Deze morgen twee uur gespendeerd aan opzeggingen, afzeggingen en toezeggingen. Een hele boekhouding gelardeerd met credits voor vliegreizen enz.  Gisteren publiceerde Etihad op haar website dat alle vluchten geannuleerd waren. Dus ook onze terugvlucht naar Europa. Na uuuuuuuren (sinds gisterenmorgen!) de telefoon open te laten heeft Kris eindelijk Etihad aan de lijn gekregen. Daar vernemen we dat Etihad haar vluchten voor 14 dagen heeft opgeschort en dat we begin april moeten terugbellen. Als de luchtvaartmaatschappijen er niet in lukken om hun beslissingen correct op hun website te publiceren, gaan we terug naar het tijdperk van voor de tamtam. Enfin tot 10 uur bezig geweest om een haalbaar compromis te vinden.

Om onze zinnen te verzetten dan een wandeling gemaakt naar een kloof met een indrukwekkende waterval en een kolkende wilwaterstroom. Althans toch volgens de Australische informatie . Ik ken intussen de ongebreidelde zin voor overdrijvingen van de Aussies, dus vertrekken we met de typisch Belgische gezond argwaan: als het schouwspel niet vet is, dan hebben we tenminste nog een mooie wandeling gemaakt. Het was effectief zo. Ik ben ervan overtuigd dat de namaak kloven, stuwen en kolkende watermassa’s in de Efteling indrukwekkender zijn. Ik begin de pappenheimers van down-under een beetje te kennen. Much ado about nothing omschrijft Shakespear dat.

Terug in ons appartement vernemen we dat de Regering tegen 29 maart alle buitenlandse toeristen van het eiland wil: de B&B’s, hotels ed mogen geen nieuwe klanten meer aanvaarden. Binnen het uur stromen het mails binnen op onze toestellen waarbij alle B&B die we in Tasmanië geboekt hebben laten weten dat zij onze boekingen eenzijdig moeten schrappen want de boetes bij overtredingen zijn enorm: enkele duizenden euro. Dus moeten we hals over kop onze vlucht van Hobart (Tasmanië) naar Sydney (homeland) omboeken naar een vlucht vóór 29 maart 23:59u. Dankzij Toon, de zoon van Kris komen de omboekingen uiteindelijk op hun pootjes terecht. Ik persoonlijk had het niet gekund, ik heb serieuze problemen om in die jannekensnest van de websites van de vliegtuigmaatschappijen mijn weg te vinden naar omboekingen of annulaties. De weg naar nieuwe boekingen ligt echter wagenwijd open.

De spelregels veranderen om de paar uur. Vluchten worden geschrapt alsof ze in krijt op een bord geschreven staan. Maar waar voor? Momenteel eigenlijk nog steeds  voor peanuts. In Tasmanië heeft bij mijn weten nog niemand een corona virus tegen gekomen, laat staan er ziek van geworden. Zucht.

Het ontbijt in Australië stelt niet veel voor. De overgrote meerderheid van de B&B serveren zelfs geen ontbijt. Waarvoor de tweede ‘B’ in hun naam staat is me niet erg duidelijk. Bij een tas slechte Nescafé, twee dikke sneden geroosterd ping-pong brood en zoetigheid (broodbeleg is hier een onbekend woord) ondergaan we de eindeloze en niet terzake doende woordenvloed van de vrouw des huizes. Wat een verschil met de heer des huizes: hij zou zo in Engeland kunnen gaan wonen. Stiff upperlip en wat ie zegt is to-the-point, overgoten met een vleugje Britse humor.

Intussen zijn we tot het pijnlijke inzicht gekomen dat we begin April niet meer naar Sydney zullen kunnen vliegen. Want in Sydney krijgen we allicht huisarrest en dat willen we ten alle prijzen vermijden. Dat impliceert tevens dat we daarna niet naar Brisbane kunnen. Er zit niets anders op dan al die vluchten en reserveringen en trips die we vooraf gereserveerd hadden, af te zeggen. Dus geen Great Barrier Reef. We denken dat we best ons verblijf in Tasmanië met een week verlengen: hier zitten we veilig en binnen een week zal de vraag van gestrande reizigers, om vroegtijdig terug te keren, wel wat afgenomen zijn. 

Dat administratieve werkje kost ons in een eerste ronde al enkele uren pc-werk, want alle sites zijn overbevraagd en schermen zich daarom erg efficiënt af. Goed dat ik mijn notebook bij heb, want op het schermpje van een smartphone is dat onbegonnen werk. Ik moet me erbij neerleggen dat deze beslissing me veel geld zal kosten aan niet te recupereren reservatiekosten. En ik kan allicht niets verhalen op de reisverzekering, want zij aanzien de pandemie als een natuurramp en een reis naar een risicogebied. Geen van beide klopt, maar ja dat helpt niet.

