Mady is terug uit Egypte. Je weet wel, ik had het even over haar in mijn bericht: 'Tuinfeest'. Over dat laatste wil ik het niet hebben, ik wilde enkel leuke verhalen vertellen, nietwaar?
Mady nodigde mij uit om iets te gaan drinken, en daar zeg ik nooit 'nee' tegen. Ze wilde over haar reis vertellen, die ze samen met haar nieuwe vriend maakte. Zijn naam doet er niet toe. Toegegeven: ik ben hem gewoon vergeten. Maar dat geeft niet: Mady is niet het type dat het lang uithoudt bij een vriend. Ze vindt dat je veel ervaring moet opdoen, voordat je met de juiste partner in zee gaat. Neem die 'ervaring' maar heel ruim, dus ja: ik doe geen moeite meer om de naam van haar nieuwste vriend te onthouden. Vaak heb ik hem niet eens ontmoet voordat ze alweer op zoek is naar de volgende.
Egypte was warm, de piramides waren overweldigend, de Egyptenaren... Mady en vriend deden een trip op kamelen: hij was gekleed in een azuurblauwe djellaba en droeg een tulband om zijn hoofd, zij droeg een okerkleurige djellaba met een hoofddoek. Ze reden door de woestijn: hij zat kaarsrecht en leek op Sean Connery in die film weet je wel? Knap, maar arrogant, de vrouw naast hem volkomen negerend. Zij was onder de indruk van hem en volgde hem slaafs. Het was bakheet (dit woord bestaat in de "Anna wdb"!), ze zweetten als paarden. Het werd avond en ze wisten dat het behoorlijk zou afkoelen. Ze zochten een schuilplaats, maar er was zand, zand en nog eens zand.... Na een tijdje zagen ze rotsblokken. Als schuilplaats was het nu ook niet dat, maar hier zouden ze het deze nacht mee moeten doen. De nacht viel. Er was een prachtige sterrenhemel met één heel heldere ster, vlak boven hen. En dan beviel ze van een jongetje: Jezus...
"Hé, hoor je wel wat ik zeg?" vroeg Mady.
"Euh ja..." Ik moet een nogal domme glimlach op mijn gezicht hebben gehad. Tja, en dan vertelde ze dat ze een soort virus heeft opgelopen, waar ze nu nogal veel last van heeft: buikloop en zo. Haar vriend bleek helemaal geen "Sean Connery" type te zijn, ze heeft hem al wandelen gestuurd.
Haar reis verliep dus wel iets minder romantisch dan ik me voorstelde. Zeg nu zelf: welke versie verkies jij?
Het is een mooie, warme dag. Ik zit onder de boom in onze tuin, een boek te lezen. Ergens in de tuin snuffelt onze hond. Dan hoor ik plots een gefladder achter mij, naast mij, voor mij... Wat? Mijn liefste huisdier loopt met een duif in haar bek rond in de tuin! Ik begin direct op haar te roepen: "LOS! LOS!" Maar ze heeft haar prooi stevig vast. Ze denkt bij zichzelf: "Loslaten: dat nooit!" Ik zie dat de duif nog beweegt en denk, heel naïef: ze is nog niet verloren als mijn hondje haar NU loslaat. Dus begin ik aan de bek van mijn hond te trekken. Het lukt me niet: ze is veel te trots om dat lekker beetje los te laten! Uiteindelijk zwicht ze: naar het baasje luisteren is soms je eigen instinct tegenspreken, dat snap ik. De duif siddert en sterft.. En ik denk: wat heb ik een wreedaardige hond! Ik die dacht een aardige, lieve, zeer beschaafde hond te hebben! Beesten vangen om op te eten, dat doet een beschaafd wezen toch niet?
's Avonds kies ik wat ik ze te eten ga geven: een blikje hondenvoer met tonijn, of eentje met gevogelte?
