Zondag 3 juli - Eyemouth - Edinburgh (54 M)

Vandaag niet zo vroeg op, maar toch nog om 7 uur de wekker: weeral een blauwe lucht, een stralende zon, maar ’s morgens nog fris… We hebben gisteravond nog een buurman langszij gekregen, met drie mannen, die moeten natuurlijk over onze boot als ze aan de wal gaan, en zo ben je ook vlug opgestaan.

Ze vertrekken even voor 8 uur en wij zijn dan ook bijna klaar, dus daar gaan we voor de trip naar de hoofdstad van Schotland : Edinburgh, here we come ! Eerst proberen veilig de haven van Eyemouth te verlaten, wederom spectaculair… via de smalle havenuitgang naar het baaike omgeven door rotspartijen. Vanuit het havenhoofd zie je de golven breken en hoor je het razende lawaai. Eens op zee, is het zeer rustig, wel weer die deining maar toch minder dan gisteren. Het eerste uur kunnen we zeilen, maar daarna weer niet ! Automatische piloot op koers gezet, op waypoint Bass Rock op ongeveer 20 mijl vanaf Eyemouth.

Deze rots ligt aan de monding van de delta Forth, een brede monding die tot Edinburgh reikt. Op Bass Rock bevindt zich één van de grootste kolonie Jan-van-Genten, en die zijn nu volop aan het broeden op duizenden (tienduizenden) nesten : we varen rond de grote rotspartij, die wit ziet van de vogels en de nesten : het is een aan- en afvliegen, je ruikt de vogels wel degelijk, en wat een gekrijs !  Maar het is een prachtig zicht ! Vandaag zien we ook weer enkele zeehonden en éénmaal een dolfijn. Daarna passeren we nog enkele kleinere rotseilanden, en dan zijn we bijna gearriveerd in Granton Dock. We meren af aan de visitor pontoon, we merken dat hier geen electra is, en omdat we hier toch enkele dagen willen blijven overnachten, beslissen we om nog even verder te varen (TTZ nog 8 mijl), tot de marina van Port Edgar. Dat is voorbij de 2 bruggen, en dus nog zo’n anderhalf uur verder, maar we hebben nog tij mee, dus dat lukt nog wel.

Rond 18 u. liggen we vast in de marina… Havenmeester is niet meer te bespeuren, dus we zoeken ons zelf een lege box, en morgen zullen we wel zien.

In de kuip onder een stralende avondzon drinken we een glas op… Edinburgh en op onze tocht totnogtoe !

 Zaterdag 2 juli  – Amble – Eyemouth (42 M)

Wekker op 5 uur, vertrek om 6 uur vanuit Amble… er is bijna geen wind, dus op motor. Vandaag willen we dicht bij het land varen, want het schijnt dat dit één van de mooiste stukjes Britse kust is. Bovendien zijn er weinig ondiepten zoals we die kennen voor de Belgische Kust maar we moeten wel goed opletten voor de rotsformaties…

Het is rustig en zonnig weer, de zee is “smooth” maar er is wel een grote deining, heel raar, en dankzij deze swell, voel ik me misselijk. Maar het betert als we de Farne Islands naderen, dat wil ik zeker niet missen. We varen traag tussen de Inner Farne en de kust, het is hier prachtig, heel veel vogels, opnieuw de papegaaiduikers, sternen, jan-van-genten, op één van de eilanden staat een mooie vuurtoren en langs de kliffen ervan, zitten duizenden vogels te kwetteren… we zetten de motor even af en laten dit even op ons afkomen. Aansluitend varen we ook nog even een bekende ankerplaats, the Kettle, het is hier ongeveer 4 m diep, en je ziet de bodem. Amazing !

Na de Farne Islands, is Holy Island aan bakboord gespot. Hier staat een groot kasteel, Lindisfarne Castle, waarvoor je ook kan ankeren, en met de bijboot het kasteel en het kleine dorpje kan bezoeken. Maar dat doen we niet, we varen er rustig voorbij. Daar zien we plots een hele groep zeehonden, het zijn niet de kleine zeehondjes die wij vaak zien op de Oosterschelde, maar het blijkt de Atlantische zeehond te zijn, met een veel grotere kop. En ze maken een loeiend geluid, ze roepen ons precies.

