We draaien het stuur om en starten, met flink wat tegenzin – ik althans-,  onze terugtocht naar het (nog) koudere Zuiden. We rijden in de gietende regen naar het kuststadje Coffs Harbour. Over de middag stoppen we in Byron Bay om in ons favoriet Mexicaanse restaurant  Margaritas voor de laatste maal nog eens te genieten van een Chipotle Pollo met een perfect gemaakte mojito. De reactie van de ober die onze bestelling opneemt zegt alles: ‘maar jullie komen hier jandorie frequenter dan ikzelf!’  Van de gelegenheid maak ik gebruik om in de winkel waar ik een week geleden de teen sleffers gekocht, te gaan reclameren. De rechtse aansteker (diegene die ik voor de aankoop gepast had) zit wel prima, maar de linkse niet. Die is verdorie smaller dan de rechtse en het verschil is dermate dat ik mijn voet er maar half in krijg. No worries: ik krijg prompt een ander paar. Dat paar heeft exact hetzelfde euvel. Het daarop volgende paar is wel goed. Amaai.

Vermits we vandaag vooral rijden, heb ik de kans eens een fait divers aan te halen.

Net zoals in het verre Oosten, is ook in Australië wit, in plaats van zwart, de traditionele rouwkleur. Nu heb ik onlangs een baanwinkeltje gezien dat begrafenisdiensten (met verzekering enz) aan biedt. De naam van het bedrijfje luidt ‘ White Lady Funerals’ , en als ondertitel’ a woman’s understanding’. Het logo is het gestileerd silhouet van een dame in het wit met een opvallende zwarte hoed op. Dat wit een begrafeniskleur kan zijn, is niet meer dan conventie. Maar dat ze in hun publiciteit suggereren dat de man eerst zal sterven, vind ik er toch wat over. Of willen ze ermee misschien op een slinkse manier vertellen dat het organiseren van het vooroverlijden van de man ook een onderdeel van hun service is? Ik durf niet binnen gaan. Stel je voor misschien kan ik hier geen ‘vrijblijvende  informatie’ inwinnen. Ik vind die zin over vrijblijvende info niet zomaar uit: die heeft jaren in de vitrine gehangen van een begrafenisondernemer op de Statielei in Mortsel.

Nog een over de Australische manier van wassen (van linnen). Ze steken alle kleuren bij elkaar in een wasmachine, doen er zeep bovenop en hopsakee wassen maar. Een was temperatuur is voor ouden van dagen. Alles wordt koud gewassen. Makkelijk en het gaat sneller. Effen wachten en dan zwier je alle was op uw droogdraad. Het staat het wasgoed vrij te kiezen of het opteert voor een plaats op de draad of op de grond. Elke keuze wordt gerespecteerd tot het droog is. Alleen de wind kan sommige stukken wasgoed nog van gedachten doen veranderen. In één richting althans: van de draad naar de grond. No worries.

28-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Onze laatste dag in het uiterste Noorden van New South Wales. We doen een wasje en een plasje en na de namiddag trekken we naar Kirra beach, de baai voorbij Coolangatta. Nog meer naar het Noorden en bijgevolg nog meer illegaal. Tegen de oranje achtergrond van  prachtige zonsondergang, zien we dat het in Brisbane (een 160 km verder naar het Noorden) flink aan het regenen is. Het geeft altijd een onwezenlijk gevoel om, bij droog weer, te kijken naar een verder afgelegen streek waar de regen uit de wolken neer gutst als een grote waterval. Op de terugweg kuieren we over de strandpromenade die vol staat met palmbomen (van die klein stammigen met wijde kronkelige vertakken). Het zicht is mooi, maar er is meer aan de hand. Alle –maar dan ook alle – takken zitten vol met ruziënde veelkleurige dwergpapegaaien. Met z’n honderdduizend discussiëren ze onderling wie, volgens hun interne pikorde, waar de nacht mag/moet doorbrengen. Horen en zien vergaat. Het vergt makkelijk een uur vooraleer iedere parkiet zijn zegje heeft kunnen doen en er een consensus gevormd  wordt. Ik heb de verhitte conversatie gedurende een volle minuut opgenomen (148 MB), om achteraf te bewijzen dat ik helemaal niet overdreven heb. De lawaai overlast is zo intens dat een normaal menselijk gesprek moeilijk wordt.

