Ik herken vaak een gezicht in een menigte. Wanneer ik dan dichter bij kom denk ik: "nee, dat is ze toch niet" (het zijn vaak vrouwen die ik denk te herkennen). In mijn brein lijken ze er dan toch heel erg op. Een keer maakte ik de fout, en zei: "Ha, hoe is het met Jantje, heeft hij al wat minder schrik? " Ik dacht een mama te herkennen van de zwemgroep. We kwamen elke week samen om onze peuters te laten wennen aan het water. Ze keek me nogal raar aan en zei: "Euh.... ik denk dat je me verwisselt met iemand anders. Ik heb geen kinderen." Ik heb me verontschuldigd en ben vlug doorgestapt.  Ik dacht: hoe kan dat: zwart lang haar, een bril en slank: dat kan toch enkel de mama van Jantje zijn?? En dan moest ik bekennen: ik lijk op mijn vader. Hij kon absoluut geen gezichten onthouden en gaf op familiefeestjes steeds de foute naam aan een neef of nichtje. Toen vond ik dat belachelijk: dat kon je toch zo zien dat het niet Elke maar Ilse was?

Vandaag wilde ik die vergissing niet begaan. Ik kwam op straat een dame tegen en dacht: ik dénk dat dat Melanie is, maar dat zal wel niet. Ik heb ze trouwens in geen tien jaar gezien, het zou toch een eigenaardig toeval zijn dat we elkaar in zo'n klein dorp nog eens tegen het lijf liepen. Dus ik keek, zei niets, en ging voorbij. De dame moet plots blijven staan zijn, ze zei: "Hé, jij kent geen mensen meer zeker?" Ik draai me om en zei: "Ho, je bent het toch, ik dacht al dat ik je herkende, maar was niet zeker! Hoe gaat het met je, Melanie?" "Melanie??? Ik ben Ilse, je nicht, weet je wel?" Toen wist het zeker: ik ben een dochter van mijn vader!

Zonnige groetjes

Anna