Onze reis langs de Oostkust van Australië lijkt steeds meer op een culinaire reis in Melbourne. We worden zo stilaan specialist in het opsporen van de juiste marktstalletjes om ingrediënten aan te kopen die min of meer beantwoorden aan de Europese normen van fijn voedsel in plaats van ondermaatse bestanddelen die als enige functie lijken te hebben de honger te stillen.

Inderdaad, Paaszaterdag 8 uur ’s morgens en wij zijn weer aan het trammen naar South Melbourne Market, dit keer met Toon, Romana en Jacqueline. Een bijna lege tram voor ons alleen en we rijden door verlaten straten. We kunnen misschien een reisgids schrijven met suggesties voor  mogelijke toeristische activiteiten in Melbourne tijdens een pandemie. Vermits het district Melbourne 10 keer groter is dan Brussel, is dit allicht wel een gat in de markt en kan het een veelgevraagde handige reispocket worden. En we kunnen het opsmukken met weidse en verlaten beelden van een lege stad Melbourne.

Vorige woensdag hebben Mark en ik alles verkend op die overdekte markt en gecheckt wat er op paaszaterdag nog open is. Zo weten wat we waar willen en kunnen kopen voor onze paasmaaltijden. Weerom een aangename bezigheid, al is het reeds te druk om voldoende afstand te kunnen houden in deze corona-tijden. Het duurt dan ook niet lang of het veiligheidspersoneel grijpt kordaat in door  paaltjes en linten te installeren om de mensen spontaan te laten aanschuiven in rijen. Ook op straat patrouilleert de politie. Braafjes houden wij voldoende afstand van het jonge gezinnetje.

Zoals verwacht, trekt Mark onmiddellijk naar het beste viskraam, niet om direct vis te kopen, maar wel om foto’s te nemen: een plezante verkoper ziet hiervan de humor in en verwittigt al lachend, dat Mark voor elke foto een AUS dollar dient te betalen: zelfs in ietwat stresserende momenten zijn er steeds grapjassen!  Wij kopen verse tonijn, zoals gepland, alhoewel die kleine kreeftjes er heel sappig, vers en smakelijk uit zien. Het zijn Scyllaridae (Beerkreeftjes in het Nederlands). Hier noemen ze hen ‘Moreton Bay Bugs’. Heb je ooit al blauwe visfilet gezien? Wij niet. Enfin, we hopen dat we  nog even tijd krijgen om dit allemaal uit te proberen!

De bestelling van een ontbeende en opgebonden lamsbout is wat moeilijker, want dat is hier niet zo gebruikelijk: ofwel met been ofwel versneden lamsvlees, zoals voor stoofvlees. Op vraag kon men wel ontbenen, maar niet opbinden: het zij zo.

Een gesloten kriekentaart met zanddeeg wordt het dessert voor vanavond. Bij het opbergen hiervan in mijn herbruikbare boodschappentas (‘I choose to re-use’, noemen ze dat hier), voel ik dat deze zo zwaar is dat ik er gemakkelijk iemand kan mee neerkloppen. Waarschijnlijk is die fijne patisserie, toch iets minder fijn? Misschien toch beter een open fruittaart gekozen? We zien wel hoe mierenzoet het zal zijn vanavond.

Zo te zien, werkt de aankondiging van de Premier van Nieuw Zeeland, dat de leveringsbedrijven van chocolade paaseieren en paashaasjes, nu ook behoren tot de essentiële noodzakelijke behoeften, ook voor Australië. Toch kunnen ze ons niet bekoren, omdat wij zo verwend zijn door onze Belgische chocolatiers. Voor de aanschaf van verse groenten en fruit, is de wachtrij al behoorlijk lang geworden, ten gevolge van het rigoureus respecteren van telkens 1 1/2m afstand. Ik schuif aan en Mark gaat ondertussen op zoek naar donker zuurdesem brood, op steen gebakken. Weerom getuige van zongerijpte vruchten en groenten: een overdaad! Princesseboontjes en zoete maïskolven mogen niet ontbreken!

