We hebben de hele voormiddag gespendeerd aan het zoeken en boeken van de eerste campingplaatsen. En dat is gelukt. Dan nog wat gebeld en gemaild om de nog openstaande refunds terug te krijgen. Op 2 na is dat ook gelukt. Rest nu nog 1 nacht op een campingsite en die hebben me beloofd dat ze het deze week nog zullen vereffenen. De tweede is een taaiere klant: AVIS. We hadden bij hen een gewone personenwagen gehuurd om in Tasmanië rond te rijden. Maar, door de regeringsbeslissing in Tasmanië, we hebben die wagen maar voor 50% kunnen benutten en ik probeer de andere helft terug te krijgen. Niet evident.

Ik krijg ook nog een telefoon van het verhuurbedrijf bij wie we de camper gehuurd hebben. Ze moeten van alles en nog wat weten, bijna ook de maat van mijn onderbroek. Ik laat het lijdzaam over mij heen gaan, tot blijkt dat ze voor allerlei zaken extreem hoge kosten willen aanrekenen. Een voorbeeld: ze vragen een borg van 5.000 Australische dollar (3.250 euro) als onderpand voor de huur van de wagen. Na wat doorvragen blijkt dat, als er zich een schadegeval zou voordoen, zij die 5.000  als verworven beschouwen als dekking voor een bestaande schuld en dat zij bijgevolg geen borg meer hebben voor een volgende schadegeval. Bij een tweede schadegeval plunderen ze mijn creditkaart dan opnieuw: weer voor 5.000 Australische dollar. Na nog een half uur palaveren blijkt dat ze ook een klassieke omnium verzekeringsformule kunnen aanbieden voor …. 1.470 Australische dollar. Enfin ik stop, want ik kan zo nog een hele bladzijde door emmeren. Wat een verdolen geldmachine is me dat zeg.

Dan nog even naar ons Griekse viskraam. Grote ontgoocheling: vandaag geen Red Emperor en geen Alfonsino.  Spijtig. Het wordt dan maar een flinke moot makreel  (750 gr).  Dat is ook een goddelijke vis en hij kost ons 14 euro.

We staan om 7 uur op want seffens komt zowaar een poetsbedrijf onze air-B&B poetsen. We hebben al staaltjes gezien van wat Australiërs ‘poetsen’ noemen, dus zijn we van niets meer verwonderd. Klokslag 8:30u verschijnt er een jonge gast met op zijn rug iets dat op een zuurstoffles van duikers lijkt, maar dan dikker. Dat blijkt zijn stofzuiger te zijn. Wel handig, want daardoor moet hij niet sleuren met een slee en heeft ie zijn handen vrij. Hij kijkt rond en vraagt aan Kris wat ie moet stofzuigen want ‘alles ziet er toch netjes uit’. Kris geeft hem wat aan en razendsnel haspelt hij die taakjes af. De badkamervloer is nog nat, dus gaat hij er even met een swiffer door en klaar is kees. Dat je je naam in de reling van de trap kan schrijven, deert hem in de verste verte niet. Ruiten poetsen blijk hier een bezigheid te zijn voor armen van geest. Ik denk dat want we hebben hier na al die maanden immers nog nooit een particulier, of een professionele ruitenpoetser in een woonhuis aan het werk gezien. De ruiten van onze B&B zijn nog amper de naam waard, want je hebt er geen normaal zicht meer door.

Dan beginnen we te zoeken naar campingsites voor de volgende week. Dat blijkt minder evident dan gedacht. In de meeste gevallen gaan de sites wel open op 1 juni, maar dan beginnen ze met ‘werken’. Dus zijn we daar nog niet welkom. Na een halve dag zoeken op tinternet, geef ik het op en stuur een mail naar enkele kandidaten om te horen of ze nu echt wel dicht zijn.

In de namiddag verschijnt de man van het immobiliën kantoor om foto’s te maken voor de publicatie van de verkoop van het huis en de B&B op het internet. Hij steekt overal alle lichten aan en loopt dan met zijn Sony camera met groothoeklens in speedtempo door de hele B&B. In vijf minuten is de zaak geklaard.

