In de namiddag nog even een botanische tuin doorgewandeld en dan een slappe pint gaan drinken. De bestelling heeft wat voeten in de aarde. Op mijn vraag wat het sterkste bier was dat ze hebben, krijg ik als antwoord `one fifty lashes`. Ik zie het verband tussen een pint bier en zweepslagen niet direct. Ik vraag dus door en de verwarring wordt compleet. Naast mij staat een man zijn pint te drinken en hij zegt tegen mij in overvalst Australisch dat ik een Belg moet wezen om zo een boom te kunnen opzetten over een pint bier. Blijkt een Fransman van Marseille te zijn die al 15 jaar in Australie woont en werkt (als financieel brooker). Ik heb hem bij mij aan mijn tafeltje uitgenodigd en we hebben wel een uur een interessant gesprek gehad over de racistische reflexen van de Fransen, de cultuurloze Australische maatschappij enz. Ach jas. One fifty lashes is gewoon de naam bvan het bier.

Op de terugweg merk ik dat ik van de ene trein afgewipt ben en snelsnel twee perrrons verder de aansluitende trein heb genomen. Ik begin hier mijne weg te vinden. 

Maar ter plekke blijkt dat die bus geen haltes heeft tussen het eerste en het laatste wijndomein. En er zijn er meer dan 60. Gelukkig brengt een Ubertaxi redding. Het eerste domein dat ik op mijn lijstje gezet had, was Warramumdu Estate. Maar het is gesloten omdat er te weinig bezoekers komen opdagen. Nummer twee heet Pimpernel Vineyards, maar ondanks de originele naam blijkt ook dit huis wegens gebrek aan klanten gesloten te zijn. Een mens mag de moed niet verliezen en koppig volharden in de boosheid. Bij nummer drie heb ik wel geluk. Rochford Wines (wat een naam) is open. Het is intussen al half een geworden en we moeten nog aan onze dag beginnen. Wat een onderneming voor misschien 40 km. 

Binnen zitten och arme tien (zatte) zielen in een etablissement dat makkelijk 500 man kan bedienen. Hallucinant. 

Ik laat het niet aan mijn hart komen, want we krijgen daardoor een persoonlijke begeleidster. We kiezen elk een andere forfaitformule, kwestie toch een tiental wijnen te kunnen proeven tegen een schappelijke prijs. Dat is een goede zet, want de eerste proeverijen zijn, naar onze bescheiden mening,  beneden alle peil. Aldi wijnen aangelengd met water lijkt me de beste omschrijving. Naarmate we overschakelen naar de duurdere wijnen begint de smaak gelukkig te beteren.

Na de degustatie hebben daar dan ook maar een middagmaal genomen. Na een korte wandeling op het domein, is het al tijd om de tijdrovende terugweg aan te vangen. 

s`Avonds nog een wandeling gemaakt langs de mooie statige oude herenhuizen in Kensington. Veel degelijkere en meer stijlvolle panden dan het kartonnen kunst- en vliegwerk dat ze hier vandaag plegen neer te poten. 

De nieuwsberichten over de Australische regeringsbeslissingen worden alsmaar meer verontrustend. Vanaf vandaag gaan alle musea dicht. Dat is een flinke streep door mijn programma. Want vandaag zouden we het Melbourne Museum en het Art museum afgehandeld hebben. Nougabollen. Dan maar een wandeling door de Chinese wijk. Niet zo iets als de Antwerpse Chinese Straat. Neen hier is dat een echt uit de kluiten gewassen wijk van meerdere blokken. Al wandelend opgemerkt dat de Chinezen daarin ook hun eigen museum hebben. Dat was, nr ik hoopte, wél open. Was een grote, volledige en mooi gepresenteerde tentoonstelling en ik heb 'teenentander' bijgeleerd. Vooral hoe hard het leven voor de Chinese immigranten was in de jaren 1880-1940.

In de loop van de dag sijpelen steeds meer reisbeperkingen door en de mensen worden alsmaar gekker: ze hamsteren toiletpapier, rijst en pasta. Net alsof de pest is uitgebroken. Ik hou mijn hart vast bij zoveel idiotie. Morgen plannen we alvast een tour door de lokale wijnstreek. Daar kunnen we ons ook een dag aangenaam mee zoet houden. We hebben alvast het traject met de trein en de bus uitgedokterd en we hebben de treintickets al gekocht.

