21-06-2020 om 13:10 geschreven door markenkris

20-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Herinneren jullie nog het exploot van enkele jongen gasten, die in 1970 op drie balsavlotten (las balsas) de Stille Oceaan van Guayaquil in Ecuador naar Ballina aan de Oostkust van Australië hebben overgestoken? Dat vlot bestaat nog steeds en kan men bezichtigen in het Maritiem Museum in Ballina. Dat stadje ligt op 25 km van onze huidige kampplaats. Dus trekken we daar vandaag even naar toe.

Het vlot, Aztlan gedoopt naar het mytische land van de Azteken, is nog steeds in relatief goede staat en het is me een raadsel hoe die mannen met een dergelijk klein vaartuigje van aaneen gesjorde balken balsahout met een diameter van ca 40 cm elk de helemaal niet zo Stille Oceaan hebben kunnen oversteken. De begaan/bestaanbare oppervlakte bedroeg immers naar schatting 8 op 16 meter. Het vlot had 1 zeil van 4x6 meter en een hutje van bamboe van 2 bij 2 meter en och arme 1,6 m hoog. In het museum tonen ze ook de 1 uur durende film die die mannen van hun reis zelf gemaakt hebben, beginnend met het kappen (bij volle maan, van de vrouwelijke balsabomen in het Ecuadoriaans oerwoud. De plaatselijke indianen stammen beweren namelijk dat die balsabomen dan het meeste sap bevatten en dus het meest waterbestendig zijn), het sjorren (want zonder nagels of bouten) tot hun aankomst, na 14.000 km varen in 182 dagen, in Ballina. De bemanning was een bont internationaal gezelschap: een Spanjaard ( de initiatiefnemer), een Fransman, een Canadees en een Chileen. Indrukwekkend!

In de namiddag wandelen we nog even langs een inham van de kust tot Kris plots een ‘grote vis’ opmerkt. Als ik in de aangewezen richting kijk zie ik eerst niets, maar even later merk ik wat verder op een grijze rug met een verticale vin erop. Een dolfijn dus, want voor een haai was het formaat wat te bescheiden.. Voor Kris was het de eerste maal dat ze een echte in het wild tegen kwam.

19-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Deze morgen dalen we af van de hoog plateau New England (slechts 900 tot 1100 meter hoor) van de staat New South Wales en rijden we een 400 km Noordoost tot Byron Bay aan de kust. We hopen dat we de ijzige kou kunnen inruilen voor een meer menselijke temperatuur boven de 20 graden. Terwijl ik rij en het landschap zie evolueren, versta ik waarom er zoveel Schotten en Ieren naar deze streek geëmigreerd zijn. Het lijkt warempel sterk op Schotland: hetzelfde glooiende en groene landschap, de mist, de regenvlagen en de snijdende kou ’s nachts. In de namiddag komen we aan in Byron Bay. Het weer is nog niet echt je dat, maar de temperatuur schommelt al rond de 20 graden. Het kan alleen meer beteren en we hopen eindelijk onze winterkledij (wat een geluk dat we daar toch iets van mee hadden) voor de rest van ons leven kunnen inpakken. Ik verafschuw de kou nu nog meer dan vroeger: het vreet de energie letterlijk uit mijn lichaam.

Kris verneemt dat de wolkbreuk van gisteren waterschade veroorzaakt heeft in het hele appartementsgebouw en dus ook in haar appartement. We hebben foto’s gekregen met het water op haar kookplaat, op de keukenvloer, in de technische ruimte en zo verder. Blijkt dat de afvoer van het plat dak van het gebouw door de aanhoudende droogte vernauwd is geraakt. Als er dan een wolkbreuk komt, zoekt het water, dat niet snel genoeg door de afvoerpijp raakt, een andere weg. Vermits er geen waterspuwer voorzien is (iets wat de aannemers in de Middeleeuwen al deden om dat euvel te vermijden!) heeft het water zich een weg gezocht langs de dienstkoker en de schouw van de dampkappen. Hier gaan we weer. Zo blijft ne mens bezig.

Aangezien de corona restricties worden versoepeld, kan ik steeds makkelijker voor kleine bedragen cash betalen in plaats van met een creditkaart. Ik probeer daarom nu al enkele dagen tevergeefs geld uit de muur te halen. In het begin van onze reis (maart) heb ik dat enkele malen zonder problemen gedaan, maar nu lukt me dat om een of andere reden niet meer. Eerst dacht ik bij een ATM van een ‘verkeerde’ financiële instelling zat. Ik herinner me dat dit fenomeen zich in Zuid Amerika wel eens durfde voordoen. Maar na enkele dagen en pogingen bij een tiental verschillende banken, weet ik zeker dat dit niet de oorzaak kan zijn. Eén van de ATM’s gaf me als foutboodschap dat zij geen overeenkomst hadden met mijn financiële instelling om dergelijke transacties uit te voeren. En dat deed bij mij licht in de duisternis schijnen: ein Aha-Erlebnis! Vóór de start van de reis heb ik bij Argenta het nodige laten doen om mijn Maestro kaart ook in ATM’s van Oceanië te kunnen gebruiken. Misschien check ik best toch eens de periode , waarvoor ik die uitbreiding had aangevraagd. Misschien is die wel verlopen. En inderdaad, ze liep tot 22 mei. Oef, dan wel binnen enkele dagen geregeld zijn.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaarts. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grintpad. We halen  enz. het zonder kleeer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 14:02 geschreven door markenkris

(sorry voor de opsplitsing in twee delen. Google doet weer extra moeilijk en last na X aantal lijnen en reclameboodschap toe. daarom splits ik de tekst in 2 delen.

Hoe heetdat nu weer? Bloed onder iemands nagels halen, niet? Jongens wat een software is me dat: klaar voor alpha testen ? Bèta durf ik nog niet zeggen, dat is nog wat te vroeg.

Dan schakel ik mijn reservetroepen in en ik stuur Kris het veld in. De drie vrouwen vinden, na een paar kubieke meter luchtverplaatsing, een compromis. We mogen onze maaltijd buiten nemen (wat eigenlijk niet kan) en we krijgen er kraantjeswater bij (wat wel mag). Als we daarna de koffie en een (nieuwe) pint binnenskamers nuttigen (wat wel mag) zijn alle regeltjes gerespecteerd en worden alle plooien glad gestreken. Zucht.

Na een kwartier serveren ze triomfantelijk een bestelling: een hamburger met fritten, maar…. niet onze vis. Na nog een kwartier later verschijnt eindelijk onze bestelling. In totaal met een uur vertraging. Sorry een ‘system error’ zeggen ze dan.

Ik zou nu nog een analoog verhaal kunnen vertellen over mijn bankkaart en geld afhalen, maar ik ga het niet doen. Te zot om los te lopen.

 In de namiddag komen we aan op onze volgende camping, in Glen Innes. We vragen war basis info en de uitbater geeft ruiterlijk toe: ‘mijn mede-investeerder is er vanonder getrokken, nu sta ik er alleen voor en ik weet van niets’. Ik dacht echt dat ie zijn zin zou vervolledigen met ‘I’m from Barcelona’.

Jongens wat een dag!

17-06-2020 om 13:50 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaards. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grindpad. We halen  enz. het zonder kleer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 13:42 geschreven door markenkris

Een pracht van een sterrenhemel dus weer een erg koude vannacht. De airco/verwarming begint vanmorgen tekenen van vermoeidheid te vertonen. Ik heb ze dan maar afgezet. Gelukkig dat de zon het zaakje snel opwarmt. De camping in Inverell heeft gelukkig doucheruimtes die verwarmd zijn. Geen 20 graden, maar toch een aangenamere temperatuur dan buiten. Het is de best uitgeruste camping die we tot op heden hebben gehad.

