Vandaag start onze reis. Eindelijk. Ne mens moet soms toch wel héél veel geduld en koppigheid aan de dag leggen. Maar .. de volhouder wint. Om zes uur staan we op en om zeven uur brengt Toon ons naar het verhuurbureau van Apollo campers. Dan volgt een hallucinant verhaal. Om 8 uur is er geen levende ziel te bespeuren. In de regen staan we daar te verkleumen (8 graden!) te verkleumen en wortel te schieten. Al wie beweert dat het heet is in Australië , dwaalt. In erge mate. Na tien minuten wordt onze geest (en ons lichaam) terug wat ontdooid want er verschijnen 2 Argentijnse meisjes van 30 jaar of daaromtrent. Zoals altijd is aan hun verhaal kop noch staart te breien, maar één ding is duidelijk. Ze hebben een camper gehuurd en gebruiken die als verhuiswagen, want ze gaan in Perth wonen. Na een kwartier verschijnt het Apollo personeel met de nodige verontschuldigingen voor de vertraging. Lap hiermee zijn we al een kwartier verloren. We hebben nochtans onze tijd brood nodig om voor ‘den donkeren’ op onze camping in Wagga Wagga te raken. Anders moet ik daar in het duister de nutsvoorzieningen van onze camper gaan aansluiten. Dat wil ik vermijden want ik het nog nooit eerder gedaan.

Dan schiet de Australische bureaucratie in actie. Alle formulieren die ik vooraf met veel moeite had ingevuld (om de check-in vlotter te laten verlopen) mag ik nog eens opnieuw vol schrijven. Op hun tablet. Een naam als ‘Van den Hauten’ correct over nemen blijkt erg moeilijk te zijn. Een heel gedoe, maar hun systeem laat niet toe te spelling van de naam te wijzigen als Kris nog niet getekend heeft. Kris moet dus tekenen onder een foutieve naam. Euuu? Ik leg me erbij neer en denk bij mezelf: allicht gebruiken ze SAP. Ik ken immers geen enkele andere bedrijfstool die zo moeilijk te hanteren is als men een wijziging wil aanbrengen.

Alhoewel ik onze internationale rijbewijzen vooraf had doorgemaild, willen ze die nog eens fotograferen, want ze hebben ook ons nationaal rijbewijs van doen. Nou moe, dat heb ik nog nergens in de wereld mee gemaakt. Soit, ik zwijg en overhandig hen het mijne. Dan blijkt dat Kris haar nationaal rijbewijs NIET mee heeft. Thuis gelaten om een reden die ik me moeilijk kan inbeelden. Gewichtsbesparing lijkt me geen goede verantwoording. Maar ja, zonder haar nationaal rijbewijs mag zij niet rijden.  Ik probeer Apollo te overtuigen dat ze het fout voor hebben en vertaal de tekst die in mijn internationaal rijbewijs staat. Ik kan het amper geloven, maar daar staat letterlijk dat het internationaal rijbewijs alleen geldig is mits voorlegging van het nationaal rijbewijs. Een internationaal rijbewijs is dus met andere woorden niet meer dan een officiële vertaling van het natkionale bewijs. Het personeel vraagt me om de tekst van het internationaal rijbewijs te vertalen, want –niettegeloven, maar daar staat geen iota Engels in. Ik vertaal het uit de losse hand om het gelijk aan mijn kant te krijgen en veroorloof mij enige dichterlijke vrijheden. Ik heb jandorie pech: de cheffin van Apollo kent voldoende Duits om mijn interpretatie van de kaart te vegen. Enfin ik zal dus alleen moeten rijden totdat Kris een fotokopie van haar nationaal rijbewijs aan Apollo kan bezorgen. Oef, weer een horde genomen.