Nu staat een bezoek aan het Oostelijke eindpunt van het schiereiland op het programma: Cape Woolamai. Volgens de boekskes logeren hier van eind september tot eind april duizenden stormvogels. Dat er het ene jaar wat meer zijn en het andere jaar wat minder, kan ik begrijpen. Die beestjes kunnen immers niet zo goed tellen. Maar dat er helemaal geen te bespeuren vallen, dat kan ik maar moeilijk aanvaarden. Ik zal bij World Wildlife mijn beklag indienen. We hebben ons dan maar noodgedwongen beperkt tot een strandwandeling.

In de namiddag een mooie natuurwandeling gemaakt, zonder iets speciaals opgemerkt te hebben. Juist wat vogeltjes van de familiesoorten zoals daar zijn: staartmezen en winterkoninkjes.

Vandaag heeft de Premier van Australië beslist dat alle bezoekers eerst in quarantaine moeten. Aanvankelijk werd niet expliciet vermeld of gold voor 'nieuwkomers' of ook voor mensen die minder dan bv. 14 dagen geleden het land waren binnen gekomen. Ik dus op zoek naar de officiële tekst van de Regeringsbeslissing. Daar stond dan effectief het verlossende begrip in: de maatregel geldt voor nieuw-binnenkomers '. Oef, ik begon stilaan te vrezen dat we ook in quarantaine moesten. Dat zou onze hele reis geaffecteerd hebben. Mochten we één week later vertrokken zijn, dan hadden we er ook kunnen naar fluiten. Dat is dus effe geluk hebben! Maar het is altijd zo: wie niet waagt niet wint.

Vanavond struisje de vogel gegeten. Niets speciaals overigens. Ik heb intussen begrepen dat Australiërs weliswaar erg vriendelijke mensen zijn, maar dat zij spijtig genoeg geen eetcultuur hebben, alleen een voedingsritueel. Dat inzicht zal ik in de loop van de volgende weken nog wel wat op basis van andere ervaringen nog wat kunnen verfijnen.                                                                                                                                                                             

Zitten gisterenavond zitten we op Philip Island. In feite een schiereiland, en zuidoosten van Melbourne.

Op het schiereiland zijn ze deze morgen naar Point Grant geweest en de "Nobbies" (een hoop rotsen in de zee branding). Zoals je kan verwachten was er veel wind, heel veel wind en de zee was zoals op elk land-eindpunt erg onstuimig. In die omstandigheden verloor ik toch éénongehoorzame van de lensbeschermkapjes van mijn verrekijker.  de Tegen beter weten in, heb ik mijn excursie in omgekeerde volgorde opnieuw afgewandeld. En ja ja, ik heb het ongehorzame en eigenzinnig kapje terug gevonden. Oefff..

In de namiddag naar het Wildlife park gereden. We hebben daar kunnen bewonderen in hun glorie beestjes groot en klein zoals: slijkeksters, wallabi's, koala's, tachyglossus aculeatus (een heel grote egel die altijd vol vlooien zit), de alombekende Australische fluiteend (Dendrocygna eytoni), een black breasted buzerd, kangeroo's in alle maten en gewichten, de wereldberoemde hoendergans (cereopsis novahollandica, en dingo's. Een goed gelukte dag dus.

De Tsjechische moeder van Romana is hier ook. Toen ze vernam dat de grenzen van Tsjechië gesloten zijn geworden, is ze in paniek geraakt. Eerst begreep ik het probleem niet. Voor mij is dat een probleem van Etihad en niet voor haar. Maar dan komt de aap uit de Tsjechische mouw. Vermits er geen rechtstreekse vlucht is van Praag naar Melbourne, moest zij twee tickets boeken: één naar Düsseldorf en een tweede van Düsseldorf naar Melbourne. Op het eerste zicht geen probleem. Het embargo van Tsjechië geldt immers niet voor internationale vluchten, maar wel voor de vlucht binnen Europa. zoals het er nu uitziet. Het worden hier dus ook nog spannende dagen. Allicht ook voor ons, als we onze binnenlandse vluchten zullen willen nemen.

