Argenta laat weten dat ze het probleem (om
mijn uitgavenstaat van mijn creditkaart te visualiseren) niet op een twee drie kunnen
oplossen. Ze hebben me de staat voor de maand april dan maar via mail
opgestuurd. Daarmee kan ik aan de slag. Maar de uitleg die ze me geven raakt
kant nog wal. Ik heb, op suggestie van Kris, geprobeerd of ik de staat kan
visualiseren via de app op mijn smartphone. En wonder boven wonder: daar gaat
het wél. Straf hé!
De hele voormiddag ben ik dan ook ijverig
bezig met iedereen die me nog geld moet terugstorten effen aan te manen. En ook
even gecheckt of het verhuurbureau vanaf 1 juni effectief wel campers verhuurt
en of de campingplaatsen vanaf 1 juni ook open zijn. Blijkt allemaal zo te
zijn.Haha, de hemel begint stilaan terug
open te gaan. Er zijn nog wel wat voetangels, maar die zijn er om op te lossen.
Zo willen we op 1 juni in alle vroegte vertrekken. Gepensioneerden hebben
immers geen tijd. Dat veronderstelt dat we de camper een dag vooraf kunnen gaan
ophalen en inladen. Maar 1 juni is een maandag en s zaterdags is het
verhuurbureau gesloten. Dus moeten we hem vrijdag kunnen gaan halen. Hm hm, dat
wordt nog wat. Als dat lukt, dan moet ik de camper nog twee dagen ergens kunnen
parkeren. Maar in onze straat mag dat niet niet, vreest Toon. We zoeken het nog
uit.
De Premier van South New Wales heeft
aangekondigd dat vanaf 1 juni de mensen opnieuw mogen rondreizen in de staat New South Wales en
dat de campings terug open gaan.Gladys
Berejiklian, want zo heet ze, doet exact wat ik al meer dan een maand op gok.
Weliswaar een week later dan ik wenste, maar mijn noveen heeft toch half geholpen.. Queensland (de staat ten
Noorden van South New Wales) doet echter nog niet mee. Een bezoek aan het GBR
(Great Barrier Reef) wordt me dus niet gegund. Het zij zo.
Dat wil zeggen dat ik mijn ontwerp van alternatief
reisprogramma nu concreet kan maken met data en campingsplaatsen. Ik heb mijn
bezigheid dus.
Al goed dat we gisteren naar zee gereden
zijn. Vandaag is het zwaar bewolkt. Dus ideaal om eens naar de barbier te gaan.
We nemen de tram naar onze old fashionned schoenmaker, want in het spiegelbeeld
van zijn winkeltje is er een kapsalon in dezelfde Victoriaanse stijl. Ik word
daar vakkundig onder handen genomen door een uitgeweken Samoaner. Enfin in denk
toch dat we in het Nederlands een inwoner van de Samoa eilanden noemt. En
schrik niet: die jonge gast kon Nederlands! Hij had een tijdje in Rotterdam
gewoond met zijn Surinaams lief. Vandaar. Kris heeft een fotootje genomen van
de hele operatie.
Daarna zijn onze wegen gesplitst. Kris kiest
the stairway to hell en ze opteert om te gaan shoppen in de plaatselijke
H&M. Ik denk beter te weten met the stairway to heaven en keer terug naar
huis. Maar geen beiden kunnen we eronder uit dat het fout loopt. Kris koopt
amper iets en ik verspil de rest van de namiddag aan administratie en testen in
samenwerking met de informaticadienst van Argenta om het visualisatieprobleem
van de uitgavenstaat van mijn creditkaart op te lossen.
Schitterend weer vandaag. En Toon is zo
vrijgevig dat we zijn spiksplinternieuwe Toyota Corolla hybride mogen lenen.
Rechts stuur, automatische versnellingsbak, half elektrisch, links rijden op de ring vanMelbourne (das Brussel in t kwadraat): dat
is nog eens een uitdaging op mijn leeftijd zeg. Als ik de auto start staat de
teller op 58 km, nieuwer kan echt niet. Laat ons hopen dat ik nergens tegen
bots of een onverlaat tegen mij rijdt. De wagen rijdt amaaaaaaaaaaazing zalig.
