Vandaag nog eens een mail gekregen van Etihad, onze liegtuigmaatschappij voor de intercontinentale vluchten. Nu laten ze weten dat onze vlucht van 19 mei, die door hen vervroegd was naar 30 april en dan opnieuw verlaat naar 2 mei, afgelast is. Dat is tenminste duidelijke taal. Nu kunnen we eindelijk aan de slag om nog het maximum uit ons verblijf te halen. Na rijp beraad hebben we het volgende plan uitgebroed. We antwoorden aan Etihad dat we dat helemaal niet zo erg vinden en dat we eigenlijk pas vanaf 11 mei terug kunnen naar België en of ze op of na de 11^de mei een vlucht kunnen aanbieden. Als ze ja zeggen, dan ruilen we de credits, die we van de door hen afgelaste vlucht krijgen, voor die vlucht. Zo hoeven we geen nieuwe tickets aan te kopen. Met die tickets nemen we contact met het departement Buitenlandse Zaken van Australië om hen te verwittigen dat we door de corona rotzooi pas op 11 mei (of later) terug kunnen vliegen en dat we daarom genoodzaakt zijn hen te vragen ons visum (dat vervalt op 10 mei) met een maand te verlengen. We zullen zien of het lukt, want mannen maken nogal wat plannen hé.

Het is al wreed veel uren geleden dat we nog eens naar de markt geweest zijn. Wij dus gezwind naar South Melbourne Market. Ik heb er een Spanjaard ontdekt. Zijn winkeltje is netjes verzorgd en het wordt uitgebaat door 2 Spanjaarden, de ene van Barcelona en de andere van Madrid. En opmerkelijk:  ze maken tot op heden nog geen ruzie. Daar enkele empanadas gekocht en wat Jamon Ibérico. Dan naar mijn favoriet viskraam met een lange toog van zeker 20 meter en dan nog een korte toog van 5 meter. Uit het overaanbod heb ik gekozen voor de beerkreeftjes (Scyllaridae). Met zijn 10 pootjes onderaan zijn schild, lijken ze niet alleen op een voorhistorisch dier. Ze zijn het ook. Zoals bv ook de degenkrab. Met wat gemengde sla, ei en tomaat en een Chardonnay even fijn en lekker als een echte kreeft. Voor morgen koop ik in een moeite nog 4 moten barrramuni (Lates calcarifer). Het is geen visje dat je wil tegen komen tijdens een vrijblijvend zwempartijtje. Volwassen meet zij 2 meter en zij weegt makkelijk 60 kg. Het merkwaardige is dat alle mannelijke exemplaren in de loop van hun 6^de jaar van geslacht veranderen. Alle grote barramundi’s zijn dus wijfjes. Nu gij. Toen ik het verhaal voor de eerste maal hoorde, geloofde ik het verhaal niet. Maar Wiki bevestigt het onwaarschijnlijke verhaal.  Als mijn ogen verder langs de immense toog dwaalt, valt mijn oog op zee-egels 6 euro. Binnenin zitten 5 gele tongetjes. Die alleen zijn eetbaar. Hier op de markt vragen ze voor een doorsnee kwaliteit 10 AU$ per egel (€ 6). In Japan wordt voor de premium exemplaren een veelvoud neergeteld. Die staan nog op mijn verlanglijstje voor een van de komende dagen. Net voor ik afscheid neem van het grote viskraam zie ik nog de indrukwekkende V-staart van een geel-vin tonijn liggen. Van punt tot punt meet die V-vormige staartvin een halve meter en de vinnetjes langs de zijkant van de staart steken met hun diep gele kleur fel af tegen de zwarte huid van de vis.  Geel-vin tonijn kost hier 55 AU $ per kilo of € 33. Er ligt ook een baby zeeduivel (Lophius) voor 15 AU$ (€ 9) in aanbieding.

Vervolg van de hygiënische inspectie. De badkamer is mooi, gerieflijk en voorzien van alle toeters en bellen. Alles nieuw, allicht recht van de bekende vierletter design keten: een ruime inloopdouche, een mooi lavabo met een spiegelkastje met ingebouwde verlichting en een toilet. Maar schijn bedriegt ook hier.

De inloopdouche heeft een afloop van slechts ¾ duim met daarin nog een haarfiltertje. Nogal wiedes dat als Kris haar haar wast, de badkamer onderloopt. De eerste maal als zich dat voordoet, ontrolt zich een typische Fawlty Towers scène. De oorzaak van het onheil (Kris dus) staat onder de douche en vraagt heeel nadrukkelijk om een onverwijlde interventie van de loodgieter van dienst (ondergetekende dus, niet John Cleese). Met ware doodsverachting op zijn gelaat schiet die man zijn kleren uit om de natte interventie zo snel als mogelijk uit te voeren, want de waterplas op de grond neemt alsmaar indrukwekkender vormen aan. Op de valreep redt hij zijn toiletzak die dreigde weg te spoelen (ne mens kent zijn prioriteiten nietwaar) en tot slot vraagt hij met enige aandrang om de douchekraan dicht te draaien. Gelukkig is het euvel makkelijk te verhelpen: er ligt een schroevendraaier in de natte cel om de bewuste afdektegel van de sifon op te lichten.  Nooit kunnen indenken dat ik op mijn ouderdom dergelijke toeren zou moeten uithalen.