Het is een stralende herfstdag. Dus maken we nog eens wandeling van enkele kilometers en kopen in de Aldi van Moonee Ponds wat uitzet aan om in onze campervan te kunnen overleven.

Als we terug thuis komen, heeft één van de campingsites al gereageerd. En ja ze zijn open vanaf 1 juni, maar dat kan je nog niet zien op hun websites. En avant, we gaan er nog door raken.

Deze dag is bepalend voor onze verder reis. Zeg maar D-day. Kunnen we een camper huren? Kunnen we onze rugzak vol met credits recupereren? Kunnen we de timing van de verschillende stappen van onze reis terug in elkaar passen?

We staan op tijd op en trekken naar Apollo Melbourne, de verhuurfirma, gevestigd in Somerton, waar we in februari onze camper hadden gehuurd en die ons, in ruil voor onze noodgedwongen afzegging, alleen maar credits wilde geven. Ter plaatse vinden we een aanvaardbare oplossing, na veel zoeken, trekken en duwen. We lukken erin al onze credits (2770 AU$) integraal te recupereren. We kunnen de camper maandag 1 juni vanaf 8 uur oppikken en we leveren hem op 7 juli in Sydney terug in. Oef, nu is de stop uit de fles.

 Terug thuis boekt Kris onze terugvlucht van 7 juli van Sydney naar Melbourne. Dat doen we welbewust bij Jetstar, omdat we daar ook  nog  268 AU$ credits hebben staan van onze geannuleerde vlucht van Hobart (Tasmanië) naar Sydney van 3 april. En yes, ook dat lukt wonderwel. Weer onze credits integraal kunnen benutten.

Ik schep nog wat meer moed en pak het dossier Avis aan. We hadden in februari bij Avis een huurauto (648 AU$) besteld om in Tasmanië rond te toeren. Maar halverwege de trip moesten we, ingevolge de regeringsbeslissing van Tasmanië, haven en goed in pand laten en halsoverkop vertrekken. We leverden de auto noodgedwongen halverwege de huurperiode terug in, maar de juffrouw aan de balie van Avis in Hobart was ons –ik wik en weeg mijn woorden- niet erg behulpzaam. Zij kon niets zeggen en niets doen. Ze was zelfs niet bereid ons een ontvangstbewijs te overhandigen dat we de wagen in goede staat hadden ingeleverd. Niets. Avis zou ons wel wat laten weten, beweerde ze. Ik heb toen van alles foto’s genomen, van het kreng incluis. Tot op heden had ik –zoals ik vreesde- nog steeds niets van Avis vernomen: geen mail, geen telefoon, geen geld, geen credits. Het eerste telefoongesprek met Avis is een ramp. De kwaliteit van de lijn is slechter dan de telefoonverbinding met de maan in de jaren ‘7O. Het enerveert me enorm. Kris is bekommerd om mijn hart en raadt me toch een tweede poging te ondernemen. Het is al wat beter, maar nog steeds ondermaats. In tegenstelling tot de eerste onverlaat, neemt Maria –zo heette de nieuwe Avis juffrouw- het heft in eigen handen en zij beslist mij terug te bellen. Dan klaart de telecom-hemel open en is een normaal gesprek plots mogelijk. Ons Maria belooft de zaak te ‘onderzoeken’. En inderdaad een uur later ontvang ik mail met bevestiging en status van mijn klacht: er zijn nog mensen van hun woord!

Dan nog even gaan checken of ik van het camper verhuurbedrijf de waarborg van mijn eerste boeking nu eindelijk terug gekregen heb. En ja, dat is weer 3500 AU$ die terug zijn, waar ze thuis horen: bij mij. Nu nog de eerste campingplaatsen reserveren en dan zitten we terug op de rails.

Ik kan me inbeelden dat jullie de draad al lang verloren zijn in al die boekingen en her-boekingen en compensaties. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn notebook bij heb en alles mooi in een spreadsheet bijgehouden heb. Anders was ook ik in die warboel al lang mijn weg verloren. Dat hebben wij, verdiend zou ik zeggen, gevierd met een glaasje Chardonay: proost, ook op jullie, geduldige lezers!

Zonnige zondagochtend en dus is een dagtripje met de auto naar de kust gepland: Torquay: zo een 100km ten zuiden van Melbourne. Een surfer- en kiteparadijs. Mark lukt er in om nog snel over een weer naar de wekelijkse markt in Flemington te stappen, voor onze overheerlijke Ash Brie en voortreffelijke organic kwark. Vervolgens rijdt Toon tijdens de heenweg: hoofdzakelijk een autostrade M1-route.

Weliswaar koude wind en maar 11°,  toch zijn er opvallend veel sportieve ijsberen in Torquay, die de ijskoude zeegolven trotseren. Brr…. Ons Jacquelinetje is diegene die zich direct thuis voelt aan het koude strand en er lustig op los stapt! De golven zijn hoog en heftig: niet ongevaarlijk, doch het lijken mij allen ervaren zeerobben te zijn. Ik krijg koude rillingen bij het zien van schaars geklede kindjes, spelend aan de rand van de zee. De surfers daarentegen zijn uitgerust in hun speciaal pak, maar toch ook blootvoets.

Wij picknicken in het zonnetje en warmen ons op aan take-away koffie en thee. Een wandeling langs deze mooie kuststrook is een streling voor het oog: onaangeroerd strand en krachtige golvende zee met standvastige cipressen, met hun karaktervolle horizontale takken, zoals in Philips Island mij ook zo indrukwekkend overkwam en welke het wandelgedeelte afbakent van het strand. Vaak ook nog met mooi onderhouden grasstroken, die dan weer de autobaan op een afstand houdt.

Mark en ik verkennen een beetje de verzorgde woningen en appartementen, terwijl de jeugd aan het rusten is. Wanneer ik een tweede verblijf mocht kiezen, zou ik wel weten voor welk appartement ik zou gaan: ééntje uit een geheel van 14 appartementen, trapsgewijs gebouwd en allen met zicht op dit stukje prachtige zee met zijn ruige golven. Ideaal voor surfers. Maar ja, dat is niet aan de orde, want surfen is ook niet mijn ding! Dromen mag altijd. En kort nadien dromen wij met zijn allen dat het pakje friet met ayola saus en ketchup smaakt, zoals bij heet weer: het warmt ons toch op van binnen en het smaakt!

Tevreden en uitgewaaid keren wij huiswaarts: gelukkig was er toch nog iemand wakker in de auto om  veilig terug te rijden naar huis, want allen waren uitgeteld: ik heb dus zalig genoten van de snurkende passagiers en het zacht rijden met die hybride Toyota auto van Toon en Romana. Ik ben ervoor  gewonnen om ook te kiezen voor een hybride wagen!

Eens terug thuis kunnen wij opnieuw genieten van een smaakvolle maaltijd in ons huisje: broccoli soep met spekjes en daarna puree met prei en peterselie en een zalmmoot met mosterd en dille,  gebakken door Dillen, die ondertussen terug bij zijn positieve gekomen is. Daarbij een witte Australische Chardonay 2018.  Het dessert (zelfgebakken cake met bosvruchten) wordt meegenomen naar de overkant, want de buikjes zijn vol.

Toon en Romana beginnen te beseffen dat het restaurant ’t Huisje aan de overkant’ zijn laatste week in gaat: tenminste als Mark en ik erin lukken om op maandag 1 juni aan onze rondreis door New South Wales te beginnen. Wat zijn wij erop uit om, na 8 weken Melbourne, eindelijk aan onze rondreis te beginnen: in plaats van Queensland wordt het NSW. Allicht zal het wat warmer zijn dan hier in Melbourne en daar snakken wij naar! Wij hebben het samen met het jonge gezinnetje heel goed gehad en bij onze terugkomst in juli, verblijven wij graag enkele nachten in hun nieuw huis in Woodend, zo een 70km van Melbourne. Zij verhuizen immers op 11 juni naar den buiten: ook voor hen dus een nieuwe start!

Een beetje eentonig, maar we hebben niets speciaals gedaan of mee gemaakt. Ik heb weer een halve dag gespendeerd aan de uitwerking van ons reisprogramma. Als afwisseling de 83 uitgaven van mijn kredietkaart gecontroleerd en een kleine wandeling gemaakt.  En dan bij ons eten een lekkere fles rode wijn open gedaan. De namen van de wijnhuizen zijn hier naar onze normen wel wat raar. De rode wijn komt van het huis ‘cat amongst de pigeons’. Niet direct een representatieve naam voor een degelijke wijn. Maar hij is wel lekker.

‘s Avonds is mijn broer Jan ons moeder van meer dan 96 jaar kunnen gaan bezoeken in het rusthuis. Hij heeft zijn smartphone mee en hij lukt erin een video-whatsapp te organiseren met  moeder en hem enerzijds en mijn zus, Kris en ik anderzijds. Het duurt even vooraleer zij helemaal door heeft wat er allemaal gebeurt. Dan is ze zichtbaar gelukkig. Bedankt broer voor de organisatie.

De Premier van South New Wales heeft aangekondigd dat vanaf 1 juni de mensen opnieuw mogen rondreizen in de staat New South Wales en dat de campings terug open gaan.  Gladys Berejiklian, want zo heet ze, doet exact wat ik al meer dan een maand op gok. Weliswaar een week later dan ik wenste, maar mijn noveen heeft toch half geholpen.. Queensland (de staat ten Noorden van South New Wales) doet echter nog niet mee. Een bezoek aan het GBR (Great Barrier Reef) wordt me dus niet gegund. Het zij zo.

Dat wil zeggen dat ik mijn ontwerp van alternatief reisprogramma nu concreet kan maken met data en campingsplaatsen. Ik heb mijn bezigheid dus.

Schitterend weer vandaag. En Toon is zo vrijgevig dat we zijn spiksplinternieuwe Toyota Corolla hybride mogen lenen. Rechts stuur, automatische versnellingsbak, half elektrisch,  links rijden op de ring van  Melbourne (da’s Brussel in ’t kwadraat): dat is nog eens een uitdaging op mijn leeftijd zeg. Als ik de auto start staat de teller op 58 km, nieuwer kan echt niet. Laat ons hopen dat ik nergens tegen bots of een onverlaat tegen mij rijdt. De wagen rijdt amaaaaaaaaaaazing zalig.

We rijden naar Point Nepean, op het uiterste zuidpunt van Melbourne. De havenstad Melbourne is gelegen in het binnenste van een hoefijzervormige baai. Het zuidoostelijke punt van de baai werd destijds gebruikt als quarantaine oord. Daar moesten alle mensen en dieren op de schepen die Melbourne wilden aandoen, 40 dagen in quarantaine blijven, alvorens ze de baai binnen mochten om aan te meren. Niets, maar dan ook niets nieuws onder de zon dus. Men hoeft alleen het woord ‘schepen’ te vervangen door ‘vervoermiddelen’. En dat pest véél besmettelijker en dodelijker was dan corona.

Op een gegeven moment moeten we de wagen achter laten en de laatste kilometers afstappen door het natuurpark van pakweg 500 meter breedte. We zien met andere woorden aan onze linkerzijde de Zuidelijke Oceaan aan onze rechterzijde Port Phillip Bay. Zoals overal in de streek rond Melbourne amper een vogel te bespeuren. Het doet raar aan, net alsof ze –zoals in Vietnam- allemaal opgegeten zijn. Point Nepean zelf hebben we niet kunnen bezoeken wegens de corona-maatregelen. We staan daar met och arme 6 man en dan nog zonder paardenkop. Hm.

Op de terugweg stoppen we in Sorento (niet te verwarren met Sorento in Italië). Ons vermoeden, ingegeven door de enorme kasten van villa’s die we onderweg al opgemerkt hebben, is dit duidelijk het Knokke van de staat Victoria. Mijn ogen struikelen over Porches, Ferrarri’s en zelfs een Maserati en een Bentley. Ik parkeer in alle stilte zo onopgemerkt mogelijk de Corolla van Toon.  Als ik uitstap zie ik dat de onderkant van de wel erg lage snoet van de fonkelnieuwe auto de nét iets te hoge stoeprand gestreeld heeft. Ik vertel het hem ’s avonds en probeer de zaak niet erger te maken dan het is: enkel de onderkant is wat opgeruwd en niemand kan het zien en als uitsmijter: Toon jij zal het morgen of overmorgen ook wel meemaken want de snoet hangt wel erg laag. Too, lijkt het op het eerste zicht toch wat te relativeren. We zien morgen wel.

Wij hebben in Sorento onze honger in alle bescheidenheid gestild met een overmaatse en stuitend zoete, maar oh toch zo mooie, kaastaart en een koffie.

We weten dat we ons in de staat Victoria mogen verplaatsen. Zo gezegd alleen voor levensnoodzakelijke tripjes, maar veegt iedereen daar overduidelijk zijn voeten aan. We weten ook dat dit in New South Wales ook het geval is. In beide staten redeneert eenieder op een analoge manier. Als ze ons toch, tegen alle verwachtingen in, zouden tegenhouden en vragen naar waar we het hebben, dan verwijzen we naar onze vaste stek waar we verblijven. Want ‘rondreizen’ mag niet. Door alle overheidsinfo heen blijft daarmee onze hamvraag echter onbeantwoord. Als we 3,5 uur Noordwaarts rijden overschrijden  de grens met New South Wales. Dus… als we een campingplaats kunnen reserveren net over de grens in New South Wales, kunnen we bij een eventuele controle zeggen dat onze bestemming Camping Huppeldepup in New South Wales is. En de volgende dag herhalen we die hinkstapsprong, enz.

Met een dergelijke intieme vraag kunnen we echter niet bij de politie gaan aankloppen. Dus nemen we de trein naar Noord Melbourne, naar een firma die campervans van het merk Apollo verhuurt. Zij weten vast en zeker of mijn strategie realistisch is of niet. We kiezen dat bedrijf omdat we daar nog credits hebben openstaan van onze geannuleerde reis. De trein is mooi op tijd (op het aankondigingsbord zie je de minuten dat je nog moet wachten op je trein, correct aftellen – hallo NMBS?), onze aansluiting met de lokale bus werkt feilloos en we vinden het bewuste bedrijf zonder noemenswaardige problemen. Blijkt de lokale manager van dat filiaal een Rotterdammer te zijn. Martijn heet ie. Na de hele uitleg, schudt hij zijn hoofd. Wat ik uitdenk klopt wel in theorie, maar alleen voor erg kleine en welomschreven types van reizigers (handelsreizigers, verplegend personeel ed). Met de best wil van wereld kan ik me niet onder één van die categorieën praten. Bovendien zijn, zeker tot eind mei, alle campings gesloten. Een flinke domper dus, maar ik moet er mij (voorlopig) bij neer leggen. Ik spreek met hem af dat ik hem tegen het einde van de maand mei opbel om te horen of er barsten in het front verschijnen. Zo ja, dan kom ik bij hem een campervan huren. Zo neen, dan moet ik me echt beginnen afvragen wat we hier jandorie nog aan toe zitten te zitten.

Vermits ik dan toch eens een menselijk aanspreekpunt van Apollo in levende lijve vast heb, vraag ik hoever Apollo staat met de terugbetaling van de borg van 2.770 Australische dollar die ik voor mijn initiële boeking heb moeten vooruit betalen. Blijkt dat Apollo daar nog niets voor gedaan heeft. Zucht. Ik kan nog moeilijk van de indruk ontdoen dat Australië een land is waar men voor van alles en nog wat flink vooraf moet betalen, waar je finaal niets voor in de plaats krijgt en waar je je geld niet of slechts heel moeilijk terug krijgt. Amaai, niet zo fraai.

De nacht heeft me nog geen raad gebracht. Ik blijf maar rondmalen op zoek naar een aangepaste aanpak. Vanavond is het weer ‘komen eten’ bij ons, dus doen we de nodige boodschappen zodat Kris quiches kan maken. Het wordt weer kunst en vliegwerk, want de Woolworths blijkt plots geen bladerdeeg meer te hebben (het zal dus met kruimeldeeg moeten gebeuren) en we beschikken maar over één kleine bakvorm. Ik heb intussen begrepen dat ik dringend een misverstand uit de weg moet helpen: mijn bijdrage tot het kokerellen bestaat uit: aankopen doen, aankopen versleuren, groenten versnipperen, alles zonder verpinken opeten én… afwassen. Aandachtige lezers zullen opgemerkt hebben dat het werkwoord ‘koken’ er NIET bij staat. Dat is weloverwogen.

Tussendoor trek ik er even alleen op uit omdat ik gisteren aan vijver in de buurt een speciaal vogeltje gezien had. Maar ik had mijn zware camera niet bij. Vermits de meeste vogeltjes een vrij nauwgezet en klokvast dagpatroon volgen (hoe ze dat flikken weet ik nog steeds niet), ga ik vandaag tegen hetzelfde uur opnieuw langs de vijver. En bingo. Na wat proberen heb ik hem in zijn element te strikken. Het is een witoog honingeter. Voor de fundamentalisten onder u: een Phylidonyris novaehollandiae. Als ik terug thuis kom is Kris in overdrive. Ik denk : ‘allé, ik laat ze eens 1,5 uur alleen en de zaak dreigt hier te ontsporen’. Maar niets blijkt minder waar. Tijdens mijn afwezigheid heeft Radio2 haar opgebeld. Kris heeft, welbespraakt zoals ze is, haar hele verhaal kunnen doen en stoom aflaten. Het interview is rechtstreeks uitgezonden.

De radio was haar op het spoor gekomen omdat zij in april, via de app op haar smartphone, getracht had Radio2 te beluisteren. Tijdens haar zoektocht was ze op een oproep van Radio2 gebotst waarbij gestrande Belgen in het buitenland hun verhaal konden doen. Kris was er toen in april op ingegaan maar zij was dat voorval daarna uit het oog verloren. Tot ze gisteren op de wedervraag van Radio2 van april botst of zij haar toch nog zouden kunnen opbellen. En oeps, Kris op de radio. Haar dag kan niet meer stuk. Ze heeft intussen het interview urbi et orbi uitgestuurd. Haar dag was goed en de mijne nog beter.

Slecht weer en baaldag op alle vlakken.

Het was me al een paar dagen opgevallen dat er verdacht weinig kastickets, die ik één voor één manueel op de website van Woolworths had ingebracht, omgezet zijn in punten. Ik voel nattigheid en ja mijn voorgevoel wordt nog maar eens bevestigd. Woolworths beschouwt het als een ‘gunst’ (letterlijk zo geformuleerd hé) om per 6 maand maximaal 3 kastickets ex post in te brengen. Ja wadde. Er bestaan dus nog hogere graden van klantenpesterijen dan zeg maar de GB. Die louche truukjes zullen  Woolworths echter niet helpen: ik zit intussen al aan 1961 punten. Nog 39 te gaan en ik kan 10 dollar incasseren. Met alle Chinezen maar nietmetdendezen.

Dan zie ik op tv hoe Australische Regering heeft haar driefasen plan voor de afzwakking van de restricties uiteen zet. Een mooie tabel met flink wat kolommen en rijen en veel kleurtjes en in elk vakje wat wanneer zal vrijgegeven worden. Allemaal heel goed gecommuniceerd. Indrukwekkend gedaan. Maar hieruit blijkt ook dat wij pas in juli kunnen reizen naar een andere staat (lees New South Wales en Queensland).  Dus zelfs met onze maand verlenging van ons visum zijn we er nog niet. Nog een extra maand verlenging (juli-augustus) aanvragen heeft volgens mij geen enkele zin: nog meer kosten (want zo een verlenging is niet goedkoop) , zonder dat we enige zekerheid hebben dat in juli de beperkingen niet opnieuw verlengd, laat staan opnieuw verstrengd, worden (bv omdat er een nieuwe opstoot is).

Uit die tabel blijkt ook dat alternatief dat ik uitgewerkt had om naar de Northern Territory (Darwin) te reizen, geen realistische optie meer is. Die piste is met dit stappenplan ook gesloten. Kortom we hebben vandaag de naam van God ettelijke malen ijdel gebruikt. Maar ik geef me nog niet gewonnen. Tijd zal ook hier wel raad brengen. Ik weet uit mijn beroepservaring dat het enkel diegenen zijn, die tegen beter weten in alles blijven voorbereiden, die op het moment dat de wind plots terug gunstig staat, in een flits kunnen vertrekken. ‘Be prepaired’ zei Baden Powel, al wist ik toen jandorie niet waarop ik moest voorbereid zijn.

