Vandaag start onze reis. Eindelijk. Ne mens moet soms toch wel héél veel geduld en koppigheid aan de dag leggen. Maar .. de volhouder wint. Om zes uur staan we op en om zeven uur brengt Toon ons naar het verhuurbureau van Apollo campers. Dan volgt een hallucinant verhaal. Om 8 uur is er geen levende ziel te bespeuren. In de regen staan we daar te verkleumen (8 graden!) te verkleumen en wortel te schieten. Al wie beweert dat het heet is in Australië , dwaalt. In erge mate. Na tien minuten wordt onze geest (en ons lichaam) terug wat ontdooid want er verschijnen 2 Argentijnse meisjes van 30 jaar of daaromtrent. Zoals altijd is aan hun verhaal kop noch staart te breien, maar één ding is duidelijk. Ze hebben een camper gehuurd en gebruiken die als verhuiswagen, want ze gaan in Perth wonen. Na een kwartier verschijnt het Apollo personeel met de nodige verontschuldigingen voor de vertraging. Lap hiermee zijn we al een kwartier verloren. We hebben nochtans onze tijd brood nodig om voor ‘den donkeren’ op onze camping in Wagga Wagga te raken. Anders moet ik daar in het duister de nutsvoorzieningen van onze camper gaan aansluiten. Dat wil ik vermijden want ik het nog nooit eerder gedaan.

Dan schiet de Australische bureaucratie in actie. Alle formulieren die ik vooraf met veel moeite had ingevuld (om de check-in vlotter te laten verlopen) mag ik nog eens opnieuw vol schrijven. Op hun tablet. Een naam als ‘Van den Hauten’ correct over nemen blijkt erg moeilijk te zijn. Een heel gedoe, maar hun systeem laat niet toe te spelling van de naam te wijzigen als Kris nog niet getekend heeft. Kris moet dus tekenen onder een foutieve naam. Euuu? Ik leg me erbij neer en denk bij mezelf: allicht gebruiken ze SAP. Ik ken immers geen enkele andere bedrijfstool die zo moeilijk te hanteren is als men een wijziging wil aanbrengen.

Alhoewel ik onze internationale rijbewijzen vooraf had doorgemaild, willen ze die nog eens fotograferen, want ze hebben ook ons nationaal rijbewijs van doen. Nou moe, dat heb ik nog nergens in de wereld mee gemaakt. Soit, ik zwijg en overhandig hen het mijne. Dan blijkt dat Kris haar nationaal rijbewijs NIET mee heeft. Thuis gelaten om een reden die ik me moeilijk kan inbeelden. Gewichtsbesparing lijkt me geen goede verantwoording. Maar ja, zonder haar nationaal rijbewijs mag zij niet rijden.  Ik probeer Apollo te overtuigen dat ze het fout voor hebben en vertaal de tekst die in mijn internationaal rijbewijs staat. Ik kan het amper geloven, maar daar staat letterlijk dat het internationaal rijbewijs alleen geldig is mits voorlegging van het nationaal rijbewijs. Een internationaal rijbewijs is dus met andere woorden niet meer dan een officiële vertaling van het natkionale bewijs. Het personeel vraagt me om de tekst van het internationaal rijbewijs te vertalen, want –niettegeloven, maar daar staat geen iota Engels in. Ik vertaal het uit de losse hand om het gelijk aan mijn kant te krijgen en veroorloof mij enige dichterlijke vrijheden. Ik heb jandorie pech: de cheffin van Apollo kent voldoende Duits om mijn interpretatie van de kaart te vegen. Enfin ik zal dus alleen moeten rijden totdat Kris een fotokopie van haar nationaal rijbewijs aan Apollo kan bezorgen. Oef, weer een horde genomen.

Dan blijkt in hun systeem geen spoor meer te vinden te zijn over onze verzekering. Mijn geduld raakt zo een beetje op en ik diep mijn notebook uit mijn bagage en lees mijn notities voor over de gemaakte afspraken, de kosten en de verkregen kortingen. Plots vinden ze de polis als bij wonder terug. Maar de prijzen kloppen niet. Here we go again, denk ik. Na enkele extra kubieke meters lucht wordt ook dat ‘misverstand’ in ons voordeel opgelost.

Intussen zijn we al een uur kwijt. Dan wordt de camper voor gereden. Zoals te verwachten in Australië: proper van ver, maar verre van proper. Kris schiet in een Vlaamse colère en verkrijgt dat de poetser opnieuw komt poetsen. Die blinde kwibus stapt de camper binnen en vraagt wat er jandorie nog moet gepoetst worden. Kris wijst op de mensen in wording, afgewisseld met wat schimmel in diverse kleuren enz.  Ik zie intussen onze twee Argentijnse meisjes met een goedkopere (want intussen door Apollo afgeschreven) camper vertrekken. No worries.

De volhouder wint, na nog een half uur is onze wagen betreedbaar. Dan blijken alle accessoires, die we in de onderhandelingen ’verworven’ hadden, te ontbreken. Oeps, daar gaan we weer. Alles komt in orde, behalve een extra verwarmingsvuurtje. Dat hebben ze niet meer in voorraad, want het is defect. Hoe kan dat nu? We zijn toch de eerste of de tweede klant na twee maand lock down? No worries, zeggen ze dan: koop er onderweg een nieuw en we zullen u achteraf vergoeden. Dag Jan, denk ik. Na wat gehakketak krijgen we het vuurtje uit hun eigen bureau. Het zal ze leren zo weinig pro-actief te zijn. Het verhaal is eigenlijk bijlange nog niet ten einde, maar ik stop ermee. Anders wordt het té vervelend. Eigenlijk een kant-en-klaar scenario voor Faulty Towers.    

We rijden de hele dag, zondigen ’s middags met onze eerst hamburger en we komen om 16:30u aan op onze camping. Hangt daar een mooie verwittiging dat ze morgenvroeg om 8uur de stroom gaan afsluiten voor onderhoudswerken. Wat hebben die hier begot de laatste twee maand uitgespookt? Ik begin al te vermoeden dat ik hier de enige abnormale ben.

Algemeen besluit: we zullen morgen weer maar om zes uur opstaan.