ik heb vandaag mezelf weggegeven dieper dan ik ooit ben geweest en ik heb gezien angst, wantrouwen, twijfel ik weet het ik heb een zwarte vlek op mijn ziel en mensen begrijpen dat niet
Hier zit ik nu moederziel alleen. Italië heeft laten weten dat ze al
terug in Italië zitten, helaas geen tijd genoeg om ook mij een bezoekje
te brengen (maar goed ook want in die toestanden hier...)
En Kramikske zit blijkbaar thuis. Niet teruggekomen gisteravond, zal
niet gelukt zijn. Tja, na zo twee dagen gewoon verdwijnen...
En ik zit nu zielig alleen thuis ziek te wezen... ;-)
Geslapen tot halfelf, mezelf dan toch maar gedwongen om dat bed uit te
komen, een douche te nemen en toch iets binnen te steken. Manman die
kop draait. Ik sukkel zetel in zetel uit, lekker lui en ziek wezen (grrr ik haat dat), hopende dat een dagje toegeven morgen beterschap brengt. Zodat ik toch wel minstens de helft van mijn gemaakte plannen kan uitvoeren. Bezoek aan de bank ga ik afbellen, het containerpark gaan we op een andere manier oplossen. Boodschappen zijn broodnodig, die moet ik doen. En daarna zien we dan wel. Maar eerst nog wat uitzieken. En.... surprise! Kramikske is hier!
alletwee ziek. ikke met koorts en pijnlijk hoofd en heet oor, Kramikske in bed met... ja met wat? oververmoeid, overwerkt, overstressed, op weg naar een burn out zeg maar. moest eens gebeuren, met het ritme dat hij nu al anderhalf jaar aanhoudt en alle problemen die er dan nog eens ongecontroleerd bijkomen. de dokter deed er niet echt geweldig over, ik had meer van hem verwacht. misschien had ik explicieter moeten zijn, ipv Kramikske te laten uitleggen, MIJN diagnose geven. enfin, hij heeft vitaminepreparaten gekregen en een soort balanceermiddel, een homeopatisch middeltje dat voor meer evenwicht in zijn energie moet zorgen. en hij is bij mij gebleven, hier kan hij slapen, zegt hij, hier is hij rustig, voelt hij zich beter. ik wou dat hij hier (eventjes dan toch) kon blijven, want als dat zo is, dan is mijn aanwezigheid het beste medicijn.
Waarom toch blijf ik al die spoken uit mijn verleden meesleuren? Meestal heb ik genoeg aan de dag, het leven nu is te leuk om aan het verleden te denken, en de toekomst.... wel, zoals ik hem zie, ziet ie er best spannend uit en we zien wel of we daar geraken, anders verzinnen we ter plekke wel wat anders.
Maar af en toe duikt dat verleden op. Ver verleden. Niet verteerd verleden. Niet vergeven verleden. Voor een stuk wat mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben verleden, vooral het stuk dat ik nu probeer te vergeten. Bitter verleden. Boos verleden. Het verleden dat mij voor altijd het vertrouwen in het leven en vooral in de liefde heeft doen verliezen. Maar hoe kan ik vergeten dat ik op korte tijd zo belogen, bedrogen, vernederd en verkracht werd? Waarom zou ik dat vergeven? Ik heb het niet gezocht, ik heb het niet verdiend. Hij had kanker, hij had dat ook niet verdiend. Maar moest ik daarom het gelag betalen?? SMEERLAP!
héhé. na bijna 30 jaar komt dat er eindelijk eens uit.
grrr ja frustratie, want in de dansles er niks van gebakken, en goed weten dat het mijn eigen dikke domme schuld is. luie kont die ik ben, ipv thuis dan toch een beetje te oefenen... frustratie ook, want met een zo goed als lege maag vertrokken naar de dansles, terwijl de rest van de gemeenschap hier rondom mij lekker zit te feesten, schapenfeest, ik was zelfs uitgenodigd, maar nee, ik moet naar de dansles... waar ik er dan niks van bak. Maar ja, da's mijn keuze he. en nog frustratie, want Kramikske gaat natuurlijk ook feesten, met zijn vrouw, bij de familie van zijn vrouw, terwijl zij er niks voor doet, terwijl zij niks voor hem doet, ik doe veel voor hem, maar zij mag wel gaan feesten met hem, en ik bak er niks van in de dansles en zit nadien alleen thuis met mijn frustraties, én honger. ja sè, da's nu eenmaal het lot van "de maitresse", nietwaar? en ik mag eigenlijk niet klagen, want hij is wel eerst naar hier gekomen, om het feest "intiem" te vieren. en eten kon ik toch niet, anders komt er alles uit tijdens de les. faut choisir - danser ou manger.