Verder op dit traject wordt het alsmaar warmer, het is lekker toeven in de kuip, en we worden er allebei moe van. Nog even wakker blijven, want de aanloop van Eyemouth is tricky ! Vanuit de noordkardinaal moet je een vaste koers uitvaren, en dan nog zie je aanvankelijk het havenhoofd niet… het is dan ook een smalle ingang (slechts 17m), en links en rechts breken de golven op de rotsen… dus zeker niet met een hevige noordenwind aan te raden. Maar vandaag geen probleem. We vinden een mooi plaatsje aan de drijvende steiger, hier liggen ook veel vissersboten.

We zijn nu in Schotland net twee weken na ons vertrek vanuit Wolphaartsdijk.

Vrijdag 1 juli  – Amble

We staan op rond 8 uur en willen in het caféke dichtbij de haven gaan ontbijten; daar zouden ze ook internet WIFI aanbieden. Spijtig genoeg gaat die bar pas open om 10 u, dus daar staan we mooi op straat! Vlak er bij is er ook een B&B/Pub The Schooner, en we gaan daar horen of ze breakfast aanbieden : de poetsvrouw zegt dat het OK is, en we stappen verder… gewoon de huiskamer binnen : mevrouw is verrast, ze weet van niks (natuurlijk niet, we hebben ook niet gereserveerd), maar ze informeert bij haar man (de kok ?) en het is OK. Dus full English breakfast: toast, thee, bacon, pens, bonen, tomaten, ei… meer dan voldoende ! En bovendien kunnen we in de pub nadien nog internet raadplegen. Kurt gaat ook diesel halen, en rond 10u30 zijn we vertrekkensklaar voor de fietstocht.

Het is fris maar mooi weer, over zee is het onbewolkt, en boven land vormt zich zoals de vorige dagen een zwaar wolkendek. Maar het is goed fietsweer… we passeren eerst Warkworth Castle, en dan bevinden we ons weer op fietsroute n° 1, het Coastal Path, een glooiende route langs landelijke gebieden en klifkust, tot in Alnmouth, waar de rivier de Aln in zee uitmondt. Het laatste stuk  gaat lekker vlug… We stoppen bij het hotel dat vlak aan de golf course ligt voor een verfrissing, en dan terug naar Amble, want straks zijn we uitgenodigd om met de Morning Star, de boot van onze buren te gaan vissen.

Zoals afgesproken vertrekken we rond 15u30 met Virginia en Sandy, dat is eens wat anders op zo’n traditionele coble dan met ons modern zeiljachtje. Op ongeveer 2 mijl van de haven gooit Sandy 5 lobster pots uit, die zijn onderling met lijnen verbonden, en vooraan en achteraan gemerkt met een boeike zodat hij ze morgen kan terugvinden. In de lobster pots heeft hij “vers” visafval gestoken om de kreeften te lokken. En dan is het tijd om te vissen : met twee hengels proberen Sandy en Kurt makreel te vangen. Na twee minuten zegt Sandy dat het geen goede plaats is, en hij verplaatst de boot, 300 m verder. Daar proberen ze opnieuw : en na nog geen minuut haalt Sandy de ene na de andere makreel boven… soms met twee en drie tegelijk ! En ook Kurt heeft prijs, dat gaat hier snel : in minder dan een kwartier halen ze ca. 25 vissen naar boven, en dan stoppen we maar, want Trop c’est trop ! Dan varen we nog even dichtbij Coquet Island waar de puffins hun nesten hebben en waar wij met de diepgang van onze boot niet durven varen. We genieten hier al driftend van deze natuurpracht.

Op de retour geeft Sandy nog een demonstratie over hoe de makreel het best te fileren, en dat gaat heel snel bij hem. De boot wordt schoongespoeld en we belanden veilig in de haven.

’s Avonds eten we : ja, natuurlijk, makreel ! gewoon gebakken in olijfolie, met verse aardappeltjes en een slaatje. Meer moet dat niet zijn. En we kunnen nog de hele avond buitenzitten, wat een luxe !

Geen haastige ochtend, maar gewoon “voort maken”…We zetten alles in gereedheid om rond 11 uur te vertrekken. Het is zonnig, de weerberichten voorspellen wel af en toe en bui, en variabele of NW wind 3 tot 4. NW is niet wat we willen, maar we zullen wel zien hoe variabel uit zal draaien…

Als we om 11 uur losgooien, valt er net die ene bui ! Dus nat vertrekken, maar het klaart verder uit. Aangezien er vandaag maar een korte tocht op het programma staat, kunnen we ons wat permitteren, ttz als de snelheid wat afneemt door weinig wind, kunnen wat aanmodderen. Voor Kurt betekent dit : vislijntje gooien !

