Hey allemaal,
Ondertussen zijn we 4 maanden na de operatie en al 3 maanden aan het bloggen. Ik vind het echt leuk om te schrijven, ik ben iemand die heel veel nadenkt en piekert en het voelt goed om een mijn gedachten op te schrijven en te delen met mensen die zin hebben om dit te lezen.
Eergisteren was het de 27e en dat is de laatste tijd telkens weer een geluksdag. Eergisteren was voor mij ook een goede dag, ik had een goed rapport dus dat is altijd wel leuk. Ook kreeg ik leuke commentaar over dat ik mijn afwezigheid goed heb opgevangen. In februari heb ik door mijn revalidatie 3 weken school gemist en in een vijfde jaar haal je dat niet zomaar in 1,2,3 in, maar ik heb veel hulp gehad. Vorige jaren heb ik nooit 1 les gemist, ik ben de afgelopen 5 jaar niet meer ziek geweest en dan opeens door mijn rug ben ik er dit schooljaar meer dan 100 uur niet geweest. Er zijn nog altijd stukken leerstof van sommige vakken die ik nog niet bekeken heb. Volgende week zijn het examens en ik ga zo blij zijn als dit schooljaar voorbij is. Ik ga zo hard genieten van mijn zomer.
Eergisteren kregen we ook nog wat praktische uitleg over het ingangsexamens geneeskunde waarvoor ik ben ingeschreven in juli. Op 1 juli mogen we daar naartoe, spannend. Ik ga er sowieso niet door zijn en dat is ook niet de bedoeling, maar ik wil het wel eens proberen.
Verder wordt het een zalige zomer in zuid-Frankrijk en dan eind augustus op kamp naar Spanje met vriendinnen. Dat wordt zo leuk, vooral omdat ik dacht dat ik met mijn rug nooit had kunnen gaan, maar nu denk ik dat dat wel zal meevallen.
Daarna is het al weer tijd voor een nieuw schooljaar, een nieuwe start. Vanaf dan mag ik weer met een gewone boekentas (niet meer die veel te kleine trolley) naar school en kan ik weer fietsen. Terug samen met mijn beste vriendin, die net gisteren van haar paard is gevallen en haar sleutelbeen heeft gebroken. Het dutske toch. Haar mama belde me gisteren ineens op vanuit het ziekenhuis en ik heb mijn vriendin ook even aan de lijn gehad, ik wist meteen dat er iets gebeurd was en dat het te maken had met het paardrijden. 2 jaar geleden was exact hetzelfde gebeurd. Het was een kort telefoontje want ze had het moeilijk, maar ik heb ze nog gisteravond gezien en het is een heel sterke.
Ergens deed dat telefoontje mij nog aan iets anders denken. De dag na mijn operatie wou ik persé haar bellen 's middags, gewoon om haar even te horen. Toen ze uiteindelijk de telefoon opnam kon ik amper een woord zeggen, ik begon gewoon te wenen en moest de telefoon doorgeven aan mijn mama. We hadden amper een zinnig woord tegen elkaar gezegd, maar dat maakte niet uit, al was ze ineens random een Latijnse tekst beginnen voorlezen, het was gewoon leuk om haar te horen. Soms is gewoon er zijn voor iemand veel belangrijker dan de woorden die je zegt. En ik zal haar zo veel mogelijk helpen nu, net zoals ze er voor mij was een paar maanden geleden.
Groetjes,
Sofie
|
