Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend. En om 7 uur is het vat nog niet af. Ik heb geen zin om mijn pyjama broekspijpen te laten natregenen, dus laat ik die uit en vertrek naar de douchecellen met mijn regenjas aan. Dat blijkt eens te meer de meest afdoende remedie te zijn tegen natte kleren: doe ze uit voor ze kans krijgen om nat te worden. Kris volgt schoorvoetend mijn lichtend voorbeeld.

In de universiteitsstad Armdale valt niets te beleven. Het is zondag en alles is hier zo dood als een pier. Alleen de supermarkten zijn open.Na de middag doen we een tripje van 45 km naar in-druk-wek-kende watervallen van Wollomombi. Zoals te verwachten blijken de drie watervallen wat kleiner uit te vallen dan de lyrische omschrijvingen. Als ik hoog water moet aflaten is het volume van mijn waterstraal toch iet wat groter dan dit. De zon breekt door en we maken van de gelegenheid gebruik om nog een natuurwandeling te maken. En wat kom ik daar tegen? Een liervogel (menura novaehollandiae). Het is een van de meest bekende inheemse vogelsoorten van Australië. Niet alleen wegens zijn mooi vederdracht of zijn enorm grote en sierlijke staart, maar ook omwille van zijn onvoorstelbare eigenschap om geluiden na te bootsen, zowel van andere diersoorten, als van omgevingsgeluiden (bv een kettingzaag of het klikken van een camera enz). Hij stoort zich niet aan onze aanwezigheid en krabt rustig de grond open op zoek naar eten. Even later begint hij aan zijn indrukwekkend repertoire. Ik maak snel wat foto's maar ze zijn  niet goed genoeg. Een half uur later komen we terug langs dezelfde plek en ik heb geluk: hij zit er nog. Voor de ongelovigen onder u: kijk maar even op het internet naar het filmpje dat onze David Attenborough erover gemaakt heeft (trefwoorden: liervogel geluid) 

Dan terug naar het stadje Armidale voor een tentoonstelling van werken van hedendaagse Australische kunstenaars. In minder dan 10 minuten is het zaakje geklaard. Niets om over naar huis te schrijven.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

13-06-2020 om 14:56 geschreven door markenkris

We merken steeds nadrukkelijker dat we meer naar het Noorden (lees: naar de evenaar) opschuiven. Gisteren namiddag op ons terrasje van de zon genoten en vannacht vast gesteld dat het ook ’s nachts al heel wat minder koud is. Ik ben om 6 uur opgestaan voor een bezoekje aan het toilet. Ik ben er gewoon in mijn pyjama naartoe gegaan. Wat een verademing ten opzichte van een week geleden zeg.

Nu trekken we naar Tamworth. Niets speciaals aan het stadje dat zichzelf tot hoofdstad van de Australische countrymuziek heeft gepromoveerd. We overnachten hier gewoon omdat ik naar het nabij gelegen Nundle wil. Dat is een oud goudzoekersdorp met nog talrijke ruïnes en mijnschachten. Het is maar 65 km van Tamworth verwijderd, maar de weg ernaar toe is nogal kronkelig. Het vergt dus net wat meer tijd dan we op één dag ter beschikking hebben.

Onderweg naar Tamworth eten we ’s middags in Murrurundi. Een cowboy dorpje van niemendal, een paar straten groot met flink wat vervallen huizen. Er is één eetgelegenheid en die is warempel open. We krijgen een echte Plataan maaltijd voor geschoteld: stoemp met een gehaktbal. Rissole in het Engels. Daarmee heb ik mijn honger gestild en een Engels woord bij geleerd.

De temperatuur was zo aangenaam dat we tot 18u hebben buiten gezeten. Elke dag wat beter!

12-06-2020 om 11:59 geschreven door markenkris

Het wordt een stralende dag. De zon doet om 8 uur al flink haar best en dat is te voelen aan de temperatuur in de camper. Eerst moeten we allebei nog wat Mortselse administratie afwerken, zoals bij voorbeeld een  datum vastleggen met Water-link wanneer ze de nieuwe watermeter zullen komen installeren of bij Kris wanneer de garage haar winterbanden zal vervangen, enz. Elke dag wat nieuws.

