bereiken: een positievere kijk op mijn toekomst met Youssef
behouden: een realistische kijk op mijn toekomst in het algemeen, met of zonder Youssef
bereiken: meer lachen, meer genieten, de mensen rondom mij laten meegenieten
bereiken: opnieuw meer contact zoeken met de vrienden die ik de laatste jaren gemaakt heb, of met oude, vergeten vrienden, en die het waard zijn om te behouden
bereiken: minder energie steken in de vrienden die eigenlijk parasiteren en hen geven wat hen toekomt, niet meer niet minder
behouden: mijn liefde voor het leven
behouden: mijn liefde voor mijn lief, en zijn liefde voor mij
behouden: de plannen om een mooie prospectiereis naar Marokko te maken en daar iets uit te bouwen, mét Bart. (noteer dat hier een punt achter staat, als teken dat niemand - behalve ikzelf - me hiervan kan afbrengen)
bereiken en behouden: dat ik en ik alleen mijn keuzes in het leven maak, en ze desgewenst ook kan aanpassen of wijzigen. dat recht heb ik.
behouden: het plezier in mijn werk, het respect voor en van mijn werkgevers en mijn "cliënten"
behouden: de liefde voor mijn poesjes
bereiken: meer liefde voor Norri (die soms wel heel hard op de zenuwen kan werken)
behouden en bereiken: (nog meer) respect voor de mensen zoals ze zijn, en ze niet proberen te veranderen
behouden: mijn zenattitude
behouden: mijn zuiverheid van geest (dwz dat ik mijn denken en zijn niet laat beïnvloeden door pietluttigheden, normen, andermans waarden, "men zegt dat"s, en meer van die stoorelementen...)
Ik kijk net op Schaduwzijde haar blog en lees nog net de titel "ziek" (nu al een week of wat geleden geschreven) en ik denk "ja ik ook, en volgens Schaduw Zijde komt het van haar". misschien, misschien niet. ik ben al blij dat ik vandaag gewoon congé heb, dat ik m'n stem kan sparen (maar heb wel 40 minuten aan de telefoon zitten keuvelen met broerlief), ik heb allerhande doe-ideeën voor m'n vrije dag in m'n hoofd maar er komt niks van in huis. ik blijf luilekker aan die computer hangen. het heeft me anderhalf uur gekost voor ik eindelijk ging douchen, nu zou ik mijn gloednieuw machien moeten uitpakken maar die toetsen hier he... Ziek dus. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, hoesthoest. Daar zijn allemaal pillekes en siroopkes voor en ik heb ze in huis en ze helpen nog ook. De rest is uitzweten. Morgen terug aan het werk. 1 snipperdagje verlof. Binnenkort Kerstmis, het wordt tijd dat ik de lichtjes uithaal, op z'n minst. Vandaag is de Winterzonnewende. 13 dagen staat de zon vanaf nu stil. Het leven staat stil. En stubru maakt vrolijk muziek voor het leven. Gelukkig maar. Het leven staat even stil. Wie had dat ooit gedacht? Laten we er eventjes van genieten.
