Mady is terug uit Egypte. Je weet wel, ik had het even over haar in mijn bericht: 'Tuinfeest'. Over dat laatste wil ik het niet hebben, ik wilde enkel leuke verhalen vertellen, nietwaar?
Mady nodigde mij uit om iets te gaan drinken, en daar zeg ik nooit 'nee' tegen. Ze wilde over haar reis vertellen, die ze samen met haar nieuwe vriend maakte. Zijn naam doet er niet toe. Toegegeven: ik ben hem gewoon vergeten. Maar dat geeft niet: Mady is niet het type dat het lang uithoudt bij een vriend. Ze vindt dat je veel ervaring moet opdoen, voordat je met de juiste partner in zee gaat. Neem die 'ervaring' maar heel ruim, dus ja: ik doe geen moeite meer om de naam van haar nieuwste vriend te onthouden. Vaak heb ik hem niet eens ontmoet voordat ze alweer op zoek is naar de volgende.
Egypte was warm, de piramides waren overweldigend, de Egyptenaren... Mady en vriend deden een trip op kamelen: hij was gekleed in een azuurblauwe djellaba en droeg een tulband om zijn hoofd, zij droeg een okerkleurige djellaba met een hoofddoek. Ze reden door de woestijn: hij zat kaarsrecht en leek op Sean Connery in die film weet je wel? Knap, maar arrogant, de vrouw naast hem volkomen negerend. Zij was onder de indruk van hem en volgde hem slaafs. Het was bakheet (dit woord bestaat in de "Anna wdb"!), ze zweetten als paarden. Het werd avond en ze wisten dat het behoorlijk zou afkoelen. Ze zochten een schuilplaats, maar er was zand, zand en nog eens zand.... Na een tijdje zagen ze rotsblokken. Als schuilplaats was het nu ook niet dat, maar hier zouden ze het deze nacht mee moeten doen. De nacht viel. Er was een prachtige sterrenhemel met één heel heldere ster, vlak boven hen. En dan beviel ze van een jongetje: Jezus...
"Hé, hoor je wel wat ik zeg?" vroeg Mady.
"Euh ja..." Ik moet een nogal domme glimlach op mijn gezicht hebben gehad. Tja, en dan vertelde ze dat ze een soort virus heeft opgelopen, waar ze nu nogal veel last van heeft: buikloop en zo. Haar vriend bleek helemaal geen "Sean Connery" type te zijn, ze heeft hem al wandelen gestuurd.
Haar reis verliep dus wel iets minder romantisch dan ik me voorstelde. Zeg nu zelf: welke versie verkies jij?
Het is een mooie, warme dag. Ik zit onder de boom in onze tuin, een boek te lezen. Ergens in de tuin snuffelt onze hond. Dan hoor ik plots een gefladder achter mij, naast mij, voor mij... Wat? Mijn liefste huisdier loopt met een duif in haar bek rond in de tuin! Ik begin direct op haar te roepen: "LOS! LOS!" Maar ze heeft haar prooi stevig vast. Ze denkt bij zichzelf: "Loslaten: dat nooit!" Ik zie dat de duif nog beweegt en denk, heel naïef: ze is nog niet verloren als mijn hondje haar NU loslaat. Dus begin ik aan de bek van mijn hond te trekken. Het lukt me niet: ze is veel te trots om dat lekker beetje los te laten! Uiteindelijk zwicht ze: naar het baasje luisteren is soms je eigen instinct tegenspreken, dat snap ik. De duif siddert en sterft.. En ik denk: wat heb ik een wreedaardige hond! Ik die dacht een aardige, lieve, zeer beschaafde hond te hebben! Beesten vangen om op te eten, dat doet een beschaafd wezen toch niet?
's Avonds kies ik wat ik ze te eten ga geven: een blikje hondenvoer met tonijn, of eentje met gevogelte?