We rijden naar Point Nepean, op het
uiterste zuidpunt van Melbourne. De havenstad Melbourne is gelegen in het
binnenste van een hoefijzervormige baai. Het zuidoostelijke punt van de baai
werd destijds gebruikt als quarantaine oord. Daar moesten alle mensen en dieren
op de schepen die Melbourne wilden aandoen, 40 dagen in quarantaine blijven,
alvorens ze de baai binnen mochten om aan te meren. Niets, maar dan ook niets
nieuws onder de zon dus. Men hoeft alleen het woord schepen te vervangen door
vervoermiddelen. En dat pest véél besmettelijker en dodelijker was dan
corona.
Op een gegeven moment moeten we de wagen
achter laten en de laatste kilometers afstappen door het natuurpark van pakweg
500 meter breedte. We zien met andere woorden aan onze linkerzijde de Zuidelijke
Oceaan aan onze rechterzijde Port Phillip Bay. Zoals overal in de streek rond
Melbourne amper een vogel te bespeuren. Het doet raar aan, net alsof ze zoals in
Vietnam- allemaal opgegeten zijn. Point Nepean zelf hebben we niet kunnen
bezoeken wegens de corona-maatregelen. We staan daar met och arme 6 man en dan
nog zonder paardenkop. Hm.
Op de terugweg stoppen we in Sorento
(niet te verwarren met Sorento in Italië). Ons vermoeden, ingegeven door de
enorme kasten van villas die we onderweg al opgemerkt hebben, is dit duidelijk
het Knokke van de staat Victoria. Mijn ogen struikelen over Porches, Ferrarris
en zelfs een Maserati en een Bentley. Ik parkeer in alle stilte zo onopgemerkt
mogelijk de Corolla van Toon.Als ik
uitstap zie ik dat de onderkant van de wel erg lage snoet van de fonkelnieuwe auto
de nét iets te hoge stoeprand gestreeld heeft. Ik vertel het hem s avonds en
probeer de zaak niet erger te maken dan het is: enkel de onderkant is wat
opgeruwd en niemand kan het zien en als uitsmijter: Toon jij zal het morgen of
overmorgen ook wel meemaken want de snoet hangt wel erg laag. Too, lijkt het op
het eerste zicht toch wat te relativeren. We zien morgen wel.
Wij hebben in Sorento onze honger in alle
bescheidenheid gestild met een overmaatse en stuitend zoete, maar oh toch zo
mooie, kaastaart en een koffie.
God zag dat het goed was geweest en hij
rustte. Het regent, dus rusten wij ook.
s Namiddags even op bezoek geweest bij
Toon. Hij gaf immers een feestje voor de eerste verjaardag van zijn dochtertje.
Naar Australische gewoonte krijgt een éénjarige een roos smeuïg taartje met wat
aardbeien om eens flink in te dabben (awesome goed voor de fotos vinden ze
hier). De genodigden kunnen rechtopstaand genieten van traag gegaard stoofvlees
bestreken met honig. Alles wordt dan doorgespoeld met lokaal bier.
Victoria, de uitbaatster van de air
B&B waar we sinds eind maart verblijven, is ons komen melden dat ze hun
huis gaan verkopen. Haar man is een architect en hij gaat een nieuw huis
ontwerpen. Het huis waar ze nu wonen, gaan zij met andere woorden verkopen. De
vraagprijs is 2,125 miljoen Australische dollar, dus ongeveer 1,4 miljoen euro.
Het heeft een zeer speciale vorm, met veel rondingen en amper rechte muren. Dat
impliceert uiteraard dat binnenin nagenoeg geen gewone kasten staan, maar alleen
wandmeubels die de kromming van de muren volgen. Het oogt mooi, maar het is
gebouwd met minderwaardige materialen en het is zoals bijna alle huizen in Australië-
amper tot helemaal niet onderhouden. Het staat er nu vijf jaar en het is ei zo
na afgeleefd. Zoals ik al eerder gezegd heb, overdrijven de Australiërs, tegen het
ridicule aan, vaak in hun keuze van
bijvoeglijke naamwoorden: amazing, breathtaking, heartbraking, wholesome en dat
voor een niemendalletje. Dat genre van woorden hebben ze ook gehanteerd om hun
tuin in de kijker te zetten. Hun landscape garden in hun publiciteit, is in de
realiteit een onooglijk lapje onkruid van 4 bij 4 m, vol gestouwd rommel en
afval.