Dan de plaatselijke Aldi nog met een kort maar krachtig bezoekje vereerd en vervolgens naar de wijngaard Lindemans voor een degustatie. Intussen is gebleken dat Ruth & Mike enkele jaren geleden hier ook gepasseerd zijn en dezelfde wijngaard hadden uitgekozen voor een degustatie. Straf hé. De eerste drie wijnen lijken me recht uit de voorraad van den Aldi te komen: eens in de mond verdwijnt de smaak al te snel. Alleen de duurste fles had voldoende smaak en lengte. Maar voor die prijs (80 dollar voor 1 fles) mag dat wel. Ik heb dan ook  niets gekocht. De lunch die we hier aansluitend bij nemen, is daarentegen schitterend: een flinke moot baramundi vis, perfect gebakken.

Op weg naar de tweede proeverij loopt het grondig mis. We rijden de statige oprit op.  Hij is erg kronkelig en verdacht smal. Na een paar bochten eindigt die in een rond punt. Kris rijdt het zonder argwaan op om dan halverwege vast te stellen dat de straal van de cirkel amper groter is dan de lengte van onze camper. Kortom we zitten vast. We hebben ons een kwartier geamuseerd om eruit te raken zonder iets te raken. Bij nader toezien blijkt dat we ons hebben vergist en nietsvermoedend op oprit van een huis waren opgereden. Gelukkig was er niemand thuis. Mijn zin in een tweede degustatie is op slag over. We rijden dus terug naar onze kampeerplaats en installeren ons in een warm namiddag zonnetje. Zonder ongelukken en zonder verrassingen.

11-06-2020 om 13:55 geschreven door markenkris

10-06-2020 om 10:01 geschreven door markenkris

Laatste dag in Syndey. We beginnen met een was. Het is een industriële machine, het gaat dus snel. Dan de natte rommel in de droogkast. Oh maar, zelfs op de hoogste stand is dat apparaat na een vol uur nog steeds bezig met de was te drogen, of het doet toch alsof. Kris heeft de half droge was ten einde raad uit de trommel gehaald en we hebben de was over wasdraden, die ik intussen in onze camper gespannen had, opgehangen. Zo kan het goed rustig verder drogen terwijl wij voor de laatste maal naar Syndey trekken. Onze hoop om tenminste het operagebouw te kunnen bezoeken is naïef geweest. Alles is potdicht en leeg, leeg, leeg. In normale dagen kan je hier over de koppen lopen. De ontgoocheling proberen we weg te spoelen met een glaasje bubbels. Dan naar de Strand Arcade. Daar had ik gisteren een schoenpoetser gespot. De eerste in drie maand, maar ik had toen de verkeerde schoenen aan. Vandaag sta ik er terug, maar de man is er niet. Zucht.

’s Avonds lekker bij een Italiaan gaan eten. Zoals te verwachten klopt de rekening niet: 16 dollar teveel. Na wat protest wordt het teveel terug gestort. Italianen blijven Italianen, over de hele wereld.

09-06-2020 om 13:51 geschreven door markenkris

Waar gaan we dat schrijven. Ik ben vannacht wakker geworden omdat het té warm was in de camper. We zijn dus op de goede weg: op zeeniveau, weg van de bergen en alsmaar meer naar het warme Noorden. En dat voelen we gelukkig snel. Vanmorgen naar de vermaarde Vismarkt van Sydney getrokken. Het was een hele onderneming: een busrit van een half uur (een expres bus), twee trammen in Sydney en dan nog een bus. Tegen 11 uur zijn we daar. En dan gaat er een niet te beschrijven wereld open van enorme viskramen, telkens van zeker 10 bij 20 meter vol met een onoverzichtelijk aanbod van gewone en exotische vissen. En allemaal tegen, voor ons abnormale prijzen. Ik zie hier een tonijn van zeker een halve meter liggen tegen 40 Australische dollar (ofte 25 euro) de kilo. Ik zie enorme groene kreeften van 1,6 kg (vastgesteld op de weegschaal), kleine gitzwarte kreeftjes, schorpioenvissen  (25 Australische dollar), baramundi’s van bijna een meter lang, Tasmaanse Oceaan zalm van 40 cm, gigantische krabben enz.