We zien hier meer en meer vogels : papegaaiduikers (puffins), drietandmeeuwen, jan-van-genten,… ze landen voor de boot en blijven in de buurt wat rondzwemmen, een heel koddig gezicht, zeker die papegaaiduikertjes met oranje snaveltjes en felle pootjes. Vandaag zien we ook een zeehondje bij de aanloop van Amble, en het snoetje blijft ons een tijdje volgend aankijken. Snoezig ! En ondertussen heeft Kurt ook de eerste makrelen opgevist : drie in totaal, en dat is genoeg voor ons. 

Het water is zeer donkerblauw/zwart van kleur, ziet er zeer proper uit, zal zeker koud zijn, dat hebben we nog niet uitgeprobeerd. Vandaag hebben we geen enkele cargo gezien, hoe noordelijker we gaan, hoe rustiger het precies wordt. Wel enkele zeilers ontmoet op dit traject…

Om de Marina van Amble aan te lopen, moeten we rond Coquet Island varen, en goed opletten want er is een ondiepte waar al verschillende zeilers op vastliepen en dat willen we niet graag meemaken. We arriveren rond hoogwater in Amble, en hebben voldoende diepte om veilig de marina aan te lopen. Als we via marifoon oproepen, krijgen we meteen een box toegewezen, en de havenmeester vraagt of we assistentie nodig hebben : dat is altijd welkom natuurlijk, en als we de steiger naderen, staat de havenassistent ons op te wachten : wat een service. En dan krijgen we een zware regenbui met donder en bliksem op ons dak, maar we zijn veilig binnen en hebben een mooie zeildag gehad.

We ruimen de boot op, ik kuis de makrelen, en we geraken aan de babbel met onze buren. Ze zijn hobbyvissers, en hebben een typische “cobble”-vissersboot. Die worden nog gebruikt om zeezalm te vissen met lange “staande” netten, maar deze mensen, Virginia en Sandy, zetten “lobster pots” uit : dat zijn manden waarmee ze kreeften vangen en die ze 24 uur te water zetten, en nadien gaan ze die ophalen. Als hobby-vissers mogen ze zo 5 van die manden uitzetten. Sandy legt ons alles uit, en nodigt ons uit om morgen mee te varen : dat zien we natuurlijk wel zitten, en aangezien we hier toch een dag wilden blijven, happen we toe.

Woensdag 29 juni  – Whitby – Blyth (56 M)

Om Whitby te verlaten moet je door de brug, en de opening is afhankelijk van het tij. Deze morgen betekent dit : brug om 5 uur, dus wekker om 03u45 om ons rustig klaar te maken – dat is dus vakantie op een boot en op getijdenwater ! Maar als we losgooien rond kwart voor 5, is het al zonnig, wel fris natuurlijk, en de temperatuur voor vandaag : 17°, is natuurlijk ook niet “exotisch”.

Zeilen staan vlug strak, het is opkruisen, spijtig want na een aantal dagen ZW-wind, is het vandaag NW, net de richting die we opmoeten. Al gauw zetten we een reef in het grootzeil om wat druk van het roer te nemen. We steken een heel stuk de zee in, overstag voor een cargo, en zo verder… En dan rond 10 uur, van 6 kn, naar 4 en naar minder, dus wind op, en motor bij… we denken dan dat het verder in zee wel meer zal waaien, maar dat is ook niet altijd zo.

Ons doel Sunderland op 36 mijl wordt verplaatst, we gaan verder, het is zeer zonnig, mooi weer, nog altijd fris (allebei onze skimuts op)…  in de namiddag ineens uit het niets, weer wind ! en behoorlijk ook… dus terug op zeil... En dan plots, vlakbij de boot, merkt Kurt een grote dolfijn op ! Hij maakt een toerke rond de boot, en zwemt verder weg, en daar zijn er nog enkele. We denken een groepje van 4 of 5 gekruist te hebben !

We zijn ondertussen bijna aangekomen, nog enkele slagen voor de aanloop van de haven Blyth, en dan binnen ! We kunnen aftuigen in de grote kom voor de marina, en we meren af aan de passantensteiger van de Royal Northumberland Yacht Club, een typische Engelse aangelegenheid: het clubhuis is gevestigd is een oud houten schip dat dienst deed als lichtbaken op de Solent.

We worden door enkele leden verwelkomd, en ze informeren ons dat we vanavond zeker even moeten komen kijken in hun pub/restaurant… elke woensdag worden er “races” georganiseerd en nadien is het “cosy” aan de toog. We eten eerst aan boord, en gaan dan douchen en wat drinken in de pub… maar wegens te moe, blijft het bij eentje !

