Gisteren was het de eerste verjaardag van Jacqueline, het dochtertje van Toon en Romana, gevierd. We hebben er een flesje op gekraakt en opnieuw lekker gekookt.

03-05-2020 om 07:16 geschreven door markenkris

De herfst toont zich hier steeds meer van zijn minder aangename kant. Echt Belgisch Allerheiligen weer: koude wind en regen. De hele dag.  We doen vandaag opnieuw ons dagelijks deel van onze  noveen opdat de Australische regering de corona beperkingen voldoende mildert opdat we naar Brisbane zouden kunnen vliegen zonder dat we 14 dagen in quarantaine moeten.  Als het niet baat, dan schaadt het niet.

Om ons zelf de illusie te scheppen dat we onze tijd toch een beetje nuttig door brengen  laten we ons bij Woolworths, de  supermarkt waar we het merendeel van onze inkopen doen, een klantenkaart  aanmaken. Voor elke Australische dollar aankopen, krijg je dan één punt. Na 2.000 punten kan je die laten omzetten naar 10 dollar, goed voor € 6,5.  Als we ons vandaag lid maken, krijgen we welkom geschenk 1.500 punten. Belachelijk hoor ik je denken. En gelijk heb je, maar ja ik moet mijn dagen toch met iets door krijgen, nietwaar. Het is inderdaad een hele poespas van acties aan de kassa en online registreren. Dat online gedoe verloopt niet van een leien dakje want zowel mijn als Kris’ e-mail adres zijn volgens de Woolworths applicatie geen ‘valid email address’. Tja, dan maar naar de service desk gebeld en daar hang je dan –zoals overal in Australië- een half uur aan de lijn. Maar de volhouder wint. Blijkbaar schort er wat aan hun applicatie. Wat is dat tegenwoordig toch met het merendeel van de applicaties? Zijn die nu echt allemaal in mekaar geflanst zonder de nodige kwaliteitstesten?

Omdat ik alle aankopen bij de supermarkt met mijn creditkaart betaald heb, heb ik alle kastickets sinds half maart nog bijgehouden. Ik haal de hele berg (van pakweg 11 maart tot eind april) terug boven en begin ze één voor één in de applicatie van Woolworths in te brengen. Een bezigheid van 2 uur. In totaal  ben ik met de activering van die klantenkaart een halve dag bezig geweest.

Ha ja, nog bijna vergeten te vertellen. Een groot verschil met Europa is dat Australië op 1 mei geen Feest van de Arbeid kent. De Australiërs hebben op 1 mei dus geen verlofdag. Vakbonden stellen hier duidelijk niet veel voor.

03-05-2020 om 07:15 geschreven door markenkris

We zijn ons aan het voorbereiden om een mogelijke hervatting van onze reis. Concreet betekent het dat we ons initieel programma herbekijken, vertrekkende van onze hypothetische vertrekdag van 11 juli. Zo komen we tot de slotsom dat we idealiter rond 25 mei een vlucht zouden moeten kunnen nemen van Melbourne naar Brisbane. We zijn alvast gestart met een noveen.

Ik krijg van Argenta, na enig aandringen, via mail de uitgavenstaat van mijn creditkaart voor de periode half  maart tot half april. Er is in 2020 blijkbaar geen andere oplossing voor handen om mij die staat te bezorgen. Gewoon omdat deze functie momenteel niet werkt via internetbankieren. ‘Er is een probleempje met die applicatie’. In totaal krijg ik vijf bladzijden met 74 transacties. Met de moed der wanhoop zet ik me er aan. Voor elk van de 74 verrichtingen in de uitgavenstaat zoek ik het overeenkomstige betalingsbewijs. Kris verklaart me gek, maar ik blijf deze op het eerste zicht zinloze en onoverzichtelijke sysiphus arbeid koppig volhouden. Enkele uren later klaar ik de klus met een diepe zucht. En spijtig genoeg wordt mijn, ik geef het ootmoedig toe,  meer dan gezonder argwaan eens te meer bevestigd. Er zit ook nu een verrichting tussen van een maaltijd die ik ergens in maart cash betaald heb omdat het met mijn creditcard zogezegd niet lukte (‘sorry mate, but it doesn’t work’). Gelukkig heb ik het materiële bewijs terug gevonden: het kasticket waarop ‘paid cash’ gedrukt staat.

03-05-2020 om 07:15 geschreven door markenkris

Ik kan kort zijn: het regent hier de godganse dag, alsof we in een killig en klammig Belgisch herfstweer zitten. De airco staat op 27° C en we kunnen niet veel anders doen dan in onze respectieve boeken te lezen. Die 27 ° graden is geen tik-fout. Isolatie is in Australië nog een inhoudsloos begrip. Ik zie hier naast deuren en ramen en deuren kieren waardoor een leger mieren probleemloos in slagorde kan passeren. Wij (finaal eigenlijk de eigenaars van de B&B) verwarmen  hier eigenlijk de hemel).

Kris leest een zwaar filosofisch traktaat en ik verdiep me in ‘De Bourgondiërs’, de kanjer van Johan Op de Beeck. Allemaal prima tot ik ’s avonds tot mijn afgrijzen vast stel dat die corona restricties bij mij een onverwacht nevenverschijnsel teweeg brengen. Ik kweek op mijn billen–net ter hoogte van het vlak waar ik zit- eelt. ZIT-EELT stel je voor! Als dat hier niet snel een doelgerichte actie onderneem, eindig ik nog met corona-door-zit-wonden. Dan moet ik nog hulp inroepen van een gediplomeerde verpleegster om die moeilijk te behandelen wonden met een speciaal zalfje in te smeren. En dat smeersel zal gegarandeerd zoooo exclusief en dus ook duur zijn, dat ik het, na de professionele behandeling- nog een half uur moet laten intrekken opdat het optimaal zou kunnen werken. Daar heb ik tot op heden nergens iets over gelezen in die tonnen klinkklare onzin die angsthazen urbi et orbi, ongecontroleerd en ongebreideld, over de gevaren en de nevenverschijnselen van de corona pandemie op het internet rond bazuinen. Curieus. Al even curieus als de nuchtere vaststelling dat Griekenland tot op heden zo weinig corona slachtoffers kent. Ondanks een gezondheidszorg die zeker niet beter is dan de Italiaanse. Curieus².

03-05-2020 om 07:14 geschreven door markenkris

Een kalme dag vandaag. We zijn naar Moonee Ponds gewandeld in de hoop in een kinderspeelgoedwinkel een doos Rummikub te kunnen kopen. We hebben geluk. Dus spelen we vanavond Rummikub. Ik moet duidelijk nog wat oefenen, want Kris (die dat spel al jaren speelt) verslaat met straatlengtes. Viermaal zelfs, samen met Toon en Romana. Ik hang er morgenavond dus aan om te oefenen.

29-04-2020 om 06:37 geschreven door markenkris

Als we de deur van het winkeltje van de schoenmaker 'In the Spirit of the Sect' in North Melbourne open duwen, is het alsof we met een teletijdmachine 100 jaar terug flitsen naar het Victoriaanse Engeland. Een grote gezellige rommel van oude zware Singer naaimachines voor schoenen, een hele waaier van stijlvolle en erg dure stijlvolle Engelse schoenen, alles gehuld in de typisch bruine kleur en overdekt met een stevig laagje stof. Uit de woofers (zo  noemden we toen degelijke luidsprekers) van de jaren ’70 schalt blues van de Rolling Stones. In blijde verwachting van het verschijnen van de eigenaar kijk ik wat rond en zie ik dat hij de tussenmuur met het pand ernaast heeft uitgeklopt. In dat tweede pand houdt ie een barbierszaak, helemaal in dezelfde stijl. Een film met Sherlock Homes kan hier stante pede worden opgenomen.