Het aanbod aan oesters is immens, maar de manier van openen en serveren is een regelrechte schande. Ze worden op de klassieke manier open gestoken, het vruchtvlees wordt helemaal rondom losgesneden en dan…. kieperen ze alle sap WEG en vervangen het door kraantjeswater. Vervolgens worden ze op een plastic voorgevormd blauw plastic dienplaatje met wat plastic folie erover vacuüm getrokken. Ik heb een foto genomen van een vakman die reuze oesters van een handpalm groot onder een permanent lopende waterstraal helemaal ‘proper’ spoelt. Bij de Japanse stand gaat het er heel wat verfijnder aan toe. Hier kan je zo een plastic bakje kopen met een half dozijn oesters en elk is anders gegarnierd: de ene met kaviaar, de andere met zeewier enz. Maar ook hier is alle vruchtwater weg gegooid. Alhoewel de verleiding groot is, koop ik die uitgedroogde lodders niet. Ik opteer voor enkele prachtige, grote sushismet rauwe vis. Ze zijn hier, net als in Japan, dubbel zo groot als in Antwerpen. Ze smaken zo heerlijk dat ik me even terug in Japan waan.

Maar dan steekt de Australische drang naar bureaucratie weer de kop op. Op heel die markt wordt er gesmikkeld en gesmakkeld, maar er is geen druppel bier te verkrijgen. Alleen koffie en cola. Stel je voor. Heeft blijkbaar iets te maken met de wetgeving dat niet iedereen alcohol mag serveren. Mijn zoektocht naar een simpele pint heeft van 12 uur tot 16 uur geduurd. Dat had dan weer te maken met het feit dat de meeste pubs ’s zondags dicht zijn. 

Tot slot van de dag nog de QVB, de Queen Victoria Building gaan bezoeken. Een Mall die de Britten eind 19^de eeuw in volle empire periode hebben opgetrokken in prachtige Art Nouveau stijl. Het gebouw is eind vorige eeuw in zijn oorspronkelijke glorie gerenoveerd. Het zit nokvol met chique en heel chique boetiekjes. Awesome and breathtaking tegelijk.

08-06-2020 om 11:38 geschreven door markenkris

Het wordt een schitterende dag vandaag met een stralende zon en een deugddoende temperatuur van 17 graden in de schaduw. We nemen de bus en aansluitend de ferry en we staan op 1,5 uur in het centrum van Sydney. Alle transportmiddelen waren tot vervelens toe pünktlich op tijd en de aansluitingen tussen bus en boot eveneens. In wat voor een apenland is België toch?

Eerst vereren we de luttele restanten van het initiële Sydney met een bezoekje. Eerst Cadmans’ Cottage. Ene John Cadman werd in 1797 ter dood veroordeeld omdat hij een paard gestolen had. Hij had enigszins geluk dat zijn straf werd omgezet tot een verbanning naar Australië.  Blijkbaar beterde hij hier zijn leven en werd in 1821 vrij gelaten nadat hij vier jaar op een schip had dienst gedaan.  Hij maakte daarna een opmerkelijke carrière bij de marine en werd uiteindelijk hoofdinspecteur van de regeringsvloot. In 1830 mocht hij ene Elizabeth Mortimer huwen en ze kregen 2 dochters. Zijn zandstenen huisje, dat dateert van 1816, is momenteel het oudst bewaarde gebouw  van de stad. De man werd po den duur welstellend: hij overleed in 1848 in de Inn die hij in 1844 gekocht had! Hawel voor dergelijke mannen heb ik eerbied. Ik wandel rond het huisje en plots zie ik op de grond een dames handtas liggen. Blijkt dat er onder meer haar Brits paspoort (zo een plastic kaartje zoals wij in België kennen) insteekt. Mijn eerste reactie is medelijden met het meisje dat allicht intussen het verlies vastgesteld heeft. Maar dan vind ik de zaak erg raar. Want.. in  Groot Brittannië is een paspoort niet verplicht en bovendien zou daar normaal haar internationaal paspoort moeten insteken, quod non. Ik ben het rapkes aan de politie gaan afgeven en daarna mijn handen ontsmet.