Soms krijg ik zo'n zin om alles weg te doen, maar echt alles... Hoe zou dat zijn om alles overboord te kunnen gooien, wel vrijwillig natuurlijk, en dan volledig "leeg" terug te kunnen beginnen. Gewoon van nul... Het doet me dagdromen! Een leeg huis, natuurlijk een droomhuis. Het staat ergens aan de rand van een bos. Er is een grote tuin aan, deels volledig verwilderd. Er kabbelt een riviertje doorheen, zo eentje met rotsstenen in. Je kan van de ene steen op de andere springen, als je daar zin in hebt. Het huisje is echt pittoresk: niet groot, net groot genoeg. Een leuke veranda eraan, zodat je ook bij minder goed weer van de tuin kan genieten. Er staan rotan meubels in met blauw-groene kussens. Binnen is het heel eenvoudig ingericht: een grote ruimte, met aan de ene kant een keukentje, de andere kant is de eetkamer en de zitkamer. De eetkamer heeft een ronde tafel, die je kan uittrekken wanneer je visite hebt. Er staat een ouderwetse kandelaar op tafel. De zitkamer heeft een grote bank, met vele gekleurde kussens, en twee kleine donkerrode zetels. Een open haard maakt het op koude dagen heel erg gezellig. Boven zijn twee slaapkamers en een badkamer. In die ene slaapkamer staat een kleerkast, waar alle kleren gemakkelijk in kunnen. Zelfs schoenen, op het onderste schab, moeten niet opgestapeld worden. Tja, dat is mijn ideaal....
Ik heb horen zeggen dat je naar je ideaal kan streven, en dat dat je gelukkig maakt. Voor sommige dingen zal je waarschijnlijk wel heel je leven streven, maar de weg is belangrijker dan het doel. Dat laatste heb ik ook van horen zeggen. Ik begin dus met wat mij lijkt: haalbaar. Dat is: rommel weggooien. Ik heb al van alles opzij gezet, want wij 'kringen': wat nog bruikbaar/draagbaar is, gaat naar de kringloopwinkel. Het is wel lastig dat ik niet de energie heb om dat dadelijk te doen. Wat er dan gebeurt is: het staat er een tijdje en dan ga ik er tussen snuffelen: "nee, dat ga ik toch nog wat bijhouden, of: dat komt wel terug in de mode, ik hou het nog even". En plots: niks meer voor de kringloopwinkel. Goed, dat bespaart mij de rit daarnaartoe! Wat doe ik dan met de rommel? Terug in de kast. En de schoenen, die stapel ik gewoon op.
Ja, ik blijf volledig vrijwillig rommel bijhouden. Jammer of niet??
Onze ruimte om te lunchen ging opnieuw ingericht worden, het zou modern en gezellig worden, volgens de vernieuwers.
Ik was heel nieuwsgierig. De oude ruimte was gezellig geweest, met een bijeenraapsel van stoelen en een afgebladderde keukentafel, dat wel. Dus toegegeven: we waren echt wel aan iets nieuws toe. Het was eindelijk zover, alle oude meubels op de container en de nieuwe werden geïnstalleerd. Dan gingen we op inspectie. Het was toch wel even schrikken toen we onze eetruimte binnenkwamen. Een tafel voor mensen van minstens twee meter en half en stoelen waar je met een wipje op moet springen. Wie ontwerpt nu zo'n dingen? Briljante huisstylisten die een complex hebben omdat ze wat groter zijn dan de middelmaat? Of stylisten die een complex hebben omdat ze wat klein zijn? Is dat dan de nieuwe gezelligheid: meubels waarvan je denkt: tiens, ik heb dit nog meegemaakt, toen ik zo'n jaar of vijf was.
De meningen over deze meubels waren verdeeld. Sommigen vonden dit echt "design" en leken er dol op, anderen dachten: ik heb geen zin in elke middag springen naar mijn stoel. Ik hoorde bij die laatsten. We zijn dan met onze protestgroep naar buiten gewandeld, op zoek naar een gezellig cafeetje, waar we onze frustratie konden wegdrinken. Want we wisten: deze meubels zouden lang moeten meegaan, waarschijnlijk tot ons pensioen. De cafeetjes waren schaars hier, maar er was er eentje nog niet zo lang geleden, opengegaan. We stapten er binnen. Maar dit kon toch niet? Er stonden enkel hoge tafels met hoge barkrukken! Hadden ze dezelfde huisstylist in dienst genomen?
We springen nu elke middag naar onze zitplaats en zwijgen als vermoord over "design"-meubels.
