De eerste kreet zal kort zijn.Dat was de het eerste wat bij me opkwam. Maar toen ik nadacht over het onderwerp van mijn kreten en onder welke vorm ik die zou uiten kwam de twijfel opzetten. Zou de eerste kreet wel kort zijn als ik het over voetbal heb ? Kan ik er in slagen om mijn voornaamste passie te beschrijven in een korte en zinnige tekst ?

 Zeggen dat voetbal mijn leven is zou overdreven zijn maar het beheerst toch een groot deel van mijn dag. En dan is beheersen nog zo een negatieve term want ik ervaar het zelfs niet als een dwang of een obsessie maar als een passie. Zelf op het terrein staan , ernaar gaan kijken en die passie delen met anderen. De speelse rivaliteit tussen supporters van verschillende ploegen , de emoties die oplaaien voor en na een belangrijke match , heerlijk.

Ik kan ongelooflijk genieten van een simpele balcontrole onder druk van een tegenstrever , een kleine onopgemerkte schouderbeweging die een verdediger op het verkeerde been zet , de perfect uitgevoerde tackel , de reflexsave van een wereldkeeper.

MAAR … het kan me ook ongelooflijk frustreren. De zoveelste scheidrechterlijke dwaling , het gevoel bestolen te zijn dat daaruit voortkomt, de hoon van andere supporters na een nederlaag en de reality check na een pijnlijke nederlaag het afgelopen weekend als uw vrienden/kennissen/collega’s u confronteren met uw grootse verwachtingen en ditto uitspraken van de vrijdag. Om nog niet te spreken van het feit dat ik nog half niet zoveel kan doen met een bal als ik zou willen.

Ik doe het mezelf ook aan door steeds de moeilijkste optie te kiezen. Kaa Gent en Tottenham hotspur  zijn de clubs die me het nauwst aan het hart liggen,  jammer genoeg niet de grootste noch de meest succesvolle clubs, erger nog … het  zijn clubs die trouw zijn aan wat ik omschrijf als het “net- niet syndroom” . Rebelse clubs met veel ambitie , met een bestuur dat graag wel eens tegen de schenen schopt. Clubs ook met een tribune vol extreem kritische coaches maar vooral clubs die aan het eind van de rit bijna altijd met lege handen achterblijven. Waarna we weer een zomer intrekken vol hoop en verwachtingen , vol nieuwe potentiële supersterren en grote beloften.

Beloftes die we niet kunnen nakomen. Beloftes die ook ik openlijk in twijfel trekm  maar diep vanbinnen is er steeds die verdome hoop dat het dit seizoen nu wel eens gaat lukken, dat het nu eens meezit op die moeilijke momenten , dat alle stukjes van de puzzel samenpassen, dat … Maar als dat opnieuw niet gaat lukken dan heb ik hier misschien een uitlaatklep gevonden. Wie weet heeft het zelfs een therapeutisch effect ...

One can only hope …

Ps en daar heb je die verdomde hoop terug

29-07-2009 om 00:00 geschreven door Father Sha