Dan blijkt in hun systeem geen spoor meer te vinden te zijn over onze verzekering. Mijn geduld raakt zo een beetje op en ik diep mijn notebook uit mijn bagage en lees mijn notities voor over de gemaakte afspraken, de kosten en de verkregen kortingen. Plots vinden ze de polis als bij wonder terug. Maar de prijzen kloppen niet. Here we go again, denk ik. Na enkele extra kubieke meters lucht wordt ook dat ‘misverstand’ in ons voordeel opgelost.

Intussen zijn we al een uur kwijt. Dan wordt de camper voor gereden. Zoals te verwachten in Australië: proper van ver, maar verre van proper. Kris schiet in een Vlaamse colère en verkrijgt dat de poetser opnieuw komt poetsen. Die blinde kwibus stapt de camper binnen en vraagt wat er jandorie nog moet gepoetst worden. Kris wijst op de mensen in wording, afgewisseld met wat schimmel in diverse kleuren enz.  Ik zie intussen onze twee Argentijnse meisjes met een goedkopere (want intussen door Apollo afgeschreven) camper vertrekken. No worries.

De volhouder wint, na nog een half uur is onze wagen betreedbaar. Dan blijken alle accessoires, die we in de onderhandelingen ’verworven’ hadden, te ontbreken. Oeps, daar gaan we weer. Alles komt in orde, behalve een extra verwarmingsvuurtje. Dat hebben ze niet meer in voorraad, want het is defect. Hoe kan dat nu? We zijn toch de eerste of de tweede klant na twee maand lock down? No worries, zeggen ze dan: koop er onderweg een nieuw en we zullen u achteraf vergoeden. Dag Jan, denk ik. Na wat gehakketak krijgen we het vuurtje uit hun eigen bureau. Het zal ze leren zo weinig pro-actief te zijn. Het verhaal is eigenlijk bijlange nog niet ten einde, maar ik stop ermee. Anders wordt het té vervelend. Eigenlijk een kant-en-klaar scenario voor Faulty Towers.    

We rijden de hele dag, zondigen ’s middags met onze eerst hamburger en we komen om 16:30u aan op onze camping. Hangt daar een mooie verwittiging dat ze morgenvroeg om 8uur de stroom gaan afsluiten voor onderhoudswerken. Wat hebben die hier begot de laatste twee maand uitgespookt? Ik begin al te vermoeden dat ik hier de enige abnormale ben.

Algemeen besluit: we zullen morgen weer maar om zes uur opstaan.

We hebben de hele voormiddag gespendeerd aan het zoeken en boeken van de eerste campingplaatsen. En dat is gelukt. Dan nog wat gebeld en gemaild om de nog openstaande refunds terug te krijgen. Op 2 na is dat ook gelukt. Rest nu nog 1 nacht op een campingsite en die hebben me beloofd dat ze het deze week nog zullen vereffenen. De tweede is een taaiere klant: AVIS. We hadden bij hen een gewone personenwagen gehuurd om in Tasmanië rond te rijden. Maar, door de regeringsbeslissing in Tasmanië, we hebben die wagen maar voor 50% kunnen benutten en ik probeer de andere helft terug te krijgen. Niet evident.

Ik krijg ook nog een telefoon van het verhuurbedrijf bij wie we de camper gehuurd hebben. Ze moeten van alles en nog wat weten, bijna ook de maat van mijn onderbroek. Ik laat het lijdzaam over mij heen gaan, tot blijkt dat ze voor allerlei zaken extreem hoge kosten willen aanrekenen. Een voorbeeld: ze vragen een borg van 5.000 Australische dollar (3.250 euro) als onderpand voor de huur van de wagen. Na wat doorvragen blijkt dat, als er zich een schadegeval zou voordoen, zij die 5.000  als verworven beschouwen als dekking voor een bestaande schuld en dat zij bijgevolg geen borg meer hebben voor een volgende schadegeval. Bij een tweede schadegeval plunderen ze mijn creditkaart dan opnieuw: weer voor 5.000 Australische dollar. Na nog een half uur palaveren blijkt dat ze ook een klassieke omnium verzekeringsformule kunnen aanbieden voor …. 1.470 Australische dollar. Enfin ik stop, want ik kan zo nog een hele bladzijde door emmeren. Wat een verdolen geldmachine is me dat zeg.

