Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-07-2010
Vrijdag 30 juli 2010
Ik ben aan het aftellen naar 17 augustus,want die nacht vertrekken we naar gran canaria.. En wat zal ik blij zijn als ik daar lekker kan genieten van de zon zonder zorgen en stress. Ook papa is uitgeteld en verlangd naar zijn twee weekjes lekker niks doen,want hij werkt sinds vorig jaar aan een stuk door zonder al te veel vrije dagen,en dat kan weleens beginnen doorwegen. Maar we zijn er bijna hoor:-P :-8)
Vandaag mijn vrije dagje,eigenlijk had ik nu een weekje verlof,maar door omstandigheden en ziekte op het werk,is het er dus niet van gekomen om met broertje thuis te zijn. Dus heb ik enkel vandaag kunnen voorzien om met hem naar de winkel te gaan om nieuwe kleren voor school,en om deze namiddag voor mezelf naar de specialist te kunnen gaan voor mijn pijnlijke rug,die alsmaar slechter word. Ik zeg altijd dat het mijn rug is,maar het zijn eigenlijk mijn bekken en heupen. Ik moet de laatste dagen op de grond liggen op een donsdeken om nog normaal naar de tv te kunnen kijken,zonder pijn. Zo erg is het idd al geworden,ik neem ook elke dag 2 a 3 pilletjes in om de pijn wat te verzachten, telkens ik een vrije dag heb,neem ik ze niet in,want ik ben niet aan al die medicijnen maar om tewerken kan ik niet anders. Ik hoop dus dat die mri scan vandaag kan gedaan worden,en anders zal het weer voor een andere keer zijn,want ik heb niet zo veel vrije dagen meer deze maand,bedoel dan in augustus. Nu ,als ik maar geholpen word,zou voor mij het voornaamste zijn hoor... Ik zie het echt niet zitten om zo te blijven werken,elke dag tegen dat het middag is niet meer kunnen wandelen van de pijn is om zot te worden.
En naar jullie toe... Ik ben jullie alle drie nog altijd niet vergeten hoor.. Er zijn natuurlijk mensen die niet eens meer afwete van jullie bestaan en het onderwerp telkens willen vermijden,maar voor ons...zijn jullie nog altijd in ons leven hoor. Ikondervind dat het verdriet wel al voor een stuk zijn plaatsje heeft gekregen in mijn leven en dat ik nooit meer diezelfde persoon kan zijn als voordien,maar tot nu toe..probeer ik er vrede mee te nemen. Soms denk ik echt wel dat het nooit meer goed kqn komen met mij,maar als ik mezelf nu bekijk bij toen het pas gebeurd was,is de vergelijking groot geworden. In het begin kon ik enkel en alleen maar janken om jouw kleine Zoë,een hele poos lang kon ik geen tv kijken,kon ik amper slapen,kon ik amper eten,en of genieten van mijn leven.. Na de bevalling van jou kleine Amy,kon ik het echt niet meer geloven dat ik dit echt meemaakte Ik liep telkens met mijn hoofd tegen de muur,en weer dat verdriet verwerken. Na de bevalling van jou,kleine Chloë?dan was ik echt wel het noorden kwijt. Ik moest mijn grote droom opgeven,ik begreep er niks van,en eerijk gezegd zal ik het nooit begrijpen waarom het nu net mij overkwam,maar ik hield vast aan de gedachte dat ik sterk was. Na de vele ruzies op het werk met een collega verloor ik even de grond van onder mijn voeten, en een paar weken lang kon ik geen raad met mijzelf. Ik maakte thuis met papa ruzie,ik kon niet normaal doen,ik was echt paranoya aan het worden. En nu... nu besef ik wat jullie voor mij betekenen,en nu weet ik dat ik moet leven zonder julluie zonder die kleine baby,zonder mijn meisjes,en ik moet verder..met een droom die ik moet opgeven en voor diegene die weten dat ik altijd voor alles zou strijden tot ik het heb,beseffen wel dat opgeven voor mij niet bestaat,maar helaas moet ik wel.
Maar het leven is nog lang;en wie weet...komt er ooit nog eens een klein wonder in ons gezin, misschien totaal onverwachts,wanneer niemand nog denkt dat ik het ooit nog eens zou proberen, dan liggen mijn kansen e geluk misschien beter dan nu.. Nu wil ik even genieten van broertje Toby die heel groot word,die praat als een advocaat die mij knuffelt wanneer ik het nodig vind,en voor mij zorgt zoals een kind dat doet. Maar elke avond als ik slapen ga en elke morgen als ik wakker word,zijn jullie telkens weer de eerste waar mijn hart en hoofd aan denkt. En eigenlijk..is dat het mooiste moment van mijn dag,dan geniet ik van mijn tranen die ik voor jullie nog laat... dikke kus,ik hou van jullie en misje verschrikkelijk liefs mama