In de namiddag door prachtige en immense bossen naar Launceston gereden. Daar hebben we voor drie nachten een appartement gehuurd. Het blijkt een statig herenhuis te zijn, helemaal voor ons alleen.  ’s Avonds wat proletarische spaghetti gemaakt met een glas water, premier grand cru, erbij. Want in de supermarkt verkopen ze geen bier, laat staan wijn.

Tijdens de nieuwsuitzendingen vernemen we dat de Australische Regering analoge restricties doorvoert zoals Europa een maand geleden deed: ook restaurants ed gaan dicht. Maar gelukkig voor ons geen woord over quarantaine in huis of over reisverbod. Dus doen we rustig voort, want we verblijven momenteel op één van de veiligste plekken ter wereld. We rijden dus verder noordwaarts naar Beaumaris. Onderweg her en daar gestopt voor een strandwandeling.

’s Avonds zit er een restaurantbezoek meer in. Heen en terug 25 km moeten rijden om In een afhaal-frituur een gegrilde moot ‘blauw-oog’ vis met friet gaan halen en in het drugskotje wat verderop twee flesjes bier. In mineur alles opgepeuzeld in onze B&B.

Na een schitterend ontbijt in de B&B Malting Lagoon in Coles Bay gaan we Freycinet Park met een bezoekje vereren. En in het Park opteren we voor een klimpartij naar een uitzicht op Wineglass Bay. Het kost me wel wat moeite, maar het lukt. Onderweg wat vogeltjes gefotografeerd waarvan ik tot op heden de naam nog niet gevonden heb. Ik ben ook een Oost-Duitse familie tegen gekomen, van Quedlinburg. Groot is zijn verrassing dat ik het stadje ken en nog meer dat ik het, 6 maand na de val van de Muur, bezocht had.

s’ Middags wat oesters gaan eten. Ze zijn goed van smaak, maar ze vallen wel wat kleiner uit dan in België. Daarna als twee oudjes van een strandwandeling genoten: fris (16°), veel wind maar gelukkig wel zonnig. Vanavond bij het eten nog eens wijn geprobeerd.  Tja… naar mijn smaak was hij (een Pinot Noir) een beetje aangelengd met water. Zo wordt mijn argwaan tegenover Australische wijn in het algemeen er natuurlijk niet kleiner op.

Vandaag mijn maidentrip met de huurauto. Links rijden, automatische versnellingen, een auto die wat breder is dan ik gewend ben (een SUV nietwaar) en de rijstroken die beduidend smaller zijn dan ik gewend ben, de zachte bermen naast de rijstroken die sterk afhellen, allemaal elementen die ervoor zorgen dat ik wat gespannen ben.  Maar oefening baart kunst denk ik en ik vertrek naar Port Arthur. Dat is enorme  gevangenisgebouw dat de Britten in 1830 op het einde van het meest zuidelijke schiereiland van Tasmanië gebouwd hebben. Ideaal gelegen, want het is langs drie zijden omgeven door de wereldoceanen zodat er maar aan één zijde (en dan nog de kortste) een afsluiting hoeft gebouwd én gecontroleerd te worden. Geen probleem om er te raken, maar het openlucht museum met de restanten van de gebouwen is sinds deze morgen gesloten wegens coronaschrik. Hier gaan we weer: als je een groot open lucht museum sluit wegens besmettingsgevaar, dan stoppen we best ook maar met ademen, denk ik. Het zij zo. Ik zie sommige van de bewuste gebouwen van op 50m afstand. Daarmee moet ik het doen.

Dan maar de lange trip Noordwaarts naar Coles Bay (Swansea) aangevat. Kris maakt er me regelmatig attent op dat ik net iets teveel uiterst links op het rijvak rij. Ik schat het probleem niet goed in. Het stuur staat immers rechts en daardoor zie ik de linker aflopende snoet van deze bredere auto minder nauwkeurig. Maar eigenlijk geen probleem, denk ik.  Onderweg moet ik een 30tal km over een verharde zandweg rijden. De zijkant van die zandweg glijdt vrij steil af. Ik rij uit voorzorg al wat trager en toch gebeurt er waarvoor Kris me gewaarschuwd had. Plots schiet mijn linkervoorwiel van het rijvak af. Ik voel de wagen links naar beneden schuiven. Ik ruk onmiddellijk aan het stuur en geef gas. De wagen schiet gelukkig terug de rijweg op, maar vliegt dan –omdat ik extra gas gegeven heb allicht- naar uiterst rechtse kant van de rijweg. Ik ruk/stuur opnieuw bij, ditmaal naar links en nog eens, nu terug naar rechts. Pas dan krijg ik de auto opnieuw onder controle en rijdt ie braaf in het midden van de zandweg. Ja wadde, was me dat even schrikken! Gelukkig was er geen andere auto in de buurt. Mijn reactiesnelheid is nog goed, besluit ik. Oef. De rest van het traject verloopt zonder problemen.

