Het is een mooie, warme dag. Ik zit onder de boom in onze tuin, een boek te lezen. Ergens in de tuin snuffelt onze hond. Dan hoor ik plots een gefladder achter mij, naast mij, voor mij... Wat? Mijn liefste huisdier loopt met een duif in haar bek rond in de tuin! Ik begin direct op haar te roepen: "LOS! LOS!" Maar ze heeft haar prooi stevig vast. Ze denkt bij zichzelf: "Loslaten: dat nooit!" Ik zie dat de duif nog beweegt en denk, heel naïef: ze is nog niet verloren als mijn hondje haar NU loslaat. Dus begin ik aan de bek van mijn hond te trekken. Het lukt me niet: ze is veel te trots om dat lekker beetje los te laten! Uiteindelijk zwicht ze: naar het baasje luisteren is soms je eigen instinct tegenspreken, dat snap ik. De duif siddert en sterft.. En ik denk: wat heb ik een wreedaardige hond! Ik die dacht een aardige, lieve, zeer beschaafde hond te hebben! Beesten vangen om op te eten, dat doet een beschaafd wezen toch niet?

's Avonds kies ik wat ik ze te eten ga geven:  een blikje hondenvoer met tonijn, of eentje met gevogelte?

Naïeve groetjes

Anna