Vandaag poetst Louis, de architect, zijn
auto. Dat is het uitgelezen moment om hem te vragen waar de VL-sticker met Vlaamse
leeuw op de achterruit van zijn auto vandaan komt. Blijkt dat de vader van Louis een Brit is en een fervente reiziger. Hij is onder meer per fiets door Vlaanderen
getrokken en daar zag hij op een gegeven moment die sticker. Die trok zijn
aandacht omdat VL de eerste letters waren van de voornaam van zijn schoondochter
(Victoria) en van zijn zoon (Louis). Dus kocht hij die. Daarom rijdt hier nu aan
de andere kant van de wereld een niets vermoedende Australiër rond met een
VL-sticker, inclusief Vlaamse Leeuw.
Gisteren heb ik aan het viskraam van
Petros de Griek een moot makreel gekocht. Geen petieterig miskleuntje van een
visje zoals bij ons. Neen, een volwassen moot van een hand (mijn hand!) breed,
anderhalve hand (ook mijn hand!) lang en
een ruim bemeten duim dik (dikker dan mijn duim). Hij woog 375 gr en kostte me
11 Australische dollar, 7 euro ocharme. Om te vergelijken: verse tonijn kost
hier 26 euro de kilo. Thuis op internet gaan opzoeken. De Australische makreel blijkt
eerder een duikboot van 1 meter lang en hij kan tot 70 kg zwaar worden:
Scomberomorus munroi voor ingewijden. Ik heb de moot gebakken als tonijn:
aangekorst en net niet meer rauwe van binnen. Hij smaakt net als tonijn.
Schitterende vis.
Eerste job vandaag is pro-actief op zoek
gaan naar mogelijke campingplaatsen in New South Wales. Niet evident, want ze
zijn nagenoeg allemaal gesloten. Wild kamperen vind ik geen alternatief, want
de campervan die ik zou willen huren heeft s avonds wel stroom nodig. Ik kom
tot de conclusie dat er momenteel geen kampeermogelijkheden zijn voor
onfortuinlijke reizigers zoals wij. Er zit niets anders op dan dat geduld te
oefenen en te hopen op een klein mirakel binnen dit en tien dagen. Ik overweeg
een noveen. Maar welke gebeden moet ik dan ook weer gedurende negen
opeenvolgende dag af dreunen? Ik weet het niet meer.
Dan het probleem met de uitgavenstaat van
mijn creditkaart aangepakt. Een heel lang verhaal kort: sinds zes weken kan ik
de uitgavenstaat van mijn creditkaart niet meer (on-line) raadplegen. Dat lijkt
op zich geen fundamenteel probleem, maar het komt wel erg ongelegen. Ingevolge
de corona angst, verloopt hier immers ELKE transactie met de kaart, ook voor
aan aankoop van 2 dollar. Voor mij als buitenlander is betalen met de
creditkaart het meest aangewezen omdat, in tegenstelling tot betalingen met een
debetkaart,Argenta dan geen kosten
aanrekent. Elke 14 dagen verzamel ik zo een stapeltje verrichtingsbewijzen van
2 à 3 cm dik. Zonder de maandelijkse uitgavenstaat van ATOS (die firma die de
creditkaart uitgeeft) vindt zelfs een kat daar haar jongen niet meer in
terug.Ik heb bijgevolg geen elk element
om de terug stortingen op te volgen (en te reclameren als ze nog iets gedaan
hebben) noch om te controleren of er geen frauduleuze aanrekeningen tussen
zitten (kwestie van binnen de termijn te reageren).