De eigenaar is een gezellige vijftiger, in een outfit van ene die in de jaren zestig is blijven hangen. Mijn lovende woorden over de inrichting van zijn ‘cosy’ stulpje doet hem duidelijk goed. En hij zegt dat hij in het winkelcentrum van Melbourne een nieuwe zaak gaat openen en dat hij het in dezelfde stijl zal inrichten. Hij neemt ons ook me naar zijn atelier waar hij schoenen en handtassen herstelt. Het stak vol met antieke naaimachines, sommigen zelfs nog in gietijzer. Daarmee kan ie zelfs olifantenvel stikken. Dan vertrouwt hij ons toe dat hij jaren in Oostenrijk gewoond heeft. Hij was ernaar toe getrokken omdat Europe hem fascineerde (en nog steeds fascineert) en hij is terug naar Australië gekomen uit heimwee en omdat de regelneverij in Europa hem irriteerde. Hij ziet allicht de scepsis in mijn ogen en hij zet de conversatie zonder aarzeling verder in, naar ik vermoed, Oostenrijks Duits.

Tegen woensdag zal hij in mijn nieuwe hoed van kangoeroehuid 4 perforaties aanbrengen zodat ik er een lederen string kan doorsteken op de Canadese manier. Dat is de beste methode omdat de hoed daarmee zowel met wind van voor als met wind van achter niet kan wegwaaien. Hij gaat ook één van de twee paar schoenen met een gat in de zool herstellen. Zoals meestal op mijn reisjes rond de wereld neem ik een stel afgedragen schoenen mee die ik op het eind van de reis achterlaat. Maar ik had niet voorzien dat we hier effen wat langer zouden vertoeven en dat gat in de zool wordt alsmaar groter. Hij belooft er tegen overmorgen nieuwe van te maken.

Dan de trein genomen, terug naar het  Mount Dandenong Ranges Park. We ondernemen een tweede expeditie naar het Arboretum in het Park, dat we enkele dagen geleden niet gevonden hadden. Even op zijn Australisch: it’s ‘amazing’, ‘breathtaking’, astonishing’, ‘stunning’ and even ‘incredible’. Vertaald naar het Nederlands: een stukje bos van 1 hectare, zonder wandelpad en met vier (!) grote bomen met een naamplaatje. Het waren alle vier (weliswaar grote) sparren. Besluit: bij de Aussie heeft een arboretum een andere invulling dan in West Europa. Geen mooi onderhouden park met tientallen of honderden mooie bomen en struiken die je  via gemarkeerde wandelpaden kan bewonderen. Neen, dat is voor een Aussie zinloos tijd- en energieverlies. Hier is een Arboretum een stukje van één of enkele hectaren woeste natuur. Zonder inkom, zonder omheining, zonder wandelpad. Gewoon langs de rijbaan een houten plankje met ‘Arboretum’ erop. That’s it. Om voor onszelf de illusie te scheppen dat we lang in het arboretum vertoefd hebben, verorberen we in een aangenaam  najaarszonnetje onze picknick.

Tot slot aan de overkant van de rijbaan een klimtochtje naar een observatorium met een wijds uitzicht. Helemaal aan de horizon kunnen we nog net de skyline van Melbourne ontwaren.

29-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Nog vergeten te vertellen dat ik één van de vorige dagen op de vismarkt een zee-egel gekocht heb, een Echinoidea. Maar ééntje want Kris moet er niets van hebben. Eigenlijk ziet hij er ook niet appetijtelijk uit. Een grote dikke zwarte bal van 15 cm diameter helemaal vol met venijnige stekels. De schrik van diepzee duikers. Want als je op zo een egel trapt heb je pijnlijke dagen voor de boeg.