Na 20 minuten aanschuiven voor een take-away koffieke, keren wij tevreden en geladen terug met de snelle en stipte trammekes. Wat kan het gevoel van “bijna alleen op deze wereld en van ons” toch ook wel deugd doen! Dit komt nooit meer terug en als het moest terug komen, zullen wij het waarschijnlijk niet meer meemaken. Misschien toch maar best beginnen aan een reisgids voor zij die na ons zullen komen?   

Nu Mark ondertussen ons huisje grondig heeft gestofzuigd met matten uitkloppen en al, lijkt het, naar Australische normen ‘very clean’ en kunnen wij ons volk verwachten.

Onze maaltijd wordt duchtig gesmaakt, zelfs door Jacqueline die, niettegenstaande ze moe toekomt,  helemaal opkikkert en goed gezind en met een rode wangen van inspanning, het terrein verkent: goddelijk hoe ze nu al met lading in de hand rondstapt en van geen hindernis vervaard is, zelfs in achteruit!

Het was een Paaszaterdagavond om nog gelukzalig aan terug te denken!

11-04-2020 om 12:56 geschreven door markenkris

Vandaag is het Goede Vrijdag. In tegenstelling tot de Westerse wereld wordt hier in Australië deze kerkelijke hoogdag grondig gevierd. Alle winkels, bakkers en ketens zijn gesloten, terwijl ze op Stille Zaterdag en op Paasdag wél open zijn. Op Paasmaandag is hier, net zoals bij ons, alles gesloten.

Kris heeft speculaas gemaakt met de lokale ingrediënten. Dat betekent uiteraard roeien met de riemen die we  hebben, vooral inzake de typische speculaas kruiden. Dat kruidenmengsel kennen ze hier immers niet. Maar ook de bruine suiker stelt problemen. Aanvankelijk vind ik alleen lichtbruine, maar de volhouder wint en uiteindelijk vind ik een kilogram donkerbruine suiker. Maar als we het pak thuis openen komt er, naast de klassieke geur van donkerbruine suiker, ook een aroma vrij dat ik best kan omschrijven als ‘lichtjes aangebrande suiker’. Het laat zich raden: ondanks flink wat improvisatie lukt het baksel goed, ook de kleur klopt, maar er hangt een verbrand geurtje aan. Na  een paar beten, proef ik het echter niet meer. Dus goedgekeurd.

Deze namiddag nog een mooie natuurwandeling gemaakt langs de Moonee Pond Creek die ons na een 3 km in de Docklands van Melbourne brengt. Ook daar is alles gesloten, op een chocolateria na, met de naam ‘San Churro’. Spitsvondig zijn de Aussies wel, als het op het uitdenken van originele benamingen aankomt, althans. Kris bestelt een warme chocomelk. Ze heeft hem wel maar half opgedronken. Hij is blijkbaar een beetje té zoet voor haar. En dat wil wat zeggen. Op de terugweg komen we langs de oevers van de Creek een reiger tegen en een aalscholver die een vers en eigenhandig gevangen visje poogt naar binnen te zwelgen. Maar hij heeft het er lastig mee, want zijn prooi gaat niet akkoord en spartelt flink tegen. Hoe zou je zelf zijn.

11-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

09-04-2020 om 13:52 geschreven door markenkris

Enkele dagen geleden hebben we tijdens een tramrit naar Saint Kilda opgemerkt dat er onderweg een enorme markthal, South Melbourne Market Via internet heb ik vernomen dat die vanaf 7 u ’s morgens open is. Vanmorgen rijden we er naar toe. En inderdaad. Het gaat niet om één hal, maar een immense verzameling van op elkaar aansluitende hallen. Ik schat dat het in totaal wel 22.500 m² beslaat (150 bij 150 meter). De kwaliteit van de aangeboden waren, zowel de groenten als de vis, het vlees en het gebak, is echt indrukwekkend. De waarheid gebiedt me ook toe te geven dat de meeste groenten kwalitatief zelfs beter zijn dan in België. Ik denk bv aan gember, paprika’s, boontjes, broccoli, maïskolven enz. Zelfs het gebak oogt hier Europees, lees: meer verfijnd. Hoe langer we hier verblijven, hoe meer we inzien dat we, mits wat zoeken, wel degelijk kwaliteitsproducten kunnen kopen om lekker te koken. Gaan eten is en blijft een ramp.

