Het is zondag vandaag. Hoe ziet jou ideale zondag eruit? Daar heb ik geen idee van, ik kan je wel mijn ideale zondag beschrijven.
Ik word wakker, blijf lui in bed liggen. Rond een uur of tien hoor ik een zacht klopje op de deur. "Kom erin!" Mijn zoon staat daar, met een plateau waarop het lekkerste ontbijt ligt: twee croissantjes, een knapperig pistoleetje, schelletje kaas, een dampende kop thee-citroen en een groot glas vers geperst fruitsap. En dat heeft hij allemaal zelf bedacht! Mijn ideale zoon...
Ik kijk naar buiten en zie een zonnige tuin, vol bloemen. Het is erg rustig. Onze hond ligt op de hond van de buren te kauwen. Geen ochtendgeblaf meer. Ideaal.
De schommel-tuinstoel staat mij al op te wachten, het is erg warm. Ik doe een dutje. Dan schrik ik wakker: er staat iemand aan het tuinpoortje. Het is mijn gierige tante Amelia. Ze roept me toe: "Joehoe! ik heb voor jou een mooi cadeau bij!" Het is een grote bloementuil, maar het zijn geen gewone bloemen: ze zijn gemaakt van 500 eurobiljetten. Ik neem het cadeau aan en plots begint tante op te zwellen en op te zwellen en dan langzaam te zweven, hoger en hoger. Net als ik me wil omdraaien om terug te gaan luieren, ploft ze uiteen. Dit hebben we dan ook weer gehad!
Het is net na de middag en ik heb zin in een koffietje met een koekje en een praline. 's Zondags word je daar niet dik van, wist je dat?
De avond begint te vallen en mijn man vraagt: heb je zin om vanavond te gaan dansen? Ongelooflijk toch, zo'n echtgenoot?
We kleden ons verschrikkelijk mooi op en gaan dansen in een ouderwetse ballroom. En kijk wie daar ook zijn: George Clooney en Mel Gibson! Mijn echtgenoot is in geen velden of wegen meer te bekennen. George en Mel nodigen mij beiden uit om te dansen. Maar ik kan niet kiezen en stel dan maar voor om mee naar huis te gaan.... En voor het middernacht is, zijn de lakens van mijn bed behoorlijk in de war gebracht!
Insomnia.... slaapproblemen. Tegenwoordig heb ik dat weer veel, ondanks de yoga, de speciale ademhalingsoefeningen, pfff. Dat lukt dan even en dan "ping" gaan mijn ogen terug open, klaarwakker. Mijn brein denkt dan volledig uitgerust te zijn en sleurt mijn lichaam mee. En zo loop ik dan 's nachts rond in het huis, probeer stil te zijn en geen licht te maken om mijn huisgenoten niet wakker te maken. Ja, wat doe je dan... Ik zet de poes buiten, of laat ze binnen. We hebben een zeer voorname poes, zij wil niet langs de tuin binnenkomen, ze dient langs de voordeur binnengelaten te worden, zoals de etiquette het voorschrijft. En wij, nederige dienaars, doen dat dan maar. Zo kwam ik te weten dat mijn overbuur met hetzelfde probleem zit dan ik. Ik zag hem meermaals 's nachts, rond een uur of drie, aan zijn tafel zitten, waarschijnlijk aan het lezen of zo. Enkele weken geleden verhuisde hij en we hebben nieuwe buren nu.
Vannacht had ik weer zo'n slapeloze nacht en was ik het woelen in bed moe. Ik ging de poes dan maar binnen of buiten laten, ik wist niet goed waar ze was, maar ze zou wel komen opdagen. Ik deed de deur open en zag bij de nieuwe buren licht branden. Zou daar ook iemand aan slapeloosheid lijden? De poes kwam binnen, ik besloot mijn buren te bespieden via het raam. Ik wilde weten of ze net zo lang opbleven dan de vorige (en ikzelf). Het is te ver van ons, om het heel duidelijk te zien, maar ik zag meer mensen rond de tafel zitten. Plots stond er iemand op en kwam naar buiten. Hij liep op onze schutting toe. Ik dacht: ik ben toch niet zichtbaar: het is hier donker en er hangt zelfs nog een glasgordijn voor mij. Maar het was of hij mij zag, hij kwam recht op mij af. Hij kwam dichter en ik schrok van zijn gezicht: rooddoorlopen ogen, een haakneus en een venijnig mondje. Hij leek heel kwaad. Plots stond hij voor mij en priemde met zijn benig vinger naar mijn gezicht .... met een schok werd ik wakker. Ik wist even niet waar ik was. En dan merkte ik dat ik nog in mijn bed lag.
Ik herken vaak een gezicht in een menigte. Wanneer ik dan dichter bij kom denk ik: "nee, dat is ze toch niet" (het zijn vaak vrouwen die ik denk te herkennen). In mijn brein lijken ze er dan toch heel erg op. Een keer maakte ik de fout, en zei: "Ha, hoe is het met Jantje, heeft hij al wat minder schrik? " Ik dacht een mama te herkennen van de zwemgroep. We kwamen elke week samen om onze peuters te laten wennen aan het water. Ze keek me nogal raar aan en zei: "Euh.... ik denk dat je me verwisselt met iemand anders. Ik heb geen kinderen." Ik heb me verontschuldigd en ben vlug doorgestapt. Ik dacht: hoe kan dat: zwart lang haar, een bril en slank: dat kan toch enkel de mama van Jantje zijn?? En dan moest ik bekennen: ik lijk op mijn vader. Hij kon absoluut geen gezichten onthouden en gaf op familiefeestjes steeds de foute naam aan een neef of nichtje. Toen vond ik dat belachelijk: dat kon je toch zo zien dat het niet Elke maar Ilse was?
Vandaag wilde ik die vergissing niet begaan. Ik kwam op straat een dame tegen en dacht: ik dénk dat dat Melanie is, maar dat zal wel niet. Ik heb ze trouwens in geen tien jaar gezien, het zou toch een eigenaardig toeval zijn dat we elkaar in zo'n klein dorp nog eens tegen het lijf liepen. Dus ik keek, zei niets, en ging voorbij. De dame moet plots blijven staan zijn, ze zei: "Hé, jij kent geen mensen meer zeker?" Ik draai me om en zei: "Ho, je bent het toch, ik dacht al dat ik je herkende, maar was niet zeker! Hoe gaat het met je, Melanie?" "Melanie??? Ik ben Ilse, je nicht, weet je wel?" Toen wist het zeker: ik ben een dochter van mijn vader!
