Terug kind zijn: wat zou dat heerlijk zijn! Onbezorgd door het leven huppelen, verwonderd, nieuwsgierig, soms ook wel angstig...
Ik ging vroeger te voet naar school, die was niet ver. Boekentasje in de hand, zwierend van voor naar achter, leuk toch: naar school? Ik ging samen met grote broer. De weg naar school liep langs een klein parkje. Daar stonden banken, en op een van die banken zat heel dikwijls een klein mannetje, helemaal in het groen: groene jas, groene broek, groene laarzen, met een groen regenhoedje. Hij leek zelfs een groen gezicht te hebben! Hoe het begon, weet ik niet meer, maar we riepen dikwijls naar het mannetje, zoiets van : "Hallo meneer, wat ben je vandaag weer groen!" We moesten dan heel hard lachen en liepen zo snel we konden verder. Het mannetje reageerde daar nooit op.
En dan kwam er een schooljaar dat mijn broer naar een andere school moest. Natuurlijk was ik dan al "groot" en kon ik best alleen naar school. Zo liet ik uitschijnen, maar ik ging met een heel klein hartje, schoorvoetend, alleen op weg, die eerste keer. Oef, het groene mannetje zat er niet. Dat ging een paar weken goed en mijn zelfvertrouwen groeide. Dan, ergens net na de herfstvakantie, zat dat mannetje er weer. Wat nu gedaan? Ik dacht: als ik nu een omweg maak, door het parkje, heeft hij mij niet gezien. Of misschien herkende hij me helemaal niet? Maar daar kon ik natuurlijk niet zeker van zijn. Ik maakte de omweg en hield hem goed in het oog. Even stonden er wat struiken in de weg, en kon ik hem niet meer zien. En dan stond mijn hart even stil... Het mannetje zat niet meer op zijn plek! Ik ben nog nooit zo rap in de school aangekomen, ondanks de omweg. Vanaf dan was naar school gaan een echte lijdensweg, maar het mannetje heb ik nooit meer gezien.
Tot ik daarstraks thuiskwam: er zat een groen mannetje aan mijn deur. Ja, helemaal groen, net zoals dat mannetje uit mijn kindertijd! Mijn keel zat plots dicht, mijn benen werden pudding.... Na de eerste schok dacht ik alleen maar: "nu, rennen!" Ik ben tot bij mijn broer gerend en heb hem alles verteld. Hij kon zich helemaal geen groen mannetje herinneren! Maar jawel, da's echt gebeurd hoor, ik herinner mij dat nog heel levendig!
