Tegen alle verwachtingen in schijnt vandaag de zon opnieuw. Dus hebben we snel ingepakt en de tram genomen naar St Kilda strand. Zo een slordige 15 km hier vandaan. De wandeling langs het strand onder een staalblauwe hemel is een hele verademing tegenover het rotweer van gisteren. Maar…ik vind geen take-away of meeneem chinees. Niets. Ik heb me uiteindelijk moeten verlagen tot een ‘fish & chips’ uit een Australisch frietkot. Het is een mooie oefening in ‘zich voeden’ in plaats van ‘eten.’

Een wandeling nadien door het stadje Saint Kilda zelf leert ons dat het een mooi en gezellig plekje is, Zuidoost van Melbourne. Aan de huizen en de (gesloten) winkels te zien geniet de gemeenschap van een hoger dan doorsnee inkomen. Een wijnshop is wél open en in het uitstalraam valt mijn oog op een fles Cahors van 2016 voor 28 Australische dollar. Goed voor 14 euro. Tegen mijn principes in, vnd ik dat ik deze kans niet kan/mag voorbij gaan. Ik koop de fles en de verkoopster spreekt me aan in zeer goed Nederlands, met een licht Duits accent. Mijn mond valt open van verbazing, zeker als blijkt dat ze afkomstig is van… Charleroi. Haar Nederlands is jandorie beter dan het beschamend koeterwaals dat 98 % van de Franstaligen (die nochtans ook Belgen zijn, nietwaar) zonder schaamte durven produceren. Er is nog hoop in deze bange dagen. Op de vleugels van de liefde is ze naar Australië gevlogen en nu woont ze hier. Haar wijn- en kaaswinkeltje is mooi verzorgd met een internationaal en evenwichtig assortiment aan kazen. Hier komen we vast nog eens terug, als het corona-virus het belieft.

Vanavond bereiden we mijn lievelingskost (voor de goede verstaanders onder ons even verduidelijken: ik schil en verhaksel, Kris kookt): Australische lamsvlees, met boontjes, tomaat en zoete aardappel. Ik heb uit nieuwsgierigheid een joekel van een mauve zoete aardappel gekocht. De maaltijd haalt qua kwaliteit als presentatie, sfeer en achtergrond muziek zonder overdrijven het niveau van het betere klasse-restaurant in Australië en de Cahors wijn sluit daar prima bij aan. Als nagerecht nog wat kaasjes (type camembert ed). Leikker, ech leikker.

Blub, blub, blub. Belgisch regenweer de hele dag lang. In ik vraag me af who’ll stop the rain.

Nu ik de datum typ, realiseer ik mij pas dat het 1 april is vandaag. De mop is dus dat wij opnieuw “stuck in Melbourne” zitten en erom kunnen lachen, elke dag opnieuw. Zolang wij beiden gezond van lichaam en geest blijven, natuurlijk.

Mark stippelt een dagwandeling uit naar de Docklands in Melbourne. Te vergelijken met ’t Eilandje in Antwerpen, maar dan véél groter en weidser. Het  zou een wandeling langs de Yarra River worden, volgens Toon. Vermits wij enkel een treinplan van Melbourne bezitten, maken wij gebruik van een vooraf gedownloade route van Google Maps: dik in orde, denken wij.

Wij passeren een biologische bakkerij en schaffen ons, naar Belgische normen, echte stevige en ,-lekkere broden aan: 1 donker zuurdesem en 1 donker rozijnenbrood: niet goedkoop, maar niet te vergelijken met het sponsbrood in de supermarkt. Mark vraagt aan de winkeldame om deze vanavond te mogen komen ophalen, op onze terugweg naar huis, kwestie om er niet de ganse dag te moeten mee sleuren: geen probleem.

Onze rivierwandeling blijkt er één te zijn langs industrieterreinen: niet bepaald mooi of aangenaam. Totdat wij aan het grote rad in de Docklands arriveren: “Observation Wheel” noemen ze het hier. Gesloten natuurlijk, maar bijzonder rustig. ’s Nachts verlicht de ster, binnenin het rad, met de cabines. Het doet mij denken aan het Atomium: maar ook gesloten. Blijkbaar bevinden wij ons in het commercieel gedeelte van de Docklands met attracties, shoppingcenter en supermarkten: enkel deze laatsten zijn open. Naar dagelijkse gewoonte verkennen wij Woolworths. Bij het betreden hiervan, staat een vriendelijke, maar duidelijk aangevende winkeldame gereed om ons welkom te heten met een ontsmettende spray in de hand: na de vraag hoe het met ons gaat vandaag, besproeit zij onze handen en dankt ons hiervoor: een fijne manier om van een nood een deugd te maken, denk ik dan.