als ik hem mag geloven, komen er andere tijden. we zien wel. ondertussen heb ik waarschijnlijk meer leuke momenten met hem dan zij, of alleszins veel intiemere momenten. ik mag wel hopen dat hij er geen systeem van maakt: zij de leuke momenten, ik de intieme momenten. ik wil ook wel eens leuke momenten. maar ik gun haar de intieme momenten niet, die krijgt ze ook niet - zegt hij. ik kan het me niet voorstellen. mooi meisje, charmante man, samen onder één dak, niet noodzakelijk in hetzelfde bed - hij slaapt meestal op de zetel - zegt hij. tja, er moet ook nog zoiets zijn als chemie he... en nu zegt hij dat dat er nooit echt geweest is. maar ze zijn wel getrouwd, en zij doet wel moeilijk over chemie met een ander (ik dus)... ik denk dat ik toch nog niet alles weet... of ik denk veel te logisch over iets waar dan toch nog één of ander gevoel mee gemoeid is. sommige vrouwen zijn gewoon bezitterig. ben ik dat zelf niet ooit geweest? *bloos* de waarheid komt ooit toch wel uit. truth always will be reveiled. zij heeft daar ook recht op. maar liever laat dan nu. één probleem per keer.
een paar dagen geleden kreeg ik telefoon. ik krijg hier niet vaak telefoon, enkel van mama, Tracy en heel af en toe eens Kramikske, als hij mij via gsm niet kan bereiken (omdat ik die weer op "stil" gezet heb ofzo - dat doe ik vaak). een ietwat krakende, onbekende stem sprak me toe, maar met een o zo bekend accent. "Annékée? Tou me connais pas, mais je sui..." biep biep biep.... Afgehaakt? Afgesneden? Hij heeft nooit teruggebeld. Wat wou die man van mij? Wat wou hij mij vertellen? Wie heeft dat gesprek afgebroken? Ik zal het, vrees ik, nooit weten...
Een roos papierke in mijn bus, het roos papierke op zak, al een paar dagen. Oh shit ja, die post, goh, dan moet ik weer naar buiten, brrr. En doorgaans is zo'n recommandé geen goed nieuws, al heb ik sowieso al een vermoeden waarover het gaat. Numericable heeft me al maanden geen factuur meer gestuurd, dat wordt peperen. En eigenlijk is het hun fout, het is al jaren gerommel met hun facturatiedienst, ik krijg het ze maar niet diets gemaakt. Eigenlijk willen ze gewoon dat je domicilieert, maar daar doe ik niet aan mee, sorry. Ik beslis zelf wanneer en hoeveel geld ik van mijn rekening haal. Soit, ik zal wel moeten betalen he. Maar het zal zonder bijkomende kosten zijn hoor, gewoon uit principe. In mijn hoofd bereid ik mijn klachtenmail al voor... Maar goed, uiteindelijk dan toch vanavond de moed in mijn schoenen geraapt, pul en vest aangetrokken en bij valavond naar de post getrokken, die is open tot 20u. Ah ja mevrouw maar u bent aan het verkeerde adres. Dit is het adres van het postpunt, een pressshop, ik weet niet echt goed waar dat juist is maar hier hebt u een kaart.... Na wat gepuzzel blijkt dat ik daar voorbijgelopen ben, op weg naar de post. En dat ding was nog open. Ja op het roos papierke staat dat die open is tot 20u. Maar de shop in kwestie blijkt, als ik er dan op de terugweg opnieuw passeer, om 19u te sluiten. Flink zo, de Post. Mooie dienstverlening, perfecte info. En dat terwijl ik eigenlijk een postpunt vlak voor mijn deur heb... Kunnen ze nu niet gewoon de Post de Post houden, en die postpunten... tja, weetikveel, verkooppunten van postzegels ofzo. Privatisering, mijn klak.