Elk jaar gaat er in onze straat een straatfeest door. We wonen hier vijf jaar, het is dus de vijfde keer dat we eraan deelnemen. Heel erg gezellig en omdat het op het einde van de vakantie doorgaat, worden er reisverhalen verteld. Als je een prijs zou uitloven voor het beste reisverhaal, gaat mijn buurman daar steevast telkens mee lopen.
Dit jaar was niet anders. Ik vroeg hem dus naar zijn reis. Het ging als volgt:
"Hoe is je reis geweest?" Ik wist dat hij naar 'Verreweg' geweest was.
"Ja, we hebben vier uur op de vlieghaven moeten wachten! Dat is toch niet te doen: kom je zo vroeg uit je bed, en zit je daar een paar uur je broek te verslijten. En toen we daar aankwamen, weer zo lang moeten wachten voor de pascontrole. Ze denken zeker dat we terroristen zijn, heb je ons al eens bekeken??
We hadden gelukkig een auto gehuurd, dan moesten we toch niet wachten op de bus of een taxi. Maar het verkeer zat er potvast, geen doorkomen aan! En als ze dan reden, deden ze dat als gekken: rode lichten: die negeerden ze, ze toeterden op iedereen die een beetje te traag reed, voorrang verlenen kenden ze niet. Parkeren? Ze botsten tegen de vorige en botsten tegen die achter hen, een blutske meer of minder, daar zagen ze niet op! Maar ik reed met een huurauto, dan moet je voorzichtig zijn hé!
Om terug te komen hadden we een late vlucht, pff, dat is toch niets meer voor ons: zo laat in ons bed! "
Mady is mijn nichtje en zit momenteel in Egypte. Daar is het vandaag 40°C en natuurlijk geen wolkje aan de lucht. Ik heb haar net verteld dat het hier een aangename temperatuur van 25°C is, de lucht vol schapenwolkjes drijft en de feesttent in de garage blijft. Ze gelooft me niet. Zou het iets in mijn stem zijn, kent ze me zo goed?
Ik geef schoorvoetend toe dat het weer niet zo goed is. En kijk naar buiten: het is barslecht weer! Bliksemschichten, onweersbuien en de temperatuur ligt ver onder de 25°C. Een feesttent opzetten? Onmogelijk nu. Trouwens daar zou het niet zo aangenaam zijn om in te zitten. We zitten na de middag dus echt wel met een probleem. Er komen een dertigtal mensen, we vieren vandaag alle moeders die er bij zijn. Mochten we het gisteren gevierd hebben, en volgens de weerman ook morgen, dan zou het feestje in een warme, zonnige tuin kunnen doorgaan. Maar nee, regen regen en nog eens regen. Ondertussen is onze tuin al een modderpoel.
We zullen dus creatief moeten denken. Ik vraag aan Mady of ze een idee heeft. Ja, tuurlijk: "Kom allemaal naar Egypte!" Leuk hoor. Het land heeft me nooit veel gezegd, maar als je zeker wil zijn dat je feestje kan doorgaan, ja dan heeft het wel iets.
Of ik kan het feestje ook "uitstellen". Dat is geen goed idee: mensen moeten gaan werken, gaan op vakantie, kortom hebben een drukke agenda en voor je het weet is het volgend jaar moederdag. Maar misschien is het weer dan wat beter?!
Het is zondag vandaag. Hoe ziet jou ideale zondag eruit? Daar heb ik geen idee van, ik kan je wel mijn ideale zondag beschrijven.
Ik word wakker, blijf lui in bed liggen. Rond een uur of tien hoor ik een zacht klopje op de deur. "Kom erin!" Mijn zoon staat daar, met een plateau waarop het lekkerste ontbijt ligt: twee croissantjes, een knapperig pistoleetje, schelletje kaas, een dampende kop thee-citroen en een groot glas vers geperst fruitsap. En dat heeft hij allemaal zelf bedacht! Mijn ideale zoon...
Ik kijk naar buiten en zie een zonnige tuin, vol bloemen. Het is erg rustig. Onze hond ligt op de hond van de buren te kauwen. Geen ochtendgeblaf meer. Ideaal.