Dinsdag 28 juni  – Whitby

Nog een vakantiedag… en toch nog een jobke op het programma (en niet zo’n leuk), nl. een sanitaire darm vervangen.

Rond 11 u. vertrekken we met onze vouwfietsjes, bestemming Robin Hood’s Bay. Aanvankelijk rijden we op een grote baan waar geen fietspad is, niet leuk, maar na een 5-tal km vinden we dan de aansluiting op de Trailways-route : dat is een mooie fietsroute van Whitby tot Scarbourough op de route van een oude treinverbinding. Het is zeer rustig fietsen, op een grindpad, tussen glooiende velden met schaapjes en koeien, en als we dichter bij de kust komen, gaat het snel want dalend ! Dat belooft voor straks. Het laatste stukje tot de baai zelf, is ongelooflijk steil : 30 %, we stappen veiligheidshalve van de fiets, niet te doen !

In het oude smokkelaarsdorpje zijn er vele dagjesmensen met auto op bezoek. Smalle steegjes, trapjes van het ene straatje naar het andere, kleine terrastuintjes met 1 tafel en 2 stoeltjes, en vele B&B’s en cottages te huur voor toeristen. Hoe je er je wagen en bagage krijgt ? Waarschijnlijk op een parking buiten het centrumpje, want ik denk niet dat wij daar kunnen manoeuvreren met de wagen. We kuieren er wat rond, in de baai zien we één eenzame zeiler opkruisen naar het noorden, wellicht met bestemming Whitby. We gaan in een typische pub op een terraske eten. En nadien vatten we de retour aan : de eerste kilometers is dat voor mij meer naast de fiets dan erop, zo steil! Eenmaal op het hoogste punt van de kliffen, gaat het weer vlot, en via de Trailway fietsen we tot in Whitby terug.

Nog even naar de viswinkel en de supermarkt, en dan naar de boot. Alles klaarmaken voor een vroeg vertrek morgen.

Maandag 27 juni  – Whitby

Geen wekker vandaag, maar gewekt door de meeuwen ! Opnieuw stralend weer : zijn we wel in Engeland ? We ontbijten in de kuip en rommelen de boot op. Alles verluchten en open zetten.

We wandelen naar de Chandlery (botenwinkel), die is vlakbij, en kopen er de navigatiekaart van de regio ten noorden van Whitby die we enkele dagen geleden besteld hadden. Ook vinden we er een Pilot van deze noordelijke streken en dat komt altijd van pas.

Rond de middag vertrekken de Palourde en de Bruiser beiden : Palourde wellicht naar Blyth en de Bruiser voor een lang traject naar St. Peterhead (Schotland). We wuiven hen uit, en dan gaan we opnieuw op stap. Eerst via de brug naar de hooggelegen ruïnes van een abdij en een oude kerk. Van daar hebben we een prachtig zicht op Whitby Rock en de haven. En dan naar de andere kant van de haven, via de pier tot op het havenhoofd, en van de klif bij het Captain Cooks standbeeld langs het strandje retour.

Zaterdag 25/Zondag 26 juni – Lowestoft – Whitby (155 M)

Wekker om 6 uur, het heeft vannacht goed geregend, en de meteo is duidelijk : nog regen tot 10 u. in de voormiddag en dan droog en de wind ZW 4/5, en later 3/4 … Daar willen we het mee doen !

We verlaten de haven van Lowestoft voor de tweede keer, even na 7 uur : terug boterhammen en  heet water binnen handbereik en zeeziektepilleke al ingenomen. Op zee is het al meteen duidelijk dat het een heel ander gevoel is dan eergisteren, de zee is veel rustiger. De 2 reven die er nog inzaten, gaan er al gauw uit en we hellen natuurlijk wel maar het is nog comfortabel om binnen te zitten. En daar mag ik even van profiteren, het regent een tijdje goed, en Kurt blijft buiten, zo is er maar ene nat. Zoals voorzien, stopt het met regenen en blijft het voor de rest van de tocht droog !

Het is zalig zeilen, af en toe valt de wind een tijdje weg en zetten we de motor bij om ons gemiddelde te houden… Rond 16 uur hebben we al een derde van de tocht afgelegd, en als de condities zo blijven, ziet het er ook voor vannacht goed uit. De Engelse Weather Forecast via de marifoon die elke drie uren te beluisteren zijn, blijven stabiel.
Tijdens de hele tocht zien we geen enkele andere zeiler ! Wel af en toe een coaster en die kunnen we via de AIS zeer gemakkelijk inschatten om dan even bij te sturen. Ondertussen kunnen we zelfs soep opwarmen, stoofvlees en haiki noodles klaarmaken, niet allemaal van culinair hoogstaand niveau maar op zee smaakt het toch als warm hapje…

Het grootste deel van de tocht is eigenlijk ver van de kust, vanaf 12 uur de zaterdag tot zondagochtend 4 u zien we niets van land, dus echt kustvaart is deze tocht niet. Om beurten komen we even binnen om wat te rusten, echt slapen lukt ons niet, maar af en toe een oogje toe is ook al goed.