Het begint mij op de vallen dat er in elk van mijn relaties telkens een terugkerende factor is. Eentje waar ik weinig grip op heb, eentje waar ik meestal zelfs niet van bij het begin op de hoogte ben, of die zelfs in het begin niet bestaat. Maar zij is er wel altijd. En dan vraag ik me af: wat wil het leven me vertellen? En hebben andere vrouwen dat ook? Hebben andere vrouwen zoveel relaties gehad als ik? En ja, deze die wel al meerdere relaties gehad hebben, hebben die soms ook moeten afbreken omwille van "die ander". En ze waren hun man kwijt. En meteen ook het noorden. In mijn geval was het eerder omgekeerd. Ik realiseer me dat ik voor een aantal vrouwen zélf "die ander" moet geweest zijn. Nochtans is het nooit mijn bedoeling een relatie stuk te maken of een huwelijk uiteen te trekken, hoe slecht het ook gaat, hoewel, dat laatste.... Iemand heeft me ooit een katalysator genoemd. Dat wil zeggen dat ik niet de oorzaak ben van een mislukt huwelijk, maar ik zet blijkbaar het proces bij de man wel in gang om de stap te zetten naar een scheiding. En eenmaal die stap gezet, hebben ze me niet meer nodig. Ik hoop toch wel dat dit deze keer niet het geval is... Karma? Nee, want ik reageer elke keer anders. Soms wordt "die ander" tijdelijk een vriendin, een keer was het zelfs een goeie vriendin, die ik zelf op mijn ex heb afgestuurd (ze zijn uiteindelijk getrouwd, en dan weer gescheiden), soms brul ik ze gewoon letterlijk zijn leven uit. En soms heb ik er ook helemaal niks mee te maken. Bij Raif was het anders. Daar is het een ander geweest die ons uiteen getrokken heeft. Zij??? Nee, HIJ! Hij heeft er tot tweemaal toe voor gekozen om voor een ander te gaan. En toch bleef hij volhouden dat ik zijn ware liefde was. Waarom is hij dan weggegaan? Mja, zijn pietje achterna zeker he, hij heeft nooit echt goed geweten wat hij van het leven wou, behalve rijk worden. En in dat wereldje paste ik niet echt. (gelukkig maar, zie je me al zitten op een boot in bikini met een cocktail in de hand terwijl meneer zijn "klanten" verzorgt?) Sorry Raif, ik heb je eeuwige liefde beloofd, en die krijg je, maar niet meer op die manier.
Pffff, ik ben het even kwijt. En tegelijk realiseer ik me dat ik nooit het noorden zal kwijt zijn. Toch niet omwille van een man. Jullie reacties zijn meer dan welkom.
het lijkt wel of ik nooit geweten heb wat liefde was het lijkt wel of ik nooit geweten heb hoe geluk voelt het lijkt wel alsof ik het nog steeds niet kan geloven, dat dit echt is en blijft duren en zelfs als het niet eeuwig blijft duren (niets blijft eeuwig duren) dat er misschien nog meer komt, en beter zal ik dan uiteindelijk toch niet heengaan als een oud verbitterd mens?
alleen maar om nog een foto te kunnen opladen. blijbkaar kan dit maar met één per bericht. de eethoek heeft nu een volwaardige plaats gekregen naast de keuken, tja, in de living...
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... Eens te meer besef ik - het was me de laatste dagen al heel
duidelijk geworden - dat ik me in mijn eigen stad, in mijn eigen hele
land zelfs, al lang niet meer thuis voel. Neen, dat heeft niks te
maken met al die "vreemdelingen" die hier rondlopen, en ook niet met
die "Vlamingen", die steeds zuurder worden. Want een heleboel van die
"vreemdelingen" zijn vrienden die me bij momenten wél dat thuisgevoel
kunnen geven, en die "Vlamingen" doen ook echt wel hun best. Net zoals
mijn ouders en mijn broers, bij momenten geven me die een herinnering
aan een thuisgevoel. Een thuisgevoel dat ik wel ervaar als ik ...
thuis ben, bij mij IN huis, ondanks het feit dat ik weinig mensen echt
ken in de straat. Dat is natuurlijk relatief, ja, vergeleken met
Youssef ken ik natuurlijk niemand, maar ja, die kent dan ook de héle
straat. Dat heb je nu eenmaal als je dag in dag uit met je neus achter
een toonbank staat. Op die manier ken ik natuurlijk heel (doppend)
Brussel. Maar ik wijk af. Dat thuisgevoel heb ik ook gekend in
Aleppo, in Palmyra, zelfs in Egypte en laatst toch wel een beetje in
Ventimiglia. Maar sinds het ouderlijke huis nooit meer in eigen land.