We gaan vandaag eens bekijken of de Royal Botanic Garden zo mooi is al ze in de boekskes beweren. Eerst heb ik de tram in de verkeerde richting genomen. Klassiek risico hier, want alle straten en lanen lijken wel erg sterk op elkaar. En op de zon durf ik me ook niet meer te betrouwen. Ik vraag me zelfs af of in het Zuidelijk Halfrond de zon 's middags wel in het Zuiden staat. Ik heb zo een vermoeden dat dit axioma hier niet opgaat. In de Zuid Amerikaanse landen die ik afgedweild heb, is me dat nooit opgevallen omdat ik altijd vrij dicht bij de evenaar verbleef. Maar nu zit ik wel enkele duizend kilometer meer zuidelijk.Ik heb mijn prangende levensvraag intussen al aan meerdere mensen gesteld en iedereen doet of zijn neus bloedt. Curieus. In afwachting van een verlossende antwoord, zijn we de tuin gaan bezoeken. Van de bloemenpracht is echter niet veel te merken. Het is hier immers nu herfst. Desondanks toch een in het wild levend 'Grote Geelkuif Kaketoe" (cacatua galerita) gespost gefotografeerd. Vanop 100 meter en in tegenlicht hoog in de bomen, niet evident dus. Maar het slachtoffer bleef geduldig zitten. Dat in tegenstelling tot een grote bonte specht. Het hyperkinetisch beest zat op 2m van mij, in de donkere boskes. Fataal voor de scherpstelling en voor de belichting. Ik heb duidelijk nog flink wat praktijkoefening nodig.

Ik heb intussen wel geleerd dat 'kakatua' in de aboriginal-taal 'oude zus' betekent. Verwonderd me niet. Want bijvoorbeeld een kangeroebeest wordt "kangeroe"genoemd, gewoon omdat de aboriginals op de vraag van de Britten (in het Engels gesteld uiteraard) hoe dat raar beest heette, waarheidsgetrouw antwoorden: "ik versta u niet" ofte "kangeroe"..

Uiteindelijk heb ik nog één plant gevonden die nog in volle bloei stond: een voor mij onbekende " Haemanthus Coccineus". 

Vanavond pakken we in om Philip-island enkele dagen onveilig te maken.

Vannacht hebben we geslapen als een blok.

Eerste bezoek was de Queen Victoria Market. Een immense overdekte markt met onder andere een vismarkt. Zo weet ik in een half uur wat de zee zoal aan speciale vissoorten te bieden heeft. En inderdaad. Ze hebben 'blauwe oog kabeljauw" (Hyperoglyphe antarctica) en die rakker heeft inderdaad een grote diepblauwe ogen, "Geelstaart koning" vis (Seriola lalandi) een beest met een indrukwekkende kop), een enorm grote vuurrode kreeft, waarvan de naam alleen in het Chinees vermeld staat, "Rankin kabeljauw" (Epinephelus multinotatus),  koraal rode zeebaars (Plectropomus) , "rotskabeljauw" en groene reuzekreeft (Jasus verreauxi).

In de namiddag het treinstation bekeken en te licht bevonden. Idem voor wat betreft St Paul's Cathedral. Daarna naar het huis gaan bewonderen dat Toon, de geëmigreerde zoon van Kris, gisteren gekocht heeft. Mooi, met een grote tuin en een indrukwekkende parket om verliefd op te zijn. Kris heeft een 's avonds een typisch Australisch gerecht gegeten: Parma. Het is een kippen-schnitsel, met hesp, tomatensaus en daarover een dik pak kaas. Hmm, ik heb er zo mijn bedenking bij.

 

Met dank aan Corona is de vlucht van Brussel naar Abu Dhabi een ware luxe. Ik had voor mijn arme beentjes exit-seats gereserveerd. Maar dat beek bij nader toezien helemaal niet nodig te zijn. Meer dan de helft van de zetels blijkt immers onbezet te zijn. We kunnen vrij kiezen waar we ons zetten. Ik sta er versteld bij dat de mensen zich zo laten opjutten door de paniekerige berichten. En de mevrouw van 90 die in een rusthuis overleden is, als argument aanhalen, snijdt geen hout. Ik weet niet hoeveel mensen er jaarlijks in een rusthuis overlijden aan griep, maar het zijn er in elk geval vééééél meer. Et alors, zou Mitterand zeggen.

De vlucht van Abu Dhabi naar Melbourne daarentegen is volledig volzet. Hier hebben onze exit seats hun meerwaarde wel aangetoond. Ik heb een grootste deel van de 11 u geslapen. Kris iets minder. Maar ja, ik kan in deze alleen maar het goede voorbeeld geven.

Het was 11 maart 18u plaatselijk tijd dat we terug op de begane grond stonden.