Vanmiddag kom ik mijn belofte na en ga naar de Mexicaan om tamales te gaan kopen. Een ontgoocheling, want ze trekken op niet veel. De vulling bestaat nagenoeg alleen uit afgekookt kippenvlees. Ik had ook een tamales met varkensvlees genomen. Dat smaakte wat beter af, maar al bij al blijven ze kwalitatief ondermaats. Gebuisd zijn ze. 

In de plaatselijke drankenwinkel staat de Campo Viejo in promotie. Hij kost hier dan meer 16 Australische dollar, zo een 9,5 euro. Ik neem er drie uit het rek en ga naar de kassa, terwijl de kassier  een fles scant, babbel ik wat met hem en als ik terug thuis ben realiseer ik me dat die man slechts 1 fles heeft aangerekend. Dat komt neer op iets meer dan 3 euro voor een fles Campo Viejo. Ik ga terug, leg hem uit dat hij zich vergist heeft. Die man is zo aangenaam verrast door mijn eerlijkheid, dat ik maar één van de twee flessen moet bij betalen. De tweede krijg ik gratis. Dus drink ik nu Campo Viejo van 6,4 euro de fles.

09-04-2020 om 13:48 geschreven door markenkris

08-04-2020 om 14:14 geschreven door markenkris

De zon schijnt opnieuw. Dat is een verademing na twee dagen rotweer. Dus trammetje genomen naar de kust: Saint Kilda. We stappen rechtstreeks naar de kaas en wijn winkel van ons meiske uit Charleroi. Maar we hebben pech, haar winkeltje is ’s maandags gesloten.  Dat was ik bij ons eerste bezoek vergeten te controleren. Dan op zoek gegaan naar Acland Street, omdat daar nogal wat winkeltjes en restaurants en snuisterijen geconcentreerd zijn. Onderweg passeren we door een aangename  residentiële wijk met mooie bomen. En daar kom ik eindelijk mijn eerste interessante vogels tegen: ene Anthochaera caruncula en een Trichoglossus moluccanus. Dan even een foto gaan nemen van de inkom van een lunapark dat hier als sinds de jaren 20 van de vorige eeuw staat. Uiteraard intussen gerenoveerd en gemoderniseerd. Niettegeloven, maar de inkom van het complex ziet er identiek uit als de inkom van de kerken van de Cao Dai sekte in Vietnam. Je moet maar eens op internet kijken naar de Cao Dai kerk in Tay Ninh met twee kerktorens in kitscherig Engels lichtblauw en lichtroze.

Dan mis trapt Kris zich even en slaat haar enkel om. Gelukkig gaat de pijn snel over. We kunnen dus gelukkig verder wandelen naar en in de Acland Straat, de winkelstraat.  We slenteren van de ene rommelwinkel naar de volgende patchoeli  (ik weet jandorie niet meer hoe we dat horen te schrijven) winkel en vergapen ons aan talloze patisserieën met wansmakelijk grote gebakken (geen gebakjes) in de meest afstotelijke kleuren tot plots, ik weet echt niet waarom, mijn aandacht getrokken wordt door een ….bierwinkel die beweert 600 soorten bier te verkopen. En ik heb geluk: hij is open. Blijkt dat die uitbater onder meer een wand van 1m breed bij 2m hoog volgestouwd heeft met Belgische bieren. Wat een verschil met een decennium geleden. Ik herinner me dat ik overal in de wereld promotie heb moeten maken voor Belgische bieren. Ik voelde mij toen bij momenten als Paulus die het christelijk geloof wilde verkondigen aan al die ongelovigen in de Westerse wereld. Ik kijk in Australië in het algemeen en hier in Saint Kilda in het bijzonder rond en ik ben tevreden, ik zie dat ik mijn werk grondig gedaan heb. En dan ging ik rusten..