Argenta laat me weten dat de
uitgavenstaten die ATOS maandelijks produceert, maximaal .50 verrichtingen
mogen bevatten over een periode van 2 maand!Jongens, mijn sokken zakken af bij zoveel bricolage. Dat men zoiets zou
vertellen in 1980 zou ik kunnen aanvaarden, maar in 2020, komaan zeg.Ik denk diep na en probeer of ik on-line mijn
uitgavenstaat voor januari te raadplegen, goed wetende dat ik in die maand en
in de maand ervoor én de maand erna maar een vijftalverrichtingen had. Tot mijn grote verrassing
ook nougabollen. Ik heb daarop state pede mijn digitale pen ter hand genomen om
hen te zeggen dat ze me blaaskens proberen wijs te maken en dat ze met een
betere verklaring moeten afkomen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Om de irritatie kwijt te raken bak ik
even een indrukwekkende moot marlijn. Geen probleem als je hem niet kent, ik
ook niet. Maar de omvang van de moot van ca 400 gr steekt mijn ogen uit. Ik bak
hem als tonijn. Waw, dat is nog eens een lekkere vis zeg. Wikipedia souffleert
me dat het een Makaira nigricans is.Een
soort zwaardvis. Volwassen weegt ie 80 kg en hij behoort tot de snelste oceaan
zwemmers. Hij haalt op zijn sloffen meer 100 km per uur. Via tracing apparatuur
hebben ze er al ene gespot die even vanuit de Caraïben naar Australië gezwommen
was. Er stond bij dat dit een tripje is van 10.000 km. Juist of niet: heel ver
in elk geval.
Deze voormiddag was en plasdag. Daarna, tegen
beter weten in, stippel ik toch maar een reis uit naar en doorheen New South
Wales. Beter alles klaar te hebben, mocht de zon plots beginnen te schijnen. Ik
ben er weer een paar uur mee zoet.
Op de nieuwsberichten hoor ik dat er in
april in Australië alleen al 600.000 mensen werkloos zijn geworden. En ik vrees
dat dit nog niet het einde is maar eerder het begin. Wat een menselijke en
financiële ravage. Zouden de genomen
maatregelen misschien toch een beetje disproportioneel zijn? Dat men zieke en potentieel zieke mensen in quarantaine plaatst is de evidentie. Dat doet me zo al meer dan duizend
jaar. Want dit is niet de eerste pandemie en het zal ook niet de laatste zijn. Maar iedereen, ook de gezonde personen? Dat deed men zelfs niet tijdens de pestepidemie en toen werd (als mijn geheugen mij niet in de steek laat) minimum 1/4 van de Europese bevolking weggemaaid. Een hele bevolking in quarantaine zetten, tja dat is toch vragen om nog grotere dramas,
zowel op economisch, menselijk als familiaal vlak, zou ik denken.
We weten dat we ons in de staat Victoria
mogen verplaatsen. Zo gezegd alleen voor levensnoodzakelijke tripjes, maar
veegt iedereen daar overduidelijk zijn voeten aan. We weten ook dat dit in New
South Wales ook het geval is. In beide staten redeneert eenieder op een analoge
manier. Als ze ons toch, tegen alle verwachtingen in, zouden tegenhouden en vragen
naar waar we het hebben, dan verwijzen we naar onze vaste stek waar we verblijven.
Want rondreizen mag niet. Door alle overheidsinfo heen blijft daarmee onze
hamvraag echter onbeantwoord. Als we 3,5 uur Noordwaarts rijden overschrijden de grens met New South Wales. Dus als we een
campingplaats kunnen reserveren net over de grens in New South Wales, kunnen we
bij een eventuele controle zeggen dat onze bestemming Camping Huppeldepup in
New South Wales is. En de volgende dag herhalen we die hinkstapsprong, enz.
Met een dergelijke intieme vraag kunnen
we echter niet bij de politie gaan aankloppen. Dus nemen we de trein naar Noord
Melbourne, naar een firma die campervans van het merk Apollo verhuurt. Zij
weten vast en zeker of mijn strategie realistisch is of niet. We kiezen dat
bedrijf omdat we daar nog credits hebben openstaan van onze geannuleerde reis. De
trein is mooi op tijd (op het aankondigingsbord zie je de minuten dat je nog
moet wachten op je trein, correct aftellen hallo NMBS?), onze aansluiting met
de lokale bus werkt feilloos en we vinden het bewuste bedrijf zonder
noemenswaardige problemen. Blijkt de lokale manager van dat filiaal een
Rotterdammer te zijn. Martijn heet ie. Na de hele uitleg, schudt hij zijn
hoofd. Wat ik uitdenk klopt wel in theorie, maar alleen voor erg kleine en
welomschreven types van reizigers (handelsreizigers, verplegend personeel ed).
Met de best wil van wereld kan ik me niet onder één van die categorieën praten.