Ons laatste avondmaal heeft plaats bij een uitgeweken Italiaan van Rome. Hij heeft hier een pastahuis geopend en kookt, bakt en brouwt zoals in Rome (beweert ie althans). Met een glaasje droge (!) prosecco erbij  is het effectief uuuuiiiitstekend! Weliswaar aan een tafeltje buiten (corona nietwaar), met onze twee onderlijfjes en dikke winterjassen aan en bij verwarmd met een gasvuurtje op een staander. Australië warm??? Larie en apekool:  ’s nachts is dat hier serieus koud!

27-06-2020 om 12:48 geschreven door markenkris

Mijn bekken protesteert tegen het ascetisch harde bed in onze camper. Ik stap ’s morgens als een kreupele oude man. In het begin volstond dan een beetje beweging om de pijn te verdrijven. Maar naarmate de weken vorderen, wordt de duurtijd van de verplichte gezondheidswandeling langer en langer. Vanmorgen was het erg. We doen dan ook een fikse natuurwandeling. Zo slaan we twee vliegen in één klap: beweging tegen de pijn  en water- en moerasvogels bekijken in de mangroves. Het valt wat tegen: op het eind van de wandeling is de pijn niet weg en vogels hebben we niet gezien. Ik vrees dat ze in de winter naar het tropische Noorden migreren. Gelijk hebben ze. Dan maar een mooie strandwandeling in het (zogezegd) verboden Coolangatta gedaan om de moedige en wel erg warmbloedige surfers en duikers te  bewonderen. De zee staat wilder dan gisteren, de golven zijn uiteraard groter en de surfers maken daar dankbaar gebruik van.

We willen ’s middags in een klein gezellig Italiaans restaurantje gaan eten. We hebben dat gisterenavond ontdekt: ze hebben och arme vier tafeltjes op de stoep staan, want binnen is er  -naast de keuken- geen plaats. Pech voor ons, het is alleen ’s avonds open. No worries, dan vereren we ze morgenavond wel met een bezoekje, denken we. Ons ‘laatste avondmaal’ in het Noorden van New South Wales, want zondag keer ik het stuur om en rijden we terug Zuidwaarts naar de ellendige koude in Sydney. Tot onze euro valt dat het morgen zaterdag is en dat de Coolangattanen misschien ook wel uit eten willen gaan. Dus belt Kris onmiddellijk om te reserveren. ‘Alles volzet’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. Maar het zouden geen Italianen zijn, mochten ze daar voor 2 personen geen mouw aan kunnen passen. Oef gelukt.

Eens terug op de camping hervat ik mijn onderhandelingssessies om geld terug te krijgen. Nu is Apollo aan de beurt. Die mannen verhuren campervans en mobilhomes. Na drie jaar zijn de voertuigen afgeschreven en schuift Apollo die door naar haar dochtermaatschappij ‘Cheapa’. Daar kan je dan een niet meer zo nieuw exemplaar huren tegen een beduidend lagere prijs. Net zoals met de aankoop van een huis, ziet men de gebreken pas na enkele weken. Zo hebben wij het gevoel gekregen dat wij wel de Apollo huurprijs betaald heb, maar een Cheapa gekregen heb. Ik heb hen dat, met de nodige argumentatie, laten weten. Ze hebben me gisteren geantwoord dat ze daar wel willen over praten. Wie niet waagt niet wint!

26-06-2020 om 13:31 geschreven door markenkris

Klokslag 6 uur staan we op, want we moeten de boot van 8 uur in de haven halen voor een uitstap ‘walvissen bewonderen’. De timing is correct, de bussen zijn op tijd, de zon is van de partij. Het kan niet beter zijn. Gelukkig is de boot niet te groot en er zijn maar 20 geïnteresseerden. De stuurman loodst zijn kist recht de volle oceaan in en na een slordige 15 km stopt ie. Waarom daar en niet 1 kilometer eerder of verder of meer naar links of naar rechts, ik weet het niet. Want voor ons valt er niets speciaals te zien, tenzij oneindig veel kalme golven van de Stille Oceaan. Ik denk Kris op haar gemak te kunnen stellen dat de Stille Oceaan vaak helemaal niet zo stil is, maar dat helpt niet echt. De schrik om zeeziek te worden zit er diep in. Gelukkig heeft ze preventief een pilletje genomen.