Dan nog even naar ons Griekse viskraam. Grote ontgoocheling: vandaag geen Red Emperor en geen Alfonsino.  Spijtig. Het wordt dan maar een flinke moot makreel  (750 gr).  Dat is ook een goddelijke vis en hij kost ons 14 euro.

We staan om 7 uur op want seffens komt zowaar een poetsbedrijf onze air-B&B poetsen. We hebben al staaltjes gezien van wat Australiërs ‘poetsen’ noemen, dus zijn we van niets meer verwonderd. Klokslag 8:30u verschijnt er een jonge gast met op zijn rug iets dat op een zuurstoffles van duikers lijkt, maar dan dikker. Dat blijkt zijn stofzuiger te zijn. Wel handig, want daardoor moet hij niet sleuren met een slee en heeft ie zijn handen vrij. Hij kijkt rond en vraagt aan Kris wat ie moet stofzuigen want ‘alles ziet er toch netjes uit’. Kris geeft hem wat aan en razendsnel haspelt hij die taakjes af. De badkamervloer is nog nat, dus gaat hij er even met een swiffer door en klaar is kees. Dat je je naam in de reling van de trap kan schrijven, deert hem in de verste verte niet. Ruiten poetsen blijk hier een bezigheid te zijn voor armen van geest. Ik denk dat want we hebben hier na al die maanden immers nog nooit een particulier, of een professionele ruitenpoetser in een woonhuis aan het werk gezien. De ruiten van onze B&B zijn nog amper de naam waard, want je hebt er geen normaal zicht meer door.

Dan beginnen we te zoeken naar campingsites voor de volgende week. Dat blijkt minder evident dan gedacht. In de meeste gevallen gaan de sites wel open op 1 juni, maar dan beginnen ze met ‘werken’. Dus zijn we daar nog niet welkom. Na een halve dag zoeken op tinternet, geef ik het op en stuur een mail naar enkele kandidaten om te horen of ze nu echt wel dicht zijn.

In de namiddag verschijnt de man van het immobiliën kantoor om foto’s te maken voor de publicatie van de verkoop van het huis en de B&B op het internet. Hij steekt overal alle lichten aan en loopt dan met zijn Sony camera met groothoeklens in speedtempo door de hele B&B. In vijf minuten is de zaak geklaard.

Het is een stralende herfstdag. Dus maken we nog eens wandeling van enkele kilometers en kopen in de Aldi van Moonee Ponds wat uitzet aan om in onze campervan te kunnen overleven.

Als we terug thuis komen, heeft één van de campingsites al gereageerd. En ja ze zijn open vanaf 1 juni, maar dat kan je nog niet zien op hun websites. En avant, we gaan er nog door raken.

Deze dag is bepalend voor onze verder reis. Zeg maar D-day. Kunnen we een camper huren? Kunnen we onze rugzak vol met credits recupereren? Kunnen we de timing van de verschillende stappen van onze reis terug in elkaar passen?

We staan op tijd op en trekken naar Apollo Melbourne, de verhuurfirma, gevestigd in Somerton, waar we in februari onze camper hadden gehuurd en die ons, in ruil voor onze noodgedwongen afzegging, alleen maar credits wilde geven. Ter plaatse vinden we een aanvaardbare oplossing, na veel zoeken, trekken en duwen. We lukken erin al onze credits (2770 AU$) integraal te recupereren. We kunnen de camper maandag 1 juni vanaf 8 uur oppikken en we leveren hem op 7 juli in Sydney terug in. Oef, nu is de stop uit de fles.