08-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Zondag betekent hier zondag markt. Een klein marktje waar lokale neringdoeners hun ‘organic’ en ‘ethic’ waar aan de man/vrouw proberen te brengen. Uiteraard niet de goedkoopste plaats om inkopen te doen, maar daarmee hebben we nog eens een doel om naartoe te wandelen. Wat de Aussies bedoelen met ‘organic’ en ‘ethic’ is me niet erg duidelijk. Alle etenswaren hebben die woorden op hun verpakking staan. Ook melkproducten zijn ‘organic’ en ‘ethic’. En steevast staat er dan onder de hoofding allergieën uitdrukkelijk vermeld: ‘bevat melk’. Mijn sokken zakken hier af bij zoveel verbale nonsens.

We hebben alleen verse yoghurt gekocht en jawel,  de hele reutepeuteut die ik hierboven beschreven heb, staat er weer mooi op. Wat een geruststelling voor een consument dat de yoghurt hier melk bevat en van een organische en ethisch verantwoorde koe komt. Als klap op de  vuurpijl wordt die onzin  nog aangevuld met de wereldschokkende informatie dat de mannelijke kalfjes met melk gevoed worden. Voilà, nu gij. Hoe de vrouwelijke kalfjes gevoed worden, zal mij voor eeuwig en acht dagen een raadsel blijven.

07-04-2020 om 09:53 geschreven door markenkris

Deze voormiddag een wandelingske gemaakt en inkopen gedaan. Want deze avond ontvangen we Toon en Romana in de volgende aflevering van ‘Komen eten’. Het zal venkel met zalm worden.

De taakverdeling is simpel. Aankopen doen we samen. Ik mag daarna ui en look versnipperen, de zoete aardappelen schillen en later op de avond de zalm bakken. Kris ontfermt zich over de serieuze facetten, zoals het karameliseren van de venkel en al de rest. Als nagerecht voor de zoetebekken tovert ze ook nog chocolade mousse met behulp van zwarte chocolade (85%), wat eieren en met de hand opgeklopt eiwit.

In de wijnwinkel vraag ik naar een droge witte wijn en voeg er onmiddellijk aan toe dat ie droger moet wezen dan de witte pinot gris van Oyster Bay van enkele dagen geleden. Die vond ik toch wel al te zoet. Kwestie de verkoopster een duidelijk referentiepunt in graad van zoetheid te geven.  Dat was er compleet naast. Ik zag in haar ogen dezelfde panische angst opborrelen die je ook in de ogen van een hedendaagse verkoopster in de Veritas kunt ontwaren als je een vraag waagt te stellen over snit of naad. Je mag kiezen, het maakt niet uit. Dat wicht poogt al toeterend haar existentiële stress te verwerken en laat haar ogen over al haar flessen dwalen, wanhopig op zoek naar een etiket waarop DRY staat. Heel haar wezen straalt geluk uit als ze een fles vindt. Ik ben een beetje achterdochtig en lees de achterkant van de fles en ik struikel over termen zoals ‘exotic fruit’ en dergelijke. Uit pure menslievendheid heb ik gezwegen. Ik heb de fles beleefd terug op haar plaats gezet en dezelfde Pinot Gris als vorige maal mee genomen. Dat leek me het meest zekere.

Dit allemaal om duidelijk te maken dat we vandaag niets speciaals mee gemaakt hebben en bijgevolg ook niet veel te vertellen hebben. En ja, de maaltijd is een succes geworden.

07-04-2020 om 09:33 geschreven door markenkris