Maar ons geduld wordt niet lang op de proef gesteld. Eerst verschijnen die enorme kolossen op ca. 100 meter afstand, maar het duurt niet lang of ze komen –zoals de schipper voorspelde- dichterbij. Hij beweert dat het speelse en nieuwsgierige dieren zijn. En inderdaad, op de duur zwemmen ze op 20 meter van onze boot. Ik hoor ze diep brommend adem halen. Ik mag er niet aan denken als zo een dubbeldekker zich een metertje of 10 vergist: ofwel kiept hij (of zij) onze boot als een notendop om ofwel slaat hij met zijn staart onze boot rats in tweeën.  Even later is het ei zo na van dat: één van die mastodonten duikt uit de diepzee op net voor onze boeg. Ik schat 5 meter ervoor. Gelukkig realiseert het beest zich blijkbaar wat er dreigt te gebeuren en hij duikt onmiddellijk.  De passagiers roepen op zijn Australisch ‘waauw, amazing, breathtaking’ en de hele standaard resem. Ik kijk naar de kapitein, hij kijkt me in de ogen en slaat een zucht. Bijna zijn boot naar de haaien (want die zitten hier ook).  Het schouwspel blijft meer dan een uur voortduren. Een viertal van de lieverds halen hun kunstjes boven: onderste boven zwemmen (zodat alleen de twee punten van de onderkant van hun staart boven het wateroppervlak uit steekt), verticaal naar beneden duiken (zodat hun gigantische staart als laatste boven water komt en tonnen zeewater laat afdruipen) en tot slot plots zonder enige verwittiging of aanleiding, in een seconde met drie kart van hun gigantisch lijf loodrecht uit het water opschieten als een raket, even in de lucht blijven hangen en dan in een overweldigend waterfontein terug in zee te vallen.  Als we terug varen, begint het pilletje van Kris net iets te goed te werken: ze is niet zeeziek, maar gewoon groggy. Straf spul zeg.

Terug aan land, hoor ik onze schipper tegen een collega zeggen: ’11 miles straight North’. Die mannen spelen met de walvissen onder één hoedje!

25-06-2020 om 13:44 geschreven door markenkris

In de voormiddag eens lekker niets gedaan en genoten van de zon op onze kampeerplaats. In de namiddag gaan uitzoeken waar juist we morgenvroeg paraat moeten staan voor een tochtje op zee. Al goed dat wD e daar even tijd voor uitgetrokken hebben, want de afspraakplaats is niet zo voor de hand liggend. Mits wat vragen lukt het uiteraard. Stel dat ik morgenvroeg om half acht dat had moeten zoeken, dan hadden we allicht onze boot gemist. Daarna een strandwandeling gemaakt eerst legaal in Tweed Heads en dan illegaal in Coolangatta in het verboden Queensland (we kennen nu de sluikweg, nietwaar). Dat is doelbewust want we hebben tegen 6 uur in een bekend grill restaurant een tafeltje voor 2 gereserveerd. Op het strand van Coolangatta valt het me op dat de zonsondergang mooi en kleurrijk beloofd te worden. We wachten geduldig en inderdaad: de horizont kleurt mooi oranje/rood en de zwarte skyline van het 165 km verder gelegen Brisbane steekt er scherp tegen af. Kris maakt duidelijk met de dag betere en mooiere foto’s. Oh, I get by with a little help from my friends!

Ons candle light dinner, is naar Australische normen, excellent. Als voorgerecht hebben we ons eens gewaagd aan zes oesters. Meer uit nieuwsgierigheid om te weten hoe ze smaken, nadat men al het zilte zeewater heeft verwijderd en de beestjes grondig heeft gewassen. Hawel, het is echt heel erg: Ze serveren ze met een zoete vinaigrette! Het glaasje prosecco is even zoet.

Dan de rib eye steak. Onze Angelsaksische tegenvoeters hier kennende, vragen we heel nadrukkelijk hem RAW te bakken. Het is iets geworden tussen raw en medium in. Ok, dus. En het vlees was uitermate lekker. Stukken beter dan wat ik in Europa vinden kan.  Het bewijs van mijn bewering is eenvoudig en sterk: Kris heeft een lap van 350 gram zonder verpinken binnen gesmikkeld. Nu gij! . Het  feit dat ook de rib eye lichtjes gezoet is, zullen we maar door de vingers zien. Ik heb er  -opnieuw als test- een pepersaus bij gevraagd. Al een geluk dat ik de saus in een afzonderlijk kommetje krijg, want dat spul is ook tot vervelens toe mierenzoet. Het wordt me elke dag duidelijker waarom de Aussies, zowel mannen als vrouwen, in zo grote getallen buitenmatig corpulent zijn: sugar³.