ik wil dat jij voor mij kiest, helemaal of helemaal niet ik wil dat jouw keuze eenvoudig, eenzijdig en blijvend is ik wil dat die situatie van jou snel een oplossing vindt zodat ik weet wat mijn situatie is en dat ik de nodige conclusies snel kan trekken en doordacht een beslissing kan nemen want zo zo kan het niet verder dit is geen situatie dit is een impasse waarin jij je evenwicht probeert te vinden maar waarin ik zoetjesaan mijn grenzen bereik en dan dan is er geen weg meer terug en dat weet je
die wereld, da's Brussel. Brussels by night. Ik weet dat het gevaarlijk is om met S. af te spreken, maar vanavond vond ik dat het moest kunnen. Ik was laat blijven werken (al 2 dagen op rij), ik was in de buurt van haar werk en zij liep tegen sluitingstijd, dus... Ik weet ook dat zij na sluitingstijd nog allerhande te doen heeft en als ze tijd heeft om een stapje in de wereld te zetten, niet gehaast is, dus... Ik weet ook dat dat stapje meestal begint in een restaurantje met lekker eten en een uitgebreide babbel en eindigt in een wandeling naar Rogier, waar ik dan de metro neem en zij verder naar huis stapt... En ik weet dat het koud is. Kwart voor 10, niet slecht voor een doordeweekse dag waar ik normaal les heb van 9 tot 10 en na omzwervingen via Kramikske pas rond 11u tegoei thuis ben. En lekker gegeten, en leuk gebabbeld, en samen nog avonturen beleefd zoals altijd als we naar Rogier wandelen. Deze keer hebben we een ober gered van een gewis pak slaag. S. was haar sjaal vergeten in het restaurant, gelukkig waren we buiten nog even voor een vitrine blijven plakken en die ober was zo kwiek geweest om de sjaal op te merken en ons achterna te rennen. Plots stond daar een man naast hem, gezicht bebloed, die hem blijkbaar op de een of andere manier schuldig bevond aan die bloedplekken in zijn gezicht en in een gelukkig voor hem onverstaanbare taal iets stond diets te maken. S. en ik verstonden die taal wel - het was Italiaans en het werd ons snel duidelijk dat we die arme ober best niet alleen konden laten met die man. Onze aanwezigheid weerhield hem er blijkbaar van om al te handtastelijk te worden, een gentleman als belager, asjemenou. Heel diplomatisch hebben we obertjelief - figuurlijk - onder de arm genomen en hem terug naar zijn veilige werkplek geloodsd, toen had hij pas door waaraan hij net ontsnapt was. Zijn Italiaans-onkunde was niet geveinsd. Een stap verder kwamen we P. tegen, een échte Italiaan deze keer, maar in niets te vergelijken met de Italiaans sprekende gentleman-belager. P. is een goede vriend, een buik zo groot als zijn hart en zijn stem al even bombastisch. Een hartelijke knuffel en een uitnodiging rijker trokken we verder. Onderweg een lelijk versierde kerstboom uitgekafferd om vervolgens onze excuses aan te bieden - tja, die boom kan daar tenslotte ook niet aan doen -, een schijngevecht aangevat met een vuilkar, en een onverstaanbaar gesprek gevoerd met een dakloze rasta, die het volgens S. beter maakte dan de vorige keer want hij had nu enkele dekens meer onder de arm. De Nieuwstraat met al haar Kerstverleidingen kon ons dan weer eens bekoren, dan weer eens een vies gezicht doen trekken, ze heeft wel iets, zo 's avonds laat als alle winkels dicht zijn en de mensen weg. Al die glitter 'n' pride, blij dat ik daar niet hoef aan mee te doen, dat mama al blij is als we proper en gezond aan de kersttafel verschijnen. De warme metro bood een veilig gevoel en voor me kwam een koppel zitten waarvan ik me af zat te vragen welke nationaliteit het meisje had (Spaans? Marokkaans?), ervan overtuigd dat de jongen gewoon Belg of op z'n minst Europees was. Het meisje nam haar gsm en belde in net Frans met een familielid. De gsm van de jongen belde op hetzelfde moment en hij antwoordde... in een zwaar Arabisch dialect. Oeps, haast vergeten, dit is Brussel. Alles is hier mogelijk. Opeens had ik weer dat lang vergeten gevoel: ik hou van mijn stad. En ergens hier in die stad houden er mensen van mij.
Dag Veerle, ik heb je graag gekend. Je was een leuke madam, altijd wel had je een verhaal, een compliment, gewoon een "dag" en een glimlach. Soms een beetje opdringerig misschien, zeker als je de kleren probeerde te verkopen die Els weer eens had "miskocht", maar echt storen deed dat niet. Neen zeggen tegen jou was moeilijk, maar werd altijd aanvaard. Als je er was, was je er ook echt, voor elkeen die je nodig had. Als je iets zei, deed je het ook, een vrouw van haar woord (of meestal toch, die ene keer vergeven je we dan wel). Een hele opgave, al die "nieuwekes", telkens weer, wegwijs maken in de mysterieuze meanders van die rare vogel IBIS, maar je deed het elke keer weer vol overgave en toewijding. We zullen je missen Veerle, ik mis je nu al. Nooit meer zal ik je lachende gezicht zien op tram 51, nooit meer zal ik die zonnige stem horen die telkens weer wou weten, écht weten, niet zomaar voor de vorm, hoe het met me was. Je had je hart op de juiste plaats, soms iets te ver naar voren op je tong, maar ook dat was je charme. Ach Veerle toch. Had je het voor één keer, enkel voor déze keer, écht niet eens aan anderen kunnen overlaten?
