Vandaag is het ruildag. Voor het opknappen van een reeks klusjes in het nieuwe huis van Toon en Romana (dixit Mark) en hulp in hun tuin (dixit Kris), krijgen we enkele dagen gratis verblijf. Het lijkt me een goede deal, dus aanvaarden we het aanbod.  En mee gaan shoppen naar de plaatselijke Gamma, want Toon heeft geen werkalaam, noch voor jobjes in huis, noch voor tuinwerk. De woorden ‘plaatselijk’ en ‘Gamma’ hebben in Australië wel een iets ruimere betekenis. De dichtst bij zijnde Gamma is 70 km verder op. Gelukkig via een autosnelweg. De Australische Gamma heet hier ‘Bunnings’ en ik schat dat ie 3 maal zo groot is als de doorsnee Gamma winkel in Vlaanderen. Als ik in het midden van de ruimte sta, zie ik in de verte amper de zijmuren. De wagens kunnen in de winkel rijden in 2 rijrichtingen om bvb. besteld materiaal op te halen: heel gewoon is dat. 

In de namiddag overloop en check ik mijn creditcard verrichtingen. Dat lijkt simpel, maar dat is het helemaal niet. Omdat men in Australië uit schrik voor corona besmettingen alleen nog debet- of creditbetalingen aanvaardt, heb ik maandelijks gemiddeld 85 betalingen met mijn creditcard gedaan. Op vier maand dus een slordige 340  transacties. Maar….de rapporteringstool van ATOS, die de uitgavenstaat aanmaakt, gaat blijkbaar door zijn knieën vanaf 70 verrichtingen per maand. Ik ken begrijpen dat ATOS hun SAP applicatie niet in een hik en een flik kan/wil aanpassen voor zo een uitzonderlijke situatie, maar blijkbaar lopen er bij ATOS niet veel mensen rond die een oorlog zonder kleerscheuren zouden overleven. Mij lijkt de work-around nochtans niet zo moeilijk te realiseren hoor. Splits die enkele onverlaten van klanten met meer dan 70 transacties per maand, op in dillenA, dillenB, dillenC enz. met telkens een verrichtingenstaat van maximaal 70 transacties. Geen kat zou het merken, laat staan dat er een haan om zou kraaien. En dat kan zonder één bit aan de SAP applicatie te wijzigen. ‘KISS’ denk ik dan: ‘keep it simpel stupid’!

Tussen haakjes: al mijn bonnetjes samen wegen 250 gram. Zonet gewogen.

09-07-2020 om 14:11 geschreven door markenkris

Vandaag klusjes dag bij Toon: er zijn enkele deuren die klemmen. Ik ben er enkele uren mee zoet om uit te zoeken hoe men een pvc-deur kan bijregelen als ze uit de haak staat. Maar wie zoekt die vindt!

Toon en Kris brengen de tuin in kaart om de aanpak te overleggen: een schema wordt opgesteld. Morgen fatsoenlijk tuingerief aanschaffen en van start gaan.

Ik ga ook nog langs bij een apotheker met het doktersvoorschrift dat ik zes weken geleden ben gaan halen voor bisoprolol pilletjes (voor hartritmestoornissen). De ruime voorraad die ik initieel mee had, raakt door mijn extra verlengingen stilaan op. Als er niets fout loopt met de vlucht van 11 juli, kom ik er meer rond. Maar ik wil niet in Abud Dabi vast zitten en zonder bisoprolol te vallen. Ik denk dat het geen lachertje is om daar aan een doktersvoorschrift te raken. Liever blode dan dode mark.  

Na de middag genieten wij allen van een zonnige winterwandeling naar het centrum, waar we, gelukkig nog op café kunnen en eindelijk een biertje van de plaatselijke brouwerij kunnen degusteren: goed gekruid. Op de terugweg halen wij Jacqueline af bij de kinderopvang.

Op vraag van Toon en Romana, wordt er ook nog eens Belgisch gekookt: rode kool met appeltjes, varkensgebraad met  mosterd en aardappelen: het smaakt en iedereen tevreden!

 Een deugddoende gashaard wordt aangestoken, want de winters zijn hier kouder dan in Melbourne.

08-07-2020 om 13:55 geschreven door markenkris

08-07-2020 om 13:54 geschreven door markenkris

Onze hoop om onze laatste dag in Sydney te benutten om toch nog wat musea te kunnen bezoeken, blijkt ijdele hoop te zijn. Alle musea en ook het Opera gebouw blijven potdicht. Het alternatief is van een andere soort. Omdat ik tot op heden nog steeds geen Australisch beest in zijn natuurlijke omgeving gezien heb, gaan we een plaatselijke zoo bezoeken. De commentaren zijn uiteraard weer op zijn Australisch superpositief, maar ik geloof daar niet veel meer van. Tot we de immense parking oprijden. Dan besef ik dat we ditmaal een schot in de roos hebben. Inderdaad. Tot afgrijzen van Kris begin ik met de giftige spinnen en daarna de reptielen, en dan passeren vele Australische dieren en vogels. En allemaal leven ze in hun (nagebouwde) typische natuurlijke omgeving. Heel goed gedaan, alleen spijtig dat ik hiervoor naar een zoo moet…I

In de namiddag installeren ons op onze laatste camping, die net dezelfde is als diegene waar we drie weken geleden ook halt gehouden hebben. Aan onze linkerzijde staat een mobilhome die in feite een omgebouwde gesloten vrachtwagen is. Zo ene met een laadbaak van 15 meter lang en 3 meter hoog. De eigenaar heeft die helemaal om gebouwd tot een mobilhome met een leefruimte in 2 verdiepingen. Ik kijk naar zijn brandstoftank: naar schatting een zwembadje van 1m x 0,5 x 0,4, dus 200 liter. Wat verder zie ik zijn watertank. Die is beduidend groter, dus makkelijk 300 liter.  Ik denk dat zijn woonst op wielen groter en comfortabeler is dan zijn krakkemikkig hutje van wat planken. Aan onze rechterkant staat het andere uiterste: een bakje van 2m lang en het dak (dat schijn afloopt) is op zijn hoogste punt slechts 1 meter hoog!

En dan begin ik, meer dan Kris, met lange tanden aan de inpak. Gelukkig is het droog open weer zodat we onze trolleys buiten kunnen inpakken. Dat is net iets makkelijker dan in onze camper.

08-07-2020 om 13:53 geschreven door markenkris