Als we ons verblijf kunnen verlengen, moet ik wel even tellen of ik voldoende hart-pilletjes bij heb. Ik heb  uit veiligheidsoverwegingen enkele strookjes extra mee genomen maar, zoals ik vreesde, net niet genoeg om het bijna twee maand langer uit te zingen (tot 11 juli in plaats van tot 19 mei). Ik wil op dit vlak geen risico’s lopen, dus ga ik vandaag  langs de dokter van Toon om een voorschrift te halen voor het geval dat. Geen probleem, ik krijg het onmiddellijk mee. Daarmee ben ik ook langs die kant voorbereid op een extra lang verlengd verblijf. Geregeld.

Daarna naar onze favoriete overdekte markt in Melbourne om de ingrediënten voor de  pantagrueleske driegangen maaltijd van morgenavond in te slaan. Eieren, prei en spek voor de quiche als voorgerecht. Als hoofdgerecht kiezen we voor een stevig gekruide marinade-mix  van alle soorten verse vis en inktvissen van ons favoriet viskraam. In feite bestaat die marinade uit gerecupereerde overschotjes  van zijn viskraam (goed gezien van die visboer), gemarineerd met stukjes rode en groene paprika. Kris vult het nog verder aan met wortelen (die hebben hier opmerkelijk meer smaak van bij ons) en slijmerwten (spotgoedkoop hier). Het geheel gaan we besproeien met pikante curry en blussen met cocosmelk. Het nagerecht wordt rijstpap met bruine suiker.

Tijdens de bestelling meen ik één van de eigenaars Grieks te horen praten. Ik zeg hem in het weinige nieuw-Grieks dat ik me nog herinner van decennia geleden: “kalimèra kirié, póso kalᔠ(goede dag mijnheer, hoe gaat het met u). Die man kijkt even verrast en begint dan ongeremd (gelukkig voor ons  in het Engels) heel zijn leven af te ratelen. Uit die onstuitbare woordenvloed leren we dat hij in een vroeger leven gevechtspiloot was geweest en dat hij overal gestationeerd geweest is onder andere in Evere, maar ook in Napels, dat hij  (tot zijn groot spijt) om de liefde ontslag genomen heeft, terwijl zijn broer wel piloot gebleven is, en… en …  Ik zoek wanhopig het stopcontact om de stroomtoevoer achter die informatievloed te stoppen. Na enkele pogingen lukt het me. Bij ons afscheid zegt ie dat hij Pétros heet en dat ik volgende maal naar hem moet vragen. Dom van mij, zeg ik hem u (in het Engels : ‘zal ik doen want ik herinner me ook nog hoe ik in het Grieks naar jou moet vragen’. “Pou ine Pétros”. Zet onze Peter uiteraard prompt een nieuwe plaat op en begint weer. Enfin, we hebben hem tot afscheid gezwaaid zoals mijn kleindochter deed als ze (op haar 2,5 jaar) vond dat het wellekens was geweest en zetten het dan opgelucht op een lopen om niet te verdrinken in zijn woordenvloed. Een echte Griek, zoals mooi getypeerd in de film Zorba de Griek.