velen zullen het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar ik ben zo triest dat die sneeuw weg is. niks dan water, water, water. op de grond, op de daken, in de lucht, uit de lucht... en koud water dan nog. enkel de noodzaak van een maaltijd duwt me naar buiten, en was het niet voor Kramikske, zou ik het ook niet doen. niet dat ik zo'n koukleum ben, totaal niet, al ligt een mediterraans weertje me veel beter. maar die regen, die trieste grijsheid van het eeuwige Belgische weerbericht, goh, ik was zo blij dat we eventjes iets anders te horen kregen. er is natuurlijk hoop, de kou komt terug. misschien ook de sneeuw. maar eerst zal al die regen moeten vastvriezen, zodat we ook nog eens glijweer krijgen, met alle accidenten vandien (want de Belgen hebben nog altijd niet geleerd dat je op ijzel niet mag beginnen remmen). zie je, da's echt nergens goed voor, al die regen. behalve natuurlijk voor ons zoetwaterbestand. tja...
ik ben teleurgesteld in de vriesvrezende mensheid. zoveel sneeuw, iedereen kreunt onder de kou, maar niemand, geen ziel in heel Belgie die er aan denkt om met dit weer prachtige foto's te gaan maken! enkel een paar quadrijders die een paar foto's online zetten van een oerlelijke quad in een nauwelijks besneeuwd, weinig idyllisch landschap. ja natuurlijk heb ik er zelf allang aan gedacht om mooie sneeuwfoto's online te zetten, maar helaas, behalve een paar leuke kiekjes op FB van Kramikske valt er hier niet veel sneeuwigs te beleven. aan een reeks ondergesneeuwde auto's en daken heeft een mens nu ook niet bepaald een witte boodschap... oh wat zou ik me nu uitleven in de tuin van mijn ouders! maar helaas, de weg ernaartoe is lang en gevaarlijk...
ik heb vandaag mezelf weggegeven dieper dan ik ooit ben geweest en ik heb gezien angst, wantrouwen, twijfel ik weet het ik heb een zwarte vlek op mijn ziel en mensen begrijpen dat niet
Hier zit ik nu moederziel alleen. Italië heeft laten weten dat ze al
terug in Italië zitten, helaas geen tijd genoeg om ook mij een bezoekje
te brengen (maar goed ook want in die toestanden hier...)
En Kramikske zit blijkbaar thuis. Niet teruggekomen gisteravond, zal
niet gelukt zijn. Tja, na zo twee dagen gewoon verdwijnen...
En ik zit nu zielig alleen thuis ziek te wezen... ;-)
Geslapen tot halfelf, mezelf dan toch maar gedwongen om dat bed uit te
komen, een douche te nemen en toch iets binnen te steken. Manman die
kop draait. Ik sukkel zetel in zetel uit, lekker lui en ziek wezen (grrr ik haat dat), hopende dat een dagje toegeven morgen beterschap brengt. Zodat ik toch wel minstens de helft van mijn gemaakte plannen kan uitvoeren. Bezoek aan de bank ga ik afbellen, het containerpark gaan we op een andere manier oplossen. Boodschappen zijn broodnodig, die moet ik doen. En daarna zien we dan wel. Maar eerst nog wat uitzieken. En.... surprise! Kramikske is hier!
alletwee ziek. ikke met koorts en pijnlijk hoofd en heet oor, Kramikske in bed met... ja met wat? oververmoeid, overwerkt, overstressed, op weg naar een burn out zeg maar. moest eens gebeuren, met het ritme dat hij nu al anderhalf jaar aanhoudt en alle problemen die er dan nog eens ongecontroleerd bijkomen. de dokter deed er niet echt geweldig over, ik had meer van hem verwacht. misschien had ik explicieter moeten zijn, ipv Kramikske te laten uitleggen, MIJN diagnose geven. enfin, hij heeft vitaminepreparaten gekregen en een soort balanceermiddel, een homeopatisch middeltje dat voor meer evenwicht in zijn energie moet zorgen. en hij is bij mij gebleven, hier kan hij slapen, zegt hij, hier is hij rustig, voelt hij zich beter. ik wou dat hij hier (eventjes dan toch) kon blijven, want als dat zo is, dan is mijn aanwezigheid het beste medicijn.