En ja, dit huis is thuis, maar het is tijdelijk. En de tekenen worden
steeds voelbaarder dat het tijd is... Deze nomade moet binnenkort weer
verder. Ik hoop dat Marokko een beetje meevalt, ik hou er niet echt van om ergens minder dan 10 jaar te blijven. Maar
geen haast, ik MOET nog even blijven, er is iemand die me hier nodig
heeft. Nog eventjes. En ik geniet ervan, want hij maakt de stad mooi,
hij geeft het wachten zin. In afwachting schudt de nomade dan maar
weer even de tapijten uit en herschikt de kussens. Ja, jullie weten
dat nog niet, maar alles is hier veranderd, alles heeft een ander
plaatsje gekregen en sommige meubeltjes zelfs een andere bestemming.
Zie het fotootje boven ;-) En het is nog niet gedaan! Less is more. I like to travel light.
't is feest. heel discreet, heel gewoontjes wordt het aangekondigd. en ik zat alleen thuis, niemand. Ramadan is toch de maand van feest, familie, ontmoeting? Ja maar mijn situatie is natuurlijk wel een beetje speciaal. Zoals steeds aan mij - mocht ik daar ooit behoefte toe voelen en die kans zit erin - om daar iets aan te doen. Ik zit al een paar dagen met het idee te spelen om de Nissaa terug op te starten. Waar zitten al die meisjes he? Ah ja, getrouwd en kindjes enzo... Maar misschien moet ik de formule ook eens herzien, misschien moet ik me nu niet meer richten naar al die meisjes die hun keuze al gemaakt hebben en eigenlijk goed weten waar terecht. Want op dat vlak is er heel wat veranderd in 10 jaar tijd - gelukkig maar. Misschien moet ik me meer richten naar al die mensen die nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar die andere cultuur, de religie, de verplichtingen, de niet-verplichtingen, de mooie kanten, zonder al téveel bloemetjes te gooien, dus de minder mooie kanten ook. En waarom niet? Er zijn toch nog wel Nissaa-meisjes die wel wat tijd kunnen maken, neen? En dan kunnen we workshops maken, of gewoon tateravonden. Eens kijken of er iets met VOEM kan gedaan worden. Ojee. Kan ik zélf wel tijd maken?? Soit, feest dus. En alleen. Gisteren was leuker. Het regende pijpestelen en hij had geen zin om naar huis te gaan, is dan maar blijven slapen. En vandaag dat éne zinnetje: ik mis het om hier te slapen. Ja jongen, jouw keuze. Maar ik smolt wel. En vannacht weer het bed voor mij alleen. Hélemaal alleen. En morgen congé, uitslapen wil dat zeggen. En opstaan en... ETEN! En een kop koffie!
het is raar wat een periode vasten met je doet, tenminste op de wel zeer harde en radicale manier van de moslims. je ontdekt jezelf, je ontdekt dingen van jezelf die je wel wist zitten, maar waarvan je het bestaan soms liever ontkent, meestal wegmoffelt, meestal verexcuseert. het is duidelijk wat ontbering met een mens doet. het is me nu heel duidelijk waar vele moslims hun soms onverwachte wijsheden vandaan halen. en het wordt me stilaan duidelijk waarom er bij hen veel minder zelfmoorden zijn dan bij ons. de perfecte maatschappij? verre van. je moet kunnen opboksen tegen de sociale druk, de sociale goedkeuring, de inmenging alleen al, de sociale afkeuring, de vooroordelen, de roddels - die zijn er nu eenmaal overal. je moet je individuele vrijheid zien te bewaren, niet makkelijk als je in die gemeenschap geboren en getogen bent. je moet je "inleven", doen aanvaarden. ook niet makkelijk als je niet in die gemeenschap geboren en getogen bent. jazeker, vreemden zijn altijd welkom, gastvrijheid voorop. maar je blijft een vreemde. je bent geen van hen. ik ben nergens thuis. niet onder de vlamingen, want ik voel me geen vlaming, ik voel me zelfs geen belg meer. wat is dat "belg", bestaat dat nog? heeft dat ooit bestaan? mijn ziel is arabisch, maar ik ben geen arabier. In Syrie, daar kan ik nog doorgaan als één van hen, kan ik nog even doen alsof. maar Marokko? nooit van z'n leven. daarvoor ben ik veel te wit. ze gaan er gewoon van uit dat... nergens hoor ik thuis. des te beter. dan ga ik waar ik wil
watch what you witch for... nee, geen tikfout, nee ik weet wel hoe je "wish" schrijft. het is een woordspeling die opgekomen is in Tracy's brein, in Italie. en zo hebben we er nog een paar. maar het is gek, hoe ik de laatste tijd nog maar aan iets moet denken en bam! voor je het weet, gebeurt het. en vooral: in positieve zin. dit gaat nu zo al een tijdje, en het wordt alleen maar beter. de engelen hebben zich weer rond mij geschaard. deze keer ging het over "mijn project", mijn droom voor het vervolg van mijn leven. ik weet nog niet hoe, ik weet nog niet wanneer, weet eigenlijk ook nog niet waar, maar heb over alles wel een vaag idee. en plots, in het midden van een conversatie aan tafel vandaag, zegt mijn neef dat hij dat helemaal ziet zitten, hij wil mee. en nu zie ik het helemaal zitten. mijn neef! het is alsof het project tot leven komt, we weten nog niet goed hoe en wat en waar, maar het is leefbaar. en we kijken helemaal in dezelfde richting: Marokko, b&b, toerisme... Certainly to be continued...