26-04-2020 om 04:11 geschreven door markenkris

Ik trek mijn stoute schoenen aan en neem een enigszins tegenspartelende Kris mee op excursie naar de Mont Dandenong Ranges Park. Een groot natuurgebied pakweg 30 km ten Oosten van Melbourne met in het midden de Dandenong berg van 670 meter. Kris wijst me erop dat ik deze uitstap, als we worden tegen gehouden, onmogelijk als een ‘exercise’ kan verkopen aan de politie, dat we bijgevolg een serieuze boete kunnen oplopen en dat we zelfs niet weten of dat Park wel open is. Tinternet zegt dat het Park gesloten is, maar dat het Arboretum in het Park wél open is. Ik herken de Belgische chaos en besluit dat deze tegenstrijdige informatie een gegronde reden is om met een berekend risico toch te vertrekken. We nemen de trein naar Lillydale en vandaar nemen we een lokale bus tot in Montrose. Daar is de achterdeur van het enorme natuurpark. Dat er controle is aan de voordeur van het Park kan ik me levendig inbeelden, maar we moeten wel grote pech hebben, als we aan de achterkant van het park zouden worden onderschept. Zo gezegd, zo gedaan en inderdaad. Aan de achterkant is er geen afspanning, laat staan een poort of enige vorm van toegangscontrole. We wandelen het natuurpark zo binnen alsof we in onze tuin binnen gaan. We stappen en genieten van de mooie dag, zien -op 2 mensen na- niemand, we picknicken ’s middags op een rots en we blijven koppig wandelen op zoek naar het Arboretum. Maar ja, we hebben geen kaart (want de infoshops zijn gesloten) en het onvermijdelijke gebeurt: ergens hebben we de verkeerde bosweg gekozen want we komen tegen 15 uur aan in Olinda, aan de andere kant van de Dandenong berg in het park.  Helemaal niet erg. Het was een mooie wandeling, ik kan het stijgingspercentage van 12% op het gemakje stappend vlot aan (een hele mentale opluchting voor mij) en we hebben begrepen dat men met een lokale bus ook rechtstreeks naar het Arboretum kan. Moe maar voldaan zoals men dat pleegt te omschrijven keren we via een lokale bus (met Duitse pünktlichkeit op tijd aan de halte in het midden van het natuurpark!) en daarna een lokale trein (met Duitse pünktlichkeit op tijd) terug thuis om bij Toon te gaan eten. In het station New Market, waar we afstappen, staan op het perron 2 agenten. Zij zeggen niets, wij knikken ‘goede dag’ en dat was het meest spannende moment van de verboden wandeling in de tuin van Eden. Wieniewaagtniewint.

26-04-2020 om 04:10 geschreven door markenkris

De taalperikelen met de banken raken opgelost. Bij Paribas kost een Engelse versie van een rekeningsaldo maar liefst 35 euro. Ik vind dat er echt over. Zeker in vergelijking met de kosten die  Argenta vraagt: 10 euro. We hebben ons momenteel dan ook wijselijk beperkt tot een print screen  van het startscherm van onze rekeningen. Daar staat alleen onze naam op en het saldo. Geen van beiden hoeven vertaald te worden. We kruisen onze vingers en we gaan die documenten indienen. We zullen zien zei de blinde.

Volgende probleempje zal mijn belastingaangifte worden, want ik heb mijn e-ID kaart lezer niet bij. Dat was ook niet nodig meende ik, want zoooo lang zouden we toch niet van huis zijn. Eerst dacht ik dat ik via Doccle wel toegang zou kunnen krijgen tot Taxs-on-web, maar neen. Ook Doccle vraagt de e-ID kaart of itsme als extra identificatie. Dus probeer ik de applicatie itsme te installeren op mijn androïd smartphone. Dat blijkt niet te gaan vanuit Australië. Waarom heb ik nog niet kunnen achterhalen. Op een iPhone gaat het wel.  We hebben intussen de vraag al gesteld aan de service desk van het Belgische bedrijf Itsme, maar tot op heden is het van die kant oorverdovend stil. We zoeken verder want wie zoekt die vindt zegt men.

25-04-2020 om 09:15 geschreven door markenkris

Vandaag rijdt Toon naar het huis waar hij vanaf begin juni zal gaan wonen. Dat is in Woodend, een 70 km van Kensington. Hij moet zijn dochtertje gaan inschrijven in de crèche en hij wil tevens van de gelegenheid gebruik maken om in Toyotagarage in de buurt te bezoeken. Hij overweegt immers een auto te kopen. We willen geen onnodige aandacht van de politie, dus beslissen we dat het wijselijk is dat Toon met Kris rijdt en dat ik thuis blijf.