Bovendien zijn, zeker tot eind mei, alle campings gesloten. Een flinke domper
dus, maar ik moet er mij (voorlopig) bij neer leggen. Ik spreek met hem af dat
ik hem tegen het einde van de maand mei opbel om te horen of er barsten in het
front verschijnen. Zo ja, dan kom ik bij hem een campervan huren. Zo neen, dan
moet ik me echt beginnen afvragen wat we hier jandorie nog aan toe zitten te
zitten.
Vermits ik dan toch eens een menselijk aanspreekpunt
van Apollo in levende lijve vast heb, vraag ik hoever Apollo staat met de
terugbetaling van de borg van 2.770 Australische dollar die ik voor mijn
initiële boeking heb moeten vooruit betalen. Blijkt dat Apollo daar nog niets
voor gedaan heeft. Zucht. Ik kan nog moeilijk van de indruk ontdoen dat
Australië een land is waar men voor van alles en nog wat flink vooraf moet
betalen, waar je finaal niets voor in de plaats krijgt en waar je je geld niet of
slechts heel moeilijk terug krijgt. Amaai, niet zo fraai.
De nacht heeft me nog geen raad gebracht.
Ik blijf maar rondmalen op zoek naar een aangepaste aanpak. Vanavond is het
weer komen eten bij ons, dus doen we de nodige boodschappen zodat Kris
quiches kan maken. Het wordt weer kunst en vliegwerk, want de Woolworths blijkt
plots geen bladerdeeg meer te hebben (het zal dus met kruimeldeeg moeten
gebeuren) en we beschikken maar over één kleine bakvorm. Ik heb intussen
begrepen dat ik dringend een misverstand uit de weg moet helpen: mijn bijdrage
tot het kokerellen bestaat uit: aankopen doen, aankopen versleuren, groenten
versnipperen, alles zonder verpinken opeten én afwassen. Aandachtige lezers
zullen opgemerkt hebben dat het werkwoord koken er NIET bij staat. Dat is
weloverwogen.
Tussendoor trek ik er even alleen op uit
omdat ik gisteren aan vijver in de buurt een speciaal vogeltje gezien had. Maar
ik had mijn zware camera niet bij. Vermits de meeste vogeltjes een vrij
nauwgezet en klokvast dagpatroon volgen (hoe ze dat flikken weet ik nog steeds
niet), ga ik vandaag tegen hetzelfde uur opnieuw langs de vijver. En bingo. Na
wat proberen heb ik hem in zijn element te strikken. Het is een witoog honingeter.
Voor de fundamentalisten onder u: een Phylidonyris novaehollandiae. Als ik
terug thuis kom is Kris in overdrive. Ik denk : allé, ik laat ze eens 1,5 uur
alleen en de zaak dreigt hier te ontsporen. Maar niets blijkt minder waar.
Tijdens mijn afwezigheid heeft Radio2 haar opgebeld. Kris heeft, welbespraakt
zoals ze is, haar hele verhaal kunnen doen en stoom aflaten. Het interview is rechtstreeks
uitgezonden.
De radio was haar op het spoor gekomen
omdat zij in april, via de app op haar smartphone, getracht had Radio2 te
beluisteren. Tijdens haar zoektocht was ze op een oproep van Radio2 gebotst waarbij
gestrande Belgen in het buitenland hun verhaal konden doen. Kris was er toen in
april op ingegaan maar zij was dat voorval daarna uit het oog verloren. Tot ze
gisteren op de wedervraag van Radio2 van april botst of zij haar toch nog zouden
kunnen opbellen. En oeps, Kris op de radio. Haar dag kan niet meer stuk. Ze
heeft intussen het interview urbi et orbi uitgestuurd. Haar dag was goed en de
mijne nog beter.
Het was me al een paar dagen opgevallen dat
er verdacht weinig kastickets, die ik één voor één manueel op de website van
Woolworths had ingebracht, omgezet zijn in punten. Ik voel nattigheid en ja
mijn voorgevoel wordt nog maar eens bevestigd. Woolworths beschouwt het als een
gunst (letterlijk zo geformuleerd hé) om per 6 maand maximaal 3 kastickets ex
post in te brengen. Ja wadde. Er bestaan dus nog hogere graden van
klantenpesterijen dan zeg maar de GB. Die louche truukjes zullenWoolworths echter niet helpen: ik zit
intussen al aan 1961 punten. Nog 39 te gaan en ik kan 10 dollar incasseren. Met
alle Chinezen maar nietmetdendezen.