 Terug thuis boekt Kris onze terugvlucht van 7 juli van Sydney naar Melbourne. Dat doen we welbewust bij Jetstar, omdat we daar ook  nog  268 AU$ credits hebben staan van onze geannuleerde vlucht van Hobart (Tasmanië) naar Sydney van 3 april. En yes, ook dat lukt wonderwel. Weer onze credits integraal kunnen benutten.

Ik schep nog wat meer moed en pak het dossier Avis aan. We hadden in februari bij Avis een huurauto (648 AU$) besteld om in Tasmanië rond te toeren. Maar halverwege de trip moesten we, ingevolge de regeringsbeslissing van Tasmanië, haven en goed in pand laten en halsoverkop vertrekken. We leverden de auto noodgedwongen halverwege de huurperiode terug in, maar de juffrouw aan de balie van Avis in Hobart was ons –ik wik en weeg mijn woorden- niet erg behulpzaam. Zij kon niets zeggen en niets doen. Ze was zelfs niet bereid ons een ontvangstbewijs te overhandigen dat we de wagen in goede staat hadden ingeleverd. Niets. Avis zou ons wel wat laten weten, beweerde ze. Ik heb toen van alles foto’s genomen, van het kreng incluis. Tot op heden had ik –zoals ik vreesde- nog steeds niets van Avis vernomen: geen mail, geen telefoon, geen geld, geen credits. Het eerste telefoongesprek met Avis is een ramp. De kwaliteit van de lijn is slechter dan de telefoonverbinding met de maan in de jaren ‘7O. Het enerveert me enorm. Kris is bekommerd om mijn hart en raadt me toch een tweede poging te ondernemen. Het is al wat beter, maar nog steeds ondermaats. In tegenstelling tot de eerste onverlaat, neemt Maria –zo heette de nieuwe Avis juffrouw- het heft in eigen handen en zij beslist mij terug te bellen. Dan klaart de telecom-hemel open en is een normaal gesprek plots mogelijk. Ons Maria belooft de zaak te ‘onderzoeken’. En inderdaad een uur later ontvang ik mail met bevestiging en status van mijn klacht: er zijn nog mensen van hun woord!

Dan nog even gaan checken of ik van het camper verhuurbedrijf de waarborg van mijn eerste boeking nu eindelijk terug gekregen heb. En ja, dat is weer 3500 AU$ die terug zijn, waar ze thuis horen: bij mij. Nu nog de eerste campingplaatsen reserveren en dan zitten we terug op de rails.

Ik kan me inbeelden dat jullie de draad al lang verloren zijn in al die boekingen en her-boekingen en compensaties. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn notebook bij heb en alles mooi in een spreadsheet bijgehouden heb. Anders was ook ik in die warboel al lang mijn weg verloren. Dat hebben wij, verdiend zou ik zeggen, gevierd met een glaasje Chardonay: proost, ook op jullie, geduldige lezers!

Zonnige zondagochtend en dus is een dagtripje met de auto naar de kust gepland: Torquay: zo een 100km ten zuiden van Melbourne. Een surfer- en kiteparadijs. Mark lukt er in om nog snel over een weer naar de wekelijkse markt in Flemington te stappen, voor onze overheerlijke Ash Brie en voortreffelijke organic kwark. Vervolgens rijdt Toon tijdens de heenweg: hoofdzakelijk een autostrade M1-route.

Weliswaar koude wind en maar 11°,  toch zijn er opvallend veel sportieve ijsberen in Torquay, die de ijskoude zeegolven trotseren. Brr…. Ons Jacquelinetje is diegene die zich direct thuis voelt aan het koude strand en er lustig op los stapt! De golven zijn hoog en heftig: niet ongevaarlijk, doch het lijken mij allen ervaren zeerobben te zijn. Ik krijg koude rillingen bij het zien van schaars geklede kindjes, spelend aan de rand van de zee. De surfers daarentegen zijn uitgerust in hun speciaal pak, maar toch ook blootvoets.

