Soms krijg ik zo'n zin om alles weg te doen, maar echt alles... Hoe zou dat zijn om alles overboord te kunnen gooien, wel vrijwillig natuurlijk, en dan volledig "leeg" terug te kunnen beginnen. Gewoon van nul... Het doet me dagdromen! Een leeg huis, natuurlijk een droomhuis. Het staat ergens aan de rand van een bos. Er is een grote tuin aan, deels volledig verwilderd. Er kabbelt een riviertje doorheen, zo eentje met rotsstenen in. Je kan van de ene steen op de andere springen, als je daar zin in hebt. Het huisje is echt pittoresk: niet groot, net groot genoeg. Een leuke veranda eraan, zodat je ook bij minder goed weer van de tuin kan genieten. Er staan rotan meubels in met blauw-groene kussens. Binnen is het heel eenvoudig ingericht: een grote ruimte, met aan de ene kant een keukentje, de andere kant is de eetkamer en de zitkamer. De eetkamer heeft een ronde tafel, die je kan uittrekken wanneer je visite hebt. Er staat een ouderwetse kandelaar op tafel. De zitkamer heeft een grote bank, met vele gekleurde kussens, en twee kleine donkerrode zetels. Een open haard maakt het op koude dagen heel erg gezellig. Boven zijn twee slaapkamers en een badkamer. In die ene slaapkamer staat een kleerkast, waar alle kleren gemakkelijk in kunnen. Zelfs schoenen, op het onderste schab, moeten niet opgestapeld worden. Tja, dat is mijn ideaal....
Ik heb horen zeggen dat je naar je ideaal kan streven, en dat dat je gelukkig maakt. Voor sommige dingen zal je waarschijnlijk wel heel je leven streven, maar de weg is belangrijker dan het doel. Dat laatste heb ik ook van horen zeggen. Ik begin dus met wat mij lijkt: haalbaar. Dat is: rommel weggooien. Ik heb al van alles opzij gezet, want wij 'kringen': wat nog bruikbaar/draagbaar is, gaat naar de kringloopwinkel. Het is wel lastig dat ik niet de energie heb om dat dadelijk te doen. Wat er dan gebeurt is: het staat er een tijdje en dan ga ik er tussen snuffelen: "nee, dat ga ik toch nog wat bijhouden, of: dat komt wel terug in de mode, ik hou het nog even". En plots: niks meer voor de kringloopwinkel. Goed, dat bespaart mij de rit daarnaartoe! Wat doe ik dan met de rommel? Terug in de kast. En de schoenen, die stapel ik gewoon op.
Ja, ik blijf volledig vrijwillig rommel bijhouden. Jammer of niet??
Onze ruimte om te lunchen ging opnieuw ingericht worden, het zou modern en gezellig worden, volgens de vernieuwers.
Ik was heel nieuwsgierig. De oude ruimte was gezellig geweest, met een bijeenraapsel van stoelen en een afgebladderde keukentafel, dat wel. Dus toegegeven: we waren echt wel aan iets nieuws toe. Het was eindelijk zover, alle oude meubels op de container en de nieuwe werden geïnstalleerd. Dan gingen we op inspectie. Het was toch wel even schrikken toen we onze eetruimte binnenkwamen. Een tafel voor mensen van minstens twee meter en half en stoelen waar je met een wipje op moet springen. Wie ontwerpt nu zo'n dingen? Briljante huisstylisten die een complex hebben omdat ze wat groter zijn dan de middelmaat? Of stylisten die een complex hebben omdat ze wat klein zijn? Is dat dan de nieuwe gezelligheid: meubels waarvan je denkt: tiens, ik heb dit nog meegemaakt, toen ik zo'n jaar of vijf was.
De meningen over deze meubels waren verdeeld. Sommigen vonden dit echt "design" en leken er dol op, anderen dachten: ik heb geen zin in elke middag springen naar mijn stoel. Ik hoorde bij die laatsten. We zijn dan met onze protestgroep naar buiten gewandeld, op zoek naar een gezellig cafeetje, waar we onze frustratie konden wegdrinken. Want we wisten: deze meubels zouden lang moeten meegaan, waarschijnlijk tot ons pensioen. De cafeetjes waren schaars hier, maar er was er eentje nog niet zo lang geleden, opengegaan. We stapten er binnen. Maar dit kon toch niet? Er stonden enkel hoge tafels met hoge barkrukken! Hadden ze dezelfde huisstylist in dienst genomen?
We springen nu elke middag naar onze zitplaats en zwijgen als vermoord over "design"-meubels.