Ik heb me goed kunnen bezig houden. Eerst ons optrekje eens gepoetst. Het was nodig en het verschil tussen voor en na springt in het oog, vind ik althans. Om wat uit te rusten van mijn exploot in deze beruchte en beroemde Olympische discipline heb ik op tv naar een documentaire gezien over het wedervaren van de inwoners van de Chagos archipel in de Indische Oceaan. Het gaat om 60 tropische eilanden die sinds 1965 onder het Brits Indische -Oceaanterritorium vallen. De bewoners zijn afstammelingen van de Afrikaanse slaven die de Fransen (die de archipel in bezit hadden genomen, nadat de Portugezen het hadden laten vallen) tewerkstelden op de olieplantages. Na de nederlaag van Napoleon in 1814 worden de Chagossianen plots Britse onderdanen.  Op zich niets ergs, maar in december 1966 verhuurden de Britten de archipel voor 50 jaar aan de Amerikanen, die op één ervan (Diego Garcia) een militaire basis bouwden. Alle bewoners werden in de periode 1967 -1973 manu militari door de Britten opgepakt en verhuisd naar overal, maar hoofdzakelijk naar Mauritius. Hierbij werd geen rekening gehouden met familiale banden. Gezinnen werden gescheiden, kinderen raakten gescheiden van hun ouders, enzovoort. Financiële compensatie hebben ze nooit gekregen en tot op heden leven die mensen daar in erbarmelijke omstandigheden.  Juridisch is de calvarieberg nog steeds lopende: het dossier ligt momenteel bij het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag. Weer wat bij geleerd/

Voor zij die zich afvragen waarom de culinaire rubriek niet meer verschijnt, dat komt omdat we ons mentaal aan het voorbereiden zijn voor ‘la grande bouffe’. Eerste logische stap is dan ook een algemene onthouding: dus heb ik simpele pizza’s gemaakt.

23-04-2020 om 10:11 geschreven door markenkris

And now something completely different: straatwerken. Ze zien vanmorgen in onze straat begonnen met het openbreken van het voetpad, de stoepboorden en de afwateringsgoot. De snelheid en de efficiëntie is adembenemend. Ik word er moe van, gewoon van ernaar te kijken. Het voorbereiden voor de her aanleg is nog straffer. Alsof het buitenmatse legoblokken betreft worden de stoepboorden in de verschillende formaten (recht, half afgerond naar links en naar rechts, hele bogen van 90° naar links en naar rechts  en afgeschuinde). De afgeschuinde worden gebruikt aan elke straathoek om het op- en afrijden van rolstoelen en kinderwagen feilloos vlot te laten verlopen. Zo feilloos dat wij de eerste dagen op elke hoek van de straat een ‘gat in de lucht’ stapten omdat we nog niet gewend waren aan dat niveauverschil. Om te zorgen dat ze mooi op een rechte lijn, afhellend naar het laagste punt worden geplaatst, spannen ze over de ganse lengte van de werkzaamheden een fluo koord. De boorden wegen als lood. Ze worden met een mini kraantje juist gepositioneerd en neergezet in de funderingsmortel. Tot op de millimeter juist. Vlaamse gemeentebesturen en aannemers: kom eens kijken hoe je zoiets doet. Wat in Vlaanderen blijkbaar een onmogelijke opdracht is, gebeurt hier tussen de soep en de patatten. Curieus toch.

Dan komen de afwateringsgoten aan de beurt. De goot bestaat hier uit 2 rijnen van zware kasseien van ca. 20 cm lang, 10 cm breed en 20 cm hoog. Die wegen ook als lood uiteraard. Om te zorgen dat ze ordentelijk gelegd worden, spannen ze wederom over de ganse lengte van de straat twee fluo koorden: één voor de afwatering en een tweede om de rechte lijn aan te houden. Steen per steen wordt manueel juist gelegd. Hoe kan je het raden: tot op de millimeter juist. Als het werk af is, doet het pijn aan de ogen. Zo correct. De arbeiders blijken Maltezen te zijn.