Dan naar de oudste straatjes van de stad : Suez Canal (maximaal 70 cm breed) en Nurses Walk. Volgens de gidsen ‘ een labyrint van kasseistraatjes waar vroeger het eerste ziekenhuis van Australië stond (van 1788 tot 1816). Ik heb al wat ervaring met de Australische peptalk, maar het was nog erger. Buiten wat (inderdaad aangrijpende plaatjes met authentiek getuigenissen tegen de gevels van de huidige huizen, was daar niets, maar dan ook niets, te zien. Hm.  Dan even over de Harbour Bridge gestapt (behoort tot de drie grootste ter wereld). Gebouwd door de Britten eind 19^de eeuw. In indrukwekkend pak staal. Waaghalzen kunnen ook over de steunbogen van de brug klimmen, uiteraard beveiligd met koorden en riemen. Die bogen zijn zeker 100 meter hoog en het waait daar enorm. Ik heb gedaan alsof ik geïnteresseerd was en me even geïnformeerd. Maar ook hier hetzelfde refreintje: door het corona virus is de attractie gesloten. Ik heb tegen de bewaker gezegd: ‘ ah ja, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb, dat zit daarboven vol met coronavirussen’. Die man kon daar niet mee lachen.

08-06-2020 om 11:38 geschreven door markenkris

Als ik ’s morgens uit onze camper stap, ziet het gras wit. Het heeft vannacht gevroren! Dat is dus de reden waarom we gisterenavond de verwarming op 28° gezet hadden en het nog steeds koud hadden. Met een paar dikke sokken gaan slapen en vanmorgen zagen mijn arme voetjes er nét iets te wit uit. Ondanks die bittere koude, ben ik toch een quasi openlucht douche gaan nemen. Het water is gelukkig heerlijk warm en ik luk erin  mijn bevroren ledematen te ontdooien. Tot mijn afgrijzen zie ik meerdere Australiërs in een short buiten ontbijten!

We leren alsmaar efficiënter in te pakken. In het begin vergde het meer dan 3 uur. Nu waren we klaar op 2 uur. Op weg naar Sydney stoppen we even in een klein stadje Leura (Loera spellen ze het hier). Het lijkt sterk op Lier: een klein gezellig stadje met in verhouding veel delicatessen winkels. Ik merk dat er een restaurant open is. Dus reserveer ik onmiddellijk voor ’s middags. Na de basic-maaltijden van de laatste dagen, is een mooi gebakken steak immers meer dan welkom.

Daarna rijden we naar Sydney en via de Noorderring van Sydney naar North Narrabeen . Ik hou mijn hart vast, want in Sydney is een wereldstad met ca. 5 miljoen inwoners, half België dus. Maar dankzij mijn bedreven copiloot en met de souffleur Google Maps verloopt dat tripje feilloos. Geen enkele maal fout gereden. Maarrrr aan de inkom van de camping was het bingo. Ze beweerden dat ik het saldo van de huur niet betaald zou hebben. Ik weet verrekt goed dat ik de transactie wel gedaan heb, maar ja ik kan het daar - stante pede- niet bewijzen. Temeer daar de IT van Argenta na drie maand nog steeds geen oplossing (of een work-around) ontwikkeld heeft om een overzicht van mijn meest recente verrichtingen te visualiseren. En ik heb geen zin om twee maal te betalen. Patstelling uds. Na wat palaveren krijg ik een uur uitstel (‘want de banken zijn België nog niet open’ argumenteer ik terecht). Eens op ons campingplaatsje, bel ik om 17 uur (9 uur Belgische tijd) naar Argenta Mortsel. ik respijt tot morgen 9 uur. We zien wel.