De schommel-tuinstoel staat mij al op te wachten, het is erg warm. Ik doe een dutje. Dan schrik ik wakker: er staat iemand aan het tuinpoortje. Het is mijn gierige tante Amelia. Ze roept me toe: "Joehoe! ik heb voor jou een mooi cadeau bij!" Het is een grote bloementuil, maar het zijn geen gewone bloemen: ze zijn gemaakt van 500 eurobiljetten. Ik neem het cadeau aan en plots begint tante op te zwellen en op te zwellen en dan langzaam te zweven, hoger en hoger. Net als ik me wil omdraaien om terug te gaan luieren, ploft ze uiteen. Dit hebben we dan ook weer gehad!
Het is net na de middag en ik heb zin in een koffietje met een koekje en een praline. 's Zondags word je daar niet dik van, wist je dat?
De avond begint te vallen en mijn man vraagt: heb je zin om vanavond te gaan dansen? Ongelooflijk toch, zo'n echtgenoot?
We kleden ons verschrikkelijk mooi op en gaan dansen in een ouderwetse ballroom. En kijk wie daar ook zijn: George Clooney en Mel Gibson! Mijn echtgenoot is in geen velden of wegen meer te bekennen. George en Mel nodigen mij beiden uit om te dansen. Maar ik kan niet kiezen en stel dan maar voor om mee naar huis te gaan.... En voor het middernacht is, zijn de lakens van mijn bed behoorlijk in de war gebracht!
Insomnia.... slaapproblemen. Tegenwoordig heb ik dat weer veel, ondanks de yoga, de speciale ademhalingsoefeningen, pfff. Dat lukt dan even en dan "ping" gaan mijn ogen terug open, klaarwakker. Mijn brein denkt dan volledig uitgerust te zijn en sleurt mijn lichaam mee. En zo loop ik dan 's nachts rond in het huis, probeer stil te zijn en geen licht te maken om mijn huisgenoten niet wakker te maken. Ja, wat doe je dan... Ik zet de poes buiten, of laat ze binnen. We hebben een zeer voorname poes, zij wil niet langs de tuin binnenkomen, ze dient langs de voordeur binnengelaten te worden, zoals de etiquette het voorschrijft. En wij, nederige dienaars, doen dat dan maar. Zo kwam ik te weten dat mijn overbuur met hetzelfde probleem zit dan ik. Ik zag hem meermaals 's nachts, rond een uur of drie, aan zijn tafel zitten, waarschijnlijk aan het lezen of zo. Enkele weken geleden verhuisde hij en we hebben nieuwe buren nu.
Vannacht had ik weer zo'n slapeloze nacht en was ik het woelen in bed moe. Ik ging de poes dan maar binnen of buiten laten, ik wist niet goed waar ze was, maar ze zou wel komen opdagen. Ik deed de deur open en zag bij de nieuwe buren licht branden. Zou daar ook iemand aan slapeloosheid lijden? De poes kwam binnen, ik besloot mijn buren te bespieden via het raam. Ik wilde weten of ze net zo lang opbleven dan de vorige (en ikzelf). Het is te ver van ons, om het heel duidelijk te zien, maar ik zag meer mensen rond de tafel zitten. Plots stond er iemand op en kwam naar buiten. Hij liep op onze schutting toe. Ik dacht: ik ben toch niet zichtbaar: het is hier donker en er hangt zelfs nog een glasgordijn voor mij. Maar het was of hij mij zag, hij kwam recht op mij af. Hij kwam dichter en ik schrok van zijn gezicht: rooddoorlopen ogen, een haakneus en een venijnig mondje. Hij leek heel kwaad. Plots stond hij voor mij en priemde met zijn benig vinger naar mijn gezicht .... met een schok werd ik wakker. Ik wist even niet waar ik was. En dan merkte ik dat ik nog in mijn bed lag.
Ik herken vaak een gezicht in een menigte. Wanneer ik dan dichter bij kom denk ik: "nee, dat is ze toch niet" (het zijn vaak vrouwen die ik denk te herkennen). In mijn brein lijken ze er dan toch heel erg op. Een keer maakte ik de fout, en zei: "Ha, hoe is het met Jantje, heeft hij al wat minder schrik? " Ik dacht een mama te herkennen van de zwemgroep. We kwamen elke week samen om onze peuters te laten wennen aan het water. Ze keek me nogal raar aan en zei: "Euh.... ik denk dat je me verwisselt met iemand anders. Ik heb geen kinderen." Ik heb me verontschuldigd en ben vlug doorgestapt. Ik dacht: hoe kan dat: zwart lang haar, een bril en slank: dat kan toch enkel de mama van Jantje zijn?? En dan moest ik bekennen: ik lijk op mijn vader. Hij kon absoluut geen gezichten onthouden en gaf op familiefeestjes steeds de foute naam aan een neef of nichtje. Toen vond ik dat belachelijk: dat kon je toch zo zien dat het niet Elke maar Ilse was?