Waarom toch blijf ik al die spoken uit mijn verleden meesleuren? Meestal heb ik genoeg aan de dag, het leven nu is te leuk om aan het verleden te denken, en de toekomst.... wel, zoals ik hem zie, ziet ie er best spannend uit en we zien wel of we daar geraken, anders verzinnen we ter plekke wel wat anders.
Maar af en toe duikt dat verleden op. Ver verleden. Niet verteerd verleden. Niet vergeven verleden. Voor een stuk wat mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben verleden, vooral het stuk dat ik nu probeer te vergeten. Bitter verleden. Boos verleden. Het verleden dat mij voor altijd het vertrouwen in het leven en vooral in de liefde heeft doen verliezen. Maar hoe kan ik vergeten dat ik op korte tijd zo belogen, bedrogen, vernederd en verkracht werd? Waarom zou ik dat vergeven? Ik heb het niet gezocht, ik heb het niet verdiend. Hij had kanker, hij had dat ook niet verdiend. Maar moest ik daarom het gelag betalen?? SMEERLAP!
héhé. na bijna 30 jaar komt dat er eindelijk eens uit.
grrr ja frustratie, want in de dansles er niks van gebakken, en goed weten dat het mijn eigen dikke domme schuld is. luie kont die ik ben, ipv thuis dan toch een beetje te oefenen... frustratie ook, want met een zo goed als lege maag vertrokken naar de dansles, terwijl de rest van de gemeenschap hier rondom mij lekker zit te feesten, schapenfeest, ik was zelfs uitgenodigd, maar nee, ik moet naar de dansles... waar ik er dan niks van bak. Maar ja, da's mijn keuze he. en nog frustratie, want Kramikske gaat natuurlijk ook feesten, met zijn vrouw, bij de familie van zijn vrouw, terwijl zij er niks voor doet, terwijl zij niks voor hem doet, ik doe veel voor hem, maar zij mag wel gaan feesten met hem, en ik bak er niks van in de dansles en zit nadien alleen thuis met mijn frustraties, én honger. ja sè, da's nu eenmaal het lot van "de maitresse", nietwaar? en ik mag eigenlijk niet klagen, want hij is wel eerst naar hier gekomen, om het feest "intiem" te vieren. en eten kon ik toch niet, anders komt er alles uit tijdens de les. faut choisir - danser ou manger.
als ik hem mag geloven, komen er andere tijden. we zien wel. ondertussen heb ik waarschijnlijk meer leuke momenten met hem dan zij, of alleszins veel intiemere momenten. ik mag wel hopen dat hij er geen systeem van maakt: zij de leuke momenten, ik de intieme momenten. ik wil ook wel eens leuke momenten. maar ik gun haar de intieme momenten niet, die krijgt ze ook niet - zegt hij. ik kan het me niet voorstellen. mooi meisje, charmante man, samen onder één dak, niet noodzakelijk in hetzelfde bed - hij slaapt meestal op de zetel - zegt hij. tja, er moet ook nog zoiets zijn als chemie he... en nu zegt hij dat dat er nooit echt geweest is. maar ze zijn wel getrouwd, en zij doet wel moeilijk over chemie met een ander (ik dus)... ik denk dat ik toch nog niet alles weet... of ik denk veel te logisch over iets waar dan toch nog één of ander gevoel mee gemoeid is. sommige vrouwen zijn gewoon bezitterig. ben ik dat zelf niet ooit geweest? *bloos* de waarheid komt ooit toch wel uit. truth always will be reveiled. zij heeft daar ook recht op. maar liever laat dan nu. één probleem per keer.