23-04-2020 om 10:10 geschreven door markenkris

De verlenging van onze verblijfsvergunning is een ander paar mouwen. De zoon van Kris worstelt zich wonderwel door de administratieve doolhof van paperassen en finaal blijkt dat we 2 documenten moeten voorleggen. Het eerste om aan te tonen dat we werk of inkomen hebben. Een attest van een derde (geen directe familie uiteraard) waaruit blijkt dat we beiden gepensioneerd zijn is voldoende. Maar ja, dergelijke documenten hebben we niet bij ons. Zelfs een paranoïde en vooruitziende persoon als ik heb daar inde verste verte niet aan gedacht. En mocht dat toch het geval geweest zijn, waren ze nutteloos want ze moeten in het Engels opgesteld zijn. En vertalen kan alleen door een beëdigd vertaler. Kris heeft haar Engels modelattest ter ondertekening opgestuurd naar een gepensioneerde notaris en ik heb het mijne doorgestuurd naar mijn vroegere directiesecretaresse. Dat luik zal dus wel in orde komen. Het tweede document is een pak moeilijker. We moeten kunnen aantonen dat we over voldoende financiële middelen beschikken om het hier nog verder te kunnen uitzingen. Op zich geen probleem, maar…. ook deze bankuittreksels moeten in het Engels zijn. En dat is een ander paar mouwen. Op de respectieve websites van onze banken kunnen we immers wel switchen van Nederlands naar Frans. Maar Engels is daar niet bij. We hebben een bericht gestuurd naar onze banken en hopen het beste.

23-04-2020 om 10:09 geschreven door markenkris

Het programma van vandaag kan je niet direct overladen noemen. In de voormiddag gekookt want we willen ’s middags barramundi-moten degusteren. Lekkere vaste vis, maar hij moet wel langzaam garen (trager dan bijvoorbeeld zwaardvis). Na de afwas wilde Kris een bezoekje brengen aan een winkel met snuisterijen van aboriginals. Het was aan de linkse kant van de Grote Steenweg tussen Kensington en Melbourne. Gedurende 10 km hebben we vanuit de tram alle winkeltjes bekeken op zoek naar die ene onverlaat. Niettevinden. Tot ik me realiseer dat Kris niets gespecifieerd had over de RICHTING waarin de tram reed, toen ze de winkel opgemerkt had.  Ik zucht effen en bedenk dan dat alles relatief is. Om onze tramrit naar Melbourne toch nog enigszins nuttig te maken, stelt Kris  voor op de City Circle de stappen. Zoals het woord het doet vermoeden is het een toeristisch hop-on-hop-off traject rondom de stad. Plezant is wel dat het transportmiddel een rammelde tram-antiqui­teit  is van circa 100 jaar oud. Zo een typische elegante, stijlvolle houten karkas van de jaren 20 van vorige eeuw op een ijzeren onderstel met vierkante wielen én vierkante assen. We hebben de luxe ervaren om de tour te kunnen meemaken in het tramstel exclusief voor ons alleen.  Op een gegeven moment komt de bestuurder even bij ons staan en vertelt hoe uitzonderlijk het ook voor hem is dit toeristische traject met een lege tram af te rijden. In normale tijden zit zijn karretje stamvol. We beseffen de uitzonderlijke luxe van dit moment en we nemen enkele foto’s van de binnenkant van de lege tram. De bestuurder is zo vriendelijk om aan een halte even uit te stappen om voor ons een foto te nemen van zijn tram met ons erbij. We waren niet voor ‘den donkeren thuis’.

Nadat we de planning van onze reis nog eens goed bestudeerd hebben, heeft Kris naar onze vliegtuigmaatschappij Etihad gebeld. Ze is erin gelukt onze vervallen tickets voor de terugvlucht om te boeken naar een latere datum. Dat scheelt een flinke slok op de financiële borrel, want zo kunnen we zonder extra kosten terugvliegen naar België. Etihad beweert momenteel dat zij ons op 11 juli zullen kunnen terug brengen. De nieuwe tickets (mét exits seats) hebben we via mail onmiddellijk ontvangen. Maar het is nog voorbarig om nu al victorie te kraaien in Victoria. Dit is alleen de eerste kaap die we met succes hebben kunnen nemen. Zullen we erin lukken om ook het volgende obstakel te overwinnen? Come and see next day: same time same place.

23-04-2020 om 10:07 geschreven door markenkris