Vandaag wilde ik die vergissing niet begaan. Ik kwam op straat een dame tegen en dacht: ik dénk dat dat Melanie is, maar dat zal wel niet. Ik heb ze trouwens in geen tien jaar gezien, het zou toch een eigenaardig toeval zijn dat we elkaar in zo'n klein dorp nog eens tegen het lijf liepen. Dus ik keek, zei niets, en ging voorbij. De dame moet plots blijven staan zijn, ze zei: "Hé, jij kent geen mensen meer zeker?" Ik draai me om en zei: "Ho, je bent het toch, ik dacht al dat ik je herkende, maar was niet zeker! Hoe gaat het met je, Melanie?" "Melanie??? Ik ben Ilse, je nicht, weet je wel?" Toen wist het zeker: ik ben een dochter van mijn vader!
Wolkjes! Als kind lag ik dikwijls in het gras, naar de wolken te kijken . Was dat daar geen konijn? Nu veranderde het in een heks... in een man met een bolhoed.
Laatst, toen ik terugreed van een bezoekje aan mijn zus, viel me de prachtige blauwe lucht op: blauw met witte wolkjes! Heerlijk! Eventjes toch weer van genieten. Ik keek dromerig naar de wolken. Plots besefte ik dat ik op het derde baanvak reed. Gelukkig was de autostrade bijna leeg. Even bijsturen dus en laat het een les zijn, dacht ik. Wolkjes moeten in het gras bestudeerd worden.
Thuis vertelde ik dit aan mijn kinderen. Geen nood, dacht ik, ze zijn volwassen en maken geregeld zelf van die volwassen fouten. Mijn zoon reageerde fel: "Maar mama, dat is heel onverantwoord! Weet je hoe ongerust wij de volgende keer zullen zijn?!" Ja, ok, ik ben niet van plan dit te herhalen, hoor! Maar over die ongerustheid: dit komt van de zoon die een "challenge" heeft meegedaan (een soort hindernissenparcours voor volwassenen, waarbij elk jaar tientallen gewonden vallen), aan bergbeklimmen doet, en zich dit jaar inschreef voor een week "risicosporten" uit te proberen: benji-jump, para-diving, wildwaterkanoën, en zo nog het een en ander. En die mama moet zich daar niet ongerust over maken!
Heb jij dat al eens meegemaakt: je gaat voorbij een winkel en ziet daar schoenen staan, waarvan je denkt: Wow, dit zijn echt mooie, ja mijn smaak ten top! Ik heb dit natuurlijk niet écht nodig, dus nee, ik ga dit niet kopen. Je vindt dat je een uitstekend besluit hebt genomen: je doet heel verantwoord, denkt aan het milieu, aan je portemonnee: wat een sterke persoonlijkheid ben je toch! Dan keer je om, want, tja, kijken kost niets! Oooo, zo mooi. Nee, weet je wat: als die er morgen nog staan, wil dat zeggen dat ze echt voor jou bestemd zijn en ... De volgende dag ga je er weer voorbij, je kijkt en... de teleurstelling is heel groot: ze zijn weg. Je voelt je toch wat bedrogen: hier zit je dan met je sterke persoonlijkheid: dat duveltje op je schouder zit je keihard uit te lachen!