Voor de nacht valt, zijn we de aanloop van de grote rivier The Humber overgestoken, daar waren verschillende coasters die voor anker lagen, en dat is altijd spannend (hij gaat toch niet ineens vertrekken !). We kleden ons warmer aan, en dan komen we in het gebied waar er vele gasplatforms zijn. Die mag je niet dichter dan ½ mijl passeren, en naar het schijnt houdt men dat goed in het oog (i.v.m. terroristische aanslagen enzo).  We zijn getuige van een zeer mooie ondergaande zon en roze wolkenpartijen, en dan wordt het vlug kouder. Kurt houdt als eerste de wacht en nestelt zich onder de buiskap, en ik kruip even onder een fleeceke op de zetel binnen, even indutten… Om 3u30, terug op, betrap ik Kurt er zelfs op dat hij ook even ingedut is, zo gerust zijn we dus ! Een warme thee en een wissel van de wacht na 4 uur, het is dan al terug licht en we zien opnieuw land : de vuurtoren van Flambourough Head als baken op deze Kaap van the UK. We hebben de hele nacht gezeild !

Het is stralend weer, de eerste keer tijdens deze reis ! In de voormiddag zien we enkele kleine vissersbootjes, en vanaf Scarbourough ook vele crab pots, dat zijn visfuikjes, waar je goed voor moet opletten, zeker als je motort…

En zo komen we stilaan bij onze bestemming Whitby. We hebben uitgerekend dat de Swinge Bridge in de stad voor de eerste keer opent vandaag om 11 uur, en daarom moeten we ons niet haasten, we zijn zeker op tijd. Dus na de platte rust van Kurt, probeert hij nog eens te vissen, maar zonder resultaat. We zeilen nog Robin Hood’s Bay voorbij, en dan begint de aanloop van Whitby : we moeten de Whitby Rock breed omzeilen, om dan een welbepaalde koers aan te houden om tussen de pieren de haven te bereiken. Alles gaat perfect, en in de havengeul roepen we de havenmeester van de marina op : hij bevestigt de brugopening om 11 uur, we moeten zelfs niet wachten, en hij roept Balena opnieuw op om ons verder te begeleiden. Dan roept hij opnieuw op : “Michele, you can come straight ahead”. We antwoorden uiteraard niet en zoeken een boot die samen met ons verder vaart en die zo noemt, maar kunnen die niet spotten. Dan zien we op de steiger de havenmeester zwaaien, en dan roept hij weer : “Yes Michele, you are coming the wright direction !” We zijn natuurlijk stomverbaasd. Maar dan zien we naast hem Danièle en Laurent van de Palourde staan, en ze hadden de havenmeester al verwittigd dat we wellicht zouden komen vandaag. Wat een ontvangst !

Met de aanwezige hulp zijn we vlug goed aangemeerd. Vlak achter de Palourde, en, aan de andere kant van de steiger, naast de Bruiser : deze boot hebben we 2 jaar geleden in Leeuwaarden ontmoet : de schipper heeft ons toen geholpen toen we batterijpech hadden, wat een toeval om hen nu hier terug te zien !

Na 155 mijl en 28 uren zijn we dus een heel eind noordwaarts gezet. En het is eigenlijk omdat we nog geen navigatiekaart hadden voor het vervolg dat we Whtiby wel moesten aanlopen, want ik denk dat we nog wel 40 mijlen verder konden met deze weerscondities.

We worden gelijk uitgenodigd op de Palourde voor een opkikkertje, een glas port, een blokje kaas, een pannekoek en een fris pintje… merci voor deze ontvangst! Als we terug op onze boot zijn, gaan we even dutten, maar toch ook niet te lang, want het is veel te mooi weer. Een frisse douche doet deugd, en een mooie wandeling is nodig om de beentjes te strekken en de helling uit ons lijf te schudden.

Whitby is een toeristisch badplaatsje, vele bussen zetten dagjesmensen af van allerlei soort ! En met dit mooie weer is het natuurlijk extra druk. Wel gezellig, mooie pubs, kleine middeleeuwse straatjes, vele fish & chips-restaurants,… Wij eten vandaag voor het eerst in de kuip, en samen met Danièle en Laurent sluiten we deze mooie dag af met Belgische triples.

