Herfst.... toch ook een mooi seizoen, niet? Het wordt kouder buiten, de kleuren worden warmer. Het is heerlijk om nu een boswandeling te maken. Als je door het bos dwaalt, zie je nu die warme kleuren: rood en oker, met hier en daar nog een groen blad.
Ik kwam verleden week langs een veld waar chrysanten gekweekt worden. Er stonden rijen witte, violette, koperkleurige en donkerrode bloemen: het was prachtig om te zien, al die kleurenbollen. Ik veronderstel dat ze deze week weg zijn, naar bloemenwinkels. Tja, één november komt eraan.... Ik vind het altijd een beetje zonde wanneer die mooie bloemen op een kerkhof staan te verwelken. De overledene heeft daar toch niets aan? Of kijkt die toe vanuit de hemel en zegt die: "Ha, eindelijk: je denkt nog eens aan mij! Maar hoe kom je erbij van daar chrysanten te zetten, ik voel me dan zo dood!"
Nee, ik ga niet naar een kerkhof. Jawel, natuurlijk heb ik ook vrienden en familieleden die niet meer onder ons zijn. Het lijkt mij alleen zo zinloos om die op het kerkhof te gaan bezoeken. Die waren daar nooit wanneer ik ze bezocht. Mijn oma, bijvoorbeeld, woonde gewoon in haar eigen huis. Ik heb trouwens nog steeds iets van haar: een stenen vergiet met schotel, heel mooi. Ik gebruik het alleen als ik aardbeien eet. En dan denk ik aan haar. Ik weet echt niet hoe mijn oma zelf hier tegenaan kijkt. Misschien staat ze daar met haar handen in haar zij en zegt ze: "Hewel, sinds wanneer heb ik gezegd dat je dat mooie vergiet mag hebben? Wat als ik eens aardbeien wil eten?" Een mogelijk antwoord zou zijn: "Ik zal het meebrengen als ik kom en dan kunnen we samen aardbeien eten, goed?" Ik hoop maar dat ik het nooit laat vallen... Maar scherven brengen geluk, dus misschien is dat ook niet zo erg.