vanavond bezoek gehad, gelijk een echte. ikke gesjellig in jellaba, niemand ziet dat je een pyama aan hebt en je ziet er meteen wat opgekleder uit, met al die broderiekes en fleurekes. en het spant ook nergens, je kan je gewoon lekker dik eten tot je ploft met die iftar (ben nog altijd aan het snuisteren...) maar goed, bezoek dus. Y had zijn vriend alvast vooruit gestuurd, want hij komt altijd te laat. ik snap het niet goed. je MOET de vasten verbreken bij het avondgebed, maar die mannen zijn open tot 9u, no matter what. en hebben ofwel geen klanten meer (want iedereen is aan het eten) ofwel geen eten (wegens klanten die op andere tijden, lees: niet-islamitische tijden eten). deze keer was hij denk ik ietsie vroeger. maar goed, bezoek dus. een vreemde man in huis. en nog steeds heb ik die "tic" van de deur open te laten als er een man in huis is die ik niet ken. geen nood, bij de moslims hoort dat zo. maar bij die jongere generatie stel ik me toch de vraag of zij zich daar niet ongemakkelijk bij voelen, dat is zo ouderwets, zo deftig, zo.... goed, bezoek dus. moet ik me daar überaupt aan aanpassen? tenslotte komen zij bij mij in huis, en doe ik in mijn huis wat ik wil, en dat wil zeggen de deur openlaten.
hm. zoveel geduld moest ik nu ook weer niet hebben. hij is hier dan toch blijven slapen, tot het ochtendgebed dan toch. reden? om mij plezier te doen? misschien. maar zo is hij niet. hij zou geen heksentoeren uithalen enkel en alleen om mij te plezieren. zijn voorganger was wel zo en dat heeft hem voor een stuk gebracht waar hij nu zit. in de nesten dus. Y zal dat niet doen. bezonnen is hij. verantwoordelijk. voorzichtig. een stuk van ik. maar wel veel discreter want ik zou het niet kunnen laten van tekst en uitleg te geven, op het gevaar af dat dat verkeerd begrepen wordt. dus zwijgt hij maar. hij heeft misschien wel gelijk. zwijgen is goud. en dat engelke komt het mij toch vertellen als er iets niet pluis is ;-)
grappig toch, hoe ik, tegen beter weten in, stappen hoor op de trap en hoop... maar het zijn zijn stappen niet en het kan ook niet, niet nu. veel beloftes voor later, na de ramadan. geduld moet ik hebben. ik snap het niet helemaal, maar het zal wel weer uitkomen als dat zo moet zijn. en nog grappiger is, dat kleine poes Mercredi ook die stappen hoort en nog meer hoopt, want zij gaat zelfs aan de deur zitten. de poezen zouden ondertussen die stappen toch al beter moeten kennen, zij horen veel beter. of pikken zij gewoon mijn vibes op? en als ik op hun vibes moet afgaan, hebben zij het volste vertrouwen in hem. ik ook. maar dat verstand soms he, oh, dat vermaledijde verstand. dat je tegelijkertijd probeert te beschermen, met de beste bedoelingen, maar dat je soms keuzes doet maken die onomkeerbaar zijn (maar soms gelukkig ook weer niet helemaal) en die alles de verkeerde richting uitsturen. weg verstand, zwijg, ik luister nooit meer naar je!!!
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... "Smile"){kind=icon}