25-06-2020 om 13:41 geschreven door markenkris

In de voormiddag eens lekker niets gedaan en genoten van de zon op onze kampeerplaats. In de namiddag gaan uitzoeken waar juist we morgenvroeg paraat moeten staan voor een tochtje op zee. Al goed dat wD e daar even tijd voor uitgetrokken hebben, want de afspraakplaats is niet zo voor de hand liggend. Mits wat vragen lukt het uiteraard. Stel dat ik morgenvroeg om half acht dat had moeten zoeken, dan hadden we allicht onze boot gemist. Daarna een strandwandeling gemaakt eerst legaal in Tweed Heads en dan illegaal in Coolangatta in het verboden Queensland (we kennen nu de sluikweg, nietwaar). Dat is doelbewust want we hebben tegen 6 uur in een bekend grill restaurant een tafeltje voor 2 gereserveerd. Op het strand van Coolangatta valt het me op dat de zonsondergang mooi en kleurrijk beloofd te worden. We wachten geduldig en inderdaad: de horizont kleurt mooi oranje/rood en de zwarte skyline van het 165 km verder gelegen Brisbane steekt er scherp tegen af. Kris maakt duidelijk met de dag betere en mooiere foto’s. Oh, I get by with a little help from my friends!

Ons candle light dinner, is naar Australische normen, excellent. Als voorgerecht hebben we ons eens gewaagd aan zes oesters. Meer uit nieuwsgierigheid om te weten hoe ze smaken, nadat men al het zilte zeewater heeft verwijderd en de beestjes grondig heeft gewassen. Hawel, het is echt heel erg: Ze serveren ze met een zoete vinaigrette! Het glaasje prosecco is even zoet.

Dan de rib eye steak. Onze Angelsaksische tegenvoeters hier kennende, vragen we heel nadrukkelijk hem RAW te bakken. Het is iets geworden tussen raw en medium in. Ok, dus. En het vlees was uitermate lekker. Stukken beter dan wat ik in Europa vinden kan.  Het bewijs van mijn bewering is eenvoudig en sterk: Kris heeft een lap van 350 gram zonder verpinken binnen gesmikkeld. Nu gij! . Het  feit dat ook de rib eye lichtjes gezoet is, zullen we maar door de vingers zien. Ik heb er  -opnieuw als test- een pepersaus bij gevraagd. Al een geluk dat ik de saus in een afzonderlijk kommetje krijg, want dat spul is ook tot vervelens toe mierenzoet. Het wordt me elke dag duidelijker waarom de Aussies, zowel mannen als vrouwen, in zo grote getallen buitenmatig corpulent zijn: sugar³.

25-06-2020 om 13:41 geschreven door markenkris

Reizen op ne mens zijnen ouden dag is blijkbaar vermoeiend. Gisterenavond zijn we om half tien gaan slapen. Het was van ‘moetens’. We vielen allebei om van de vermoeidheid. We hebben doorgeslapen tot deze morgen kwart voor acht.

Na 12 weken verblijf in Australië zijn er nog steeds een reeks Australische vaste waarden waar we nog geen spoor van gezien hebben. Zoals daar zijn de in het wild levende possums, wallabi’s, kangeroo’s, koala’s, voskoesoe’s, buideleekhorens, wombats enz, en  ….. de aboriginal cultuur.

In Tweed Heads is er een Aboriginal museum en een Cultuur Centrum en een Bora-ring. We starten de dag met een fikse wandeling naar het museum. We hebben op dat vlak onze verwachtingen met scha en schande al flink naar beneden bijgesteld. Maar duidelijk nog niet genoeg. Echt armoe sta bij: wat stenen rommel (letterlijk hé) en enkele boemerangs op een hoopje gegooid, zonder toelichting of situering van betekenis. Dan het Cultureel Centrum. Dat blijkt slechts een synoniem te zijn voor het bewuste museumbarakje. Twee maal noppes dus. Het enige nuttige wat ik uit de rommel in het museum onthouden heb, is dat een Bora-ring een grote cirkel op de grond was waar twee of meerdere stammen periodiek samen kwamen om hun geschiedenisverhalen mondeling door te geven, de sociale banden te onderhouden, nieuwtjes uit te wisselen en feest te vieren. In de tentoonstelling stond een foto van de nog bestaande Bora-ring, die we wilden bezoeken. Ja, je hoort me al komen: een grote ring in het zand… Al goed dat ik daar geen kilometers voor heb omgereden.

Op de terugweg naar onze campingplaats, kom ik tot het besluit dat het Aboriginal probleem hier verre van opgelost is. Van  de vijfhonderd verschillende stammen met minstens 200 verschillende talen in de 18^de eeuw (voor de komst van de blanken), schiet bijna niets meer over. Alles wat van ver of dichtbij met de Abo-cultuur te maken heeft, wordt hier doodgezwegen en genegeerd. Echt opvallend.