Positief is dat de temperatuur hier een stuk hoger (19 graden) ligt, dus maken we nog snel even een wandeling tot het strand van North Narrabeen (ten Noorden van Sydney).  Wat een aangenaam verschil met gisterenavond.

08-06-2020 om 11:37 geschreven door markenkris

Deze nacht verliep rustiger. We konden ons beter verwarmen en de airco maakte minder van zijn oren. Om kwart over tien staan we vertrekkensklaar. We beteren ons leven al met een half uur! Het weer is schitterend en de natuur is heel mooi. In het eerste deel dalen we 900 héél steile treden naar de Jamison Valley. Alle onverlaten die we  kruisen (omdat zij deze steil trap naar boven reeds voor driekwart beklommen hebben), spreek steevast de bemoedigende woorden uit: ‘good work, your’re halfway’.  De meesten verslikken zich bijna. In het dal doen we een wandeling van ca 2 uur en dan moeten wij aan de andere kant van de vallei ook naar boven klimmen. Gelukkig is deze klim minder zwaar (daarom die we de wandeling niet andersom!). Tegen half vier zijn we terug op de rijweg. We hebben het kalm aan gedaan: 3 uur in plaats van 2uur. Kris gaat naar de camper en ik neem de lokale bus terug om een foto te nemen van de Three Sisters bij de ondergaande zon. Dan zijn ze op z’n mooist. En het lukt. Die drie zusters zijn drie rotsformaties waar voor de Aborignals een legende aan verbonden is. Er waren eens drie zusters: Gunnedoo, Meenhi en Weemala. Ze hadden een vrijer die bij hun vader niet in de spaak viel. Omdat ze geen rekening hielden met zijn waarschuwingen, veranderde hij hen in die drie rotsen. Nu komen er jaarlijks 3.000.000 toeristen die rotsformaties.

 Net als ik de bus terug wil nemen, zie ik een felgekleurde vogel landen in een boom. Ik verwittigd de chauffeur dat ik even terug uitstap. Voor hem is dat geen probleem, want hij gaat een sigaretje roken. Ik neem enkele foto’s en dan hoor ik mijn bus vertrekken. Ik voel me net in Zuid Amerika! Noodgedwongen neem ik de volgende bus. Maar… omdat ik bij de vorige al gepind had, pin ik hier braafjes opnieuw (de chauffeur luistert goed of de opstappers wel het karakteristieke pingeluid maken). Daarmee ben ik reglementeer in- en uit gepind en reis ik toch gratis! Het zal ze leren jandorie! 

08-06-2020 om 11:36 geschreven door markenkris

De voormiddag vullen we met laat opstaan, de camper wat te ordenen en de VAB van Apollo in te schakelen. Het laat opstaan is het directe gevolg van het feit dat dat airco (die de camper als verwarming fungeert) net iets te luidruchtig stond afgesteld om te slapen. In het midden van de nacht heeft Kris dat brulbeest afgezet. Allemaal goed en wel, maar daardoor zakte de temperatuur in de van met de minuut. Kou geleden dus en weinig geslapen. Wat de VAB betreft: ik had gisteren op het dashboard een oranje verwittigingslichtje zien oplichten met een symbool van een motorblok. Oranje licht is niet fundamenteel, maar toch. Want met een huurwagen weet je maar nooit. Ik bel hen vanmorgen omdat we hier 2 dagen/3 nachten blijven.

Terwijl we ontbijten passeert hier een troep van wel 30 grazende kaketoe’s. Speciale beesten. Enerzijds ogen ze mooi en liefelijk met hun gele kuip en wit verenpak, maar anderzijds weet ik dat zij erg agressief uit de hoek kunnen komen tegen iemand die hen ‘verstoord ‘ heeft. Een local vertelde me dat hij ooit een kaketoe onbewust geïrriteerd had. Het charmante beest veranderde plots in een woesteling (hij heeft een vleugelspan van makkelijk een halve meter) , vloog vervolgens weg en… kwam even later terug met wel 20 van zijn kompanen. De man  had intussen dekking gezocht in zijn auto en die beesten hadden zijn wagen grondig en vakkundig gemolesteerd!