Dan zie ik op tv hoe Australische
Regering heeft haar driefasen plan voor de afzwakking van de restricties uiteen
zet. Een mooie tabel met flink wat kolommen en rijen en veel kleurtjes en in
elk vakje wat wanneer zal vrijgegeven worden. Allemaal heel goed
gecommuniceerd. Indrukwekkend gedaan. Maar hieruit blijkt ook dat wij pas in
juli kunnen reizen naar een andere staat (lees New South Wales en Queensland).Dus zelfs met onze maand verlenging van ons
visum zijn we er nog niet. Nog een extra maand verlenging (juli-augustus) aanvragen
heeft volgens mij geen enkele zin: nog meer kosten (want zo een verlenging is
niet goedkoop) , zonder dat we enige zekerheid hebben dat in juli de
beperkingen niet opnieuw verlengd, laat staan opnieuw verstrengd, worden (bv
omdat er een nieuwe opstoot is).
Uit die tabel blijkt ook dat alternatief dat
ik uitgewerkt had om naar de Northern Territory (Darwin) te reizen, geen
realistische optie meer is. Die piste is met dit stappenplan ook gesloten.
Kortom we hebben vandaag de naam van God ettelijke malen ijdel gebruikt. Maar ik
geef me nog niet gewonnen. Tijd zal ook hier wel raad brengen. Ik weet uit mijn
beroepservaring dat het enkel diegenen zijn, die tegen beter weten in alles
blijven voorbereiden, die op het moment dat de wind plots terug gunstig staat,
in een flits kunnen vertrekken. Be prepaired zei Baden Powel, al wist ik toen
jandorie niet waarop ik moest voorbereid zijn.
Tien mei is de dag dat Kris tweelingzus Myr overleden is.
We zijn nog eens naar Melbourne getrokken omdat Kris in de St Pauls Cathedral
het overlijden van haar tweelingzus wilde gedenken. Noppes. De kathedraal was
gesloten omwille van het risico op corona-besmettingen. Ik kan me niet van de
indruk ontdoen dat men die corona als excuus begint te gebruiken om van alles
niet te doen. Ik kan er niet bij dat men omwille van het besmettingsrisico een
hele kathedraal sluit, terwijl iedereen goed weet dat door de enorme ruimte en
het kleine aantal kerkgangers- hier een social distancing van wel 20 meter kan
toegepast worden. Het zij zo.
Dan maar wat gaan oefenen voor het examen van gids van
Melbourne. Naarmate we vorderen begin ik me te realiseren dat ik historische
fotos aan het nemen ben: Melbourne met weinig verkeer en met weinig toeristen.
Bij valavond eindigen we de rondwandeling op Federation Square, het grotekruispunt net voor de ingang van Flinder
Street Station, zeg maar het Centraal Station. Een kruispunt van ik schat 200
meter bij 200 meter. In het schermdonker licht de gevel van het station
paars/blauw op. De enige plaats waar ik er een realistische foto kan van nemen
is, blijkt na wat zoeken en proberen, net het midden van dat kruispunt te zijn.
Ik test vooraf vanop de stoep de meest aangepaste belichting, bestudeer het
ritme van de verkeerslichten en stap dan op het geschikte moment recht naar het
midden van dit grote kruispunt. Ik trek enkele fotos en ik ben mooi op tijd
terug op de stoep. De fotos zijn goed gelukt en de belichting is
waarheidsgetrouw.
Effen wat geschiedenis over onze Flinders. Hij was de Britse
onderzoeker/reiziger die in 1817 die aan het Britse Parlement voorstelde om het
hele continent één naam te geven (met name Australië) zodat het de facto
internationaal erkend kon worden als één en ondeelbaar land. Dat was dringend
nodig.Uit schrik dat de andere Europese
Wereldmachten hun deel van het continent zouden opeisen (door er zich te
vestigen) hadden de Britten op de strategische plaatsen in alle kuststreken in
een hels tempo nederzettingen op gericht. Met die tactiek waren ze er inderdaad
in gelukt om de buitenlandse dreiging van een opdeling van het continent af te
weren. Maar die tactiek bleek naderhand een interne dreiging tot opsplitsing
van het continent te induceren. Die nederzettingen groeiden immers snel uit en
begonnen zich steeds meer te gedragen als onafhankelijke staten. Vandaar zijn
voorstel.