Wij picknicken in het zonnetje en warmen ons op aan take-away koffie en thee. Een wandeling langs deze mooie kuststrook is een streling voor het oog: onaangeroerd strand en krachtige golvende zee met standvastige cipressen, met hun karaktervolle horizontale takken, zoals in Philips Island mij ook zo indrukwekkend overkwam en welke het wandelgedeelte afbakent van het strand. Vaak ook nog met mooi onderhouden grasstroken, die dan weer de autobaan op een afstand houdt.

Mark en ik verkennen een beetje de verzorgde woningen en appartementen, terwijl de jeugd aan het rusten is. Wanneer ik een tweede verblijf mocht kiezen, zou ik wel weten voor welk appartement ik zou gaan: ééntje uit een geheel van 14 appartementen, trapsgewijs gebouwd en allen met zicht op dit stukje prachtige zee met zijn ruige golven. Ideaal voor surfers. Maar ja, dat is niet aan de orde, want surfen is ook niet mijn ding! Dromen mag altijd. En kort nadien dromen wij met zijn allen dat het pakje friet met ayola saus en ketchup smaakt, zoals bij heet weer: het warmt ons toch op van binnen en het smaakt!

Tevreden en uitgewaaid keren wij huiswaarts: gelukkig was er toch nog iemand wakker in de auto om  veilig terug te rijden naar huis, want allen waren uitgeteld: ik heb dus zalig genoten van de snurkende passagiers en het zacht rijden met die hybride Toyota auto van Toon en Romana. Ik ben ervoor  gewonnen om ook te kiezen voor een hybride wagen!

Eens terug thuis kunnen wij opnieuw genieten van een smaakvolle maaltijd in ons huisje: broccoli soep met spekjes en daarna puree met prei en peterselie en een zalmmoot met mosterd en dille,  gebakken door Dillen, die ondertussen terug bij zijn positieve gekomen is. Daarbij een witte Australische Chardonay 2018.  Het dessert (zelfgebakken cake met bosvruchten) wordt meegenomen naar de overkant, want de buikjes zijn vol.

Toon en Romana beginnen te beseffen dat het restaurant ’t Huisje aan de overkant’ zijn laatste week in gaat: tenminste als Mark en ik erin lukken om op maandag 1 juni aan onze rondreis door New South Wales te beginnen. Wat zijn wij erop uit om, na 8 weken Melbourne, eindelijk aan onze rondreis te beginnen: in plaats van Queensland wordt het NSW. Allicht zal het wat warmer zijn dan hier in Melbourne en daar snakken wij naar! Wij hebben het samen met het jonge gezinnetje heel goed gehad en bij onze terugkomst in juli, verblijven wij graag enkele nachten in hun nieuw huis in Woodend, zo een 70km van Melbourne. Zij verhuizen immers op 11 juni naar den buiten: ook voor hen dus een nieuwe start!

Een beetje eentonig, maar we hebben niets speciaals gedaan of mee gemaakt. Ik heb weer een halve dag gespendeerd aan de uitwerking van ons reisprogramma. Als afwisseling de 83 uitgaven van mijn kredietkaart gecontroleerd en een kleine wandeling gemaakt.  En dan bij ons eten een lekkere fles rode wijn open gedaan. De namen van de wijnhuizen zijn hier naar onze normen wel wat raar. De rode wijn komt van het huis ‘cat amongst de pigeons’. Niet direct een representatieve naam voor een degelijke wijn. Maar hij is wel lekker.

‘s Avonds is mijn broer Jan ons moeder van meer dan 96 jaar kunnen gaan bezoeken in het rusthuis. Hij heeft zijn smartphone mee en hij lukt erin een video-whatsapp te organiseren met  moeder en hem enerzijds en mijn zus, Kris en ik anderzijds. Het duurt even vooraleer zij helemaal door heeft wat er allemaal gebeurt. Dan is ze zichtbaar gelukkig. Bedankt broer voor de organisatie.