De Apollo VAB is hier net als het openbaar vervoer adembenemend stipt. Binnen het kwartier verschijnt hier de camionette van de plaatselijke Apollo VAB! Zijn diagnose is dezelfde als wat wij als leken al vermoedden: de roetfilter die wat verzadigd raakt. Zolang het controlelampje pinkt is er geen probleem, beweert de man. Als het continu door blijft branden, moeten we hen opnieuw contacteren.

Vervolgens trekken we onze stapschoenen aan en beginnen we aan de wandelingen in de Blue Mountains. Dit immens natuurpark met indrukwekkende bergformaties en diep uitgesneden dalen viert intussen zijn 250 miljoenste verjaardag en dankt zijn naam aan de blauwe nevelsluiers van de etherische oliën die de ontelbare eucalyptusbomen over de dalen verspreiden. We maken een korte verkenningstocht en bereiden onze dag wandeling van morgen voor. Want alles is hier zogezegd open, maar vooral voor .. werken. Minder voor klanten.

08-06-2020 om 11:35 geschreven door markenkris

Nog vergeten te vertellen: we kamperen op 100 m van de zee, de Stille Oceaan. We zien de golven op het strand neer slaan. Idyllisch lijkt het, maar er staat een fris tot ijselijk oceaanbriesje. Ik ken de Stille Oceaan in veel aangenamere temperaturen. Maar ja, ne mens moet tevreden zijn met wat hij heeft nietwaar. Ideaal weer om eens een andere regio van Sydney te bezoeken. Nu trekken we Zuidoosten, naar Paddington. Deze randstad staat bekend om zijn mooie oude huizen in Victoriaanse terrace bouwstijl van het einde van de 19^de eeuw. De meest bezienswaardige exemplaren zitten geconcentreerd in de wijk ‘Old Village’. Ze zijn uiterst smal (sommigen zelfs maar 3 meter) en ze zij allemaal mooi versierd met smeedijzeren hekken, zowel op het voetpad als op de balkons. Vandaar de benaming ‘terrace’ stijl.

Het is meerdere tientallen kilometers verwijderd van onze camping, we moeten er 2 trams en één bus voor nemen en we zijn bijna 2 uur onderweg. Maar dat deert niet: ik vind zo mijn weg en alles sluit perfect op elkaar aan. En het loont de moeite. En allemaal zo mooi onderhouden. Je zou de wijk  kunnen vergelijken met de trendy Unitas-wijk in Deurne en met een mini versie van de Coges Osylei in Antwerpen. Het is opmerkelijk hoe goed de meeste van de huisjes onderhouden en gerenoveerd zijn. Het kan bijna niet anders dat men hiervoor ettelijke miljoenen Australische dollars moet neertellen. Het type van auto’s dat op straat geparkeerd staat, ondersteunt dit vermoeden.

Het voorbije weekend was voor de Australiërs een verlengd weekend, want gisteren, maandag, was het een officiële feestdag voor de verjaardag van d Queen. Het gevolg was dat onze camping plots erg goed volzet was. De meesten komen hier aan met gedrochten zo groot als een volwassen autobus. Bij één ervan heb ik gezien dat de familie een zijkant open plooide en dat er, naast een volledig uitgeruste BBQ van een kubieke meter, ook een volwaardige wasmachine in stond. En tot onze stomme verbazing heeft dat gezin (vader, moeder en één dochter) ook een schaap bij. Wie houdt er nu een schaap als HUIS-dier?  Dat moet je letterlijk opnemen, ze dragen het binnen in hun motorhome, na eerst haar pootjes proper te hebben gemaakt en ’s avonds overnacht dat lief beestje samen met hen in hun camping bus. Wie neemt er nu een schaap me op weekend op een camping?

08-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris