Zonnige zondagochtend en dus is een dagtripje met de auto naar de kust gepland: Torquay: zo een 100km ten zuiden van Melbourne. Een surfer- en kiteparadijs. Mark lukt er in om nog snel over een weer naar de wekelijkse markt in Flemington te stappen, voor onze overheerlijke Ash Brie en voortreffelijke organic kwark. Vervolgens rijdt Toon tijdens de heenweg: hoofdzakelijk een autostrade M1-route.

Weliswaar koude wind en maar 11°,  toch zijn er opvallend veel sportieve ijsberen in Torquay, die de ijskoude zeegolven trotseren. Brr…. Ons Jacquelinetje is diegene die zich direct thuis voelt aan het koude strand en er lustig op los stapt! De golven zijn hoog en heftig: niet ongevaarlijk, doch het lijken mij allen ervaren zeerobben te zijn. Ik krijg koude rillingen bij het zien van schaars geklede kindjes, spelend aan de rand van de zee. De surfers daarentegen zijn uitgerust in hun speciaal pak, maar toch ook blootvoets.

Wij picknicken in het zonnetje en warmen ons op aan take-away koffie en thee. Een wandeling langs deze mooie kuststrook is een streling voor het oog: onaangeroerd strand en krachtige golvende zee met standvastige cipressen, met hun karaktervolle horizontale takken, zoals in Philips Island mij ook zo indrukwekkend overkwam en welke het wandelgedeelte afbakent van het strand. Vaak ook nog met mooi onderhouden grasstroken, die dan weer de autobaan op een afstand houdt.

Mark en ik verkennen een beetje de verzorgde woningen en appartementen, terwijl de jeugd aan het rusten is. Wanneer ik een tweede verblijf mocht kiezen, zou ik wel weten voor welk appartement ik zou gaan: ééntje uit een geheel van 14 appartementen, trapsgewijs gebouwd en allen met zicht op dit stukje prachtige zee met zijn ruige golven. Ideaal voor surfers. Maar ja, dat is niet aan de orde, want surfen is ook niet mijn ding! Dromen mag altijd. En kort nadien dromen wij met zijn allen dat het pakje friet met ayola saus en ketchup smaakt, zoals bij heet weer: het warmt ons toch op van binnen en het smaakt!

Tevreden en uitgewaaid keren wij huiswaarts: gelukkig was er toch nog iemand wakker in de auto om  veilig terug te rijden naar huis, want allen waren uitgeteld: ik heb dus zalig genoten van de snurkende passagiers en het zacht rijden met die hybride Toyota auto van Toon en Romana. Ik ben ervoor  gewonnen om ook te kiezen voor een hybride wagen!

Eens terug thuis kunnen wij opnieuw genieten van een smaakvolle maaltijd in ons huisje: broccoli soep met spekjes en daarna puree met prei en peterselie en een zalmmoot met mosterd en dille,  gebakken door Dillen, die ondertussen terug bij zijn positieve gekomen is. Daarbij een witte Australische Chardonay 2018.  Het dessert (zelfgebakken cake met bosvruchten) wordt meegenomen naar de overkant, want de buikjes zijn vol.

Toon en Romana beginnen te beseffen dat het restaurant ’t Huisje aan de overkant’ zijn laatste week in gaat: tenminste als Mark en ik erin lukken om op maandag 1 juni aan onze rondreis door New South Wales te beginnen. Wat zijn wij erop uit om, na 8 weken Melbourne, eindelijk aan onze rondreis te beginnen: in plaats van Queensland wordt het NSW. Allicht zal het wat warmer zijn dan hier in Melbourne en daar snakken wij naar! Wij hebben het samen met het jonge gezinnetje heel goed gehad en bij onze terugkomst in juli, verblijven wij graag enkele nachten in hun nieuw huis in Woodend, zo een 70km van Melbourne. Zij verhuizen immers op 11 juni naar den buiten: ook voor hen dus een nieuwe start!

Een beetje eentonig, maar we hebben niets speciaals gedaan of mee gemaakt. Ik heb weer een halve dag gespendeerd aan de uitwerking van ons reisprogramma. Als afwisseling de 83 uitgaven van mijn kredietkaart gecontroleerd en een kleine wandeling gemaakt.  En dan bij ons eten een lekkere fles rode wijn open gedaan. De namen van de wijnhuizen zijn hier naar onze normen wel wat raar. De rode wijn komt van het huis ‘cat amongst de pigeons’. Niet direct een representatieve naam voor een degelijke wijn. Maar hij is wel lekker.

