Ik heb, zoals ze in het Frans zo mooi zeggen: "un certain âge". Dat wil dus zeggen dat ik niet meer piepjong ben. En er beginnen zo hier en daar wat mankementen in mijn systeem voor te komen. Ik leg me daar natuurlijk niet bij neer, dat zou veel te makkelijk zijn. Dus heb ik besloten in een dansclub te gaan. Toegegeven: ik heb wel gezocht naar een club waarvan de lessen overdag doorgaan, een kwestie van niet tussen twintigers te staan, om verstaanbare redenen.
Af en toe een poosje opzij zitten, wordt daar als zeer normaal beschouwd. Dat is een zeer groot pluspunt. Maar er zijn meer pluspunten. We hebben namelijk ook een koffiepauze. De danslustigen zijn allemaal vrouwen, je kan al raden wat een koffiepauze dan betekent, buiten het koffie slurpen. Er wordt wat afgebabbeld. Meestal moeten we even tot de orde geroepen worden, wanneer we terug starten met het tweede deel. Tijdens die babbels leren we mekaar wat beter kennen. Wat blijkt: niemand heeft een tip-top gezondheid: ofwel kleinigheidjes, maar er zijn er ook een aantal die te maken kregen met levensbedreigende ziektes. En toch zijn we allemaal positief ingesteld: het leven is leuk, en als het dat op het moment niet is, dan dansen we alle lastige momenten eruit en voelen ons vrij en speels en kinderlijk!
Wanneer we dan, na twee uur gehuppeld, gesprongen en rond en vierkant bewogen te hebben, op onze stoelen neervallen, zijn we helemaal ontspannen. Ik heb alvast een week nodig om te recupereren, maar wie ziet dat?