Tien mei is de dag dat Kris’ tweelingzus Myr overleden is. We zijn nog eens naar Melbourne getrokken omdat Kris in de St Paul’s Cathedral het overlijden van haar tweelingzus wilde gedenken. Noppes. De kathedraal was gesloten omwille van het risico op corona-besmettingen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men die corona als excuus begint te gebruiken om van alles niet te doen. Ik kan er niet bij dat men omwille van het besmettingsrisico een hele kathedraal sluit, terwijl iedereen goed weet dat –door de enorme ruimte en het kleine aantal kerkgangers- hier een social distancing van wel 20 meter kan toegepast worden. Het zij zo.

Dan maar wat gaan oefenen voor het examen van gids van Melbourne. Naarmate we vorderen begin ik me te realiseren dat ik historische foto’s aan het nemen ben: Melbourne met weinig verkeer en met weinig toeristen. Bij valavond eindigen we de rondwandeling op Federation Square, het grote  kruispunt net voor de ingang van Flinder Street Station, zeg maar het Centraal Station. Een kruispunt van ik schat 200 meter bij 200 meter. In het schermdonker licht de gevel van het station paars/blauw op. De enige plaats waar ik er een realistische foto kan van nemen is, blijkt na wat zoeken en proberen, net het midden van dat kruispunt te zijn. Ik test vooraf vanop de stoep de meest aangepaste belichting, bestudeer het ritme van de verkeerslichten en stap dan op het geschikte moment recht naar het midden van dit grote kruispunt. Ik trek enkele foto’s en ik ben mooi op tijd terug op de stoep. De foto’s zijn goed gelukt en de belichting is waarheidsgetrouw.

Effen wat geschiedenis over onze Flinders. Hij was de Britse onderzoeker/reiziger die in 1817 die aan het Britse Parlement voorstelde om het hele continent één naam te geven (met name Australië) zodat het de facto internationaal erkend kon worden als één en ondeelbaar land. Dat was dringend nodig.  Uit schrik dat de andere Europese Wereldmachten hun deel van het continent zouden opeisen (door er zich te vestigen) hadden de Britten op de strategische plaatsen in alle kuststreken in een hels tempo nederzettingen op gericht. Met die tactiek waren ze er inderdaad in gelukt om de buitenlandse dreiging van een opdeling van het continent af te weren. Maar die tactiek bleek naderhand een interne dreiging tot opsplitsing van het continent te induceren. Die nederzettingen groeiden immers snel uit en begonnen zich steeds meer te gedragen als onafhankelijke staten. Vandaar zijn voorstel.

Het verdict van de Australische Regering valt tegen. Ze voorzien een verlichting van de beperkingen in drie stappen. Interstate reizen zonder quarantaine verplichting zitten in de laatste fase en die is in het beste geval pas gepland voor juli. Dat wil zeggen dat mijn gok om hier langer te blijven allicht nog niet voldoende zal zijn. Miljaarrrrr. Ik draai en keer alle combinaties in alle richtingen om in dat kluwen van beperkingen een gaatje te vinden. Niet simpel want de regels verschillen dan ook nog eens van Staat tot Staat.  Duidelijk is dat ik eerst een interessante Staat moet vinden waar we binnen kunnen zonder ophokplicht. De Staat Victoria vormt uiteraard geen probleem, want daar verblijven we. Noord Oostelijk ligt New South Wales. De restricties zijn er minder streng. De kans dat we daar binnen 2 weken binnen kunnen, lijkt ons realistisch. Als dat lukt kunnen we rondreizen tot aan de Noordgrens van die Staaat. Aan de andere kant ligt Queensland. Laat ons hopen dat de Queenslanders tegen dan tot inzicht komen en ons binnen laten.

Een andere Staat die wat soepeler is, blijkt The Northern Territory te zijn. Vandaag stippel ik een eerste alternatieve reis uit in en rond Darwin, de hoofdstad van The Northern Territory. Dan liggen die kaarten in het pokerspel al klaar. Morgen kom dan New South Wales aan de beurt. Man, man, ik raak stilaan moedeloos en geïrriteerd van alle dagen die ik intussen al verspild heb aan het annuleren van boekingen, wijzigingen van boekingen, opvolgen van terugbetalingen, bijhouden van credits, uitdokteren van alternatieve reisprogramma’s enz. Een hele spreadsheet vol.