De Premier van South New Wales heeft aangekondigd dat vanaf 1 juni de mensen opnieuw mogen rondreizen in de staat New South Wales en dat de campings terug open gaan.  Gladys Berejiklian, want zo heet ze, doet exact wat ik al meer dan een maand op gok. Weliswaar een week later dan ik wenste, maar mijn noveen heeft toch half geholpen.. Queensland (de staat ten Noorden van South New Wales) doet echter nog niet mee. Een bezoek aan het GBR (Great Barrier Reef) wordt me dus niet gegund. Het zij zo.

Dat wil zeggen dat ik mijn ontwerp van alternatief reisprogramma nu concreet kan maken met data en campingsplaatsen. Ik heb mijn bezigheid dus.

Schitterend weer vandaag. En Toon is zo vrijgevig dat we zijn spiksplinternieuwe Toyota Corolla hybride mogen lenen. Rechts stuur, automatische versnellingsbak, half elektrisch,  links rijden op de ring van  Melbourne (da’s Brussel in ’t kwadraat): dat is nog eens een uitdaging op mijn leeftijd zeg. Als ik de auto start staat de teller op 58 km, nieuwer kan echt niet. Laat ons hopen dat ik nergens tegen bots of een onverlaat tegen mij rijdt. De wagen rijdt amaaaaaaaaaaazing zalig.

We rijden naar Point Nepean, op het uiterste zuidpunt van Melbourne. De havenstad Melbourne is gelegen in het binnenste van een hoefijzervormige baai. Het zuidoostelijke punt van de baai werd destijds gebruikt als quarantaine oord. Daar moesten alle mensen en dieren op de schepen die Melbourne wilden aandoen, 40 dagen in quarantaine blijven, alvorens ze de baai binnen mochten om aan te meren. Niets, maar dan ook niets nieuws onder de zon dus. Men hoeft alleen het woord ‘schepen’ te vervangen door ‘vervoermiddelen’. En dat pest véél besmettelijker en dodelijker was dan corona.

Op een gegeven moment moeten we de wagen achter laten en de laatste kilometers afstappen door het natuurpark van pakweg 500 meter breedte. We zien met andere woorden aan onze linkerzijde de Zuidelijke Oceaan aan onze rechterzijde Port Phillip Bay. Zoals overal in de streek rond Melbourne amper een vogel te bespeuren. Het doet raar aan, net alsof ze –zoals in Vietnam- allemaal opgegeten zijn. Point Nepean zelf hebben we niet kunnen bezoeken wegens de corona-maatregelen. We staan daar met och arme 6 man en dan nog zonder paardenkop. Hm.

Op de terugweg stoppen we in Sorento (niet te verwarren met Sorento in Italië). Ons vermoeden, ingegeven door de enorme kasten van villa’s die we onderweg al opgemerkt hebben, is dit duidelijk het Knokke van de staat Victoria. Mijn ogen struikelen over Porches, Ferrarri’s en zelfs een Maserati en een Bentley. Ik parkeer in alle stilte zo onopgemerkt mogelijk de Corolla van Toon.  Als ik uitstap zie ik dat de onderkant van de wel erg lage snoet van de fonkelnieuwe auto de nét iets te hoge stoeprand gestreeld heeft. Ik vertel het hem ’s avonds en probeer de zaak niet erger te maken dan het is: enkel de onderkant is wat opgeruwd en niemand kan het zien en als uitsmijter: Toon jij zal het morgen of overmorgen ook wel meemaken want de snoet hangt wel erg laag. Too, lijkt het op het eerste zicht toch wat te relativeren. We zien morgen wel.

Wij hebben in Sorento onze honger in alle bescheidenheid gestild met een overmaatse en stuitend zoete, maar oh toch zo mooie, kaastaart en een koffie.