Wel, zo ging het deze keer niet. Ik zag schoenen staan, in feite zijn het geen schoenen, maar "pumps". Hielen, enfin: stiletto's van 11 cm hoogte, vooraan punten om iemand mee dood te steken, glitterdingen aan alle kanten... Kortom: deze moest ik gewoon hebben. Schoenen waar je geen uithoudingsvermogen lopen voor nodig hebt (heb ik toch al niet: zie cvs), wel een goed evenwicht op je tenen voor nodig hebt (heb lang geturnd), ook voldoende "compeed" in je handtas (blaren krijg je er zowiezo van) en die je zoooo elegant maken! En ja dus, ik bezweek meteen voor de verleiding: ik heb ze nu in mijn bezit. ik kijk ernaar en denk: wanneer ga ik die verdorie dragen? Op het doopfeestje van Katrien? Ik zie het al voor me: loop naar het wiegje en duikel erin omdat mijn evenwicht toch niet zo goed is dan ik dacht. Of op de bijeenkomst in het rusthuis van mijn bomma? Ik, die met de koffie rondga en meer koffie gaat morsen dan dat er in de kopjes van de bomma's en bompa's terecht komt. Nee, dat kan natuurlijk niet: ik moet naar het bal van de koning gaan of zo. Alleen: hoe kan ik daarop uitgenodigd worden, enig idee?
Ondertussen geniet ik van het uitzicht aan mijn voeten.... zo mooi!
Het heeft wat moeite gekost, dat eerste welkomstberichtje, ik zal het maar bekennen.
Mijn eerste tekstje is gemaakt, ik denk: nu moet ik op "toevoegen" drukken. Bovenaan zie ik dat staan, dus klik ik. Spannend: vlug gaan zien naar mijn blog: staat het erop? Nee, oei wat heb ik fout gedaan? Niet getreurd, ik doe het gewoon opnieuw. Mijn tekstje ben ik kwijt, maar kom, dat schrijf ik toch gewoon opnieuw. En ik druk terug, bovenaan op "toevoegen". Op mijn blog: weer niets. Ptvrdr, dat kan toch niet: terug in de handleiding gaan zien: ja, ik moet gewoon op "toevoegen" drukken.
Ik betrouw het niet helemaal, en zie dat je ook een bericht kan wijzigen. Dus probeer ik dat: de standaard tekst wijzig ik, en voor ik op "toevoegen" klik, wil ik het kopiëren, om niet nog eens alles te moeten typen. Dat blijkt niet mogelijk. Tja, dan maar terug op "toevoegen" drukken zeker? En nee, weer wordt er niets gewijzigd of toegevoegd.
Een beetje kregelig word ik daar wel van .... ik weet wel, ik ben een beetje een computer-analfabeet, maar ze hebben me gezegd dat het poepsimpel zou zijn! Ik open alweer "Nieuw bericht toevoegen" en typ de vierde versie van mijn welkomstbericht, wat toch een beetje minder welkom is dan de eerste keer. Plots raak ik een foute toets aan en schuift mijn blad te veel naar beneden. Wat staat daar? Nog een toets "toevoegen"! Zal ik die eens proberen? Jaaaa, op mijn blog verschijnt mijn vierde welkomstberichtje! Joepie ik kan het! Zo fier als een nieuwbakken moeder verschijnt mijn baby op het scherm! Alle weeën zijn vergeten, wat een mooie baby!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Welkom op mijn blog. Ik begin met deze blog om mezelf, en wie weet ook jou, een hart onder de riem te steken. CVS, het zijn slechts drie letters, maar ze kunnen je leven danig verzuren. Ik ben over het algemeen een positief persoon, zeker geen doemdenker. Maar soms ga ik toch onderuit. Ik kom net uit zo'n donkere periode. Een tijd van 'niet kunnen': niet kunnen nadenken, al zeker geen boek kunnen lezen, traag stappen en dit niet lang kunnen volhouden, enkel aan hobby's kunnen denken, kortom: een periode van helemaal niets doen. Momenteel gaat het weer iets beter: Joepie! Maar dat wil nog niet zeggen dat het goed gaat.
Ik geloof, misschien tegen beter weten in, dat ik ooit nog eens terug gewoon ga kunnen functioneren. Maar daarvoor ga ik hoogst waarschijnlijk nog wel eens in zo'n donkere periode zitten, ik ben nu eenmaal een actief iemand (enfin, ooit toch geweest), daarom deze blog.
Om in die donkere periode wat licht te doen stralen, ga ik in mijn blog blije, amusante, vrolijke verhalen vertellen uit het dagelijkse leven. Met soms een donker kantje, om het wat geloofwaardiger te maken ...