In de namiddag nog even een botanische tuin doorgewandeld en dan een slappe pint gaan drinken. De bestelling heeft wat voeten in de aarde. Op mijn vraag wat het sterkste bier was dat ze hebben, krijg ik als antwoord `one fifty lashes`. Ik zie het verband tussen een pint bier en zweepslagen niet direct. Ik vraag dus door en de verwarring wordt compleet. Naast mij staat een man zijn pint te drinken en hij zegt tegen mij in overvalst Australisch dat ik een Belg moet wezen om zo een boom te kunnen opzetten over een pint bier. Blijkt een Fransman van Marseille te zijn die al 15 jaar in Australie woont en werkt (als financieel brooker). Ik heb hem bij mij aan mijn tafeltje uitgenodigd en we hebben wel een uur een interessant gesprek gehad over de racistische reflexen van de Fransen, de cultuurloze Australische maatschappij enz. Ach jas. One fifty lashes is gewoon de naam bvan het bier.

Op de terugweg merk ik dat ik van de ene trein afgewipt ben en snelsnel twee perrrons verder de aansluitende trein heb genomen. Ik begin hier mijne weg te vinden. 

Maar ter plekke blijkt dat die bus geen haltes heeft tussen het eerste en het laatste wijndomein. En er zijn er meer dan 60. Gelukkig brengt een Ubertaxi redding. Het eerste domein dat ik op mijn lijstje gezet had, was Warramumdu Estate. Maar het is gesloten omdat er te weinig bezoekers komen opdagen. Nummer twee heet Pimpernel Vineyards, maar ondanks de originele naam blijkt ook dit huis wegens gebrek aan klanten gesloten te zijn. Een mens mag de moed niet verliezen en koppig volharden in de boosheid. Bij nummer drie heb ik wel geluk. Rochford Wines (wat een naam) is open. Het is intussen al half een geworden en we moeten nog aan onze dag beginnen. Wat een onderneming voor misschien 40 km. 

Binnen zitten och arme tien (zatte) zielen in een etablissement dat makkelijk 500 man kan bedienen. Hallucinant. 

Ik laat het niet aan mijn hart komen, want we krijgen daardoor een persoonlijke begeleidster. We kiezen elk een andere forfaitformule, kwestie toch een tiental wijnen te kunnen proeven tegen een schappelijke prijs. Dat is een goede zet, want de eerste proeverijen zijn, naar onze bescheiden mening,  beneden alle peil. Aldi wijnen aangelengd met water lijkt me de beste omschrijving. Naarmate we overschakelen naar de duurdere wijnen begint de smaak gelukkig te beteren.

Na de degustatie hebben daar dan ook maar een middagmaal genomen. Na een korte wandeling op het domein, is het al tijd om de tijdrovende terugweg aan te vangen. 

s`Avonds nog een wandeling gemaakt langs de mooie statige oude herenhuizen in Kensington. Veel degelijkere en meer stijlvolle panden dan het kartonnen kunst- en vliegwerk dat ze hier vandaag plegen neer te poten. 

De nieuwsberichten over de Australische regeringsbeslissingen worden alsmaar meer verontrustend. Vanaf vandaag gaan alle musea dicht. Dat is een flinke streep door mijn programma. Want vandaag zouden we het Melbourne Museum en het Art museum afgehandeld hebben. Nougabollen. Dan maar een wandeling door de Chinese wijk. Niet zo iets als de Antwerpse Chinese Straat. Neen hier is dat een echt uit de kluiten gewassen wijk van meerdere blokken. Al wandelend opgemerkt dat de Chinezen daarin ook hun eigen museum hebben. Dat was, nr ik hoopte, wél open. Was een grote, volledige en mooi gepresenteerde tentoonstelling en ik heb 'teenentander' bijgeleerd. Vooral hoe hard het leven voor de Chinese immigranten was in de jaren 1880-1940.