Als ik daar zo laag bij de grond aan het prullen ben, valt het me op dat de glazen scheidingswand tussen de douchecel en de rest van de badkamer oorspronkelijk allicht meer doorzichtig was dan nu het geval is. Ik wrijf er met mijn hand over en ik voel de pokdalig opgedroogde water/zeep druppels. Ook hier is overduidelijk in geen maanden gepoetst. Ronduit vies. Ik krijg er jeuksel van. Een welgemikte aanval met een vodje en wat afwas product (ik vind immers geen ander poetsproduct) doet wonderen. Kris moet nu een zonnebril opzetten om haar ogen te beschermen tegen de lichtschittering. Het is me een raadsel wat die poetsdienst hier enkele dagen geleden komen doen is. Poetsen in elk geval niet.

Over de lavabo hoor je ons niet klagen. Het is een elegant losstaand ovalen kuipmodel gemonteerd op een houten kastje. Goed gedaan. Tussen de wand en de rand van de lavabo is er uiteraard  een vrije ruimte van pakweg 7 cm. Daar staat een pompje met handzeep. De eerste avond had ik daar zonder argwaan mijn tandborstel gelegd. Erg dom van mij, want de volgende morgen plakte de steel van mijn tandenborstel aan het houten kastje. Ik ruk hem los en besef dan dat die ruimte helemaal vol plakt met lagen opgedroogde handzeep. Naïef probeer ik de kleverige smurrie met een poetsdoekje en heet water op te ruimen. Met als resultaat, schuim en schuim en bij alle volgende pogingen nog meer zeepschuim. De operatie heeft een paar dagen doorlooptijd gehad.

Het toilet werkt feilloos en er drupt niet. Dat is al veel. Maar de industriële vormgever/ster van dit model heeft duidelijk nog nooit een toilet van dichtbij bekeken en hij of zij heeft er ook nooit bij stil gestaan dat spoelwater zijn efficiëntie niet haalt uit het woord ‘spoel’ maar uit goed uitgekiende wervelingen en een voldoende ruime afvoer. Dat is hier niet het geval: het is een inspiratieloos kuipje met onderaan een vierkante (!) afvoer van 3 bij 3 cm. Kortom elk bezoek vergt een poetsbeurt met een speciaal daarvoor ontworpen borstel met rechthoekige kop van 3 bij 3 cm. Allemaal echt waar. Tot daar onze poetservaringen in Melbourne. Ik vrees dat het elders nog erger is.

Mooi weer vandaag, dus wandelen we weer. Ondertussen mijmeren we een beetje over de inhoud die vele Aussies geven aan het begrip ‘poetsen’. Dat blijkt erg relatief te zijn.

De eerste avond dat we met Toon en Romana gingen uit eten, was de tafel zo vettig dat onze vingers er bijna bleven aan kleven. We maakten de ober hierop attent. ‘No worries’ antwoordde die, ‘dat is de houtsoort die dat veroorzaakt’. Het was  grenen, dus dat excuus kon ik niet moeilijk aanvaarden. Na enig aandringen, komt de ober met een onfris vodje het plakkerige tafelblad ‘proper’ vegen. Hij rondde zijn ontsmettingsinterventie af met de dooddoener dat de tafel nu echt wel gepoetst was. Ik had zo mijn twijfels want we bleven er nog net even sterk aan kleven als voordien. Het enige wat ie kwibus naar mijn bescheiden, maar enigszins toch wel koppige mening, gedaan had was de oude smurrie van de tafel grondig vermengen met de smurrie van zijn smoezig poetsdoekje.

De volgende B&B waren, op die ene in Launceston na, allemaal in min of meerdere mate in hetzelfde bedje ziek. Het lijkt alsof ze hier gewoon niets poetsen, geen tafels, geen vloer, geen keuken, geen ruiten, geen huizen, niemendallen. Maar ja, ne mens went aan alles en na verloop van tijd stoorden we ons er nog amper aan. Tot we, terug in Melbourne, onze B&B Historic Stables willen boeken.  Het feit dat de eigenares haar B&B volgens de nieuwe regeringsrichtlijnen zou moeten sluiten, negeert  de bazin straal. Begrijpelijk want ze kan ons op die manier in het zwart logeren. Maar… we moeten wel enkele dagen geduld oefenen want de kamers moeten nog gepoetst worden. Vier dagen poetsen???? Wat hebben de vorige bewoners daar uitgespookt, vraag ik me af.

Zwijgen is goud waard, dus ik stel geen vervelende noch indiscrete vragen  Ze houdt woord en na vier  dagen mogen we er eindelijk intrekken. Op het eerste zicht lijkt alles lijkt prima. Een volledig in gerichte keuken met afwas- en wasmachine, keukengerei, keukenrol, koffie enz. Maar … ondanks alle poetswerk plakt het aanrecht serieus. Heeeeel serieus, want als Kris de volgende dag een pakje chocolade dat ze, daags voordien op het aanrecht gelegd had, wil oppakken, lukt dat niet. De verpakking scheurt en de helft blijft aan het aanrecht plakken. Ja wadde! Ik wil het niet weten wat de vettigheid moet geweest zijn vóór die algehele poetsbeurt. Sindsdien reinig ik na elke afwas het hele aanrecht met afwas product. Er is al flinke progressie te melden maar we zijn er bijlange nog niet.

En gisteren hebben we de eerste kinderkakkerlakken een militaire oefenparade zien houden. Gelukkig zonder muziekkapel. Maar waar er kindjes rond lopen, moeten er ook ouders zijn. Ik heb aan Kris voorgesteld, mocht zij interesse hebben om met de hele kolonie kennis te maken, dat zij vannacht zo rond 2u in het duister stilletjes uit haar bed kruipt en dan onverhoeds het licht in de keuken aansteekt. Plots is alle interesse voor die vinnige beestjes verdwenen. Curieus.

We hebben de dag afgerond met heerlijk à point gebakken Tasmaanse zalm met een fles Chardonnay van de Barrosso Valley alhier.