Ze wrikken die van de zeebodem los en eens op het vaste land steken ze een scherpe brede schaar in de mond van het dier en breken ze de beenharde schil open. Binnenin zitten 5 geel/oranje tongetjes ter grootte van een duim. Ze zien er wat slijmerig uit (enigszins vergelijkbaar met oestervlees) en tegelijk korrelig (zoals zaad van een kreeft).  Het zwart monstertje wordt opengespleten geserveerd met alle zwarte stekels erop en eraan. De tongentjes liggen onderaan in de open gewrikte schelp. Niet direct het meest aantrekkelijke zicht, zeker niet voor gevoelige magen. Ik verman mij en steek het eerste slijmtongetje binnen. De smaak kan ik best omschrijven als een mengeling van oestervlees  en kreeftenzaad. Bij een eerste kennismaking was het dus geen laaiend succes. Het smaakt niet superlekker, maar ik denk dat ik er nog wat moet aan wennen.  Als Japanners er verzot op zijn en er veel geld voor neertellen, moet het fijn eten zijn. De eerste kennismakingsfase probeer ik door te spartelen met behulp van wat Chardonnay. Dat helpt uiteraard altijd. Spijtig is dat er nogal wat zandkorreltjes en schelpgruis in en tussen de tongetjes zit. Ik ga aan mijn Grieks Petros eens vragen waar die rommel vandaan komt. Ik gok op schelpgruis omdat ik vermoed dat het beestje allicht niet delicaat geopend is geworden, net zoals bij oesters nogal eens durft te gebeuren.

Vanuit de tram hadden we voordien al een aboriginal winkel gezien. Vandaag wij daar naartoe. Maar wat een ontgoocheling. Niets anders dan waardeloze commerciële rommel. Op één punt na.  Ik heb daar een nieuwe hoed gekocht. Australisch model, gemaakt van kangoeroe huid. Hij staat me goed, al zeg ik het zelf. Vlak in de buurt passeren we een schoenmaker. Zo een authentieke winkel, ingericht naar Brits model van een eeuw geleden. Heel mooi. Geen probleem dat ie vandaag gesloten is, want morgen passeren we hier weer.

27-04-2020 om 12:32 geschreven door markenkris

Nu de maaltijd was ook een heksentoer. We zijn bij Toon een bakvorm voor de quiche gaan halen, want dat is blijkbaar niet voorzien in de standaard keukenuitrusting van een Australische B&B. Bladerdeeg vinden we in de supermarkt, maar bakpapier niet. Gelukkig is de bladerdeeg voldoende vet zodat ik de gebakken quiche zonder ongelukken uit de bakvorm kan prullen. Rijstpap maken vergt ook wat creativiteit. Ze kennen hier geen dessertrijst. Dus opteer ik, na flink wat wikken en wegen voor risotto rijst. En wonder boven wonder: Kris lukt erin om er rijstpap mee te brouwen en met saffraan, kaneel en wat limoendruppels is de smaak nagenoeg even fijn. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de bruine suiker. Die ziet er wel donker bruin uit, maar er hangt zo een lichtjes aangebrand aroma rond. We roeien met wat we hebben.

Voor rest een kalme dag want het is hier ANZAC dag. ANZAC is het acroniem voor Australian and New Zealand Army Corps. Dat was de naam van all sukkelaars van die landen die in Egypte werden ‘klaargestoomd’ om zich onder de deskundige leiding van ene jonge Churchill in april 1915 op de stranden van Gallipoli (in de Dardanellen, ongeveer waar 3000 jaar voordien de veldslagen om Troje hebben plaats gevonden) aan flarden te laten schieten. Later is deze herinnering dag uitgebreid als dag van eerbetoon aan alle Australische en Nieuw-Zeelandse soldaten die ingezet of gesneuveld zijn in alle oorlogen en brandhaarden. Pech voor de mensen hier dat die feestdag vandaag op een zondag valt. Geen verlofdag, want de notie ‘compensatie dag’ is hier nog niet geïntroduceerd.

27-04-2020 om 12:31 geschreven door markenkris