In de loop van de dag sijpelen steeds meer reisbeperkingen door en de mensen worden alsmaar gekker: ze hamsteren toiletpapier, rijst en pasta. Net alsof de pest is uitgebroken. Ik hou mijn hart vast bij zoveel idiotie. Morgen plannen we alvast een tour door de lokale wijnstreek. Daar kunnen we ons ook een dag aangenaam mee zoet houden. We hebben alvast het traject met de trein en de bus uitgedokterd en we hebben de treintickets al gekocht.

Nu staat een bezoek aan het Oostelijke eindpunt van het schiereiland op het programma: Cape Woolamai. Volgens de boekskes logeren hier van eind september tot eind april duizenden stormvogels. Dat er het ene jaar wat meer zijn en het andere jaar wat minder, kan ik begrijpen. Die beestjes kunnen immers niet zo goed tellen. Maar dat er helemaal geen te bespeuren vallen, dat kan ik maar moeilijk aanvaarden. Ik zal bij World Wildlife mijn beklag indienen. We hebben ons dan maar noodgedwongen beperkt tot een strandwandeling.

In de namiddag een mooie natuurwandeling gemaakt, zonder iets speciaals opgemerkt te hebben. Juist wat vogeltjes van de familiesoorten zoals daar zijn: staartmezen en winterkoninkjes.

Vandaag heeft de Premier van Australië beslist dat alle bezoekers eerst in quarantaine moeten. Aanvankelijk werd niet expliciet vermeld of gold voor 'nieuwkomers' of ook voor mensen die minder dan bv. 14 dagen geleden het land waren binnen gekomen. Ik dus op zoek naar de officiële tekst van de Regeringsbeslissing. Daar stond dan effectief het verlossende begrip in: de maatregel geldt voor nieuw-binnenkomers '. Oef, ik begon stilaan te vrezen dat we ook in quarantaine moesten. Dat zou onze hele reis geaffecteerd hebben. Mochten we één week later vertrokken zijn, dan hadden we er ook kunnen naar fluiten. Dat is dus effe geluk hebben! Maar het is altijd zo: wie niet waagt niet wint.

Vanavond struisje de vogel gegeten. Niets speciaals overigens. Ik heb intussen begrepen dat Australiërs weliswaar erg vriendelijke mensen zijn, maar dat zij spijtig genoeg geen eetcultuur hebben, alleen een voedingsritueel. Dat inzicht zal ik in de loop van de volgende weken nog wel wat op basis van andere ervaringen nog wat kunnen verfijnen.                                                                                                                                                                             

Zitten gisterenavond zitten we op Philip Island. In feite een schiereiland, en zuidoosten van Melbourne.

Op het schiereiland zijn ze deze morgen naar Point Grant geweest en de "Nobbies" (een hoop rotsen in de zee branding). Zoals je kan verwachten was er veel wind, heel veel wind en de zee was zoals op elk land-eindpunt erg onstuimig. In die omstandigheden verloor ik toch éénongehoorzame van de lensbeschermkapjes van mijn verrekijker.  de Tegen beter weten in, heb ik mijn excursie in omgekeerde volgorde opnieuw afgewandeld. En ja ja, ik heb het ongehorzame en eigenzinnig kapje terug gevonden. Oefff..

In de namiddag naar het Wildlife park gereden. We hebben daar kunnen bewonderen in hun glorie beestjes groot en klein zoals: slijkeksters, wallabi's, koala's, tachyglossus aculeatus (een heel grote egel die altijd vol vlooien zit), de alombekende Australische fluiteend (Dendrocygna eytoni), een black breasted buzerd, kangeroo's in alle maten en gewichten, de wereldberoemde hoendergans (cereopsis novahollandica, en dingo's. Een goed gelukte dag dus.

De Tsjechische moeder van Romana is hier ook. Toen ze vernam dat de grenzen van Tsjechië gesloten zijn geworden, is ze in paniek geraakt. Eerst begreep ik het probleem niet. Voor mij is dat een probleem van Etihad en niet voor haar. Maar dan komt de aap uit de Tsjechische mouw. Vermits er geen rechtstreekse vlucht is van Praag naar Melbourne, moest zij twee tickets boeken: één naar Düsseldorf en een tweede van Düsseldorf naar Melbourne. Op het eerste zicht geen probleem. Het embargo van Tsjechië geldt immers niet voor internationale vluchten, maar wel voor de vlucht binnen Europa. zoals het er nu uitziet. Het worden hier dus ook nog spannende dagen. Allicht ook voor ons, als we onze binnenlandse vluchten zullen willen nemen.