een paar dagen geleden kreeg ik telefoon. ik krijg hier niet vaak telefoon, enkel van mama, Tracy en heel af en toe eens Kramikske, als hij mij via gsm niet kan bereiken (omdat ik die weer op "stil" gezet heb ofzo - dat doe ik vaak). een ietwat krakende, onbekende stem sprak me toe, maar met een o zo bekend accent. "Annékée? Tou me connais pas, mais je sui..." biep biep biep.... Afgehaakt? Afgesneden? Hij heeft nooit teruggebeld. Wat wou die man van mij? Wat wou hij mij vertellen? Wie heeft dat gesprek afgebroken? Ik zal het, vrees ik, nooit weten...
Een roos papierke in mijn bus, het roos papierke op zak, al een paar dagen. Oh shit ja, die post, goh, dan moet ik weer naar buiten, brrr. En doorgaans is zo'n recommandé geen goed nieuws, al heb ik sowieso al een vermoeden waarover het gaat. Numericable heeft me al maanden geen factuur meer gestuurd, dat wordt peperen. En eigenlijk is het hun fout, het is al jaren gerommel met hun facturatiedienst, ik krijg het ze maar niet diets gemaakt. Eigenlijk willen ze gewoon dat je domicilieert, maar daar doe ik niet aan mee, sorry. Ik beslis zelf wanneer en hoeveel geld ik van mijn rekening haal. Soit, ik zal wel moeten betalen he. Maar het zal zonder bijkomende kosten zijn hoor, gewoon uit principe. In mijn hoofd bereid ik mijn klachtenmail al voor... Maar goed, uiteindelijk dan toch vanavond de moed in mijn schoenen geraapt, pul en vest aangetrokken en bij valavond naar de post getrokken, die is open tot 20u. Ah ja mevrouw maar u bent aan het verkeerde adres. Dit is het adres van het postpunt, een pressshop, ik weet niet echt goed waar dat juist is maar hier hebt u een kaart.... Na wat gepuzzel blijkt dat ik daar voorbijgelopen ben, op weg naar de post. En dat ding was nog open. Ja op het roos papierke staat dat die open is tot 20u. Maar de shop in kwestie blijkt, als ik er dan op de terugweg opnieuw passeer, om 19u te sluiten. Flink zo, de Post. Mooie dienstverlening, perfecte info. En dat terwijl ik eigenlijk een postpunt vlak voor mijn deur heb... Kunnen ze nu niet gewoon de Post de Post houden, en die postpunten... tja, weetikveel, verkooppunten van postzegels ofzo. Privatisering, mijn klak.
Het begint mij op de vallen dat er in elk van mijn relaties telkens een terugkerende factor is. Eentje waar ik weinig grip op heb, eentje waar ik meestal zelfs niet van bij het begin op de hoogte ben, of die zelfs in het begin niet bestaat. Maar zij is er wel altijd. En dan vraag ik me af: wat wil het leven me vertellen? En hebben andere vrouwen dat ook? Hebben andere vrouwen zoveel relaties gehad als ik? En ja, deze die wel al meerdere relaties gehad hebben, hebben die soms ook moeten afbreken omwille van "die ander". En ze waren hun man kwijt. En meteen ook het noorden. In mijn geval was het eerder omgekeerd. Ik realiseer me dat ik voor een aantal vrouwen zélf "die ander" moet geweest zijn. Nochtans is het nooit mijn bedoeling een relatie stuk te maken of een huwelijk uiteen te trekken, hoe slecht het ook gaat, hoewel, dat laatste.... Iemand heeft me ooit een katalysator genoemd. Dat wil zeggen dat ik niet de oorzaak ben van een mislukt huwelijk, maar ik zet blijkbaar het proces bij de man wel in gang om de stap te zetten naar een scheiding. En eenmaal die stap gezet, hebben ze me niet meer nodig. Ik hoop toch wel dat dit deze keer niet het geval is... Karma? Nee, want ik reageer elke keer anders. Soms wordt "die ander" tijdelijk een vriendin, een keer was het zelfs een goeie vriendin, die ik zelf op mijn ex heb afgestuurd (ze zijn uiteindelijk getrouwd, en dan weer gescheiden), soms brul ik ze gewoon letterlijk zijn leven uit. En soms heb ik er ook helemaal niks mee te maken. Bij Raif was het anders. Daar is het een ander geweest die ons uiteen getrokken heeft. Zij??? Nee, HIJ! Hij heeft er tot tweemaal toe voor gekozen om voor een ander te gaan. En toch bleef hij volhouden dat ik zijn ware liefde was. Waarom is hij dan weggegaan? Mja, zijn pietje achterna zeker he, hij heeft nooit echt goed geweten wat hij van het leven wou, behalve rijk worden. En in dat wereldje paste ik niet echt. (gelukkig maar, zie je me al zitten op een boot in bikini met een cocktail in de hand terwijl meneer zijn "klanten" verzorgt?) Sorry Raif, ik heb je eeuwige liefde beloofd, en die krijg je, maar niet meer op die manier.
