Na een schitterend ontbijt in de B&B Malting Lagoon in
Coles Bay gaan we Freycinet Park met een bezoekje vereren. En in het Park
opteren we voor een klimpartij naar een uitzicht op Wineglass Bay. Het kost me
wel wat moeite, maar het lukt. Onderweg wat vogeltjes gefotografeerd waarvan ik
tot op heden de naam nog niet gevonden heb. Ik ben ook een Oost-Duitse
familietegen gekomen, van Quedlinburg.
Groot is zijn verrassing dat ik het stadje ken en nog meer dat ik het, 6 maand
na de val van de Muur, bezocht had.
s Middags wat oesters gaan eten. Ze zijn goed van smaak,
maar ze vallen wel wat kleiner uit dan in België. Daarna als twee oudjes van een
strandwandeling genoten: fris (16°), veel wind maar gelukkig wel zonnig.
Vanavond bij het eten nog eens wijn geprobeerd.Tja naar mijn smaak was hij (een Pinot Noir) een beetje aangelengd met
water. Zo wordt mijn argwaan tegenover Australische wijn in het algemeen er natuurlijk
niet kleiner op.
Vandaag mijn maidentrip met de huurauto. Links rijden,
automatische versnellingen, een auto die wat breder is dan ik gewend ben (een
SUV nietwaar) en de rijstroken die beduidend smaller zijn dan ik gewend ben, de
zachte bermen naast de rijstroken die sterk afhellen, allemaal elementen die ervoor zorgen dat ik wat gespannen ben. Maar oefening baart
kunst denk ik en ik vertrek naar Port Arthur. Dat is enorme gevangenisgebouw dat de Britten in 1830 op het
einde van het meest zuidelijke schiereiland van Tasmanië gebouwd hebben. Ideaal
gelegen, want het is langs drie zijden omgeven door de wereldoceanen zodat er maar
aan één zijde (en dan nog de kortste) een afsluiting hoeft gebouwd én gecontroleerd te
worden. Geen probleem om er te raken, maar het openlucht museum met de
restanten van de gebouwen is sinds deze morgen gesloten wegens coronaschrik. Hier
gaan we weer: als je een groot open lucht museum sluit wegens besmettingsgevaar,
dan stoppen we best ook maar met ademen, denk ik. Het zij zo. Ik zie sommige van de bewuste gebouwen van op
50m afstand. Daarmee moet ik het doen.
Dan maar de lange trip Noordwaarts naar Coles Bay (Swansea) aangevat.
Kris maakt er me regelmatig attent op dat ik net iets teveel uiterst links op
het rijvak rij. Ik schat het probleem niet goed in. Het stuur staat immers rechts
en daardoor zie ik de linker aflopende snoet van deze bredere auto minder
nauwkeurig. Maar eigenlijk geen probleem, denk ik. Onderweg moet ik een 30tal km over een verharde zandweg
rijden. De zijkant van die zandweg glijdt vrij steil af. Ik rij uit voorzorg al
wat trager en toch gebeurt er waarvoor Kris me gewaarschuwd had. Plots schiet
mijn linkervoorwiel van het rijvak af.
Ik voel de wagen links naar beneden schuiven. Ik ruk onmiddellijk aan het stuur
en geef gas. De wagen schiet gelukkig terug de rijweg op, maar vliegt dan omdat
ik extra gas gegeven heb allicht- naar uiterst rechtse kant van de rijweg. Ik ruk/stuur
opnieuw bij, ditmaal naar links en nog eens, nu terug naar rechts. Pas dan krijg ik de auto opnieuw onder controle en rijdt ie braaf in het midden van de zandweg. Ja wadde, was me dat even
schrikken! Gelukkig was er geen andere auto in de buurt. Mijn reactiesnelheid
is nog goed, besluit ik. Oef. De rest van het traject verloopt zonder problemen.
Vandaag verlaten we het huis van Toon, Kris zoon, en moeten
we helemaal op eigen benen staan. De eerste hindernis is al een van formaat en
van cruciaal belang voor het verdere verloop van onze reis: hebben we de zin
van de Premier van Tasmanië wel correct begrepen en kunnen we Tasmanië,
ondanks alle paniekerige onheilsberichten, nog binnen???? Het voelt aan alsof ik
het ratelen hoor van de kettingen waarmee de valbrug wordt opgehaald. Come and see next week, same time, same place
(bij voorkeur met op de achtergrond zware dreigende muziek).
Zoals altijd verkies ik ruim op tijd in de luchthaven toe te
komen. Geen haast, geen stress en een zee van tijd om nog wat te eten en om
misschien nog een voordeeltje mee te pikken. En effectief, we checken als
eerste in en we krijgen een gratis upgrade naar exit seats. Mooi meegenomen,
niet? Daarna opteren we voor Aziatisch eten boven de Australische burgers met
friet en mayonaise.Als alles op is, valt
mijn oog op een Vietnamese eetgelegenheid, met vers gemaakt lenterolletjes en
fijne Phô soep. Aiai, te laat gezien. Goed voor volgende keer dus.
Op de vertrekborden zie ik dat de vlucht van 13:30u naar
Hobart in Tasmanië afgelast is. Maar de onze, die van 14:30u blijft fier op het bord staan pronken. En effectief,
stipt op tijd vertrekt onze vlucht. Het vliegtuig zit goed vol, allicht omdat
ze de gestrande passagiers van de afgelaste vlucht ook mee nemen. Eens op
Tasmaanse bodem, luidt het uur van de waarheid. We passeren een grote kaart van
2 m² met de vraag of we nà 15 maart op Australische bodem zijn toegekomen.
Daarnaast staat een hostess aan wie we -op ons eerste communiezieltje- op die
vraag met Ja of Neen moeten antwoorden. Ik antwoord in eer en geweten Neen,
want we zijn op 11 maart toegekomen in Melbourne. En dat was het. Geen gekte,
geen paniek, geen paranoia, geen quarantaine. Nada, niente, nougabollen. Ik hoor ook de valbrug achter ons met een klap dicht
vallen, want vannacht gaan de deuren van Tasmanië voor enige tijd op slot. Weer juuustoptijd. Nu kunnen we rustig 14 dagen zoals ons
hartje het belieft rondtoeren in Tasmanië.
Een uur later staan we met onze huurauto (een Nissan Qashqai)
in ons hotel in Hobart. Nomen est omen, want Qasqai is de naam van een meer dan
duizend jaar oude en nog steeds rondtrekkende nomadenstam in Iran (waarvoor een reis door Iran allemaal
wel goed voor is).Dat hebben we precies van
doen. En dan je kan wel inbeelden wat er gebeurt :
zonder vragen krijgen we upgrade van onze vooraf geboekte kamer. Ik heb weer
niet neen durven zeggen
Vanmorgen twee wasjes laten draaien en opgehangen.
Dan verder uitgepluisd wat de zin in de aankondiging van de Premier van Tasmanië ( at midnight on Friday ) precies willen zeggen: middernacht in de nacht van donderdag op vrijdag of middernacht in de nacht van vrijdag op zaterdag. Alle Aussies bevestigden, na rijp beraad en grondig overleg, dat het middernacht van vrijdag op zaterdag betekent. We gaan ervan uit dat dit correct is en dat wij bijgevolg morgen vrijdag in de vroege namiddag onze vlucht naar Tasmanië kunnen nemen en dat ze ons zonder quarantaine restricties- zullen doorlaten. Wie niet waagt niet wint.
Met een gerust hart dan vertrokken naar de Cottage waarin de familie Cook gewoond heeft. Ik hoor sommigen onder jullie al opmerken dat Jaimie geboren is Engeland, in Great Ayton op 27 oktober 1728. Dat is inderdaad zo, maar de waarheid gebiedt me te vertellen dat deze Cottage door zijn ouders gebouwd werd in 1755 en dat dit huisje ter zijne ere steen per steen werd herop gebouwd in Fitzroy Gardens in Melbourne in 1934. De ouders van Jaimie zullen hun hart ook wel hebben vast gehouden toen zoonlief vertelde dat hij effen ging varen om nieuwe continenten te ontdekken.
Nu dat huisje is een stulpje van 4 op 4. Ik kon het alleen langs de buitenkant bekijken want wegens het risico op een coronabesmetting was het museum gesloten. Ik krijg het stilaan op mijn heupen van sommige corona-maatregelen die kant nog wal raken en soms zelfs compleet idioot zijn. Een kruipkotje waar amper 6 man, en mits wat goede wil en goed klasseren nog een paardenkop in kan, sluiten omdat de samenscholing een risico op besmetting zou kunnen inhouden, is er toch echt over. Want daarnaast rijden de overvolle trams rustig rond . Er schort duidelijk iets aan mijn hersenen.
Daarna heeft Kris in drie (!) shopping centra nog een desperate poging ondernomen om wat aan te kopen. Zonder resultaat. Met een Australische Ale (die lijkt op limonade met wat alcohol in) hebben we het kunnen door spoelen.
Daarna een Indiër vereerd met ons bezoek en het was nog lekker ook. Zelfs Kris, voor wie het de eerste maal was om Indisch te eten, vond het fijn.
Het wordt moeilijk om nog een interessant dagprogramma uit te stippen, want alle items die ik vooraf had genoteerd, blijken nu gesloten te zijn. Dan maar met de trein naar Williamstown om daar een wandeling langs het strand te maken. Mooi weer en een mooi dorpje. Hier wonen duidelijk meer gefortuneerde mensen in mooie huizen. Ik heb er van enkele een foto genomen. s` Middags wel een ontgoocheling. Ik ga ervan uit dat ik in een luxe-stranddorpje wel een verse vis zou kunnen eten. Neen dus. Alleen alle vormen van vlees, vlees en nog eens vlees met mayonnaise en ketchup. Gelukkig een veggie restaurantje gevonden en lekker kunnen eten.
In de namiddag nog even een botanische tuin doorgewandeld en dan een slappe pint gaan drinken. De bestelling heeft wat voeten in de aarde. Op mijn vraag wat het sterkste bier was dat ze hebben, krijg ik als antwoord `one fifty lashes`. Ik zie het verband tussen een pint bier en zweepslagen niet direct. Ik vraag dus door en de verwarring wordt compleet. Naast mij staat een man zijn pint te drinken en hij zegt tegen mij in overvalst Australisch dat ik een Belg moet wezen om zo een boom te kunnen opzetten over een pint bier. Blijkt een Fransman van Marseille te zijn die al 15 jaar in Australie woont en werkt (als financieel brooker). Ik heb hem bij mij aan mijn tafeltje uitgenodigd en we hebben wel een uur een interessant gesprek gehad over de racistische reflexen van de Fransen, de cultuurloze Australische maatschappij enz. Ach jas. One fifty lashes is gewoon de naam bvan het bier.
Op de terugweg merk ik dat ik van de ene trein afgewipt ben en snelsnel twee perrrons verder de aansluitende trein heb genomen. Ik begin hier mijne weg te vinden.
Om 10 uur de trein van Kensington naar Melbourne en dan een trein naar Lilydale genomen. Daar moeten we volgens het toeristenbureau van Melbourne bus 685 nemen naar de Yarra wijnroute.
Maar ter plekke blijkt dat die bus geen haltes heeft tussen het eerste en het laatste wijndomein. En er zijn er meer dan 60. Gelukkig brengt een Ubertaxi redding. Het eerste domein dat ik op mijn lijstje gezet had, was Warramumdu Estate. Maar het is gesloten omdat er te weinig bezoekers komen opdagen. Nummer twee heet Pimpernel Vineyards, maar ondanks de originele naam blijkt ook dit huis wegens gebrek aan klanten gesloten te zijn. Een mens mag de moed niet verliezen en koppig volharden in de boosheid. Bij nummer drie heb ik wel geluk. Rochford Wines (wat een naam) is open. Het is intussen al half een geworden en we moeten nog aan onze dag beginnen. Wat een onderneming voor misschien 40 km.
Binnen zitten och arme tien (zatte) zielen in een etablissement dat makkelijk 500 man kan bedienen. Hallucinant.
Ik laat het niet aan mijn hart komen, want we krijgen daardoor een persoonlijke begeleidster. We kiezen elk een andere forfaitformule, kwestie toch een tiental wijnen te kunnen proeven tegen een schappelijke prijs. Dat is een goede zet, want de eerste proeverijen zijn, naar onze bescheiden mening, beneden alle peil. Aldi wijnen aangelengd met water lijkt me de beste omschrijving. Naarmate we overschakelen naar de duurdere wijnen begint de smaak gelukkig te beteren.
Na de degustatie hebben daar dan ook maar een middagmaal genomen. Na een korte wandeling op het domein, is het al tijd om de tijdrovende terugweg aan te vangen.
s`Avonds nog een wandeling gemaakt langs de mooie statige oude herenhuizen in Kensington. Veel degelijkere en meer stijlvolle panden dan het kartonnen kunst- en vliegwerk dat ze hier vandaag plegen neer te poten.
De nieuwsberichten over de Australische regeringsbeslissingen worden alsmaar meer verontrustend. Vanaf vandaag gaan alle musea dicht. Dat is een flinke streep door mijn programma. Want vandaag zouden we het Melbourne Museum en het Art museum afgehandeld hebben. Nougabollen. Dan maar een wandeling door de Chinese wijk. Niet zo iets als de Antwerpse Chinese Straat. Neen hier is dat een echt uit de kluiten gewassen wijk van meerdere blokken. Al wandelend opgemerkt dat de Chinezen daarin ook hun eigen museum hebben. Dat was, nr ik hoopte, wél open. Was een grote, volledige en mooi gepresenteerde tentoonstelling en ik heb 'teenentander' bijgeleerd. Vooral hoe hard het leven voor de Chinese immigranten was in de jaren 1880-1940.
In de loop van de dag sijpelen steeds meer reisbeperkingen door en de mensen worden alsmaar gekker: ze hamsteren toiletpapier, rijst en pasta. Net alsof de pest is uitgebroken. Ik hou mijn hart vast bij zoveel idiotie. Morgen plannen we alvast een tour door de lokale wijnstreek. Daar kunnen we ons ook een dag aangenaam mee zoet houden. We hebben alvast het traject met de trein en de bus uitgedokterd en we hebben de treintickets al gekocht.