Op het programma staat een kort ritje naar het mijnwerkers-dorp Emmaville, 107 km Noordwest van Glen Innes. Na alle nare ervaringen met de Australische neiging om alles in misplaatste superlatieven te benoemen, heb ik vooraf toch even gecheckt in het plaatselijke Toeristenbureau of de weg ernaar berijdbaar is met een camper, of het dorpje wel interessant was, of het plaatselijke museum over het harde mijnwerkersleven open is  en of het de rit wel waard is. Telkens een affirmatief antwoord.  De rit verliep vlekkeloos. Maar eens daar is de ontgoocheling ‘adembenemend’ groot: geen enkel spoor van het vroegere saffier-mijnwerkers dorpje. En het museum is een echt lachertje. Tegen betaling van 2 dollar per persoon kunnen we ons vergapen aan onder meer een mechanische schrijfmachine, wat half vergane foto’s van grootmoeders tijd, veel oude verroeste ijzeren werktuigen en tot slot veel, heel veel steentjes en stenen, de ene al wat edeler dan de anderen. Toppunt is een hoopje ordinaire stenen die net van de berm van de rijweg leken opgeraapt te zijn en die voor 2 dollar per steen verkocht worden. We voelen ons serieus bedrogen door onze reisgids én door het toeristenbureau. Het zij zo, 4 dollar en 214 km armer.

Terug in Glen Innes vinden we, na flink wat zoeken, toch iets om te eten. Ik kan kiezen tussen ‘roasted beef of the day’ (een stukje gehakt tussen een ping-pong sandwich) en een moot barramundi vis. Ik opteer uiteraard voor twee maal vis. Vermits het prachtig weer is, willen we onze maaltijd in het zonnetje verorberen. Naïef zeg ik dus dat we de maaltijd buiten willen nuttigen. Tja, blijkbaar schort er wat aan mijn uitspraak van het Engels (allicht té posh voor een doorsnee Australiër van het binnenland), want ik heb dat enkele malen moeten herhalen. Koppig willen ze de maaltijd binnenskamers serveren. Na driemaal geven ze uiteindelijk toe. Mij nog steeds van geen kwaad bewust, wil ik –in een daad van overmoed- nog drank bestellen. Ik start met de pint, maar vooraleer dat ik ook nog een koffie kan bestellen, onderbreken ze me al dat ik aan de toog van het restaurant geen pint kan bestellen. Als ik dat per sé wil, dan moet ik terug naar buiten en het volgende huis (dat een café blijkt te zijn) terug binnen! Ik voel me net in Zuid Amerika. Ik slik mijn irritatie in, denk ‘hier gaan we weer’ en ik doe braaf wat ze vragen. Ik presenteer me aan de toog van het café en ik stel vast dat het gewoon de achterkant is van de toog van het restaurant. De toog staat namelijk in een gat dat ze uit de scheidingsmuur tussen restaurant en café hebben uitgekapt. Ik haal diep adem en bestel zo neutraal mogelijk mijn  pint én een koffie. En dan zegt mijn madam aan de andere kant van de toog (of nauwkeuriger aan de tussenkant van de toog) doodleuk dat ik de koffie niet in het café maar in het restaurant moet bestellen. Mijn bloed kookt en ik zeg –allicht iets te nadrukkelijk- dat ik er niet aan denk om nog eens een extra rondje om hun twee etablissementen te lopen om een tas koffie te bestellen. Ja maar, verweren ze zich (mijn madam had intussen al versterking laten aanrukken): dat zijn hier wel twee gescheiden boekhoudingen hé en twee verschillende eigenaars. De stoom komt intussen, zoals in de oude tekenfilmen, uit mijn neusgaten en oren gespoten. Ik geef daarom niet af, dring aan en ze schenken me de pint uit. Dan, pas dan, vertellen me dat ik die pint niet buiten op het terras mag nuttigen, want ze hebben geen tapvergunning. Als ik ze buiten wil opdrinken, moet dat op de achterkoer gebeuren. Ik geef het op en zeg dat ze de pint en de koffie voor mij part zelf kunnen opdrinken, maar wel opletten dat ze het in het juiste etablissement doen. Misschien best op de achterkoer.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

15-06-2020 om 10:56 geschreven door markenkris