Vrijdag 24 juni – Lowestoft

Na de nachtelijke arrivée is het recupereren… in de boot is alles tamelijk klam en overhoop, dus dat is even opruimen… en omdat de natte zoute kledij niet opdroogt, is het zelfs nodig om de laundry in de haven uit te proberen. Dat is de beste oplossing, en zo is ons gerief proper en droog voor de volgende poging.

Vandaag komt een groep Nederlandse zeilers toe, ze zijn met ongeveer 10 boten, en ’s avonds hebben ze een gezamenlijk diner in het clubgebouw. We gaan daarom elders onze laatste avond in Lowestoft “vieren”, terug naar de pub The Harbour Inn, en nadien nog een wandeling langs de zeeboulevard en via de stad terug.

Op tijd erin want morgen vertrekken we terug noordwaarts !

Donderdag 23 juni – Lowestoft en vertrek naar Whitby

We hebben beslist om vanavond, ttz. rond 17 u. vandaag te vertrekken naar Whitby… dat is een traject van ca. 150 mijl, dus wellicht 28/30 uur onderweg … dus nachtje erbij.

Daarom een rustige ochtend, na het ontbijt gaan we naar de ASDA, dat is een enorme supermarkt, dichtbij de haven, die 24 op 24 open is. Het fietsen is echter een hel, links houden, en altijd de andere kant uitkijken dan wat we gewend zijn… Daar tanken we (witte) diesel en doen we wat inkopen. In de namiddag maken we de boot voor klaar voor een lange tocht… we maken boterhammekes met omelet, een thermos heet water voor thee of soep (geen koffie !) en om 16u30 verlaten we Lowestoft.

De meteo geeft nog enkele buien, 4/5 bft W, dus dat in eigenlijk een halve en aandewindse koers, dus snel. Het eerste stuk noordwaards, voor de kust van Norfolkland gaat goed, wel opletten aan de zandbanken, we varen het nieuwe windmolenpark langs… al vlug krijgen we een eerste bui op ons dak, ttz Kurt, want ik zit dan binnen. De wind wakkert aan, en als we verder van de kust wegvaren, ruimt de wind, en wordt ie noordwest, pal in de neus voor de richting die we uitmoeten, en dat is vervelend natuurlijk, want ondertussen is die al 6 bft geworden. We zetten 2 reven in het grootzeil, en dat is comfortabeler zeilen. Maar als we ook de rolfok wat willen indraaien, blokkeert het systeem helemaal, en Kurt moet op het voordek een en ander uit elkaar halen. We zitten nu in de aanloop van The Wash, een gebied dat niet meer beschut is door het land, en de golven zijn hier serieus opgebouwd. Door de boot in de wind te houden, is het bonken op de golven, en dus geen pretje ! De high aspect (het voorzeil) wordt dus naar beneden gehaald, en dit alles gaat gepaard met een hels kabaal ! Vlug vastmaken aan de reling, en Kurt is terug in de kuip. Wat nu : zonder fok kunnen we niet echt scherp zeilen, en met deze wind is dat wel nodig (we moeten tenslotte nog 125 mijl verder, ca. 24 u) … dus beslissen we om retour te doen, we hebben ondertussen 23 mijl afgelegd in 2,5 uur dankzij stroom mee… en dat betekent natuurlijk ook dat we nu nog enkele uren stroom tegen hebben richting Lowestoft. Na 8 uur en 46 mijl komen we om 1 uur ’s nachts aan in … Lowestoft ! Wat een teleurstelling ! Maar het was wel de veiligste oplossing. Er zijn daar geen alternatieve havens, ofwel in The Wash, maar dat is “des nachts” zeker geen optie als je de streek niet kent, dus tja, Lowestoft aanlopen was de beste beslissing !

Woensdag 22 juni – Lowestoft

Nog niet veel zin om te vertrekken… vandaag nog een aantal regenbuien, mogelijk onweer. We blijven in Lowestoft. Enkele NL boten vertrekken, richting zuiden… niemand gaat noordwaarts. Schipper Bob en opstapper John van de Engelse zeilboot Sandeling (ligplaats in The Wash) komen even bij ons om wat lokale informatie te geven over The Wash. Dat is een niet-toeristische streek, we denken wat te vergelijken met de NL/D Wadden, zeer ondiep, maar we zouden graag Wells-next-the-Sea bezoeken. Ze raden ons aan om zeker niet in het donker daar te arriveren, en dat is deze week tamelijk moeilijk rekening houdend met het tij…

We worden nog uitgenodigd op de Palourde en bekijken er mooie beelden van vorige zeilreizen in de UK. ’s Middags een kleine hap in het Clubhuis, en dan fietsen we naar het Maritime Museum, in de gietende regen met regenbroek en K-way… maar even nadien weer opklaringen, typisch Engels weer dus. Het museum is vooral een herinnering aan het visserijverleden van Lowestoft, en daar is nu niet veel meer van overgebleven. Het is gelegen in een mooi park, Sparrows Nest, met oa. een bowlinggazon dat perfect onderhouden is.