We gaan vandaag eens bekijken of de Royal Botanic Garden zo mooi is al ze in de boekskes beweren. Eerst heb ik de tram in de verkeerde richting genomen. Klassiek risico hier, want alle straten en lanen lijken wel erg sterk op elkaar. En op de zon durf ik me ook niet meer te betrouwen. Ik vraag me zelfs af of in het Zuidelijk Halfrond de zon 's middags wel in het Zuiden staat. Ik heb zo een vermoeden dat dit axioma hier niet opgaat. In de Zuid Amerikaanse landen die ik afgedweild heb, is me dat nooit opgevallen omdat ik altijd vrij dicht bij de evenaar verbleef. Maar nu zit ik wel enkele duizend kilometer meer zuidelijk.Ik heb mijn prangende levensvraag intussen al aan meerdere mensen gesteld en iedereen doet of zijn neus bloedt. Curieus. In afwachting van een verlossende antwoord, zijn we de tuin gaan bezoeken. Van de bloemenpracht is echter niet veel te merken. Het is hier immers nu herfst. Desondanks toch een in het wild levend 'Grote Geelkuif Kaketoe" (cacatua galerita) gespost gefotografeerd. Vanop 100 meter en in tegenlicht hoog in de bomen, niet evident dus. Maar het slachtoffer bleef geduldig zitten. Dat in tegenstelling tot een grote bonte specht. Het hyperkinetisch beest zat op 2m van mij, in de donkere boskes. Fataal voor de scherpstelling en voor de belichting. Ik heb duidelijk nog flink wat praktijkoefening nodig.

Ik heb intussen wel geleerd dat 'kakatua' in de aboriginal-taal 'oude zus' betekent. Verwonderd me niet. Want bijvoorbeeld een kangeroebeest wordt "kangeroe"genoemd, gewoon omdat de aboriginals op de vraag van de Britten (in het Engels gesteld uiteraard) hoe dat raar beest heette, waarheidsgetrouw antwoorden: "ik versta u niet" ofte "kangeroe"..

Uiteindelijk heb ik nog één plant gevonden die nog in volle bloei stond: een voor mij onbekende " Haemanthus Coccineus". 

Vanavond pakken we in om Philip-island enkele dagen onveilig te maken.

Vannacht hebben we geslapen als een blok.

Eerste bezoek was de Queen Victoria Market. Een immense overdekte markt met onder andere een vismarkt. Zo weet ik in een half uur wat de zee zoal aan speciale vissoorten te bieden heeft. En inderdaad. Ze hebben 'blauwe oog kabeljauw" (Hyperoglyphe antarctica) en die rakker heeft inderdaad een grote diepblauwe ogen, "Geelstaart koning" vis (Seriola lalandi) een beest met een indrukwekkende kop), een enorm grote vuurrode kreeft, waarvan de naam alleen in het Chinees vermeld staat, "Rankin kabeljauw" (Epinephelus multinotatus),  koraal rode zeebaars (Plectropomus) , "rotskabeljauw" en groene reuzekreeft (Jasus verreauxi).

In de namiddag het treinstation bekeken en te licht bevonden. Idem voor wat betreft St Paul's Cathedral. Daarna naar het huis gaan bewonderen dat Toon, de geëmigreerde zoon van Kris, gisteren gekocht heeft. Mooi, met een grote tuin en een indrukwekkende parket om verliefd op te zijn. Kris heeft een 's avonds een typisch Australisch gerecht gegeten: Parma. Het is een kippen-schnitsel, met hesp, tomatensaus en daarover een dik pak kaas. Hmm, ik heb er zo mijn bedenking bij.

 

Met dank aan Corona is de vlucht van Brussel naar Abu Dhabi een ware luxe. Ik had voor mijn arme beentjes exit-seats gereserveerd. Maar dat beek bij nader toezien helemaal niet nodig te zijn. Meer dan de helft van de zetels blijkt immers onbezet te zijn. We kunnen vrij kiezen waar we ons zetten. Ik sta er versteld bij dat de mensen zich zo laten opjutten door de paniekerige berichten. En de mevrouw van 90 die in een rusthuis overleden is, als argument aanhalen, snijdt geen hout. Ik weet niet hoeveel mensen er jaarlijks in een rusthuis overlijden aan griep, maar het zijn er in elk geval vééééél meer. Et alors, zou Mitterand zeggen.

De vlucht van Abu Dhabi naar Melbourne daarentegen is volledig volzet. Hier hebben onze exit seats hun meerwaarde wel aangetoond. Ik heb een grootste deel van de 11 u geslapen. Kris iets minder. Maar ja, ik kan in deze alleen maar het goede voorbeeld geven.

Het was 11 maart 18u plaatselijk tijd dat we terug op de begane grond stonden.