je zijn loopvermogen , zijn infiltraties en gedrevenheid nog ziet en die dan vergelijkt met veel van de huidige jongere pseudo vedetten dan is het verschil enorm. Vanavond verdedigen zijn ploegmaats en hij hun voorsprong bij de regerende CL titelhouder Inter Milaan ,als ze dat tot een goed einde brengen wacht de halve finale tegen Man U wat voor een club als Schalke een half mirakel zou zijn.