We eten aan boord, en gaan nadien nog een even naar de Yacht Club met Daniëlle en Laurent van de Palourde. Leuk en gezellig, hoewel we slechts de enige klanten zijn : het is duidelijk nog geen hoogseizoen. En wederom, mooie video/beelden van zeilreizen in Patagonië en Argentinië : ideeën voor later misschien ?

Dinsdag 21 juni – Lowestoft

Vandaag is het uitslapen en we krijgen er zelfs nog een extra uur bij in de UK ! We blijven hier zeker een dag liggen. De boot wordt binnen en buiten goed onder handen genomen en we bekijken ook de mogelijkheden voor de komende dagen even : Wells-next-the-Sea, Grimsby. Toch ook maar eens navragen bij de locals i.v.m. tij enz.
In de namiddag vouwt Kurt de fietsjes open en vertrekken we naar het stadje : eerst een hapje eten in The Harbour Inn, en dan noordelijk tot Lowestoft Ness, het meest oostelijke puntje van Groot-Brittannië. Terug zuidelijk via de promenade en de zandstranden van Lowestoft en een stop in de oudste pub van de stad.

Als we terug in de haven zijn, liggen er heel wat meer passanten dan gisterenavond, er zijn enkele NL en D zeilers aangekomen, en dan komt er ook een Belgische boot Palourde binnengevaren. We helpen met aanmeren, en komen in gesprek. Dit koppel heeft ervaring in deze noordelijke regio, en raden ons enkele mooie plekjes en haventjes aan. Totnogtoe kregen we nog niet zo veel optimistische informatie over deze streken. In Middelburg zei onze Engelse buurman : “You must be very brave if you want to go there !” Bedoelde hij “brave” omdat het geen gemakkelijke bestemmingen zijn, of wilde hij eufemistisch uitdrukken dat we “brave” zijn omdat sommige havens/stadjes bekend staan als vergane glorie en dat er niet veel te zien/beleven zou zijn ?

We zullen morgen nog even één en ander bekijken, het tij staat momenteel tamelijk laat om bepaalde havens aan te lopen. En ze geven opnieuw meer wind.

Maandag 20 juni – Breskens - Lowestoft (97 M)

Wekker om 5 uur, we horen geen wind meer en zien als bij wonder al enkele zonnestralen ! Vlug ontbijt, boterhammen en heetwaterthermossen voor onderweg maken,.. Om 6 uur vertrekken we vol goede moed, want de wind zit uit de goede richting (ZW) en we zeilen mooi rond de 6/6,5 knopen. Enkele uren later neemt de snelheid zienderogen af, en Kurt gooit de vislijn uit… zonder resultaat deze keer… Motor moet spijtig genoeg bij, en brommend gaat het dus verder.

Vanaf de middag stralende zon, kleine wolkjes, en zeer weinig verkeer. Rond 13 uur komen we aan de Traffic Lane die we moeten oversteken : deze “autostrade” voor de grote cargoschepen is altijd een stressy moment, maar nu we met de AIS kunnen zien welke schepen er waar aankomen en tegen welke snelheid, is dat veel ontspannender. En nadien gewoon stuurautomaat op 312 ° tot Lowestoft… en tijd om wat lezen, eten en wacht houden. Vanaf 20 u. zien we terug land ! Toch weer even spannend want Lowestoft lopen we voor het eerst aan, en de haveningang is veel smaller dan we verwacht hadden. Maar alles gaat goed, stroom zat de laatste uren mee, en in de haven vinden we vlug een box.    

We ruimen de boot op, en gaan betalen in de Royal Norfolf & Suffolk Yachting Club voor 2 nachten alvast… Een mooi oud gebouwke met een echte Engelse clubsfeer.
Voilà, zo lang duurt het om in Engeland te geraken !