Wij staan perplex van de verzorgde, kleurrijke, maniakaal geordende en rijkelijk gevulde rekken: allen in blinkende staat, net zoals de vloer. Ge zou er kunnen van eten: een voorbeeld voor onze supermarkten. Om een puntje aan te zuigen! Het gevarieerd aanbod overweldigt. De verse groenten worden geregeld besproeid met een waterdamp, die van bovenaan de toog naar beneden dwarrelt: een uitnodigend zicht om veel verse groenten te kopen. Wanneer ge op zoek gaat naar een product, wordt dit gemakkelijk gevonden, doordat er aan de inkom een lijst hangt met wat waar te vinden is. Elke rayonnummer komt overeen met de inhoud van de lijst: bijzonder handig en up to date, want in werkelijkheid is dat ook zo. Bij ons veranderen ze om de haverklap een plaats van een product, maar passen de overzichtsinhoud boven een rayon niet aan: het klopt dan ongeveer van ver, maar verre van juist.

Omdat wij wel wat moeite hebben met het zelf scannen van onze producten, kwestie dat links rechts wordt en de zijde van het scantoestel MET zak anders is dan ZONDER zak enz…. kiezen wij nog even voor het gebruik van een bediende kassa, ook al omdat er van aanschuiven geen sprake is. Nochtans kleven er op de  grond om de 1,5m ronde groene stickers, waar op te lezen staat: PLEASE STAND HERE. Voor het geval ge de afstand van 1 ½ m niet goed zou kunnen inschatten.

Weerom een altijd heel vriendelijke en geïnteresseerde kassierster die zich meerdere keren verontschuldigt dat zij de aankopen niet meer mogen inpakken. Eigenlijk is die verontschuldiging zelfs overbodig, want de kassierster legt alle producten die ze gescand heeft in een inox stapelrekje dat op dezelfde hoogte staat als haar kassa. De klant kan zijn eigen tas aan dat inpaksysteem hangen zodat de opening van de tas mooi open blijft staan en hij/zij zijn aankopen ordelijk en zonder stress kan inladen. De kassierster wacht immers met verder scannen tot de klant zijn stapelrekje heeft leeg gemaakt. Geen rotzooi met een rolband waar alles op één hoop komt te liggen en de klant niet snel genoeg kan inladen, want de aankopen van de volgende klant komen er al aan gerold. Zeer praktisch en heel klantvriendelijk.

Ook de aanwezigheid van gratis te gebruiken en voldoende nette en goed onderhouden sanitaire ruimtes, is opmerkelijk. Dit is zelfs zo in de binnenstad van Melbourne, het CBD (central business district): steeds er openbare propere toiletten te vinden. Daarenboven is het gebruik van openbaar vervoer in die CBD nog eens gratis ook. Er rijdt zelfs dagelijks een oud trammetje, “City Circle”,  langs de binnensingel van de stad. Weerom gratis en een aangename verkenning van de binnenstad. Het systeem van hop on, hop off aan speciale haltes.

Na een smaakvolle pic-nic op een moderne bank in de zon, stappen wij verder naar een ander gedeelte van de Docklands: de jachthaven met cafés en restaurants aan de kade. Alles is er verlaten en stil. Hier staan ook de wolkenkrabbers van wooncomplexen en bureaus. Aangenaam wandelen totdat wij voor een kleurrijk gebouw staan met een kunstige inkomtrap in hout: het blijkt de bibliotheek te zijn. Het doet denken aan Centre Pompidou: een ideale rustige groene plek om te genieten van een take away koffie. Doch niets daarvan. Weerom is de cafetaria gesloten.

Dan maar terug wandelen naar het shoppingcenter in het commercieel gedeelte van Dockland. En ja, daar zitten wij dan op een houten bank met onze koffie in de hand en omringd door verzorgde en originele plantenbakken.

Het wordt tijd om huiswaarts te keren en onze bestelde broden op te halen in Kensington: dit keer vinden wij de wandelweg langs de rivier, welke inderdaad heel wat aangenamer is dan de heenweg. Dankzij maps.be: Toon had gelijk! Wij passeren nog even bij hen, om de vorderingen van het stappen van deze kleine meid op video vast te leggen! Ze gaat met rasse schreden vooruit. Toch bijzonder dat wij hiervan mogen genieten.