Het verdict van de Australische Regering valt tegen. Ze
voorzien een verlichting van de beperkingen in drie stappen. Interstate reizen zonder
quarantaine verplichting zitten in de laatste fase en die is in het beste geval
pas gepland voor juli. Dat wil zeggen dat mijn gok om hier langer te blijven allicht
nog niet voldoende zal zijn. Miljaarrrrr. Ik draai en keer alle combinaties in
alle richtingen om in dat kluwen van beperkingen een gaatje te vinden. Niet
simpel want de regels verschillen dan ook nog eens van Staat tot Staat. Duidelijk is dat ik eerst een interessante Staat
moet vinden waar we binnen kunnen zonder ophokplicht. De Staat Victoria vormt uiteraard
geen probleem, want daar verblijven we. Noord Oostelijk ligt New South Wales.
De restricties zijn er minder streng. De kans dat we daar binnen 2 weken
binnen kunnen, lijkt ons realistisch. Als dat lukt kunnen we rondreizen
tot aan de Noordgrens van die Staaat. Aan de andere kant ligt Queensland. Laat ons hopen dat
de Queenslanders tegen dan tot inzicht komen en ons binnen laten.
Een andere Staat die wat soepeler is, blijkt The Northern
Territory te zijn. Vandaag stippel ik een eerste alternatieve reis uit in en
rond Darwin, de hoofdstad van The Northern Territory. Dan liggen die kaarten in
het pokerspel al klaar. Morgen kom dan New South Wales aan de beurt. Man, man,
ik raak stilaan moedeloos en geïrriteerd van alle dagen die ik intussen al
verspild heb aan het annuleren van boekingen, wijzigingen van boekingen, opvolgen
van terugbetalingen, bijhouden van credits, uitdokteren van alternatieve
reisprogrammas enz. Een hele spreadsheet vol.
In de namiddag ben ik het echt beu. We maken
deze avond lamsbout klaar op zijn Jamie Olivers. Dit wil zeggen een bout doorspiest
met tenen look en de sprietjes rozemarijn en tijm.
De voormiddag spendeer ik, zoals elke goede Belg, aan Tax-on-web.
Ik raak er zonder problemen binnen (allicht omdat ik naar Belgische normen- om
1 uur s nachts doe). Ik heb nog wat extra gegevens nodig die ik hier niet zo
bij de hand heb. Ik heb nooit kunnen inbeelden dat ik die gegevens ooit aan de
andere kant van de wereld zou nodig hebben. Mijn dochter Griet zal dus worden
ingeschakeld.
In de namiddag van het mooie herfstweer genoten en een wandeling
van ca. 10 km gemaakt. s Avonds nog eens rummikub gespeeld bij Toon. Tot mijn
grote schaamte moet ik toegeven dat ik het (nog) niet onder de knie heb. Het
vele denken bezorgt me bovendien (lichte) hoofpijn. Ik zal dus nog wat moeten
oefenen.
Vandaag nog mooi weer. Eerst twee wasjes gedaan en
opgehangen. Terwijl wij weg zijn kunnen ze rustig drogen. Afspraak is dat ze
droog zijn tegen we in de loop van de namiddag terug thuis komen. We hernemen
de Arcade wandeling en ontdekken de ondergrondse openbare toiletten die in 1902
werden gebouwd. Alleen voor mannen. En de vrouwen hoor ik u al hardop denken.
Hawel daar hebben ze pas later aan gedacht en die hebben bijgevolg moeten
wachten tot in 1927. Uit nieuwsgierigheid bezoeken we ook even Central Station
van Melbourne en dan blijkt in het midden van het station nog de toren te staan
van een fabriek dat loden pijpen maakte.
We kennen intussen zoveel plaatsjes in Melbourne dat we
binnenkort kunnen solliciteren voor de post van stadsgids. Al vrees ik dat we
voor taal een B-attest zullen krijgen. We kunnen onmogelijk in dezelfde
graden van overtreffende trap plaatsen en gebouwen beschrijven. Alles is hier
amazing, breathtaking, fabulous, incredible, unbelievable, enz.