Zondag  19 juni – Middelburg – Breskens ( 8,8 M)

Een ontspannen ochtend, met ontbijt, douche en nog enkele kleine afwerkingen aan de kussens en de grabbag (deze “noodtas” die pakkensklaar moet staan, hopen we nooit nodig te hebben). We vragen een brugopening om 14u15, en zo vertrekken we onder een bewolkte lucht richting Vlissingen. Het waait behoorlijk, maar we moeten maar een kort stukje ! Op het Kanaal door Walcheren passeert ons een groot schip met de buizen voor het eindejaar.

Samen met 2 andere boten arriveren we in de sluis van Vlissingen en om 16 u. varen we de Westerschelde op. Omdat we maar een kort stukje moeten doen tot Breskens, heb ik geen zeeziektepilleke genomen ! En dat zal ik bekopen ! De Scheldedelta is een precies een centrifuge… we steken de geul over via de “aanbevolen route voor de pleziervaart”, waardoor we nadien een heel stuk tegen de stroom op moeten boksen. Kurt is in enkele minuten kletsnat, en ik zit binnen om op de AIS de bewegingen van de grote scheepvaart te controleren : alles bonkt en slaat en maakt een immens lawaai. In een mum van tijd voel ik me zeeziek natuurlijk, en onze vooruitgang is bij momenten 1 mijl over de grond (wegens de stroom tegen).

Na anderhalf uur en amper 4 mijl komen we goed groggy aan in Breskens en varen de eerste de beste vrije box in. Allebei pompaf van een helse trip. Vlug een pizza in de oven, het reddingsvlot vastmaken op het dek en nog even de weerberichten nakijken. Gaan we morgen vertrekken naar Lowestoft ? Als we de meteo mogen geloven, zal de wind geleidelijk afnemen en ook de golfhoogte. We kruipen er vroeg in, en zullen morgenvroeg wel zien.

Zaterdag  18 juni – Middelburg – Middelburg (0,2 M)

Wat doe je op een eerste vakantiedag als je weet dat je niet gaat vertrekken ? Uitslapen dus ! En uitgebreid ontbijten met …wentelteefjes ! En we verplaatsen ons in Middelburg van voor de brug, naar de havenkom voorbij de brug, tussen een hele garde Engelse zeiljachten die Zeeland een prachtbestemming vinden. En wij willen natuurlijk naar die andere kant.

We houden ons nog even bezig met enkele kleine klusjes, o.a. drukknoppen in de kussenruggen van het salon (want die vallen altijd bij het zeilen). In de namiddag wandelen we naar het centrum : daar zijn er festiviteiten n.a.v. de bevrijding van Zeeland in juni 1945.

Het weer in wisselvallig, in de voormiddag enkele buien, in de namiddag komt de zon er af en toe door, veel wind, één keer gaan we schuilen voor een bui, maar nadien is het dan weer zo goed om op een terras te vertoeven, kortom : NL/B weer… en als we richting Engeland/Schotland willen, zullen we dit maar als normaal moeten aanvaarden.

's Avonds bekijken we de weersites nauwkeurig. Nog wat voorbereidingen en kaarten “lezen”… Morgen wellicht naar Vlissingen/Breskens.

Vrijdag 17 juni – Wolphaartsdijk – Middelburg (11 M)

De laatste voorbereidingen zijn gebeurd, en Patrick staat paraat om mij en Kurt op te pikken. Als de laatste bagage ingeladen is op de Balena, vertrekken we om half zes. Weg is weg, en het ziet er niet naar uit dat we morgen veel zullen zeilen ! De weersverwachtingen zijn uitgesproken : GALE warnings voor de hele NL Kust.

Een fikse bui kregen we op ons dak in de auto en nog wat druppels bij het inladen, maar eens op het water : droog ! En op het fokzeiltje komen we bij de sluis van Veere aan rond 19 u. Even wachten en als enige boot door de sluis.

Als we de sluis buitenvaren, staan er twee mannen op een boot te zwaaien naar ons : kennen we die ? Neen, en de boot komt ons ook niet bekend voor… Ze roepen ons toe dat ze motorpech hebben, en vragen om een sleepje tot Middelburg. Tja, moesten wij in die situatie zitten, zouden we ook graag geholpen worden, dus we draaien een rondje, en ze maken van op hun boot een “spruit” (touwconstructie om een sleep aan te leggen, dat de krachten verdeeld op de twee boegen van de gesleepte boot). Zo motoren we met de Wervel in ons kielzog tot Middelburg. We laten hen afmeren aan de grote kaai, en zelf meren we aan voor het havenkantoor. En dan begint het terug te regenen, maar wij bleven dus droog ! Dat is al een leuk begin.