‘s Avonds is mijn broer Jan ons moeder van meer dan 96 jaar kunnen gaan bezoeken in het rusthuis. Hij heeft zijn smartphone mee en hij lukt erin een video-whatsapp te organiseren met  moeder en hem enerzijds en mijn zus, Kris en ik anderzijds. Het duurt even vooraleer zij helemaal door heeft wat er allemaal gebeurt. Dan is ze zichtbaar gelukkig. Bedankt broer voor de organisatie.

De Premier van South New Wales heeft aangekondigd dat vanaf 1 juni de mensen opnieuw mogen rondreizen in de staat New South Wales en dat de campings terug open gaan.  Gladys Berejiklian, want zo heet ze, doet exact wat ik al meer dan een maand op gok. Weliswaar een week later dan ik wenste, maar mijn noveen heeft toch half geholpen.. Queensland (de staat ten Noorden van South New Wales) doet echter nog niet mee. Een bezoek aan het GBR (Great Barrier Reef) wordt me dus niet gegund. Het zij zo.

Dat wil zeggen dat ik mijn ontwerp van alternatief reisprogramma nu concreet kan maken met data en campingsplaatsen. Ik heb mijn bezigheid dus.

Schitterend weer vandaag. En Toon is zo vrijgevig dat we zijn spiksplinternieuwe Toyota Corolla hybride mogen lenen. Rechts stuur, automatische versnellingsbak, half elektrisch,  links rijden op de ring van  Melbourne (da’s Brussel in ’t kwadraat): dat is nog eens een uitdaging op mijn leeftijd zeg. Als ik de auto start staat de teller op 58 km, nieuwer kan echt niet. Laat ons hopen dat ik nergens tegen bots of een onverlaat tegen mij rijdt. De wagen rijdt amaaaaaaaaaaazing zalig.

We rijden naar Point Nepean, op het uiterste zuidpunt van Melbourne. De havenstad Melbourne is gelegen in het binnenste van een hoefijzervormige baai. Het zuidoostelijke punt van de baai werd destijds gebruikt als quarantaine oord. Daar moesten alle mensen en dieren op de schepen die Melbourne wilden aandoen, 40 dagen in quarantaine blijven, alvorens ze de baai binnen mochten om aan te meren. Niets, maar dan ook niets nieuws onder de zon dus. Men hoeft alleen het woord ‘schepen’ te vervangen door ‘vervoermiddelen’. En dat pest véél besmettelijker en dodelijker was dan corona.

Op een gegeven moment moeten we de wagen achter laten en de laatste kilometers afstappen door het natuurpark van pakweg 500 meter breedte. We zien met andere woorden aan onze linkerzijde de Zuidelijke Oceaan aan onze rechterzijde Port Phillip Bay. Zoals overal in de streek rond Melbourne amper een vogel te bespeuren. Het doet raar aan, net alsof ze –zoals in Vietnam- allemaal opgegeten zijn. Point Nepean zelf hebben we niet kunnen bezoeken wegens de corona-maatregelen. We staan daar met och arme 6 man en dan nog zonder paardenkop. Hm.

Op de terugweg stoppen we in Sorento (niet te verwarren met Sorento in Italië). Ons vermoeden, ingegeven door de enorme kasten van villa’s die we onderweg al opgemerkt hebben, is dit duidelijk het Knokke van de staat Victoria. Mijn ogen struikelen over Porches, Ferrarri’s en zelfs een Maserati en een Bentley. Ik parkeer in alle stilte zo onopgemerkt mogelijk de Corolla van Toon.  Als ik uitstap zie ik dat de onderkant van de wel erg lage snoet van de fonkelnieuwe auto de nét iets te hoge stoeprand gestreeld heeft. Ik vertel het hem ’s avonds en probeer de zaak niet erger te maken dan het is: enkel de onderkant is wat opgeruwd en niemand kan het zien en als uitsmijter: Toon jij zal het morgen of overmorgen ook wel meemaken want de snoet hangt wel erg laag. Too, lijkt het op het eerste zicht toch wat te relativeren. We zien morgen wel.

Wij hebben in Sorento onze honger in alle bescheidenheid gestild met een overmaatse en stuitend zoete, maar oh toch zo mooie, kaastaart en een koffie.