Schitterend stralend weer wordt er voorspeld. We trekken er
dus op uit voor een strandwandeling. Het is inderdaad zalig wandelweer. En wij
zijn duidelijk niet de enigen die dat vinden. Op het wandelpad langs het strand van St Kilda is
goed druk. En niemand draagt een mondmasker. Niemand. Het verwondert me
helemaal niet. Gisteren hadden ze voor héél Australië wel geteld in 1 persoon
wiens ziekte misschien met corona zou kunnen relateerd zijn. Dat is een mooi
voorbeeld van nuchtere neutrale informatieverstrekking. Wat een verschil met de
paniekerige massa-opjutterij die ons vanuit België bereikt.
Halverwege stoppen we aan een picknick tafel met
bijbehorende zitbanken om ons boterhammen te verorberen. Aan elke tafel zit zoals
het hoort één koppel. Maar er zijn voldoende tafels om eenieder die wil te
laten zitten.
Weer prachtig weer vandaag. Dus gaan we in Melbourne een
andere wandeling doen langs de Yarra rivier. Een mooie tour. Daarna nog eens
een bezoekje gebracht aan de South
Melbourne Market. Aan het viskraam van Griekse maat Petros heb ik kreeften
gezien met een lijfdiameter (diameter geen lengte hé) van makkelijk 15 cm en
een krab met een schild van zeker 25 cm. Verleidelijke zeemonstertjes
eigenlijk. De drang om krab te kopen is groot maar in onze B&B hebben ze noch
een krabben- noch een kreeftenschaar om de scharen te kraken. We hebben dan ook
ons maar wijselijk beperkt tot twee grote moten zalm (met ruggengraat) van een
duim dik. Dat kost ons 16 Australische dollar (ca. 10,5 euro) voor 600 gr. Met zwarte inktvis pasta is dat een mooie en lekkere combinatie.
Terug thuis vernemen we de beslissing van de Australische
Regering. Ze beginnen volgende week met een geleidelijke versoepeling van de
beperkingen, maar een vlucht naar Bisbane of Cairns zit er voor de maand juli
niet in. Nog twee maand wachten in Melbourne zonder dat we zekerheid hebben dat
tegen dan de versoepeling niet terug gedraaid wordt, is er over voor mij. Ik
moet voor de zoveelste maal op zoek naar een alternatief. Ik voel me net Sisyphos,
in Melbourne in plaats van in Tartaros. Dat wordt een werkje voor morgen.
In de reizigersdocumentatie van de Air B&B heeft Kris
enkele foldertjes over Melbourne gevonden. Eén ervan is een becommentarieerde
wandeling van 3 km langs en door de verschillende Arcades die Melbourne rijk
is.Arcades zijn overdekte
winkelgaanderijen die op het eind van de 19de eeuw en het begin van
de 20ste eeuw in regelrechte Art Déco stijl in Melbourne gebouwd
werden. Tot de middag heeft de regen ons nog binnen kunnen houden. Daarna
klaart het op en doen we de tour. Een aangename verrassing. Niet alleen omwille
van de Arcades maar ook omdat we door smalle straatjes kuieren waar we zonder
plannetje nooit zouden door gewandeld zijn.
De oudste Arcade is de Royal Arcade van 1869. Aan de ingangspoort
slaan sinds 1892 2 reuzen, die een groot prachtig uurwerk flankeren, het uur.
De linkse reus Gog slaat elk kwartier. De rechtse met als naam Magog neemt de
uren voor zijn rekening. De meest indrukwekkende Arcade daarentegen is de Block
Arcade van 1902. De constructie is vergelijkbaar met de Koninginnegaanderij van
Brussel. Met een glazen koepeldak over de ganse lengte, prachtige mozaïeken
vloeren en exclusieve winkels. Bij valavond wandelen we nog door de Cathedral
Arcade met alle Art Déco loodglazen ramen en vensters nog intact.
De Niagara Lane daarentegen is een erg smal steegje van amper
2m breed. Maar daar staan nog 5 stapelhuizen van 1880, die aan de slopershamer
van de jaren 1960 ontsnapt zijn. Het zonlicht raakt amper tot aan de
straatstenen.
Gisteren was het de eerste verjaardag van Jacqueline, het
dochtertje van Toon en Romana, gevierd. We hebben er een flesje op gekraakt en
opnieuw lekker gekookt.