Pffff, ik ben het even kwijt. En tegelijk realiseer ik me dat ik nooit het noorden zal kwijt zijn. Toch niet omwille van een man. Jullie reacties zijn meer dan welkom.
het lijkt wel of ik nooit geweten heb wat liefde was het lijkt wel of ik nooit geweten heb hoe geluk voelt het lijkt wel alsof ik het nog steeds niet kan geloven, dat dit echt is en blijft duren en zelfs als het niet eeuwig blijft duren (niets blijft eeuwig duren) dat er misschien nog meer komt, en beter zal ik dan uiteindelijk toch niet heengaan als een oud verbitterd mens?
alleen maar om nog een foto te kunnen opladen. blijbkaar kan dit maar met één per bericht. de eethoek heeft nu een volwaardige plaats gekregen naast de keuken, tja, in de living...
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... Eens te meer besef ik - het was me de laatste dagen al heel
duidelijk geworden - dat ik me in mijn eigen stad, in mijn eigen hele
land zelfs, al lang niet meer thuis voel. Neen, dat heeft niks te
maken met al die "vreemdelingen" die hier rondlopen, en ook niet met
die "Vlamingen", die steeds zuurder worden. Want een heleboel van die
"vreemdelingen" zijn vrienden die me bij momenten wél dat thuisgevoel
kunnen geven, en die "Vlamingen" doen ook echt wel hun best. Net zoals
mijn ouders en mijn broers, bij momenten geven me die een herinnering
aan een thuisgevoel. Een thuisgevoel dat ik wel ervaar als ik ...
thuis ben, bij mij IN huis, ondanks het feit dat ik weinig mensen echt
ken in de straat. Dat is natuurlijk relatief, ja, vergeleken met
Youssef ken ik natuurlijk niemand, maar ja, die kent dan ook de héle
straat. Dat heb je nu eenmaal als je dag in dag uit met je neus achter
een toonbank staat. Op die manier ken ik natuurlijk heel (doppend)
Brussel. Maar ik wijk af. Dat thuisgevoel heb ik ook gekend in
Aleppo, in Palmyra, zelfs in Egypte en laatst toch wel een beetje in
Ventimiglia. Maar sinds het ouderlijke huis nooit meer in eigen land.
En ja, dit huis is thuis, maar het is tijdelijk. En de tekenen worden
steeds voelbaarder dat het tijd is... Deze nomade moet binnenkort weer
verder. Ik hoop dat Marokko een beetje meevalt, ik hou er niet echt van om ergens minder dan 10 jaar te blijven. Maar
geen haast, ik MOET nog even blijven, er is iemand die me hier nodig
heeft. Nog eventjes. En ik geniet ervan, want hij maakt de stad mooi,
hij geeft het wachten zin. In afwachting schudt de nomade dan maar
weer even de tapijten uit en herschikt de kussens. Ja, jullie weten
dat nog niet, maar alles is hier veranderd, alles heeft een ander
plaatsje gekregen en sommige meubeltjes zelfs een andere bestemming.
Zie het fotootje boven ;-) En het is nog niet gedaan! Less is more. I like to travel light.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel....