23-06-2020 om 09:20 geschreven door markenkris

We hebben gisteren vier maal onze keuze herzien over de optimale locatie van onze camper op de campingsite waar we ons voor een week gaan installeren. Heel de discussie over waar de zon staat in het Zuidelijk halfrond en of ze hier van Oost naar West draait of omgekeerd, passeerde nog eens de revue. Kompas-applicaties op de smartphones werden boven gehaald en we stelden vast dat de ene al idioter is dan de andere, maar ze hebben één ding gemeen, namelijk dat ze allemaal het Noorden in een andere windrichting aanwijzen. Nietegeloven, en zoiets noemt zich dan kompas. Mijne kleine teen kan het beter. Uiteindelijk werd het gezond boerenverstand aangesproken en vanmorgen blijkt dat we een wel overwogen keuze gemaakt hebben. We ontbijten voor de eerste maal van onze ietwat uitgelopen reis buiten en in de zon!

Daarna geniet Kris als een welstellende dama van het verwarmd openlucht zwembad en ik ga een foto nemen van een uit de kluiten gewassen spin met een web van 1 m². Na de middagboterhammen trekken we naar het stadscentrum van Tweed Heads. Dat centrum blijkt uit twee stadsdelen te bestaan: Coolangatta in Queensland en Tweed Heads in New South Wales.  De grens tussen beide staten loopt bij wijlen onvermijdelijk langsheen een straat of dwars door een straat. Het gevolg is dat de ene helft van de straat tot Tweed Heads kan behoren en de overkant tot Queensland. Op het eerste gezicht maakt dat voor ons buitenlanders niet veel uit, maar omdat de corona restricties in Queensland veel strikter zijn dan in New South Wales, is het onderscheid fundamenteel. Want mensen mogen Queensland alleen maar binnen onder erg strikte voorwaarden: domicilie, beroep, medische interventies en dergelijke. Je moet over een speciale toelating beschikken. Die toelating bestaat uit een A4 blad vol met inhoudsloze data maar erg weinig nuttige info, die de autobestuurders op hun voorruit moeten kleven. Ik heb auto’s gezien met drie A4 bladzijden op hun voorruit! Zo’n sterk ingeperkt gezichtsveld gaat nog aanrijdingen veroorzaken vrees ik. Soit, dat is hun probleem. In alle straten van de stad die de virtuele corona-grens kruisen, staan er bemande controleposten. Wie geen A4 permit op zijn naam op de voorruit van zijn wagen heeft kleven, komt er niet in. Dat is tenminste de theorie.

We willen met onze eigen ogen zien hoe de overheid dat puzzeltje georganiseerd heeft. Mij lijkt het een net met wel erg grote gaten. Ik vraag me af hoe Queensland haar grens et New South Wales afdoend kan afsluiten, hoe ze dat gaan realiseren voor de voetgangers of voor families met leden in de twee staten?

En inderdaad, net zoals in de VS plannen ze alleen in functie van het autoverkeer: de auto’s, de bestuurder en de eventuele passagiers worden gecontroleerd op het bewuste A4 formulier (en) die ze op de voorruit van hun wagen kleven. Of de namen op het formulier kloppen met de identiteit van de inzittenden, is een brug te ver voor de politie. Als het aantal formulieren al klopt mag je zo door.

De voetgangers op hun beurt mogen gaan en staan waar ze willen, zowel in New South Wales als in Queensland. Ook wij buitenlanders, stappen dus zonder enig probleem New South Wales buiten en Queensland binnen en omgekeerd. We zijn zelfs ’s avonds in het zogezegd ‘hermetisch afgesloten’ Coolangatta in Queensland gaan eten. Niemand houdt ons tegen als we Tweed Heads verlaten en Coolangatta binnen wandelen. Niemand vraagt ons iets. Allemaal geen probleem. Maar… ik kan in Queensland geen auto huren, want daarvoor moet ik over een permanente verblijfplaats in Queensland beschikken. Wie in een andere staat (bv New South Wales) woont en familieleden in Queensland heeft, wandelt dan weer wél zonder moeilijkheden de grens met Queensland over. Eens in Queensland,  huurt hij op naam van zijn familie een camper en klaar is de Aussie. . Much ado about nothing zou Shakespeare zeggen. En deze mening wordt hier door het merendeel van de Australiërs gedeeld.

22-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris