Hallo lieve Zoë,
hoe gaat het daarboven?
mama had daarnet een dipje,ze zeggen dat het rouwproces in hoogtes en laagtes zal zijn
wel,ik ervaar het ook zo,
de ene keer kan je bezig zijn,en je gedachten even verzetten,
de andere keer val je terug in dat diepe gat,en ben je weer vertrokken.
Het belangrijkste is,dat we er telkens weer te boven komen,
en iedereen heeft weleens een dipje..
Ik mag er nog veel krijgen,ik laat me nog niet zo direct gaan hoor!
Ik moet het verdriet gewoon weten te plaatsen,
en het een plekje in mijn hart geven,waar je veilig zit
en niemand het van mij kan afnemen.
Weet je,het verdriet is héél zwaar,jouw afgeven aan God was de moeilijkste beslissing ooit,
maar het verdriet is elke dag wel wat beter,hoe raar het ook is dit te zeggen,
ik kan het eigenlijk wel aanvaarden dat je niet kon leven,
omdat dit ook de feiten zijn,het is dat gemis die het verdriet het ergste maakt,
en dat ook wij alleen met de pijn over blijven,
ik kan het zo moeilijk neer schrijven hoe ik het ervaar,
maar het is alsof iedereen zijn leven terug leid,
26 juni was voor de meesten ook een normale werkdag,
ze kwamen thuis van hun werk,en deden hun ding,
voor ons was het een dag vol angst en verdriet,pijn en boosheid,
wij waren boos op gans de wereld,
en zo gaan we door...
Iedereen is ondertussen al drie weken verder..
Voor mij kan het niet zo snel gaan,ik wil het ook niet,
ik zal het op tijd en stond los laten,en op mijn manier zal ik ook
met dit verlies om gaan,maar nu is het te vlug,het is te vers nog..
Ik wil rustig rouwen,al klinkt dat woord zo kil,maar het is het juiste woord,
ik wil nog elke dag herinnerd worden aan je kleine lichaampje,
je kleine voetjes en handjes,en aan mijn verhaal..
ik wil je elke dag blijven schrijven tot ik het misschien niet meer zal doen,
wie weet komt de dag wel,dat ik mijn blog nog in geen week zal bekijken
alhoewel ik mij dat niet kan inbeelden,dat ik je zomaar zou achter laten,
ah Zoë,dit is slechts een deel uit mijn leven op een computer,
wat je voor mij betekend,beteken je ook voor gans ons gezin,
en in ons gezin heb je u plaatsje al gekregen,
in papa zijn hartje,in dat van mama en ook broertje Toby,
in ons warme nestje staan er foto's van jou,en mama draagt je rond haar hals..
Dus als ooit de dag komt,wat ik waarschijnlijk nooit zal doen,maar ALS de dag komt,
dat ik je hier niet meer schrijf,weet dan,dat bij elke stap ik zet,jij altijd in mijn gedachten zal zijn!
Jij zal op elk kaartje die ik anderen schrijf ook staan,
en bij ieder gebaar ik doe,zal er ook een stukje van jou komen,
want samen zijn we één!en met jouw aan mijn zijde,sta ik sterk!
En ik weet,dat jij hier boven over ons waakt,en jij mama niet graag
verdrietig ziet,net dan als ik dat besef,hou ik op met huilen!
Ook al geloof ik niet in God,ik weet..dat jij ergens bent!
En het lege gevoel in mijn buikje,zal snel weer over gaan?toch?
het gemis zal toch ooit overgaan?niet?
Ik hoop alleen dat de herinnering aan jou?je gezichtje die ik nu nog sterk in
mijn geheugen heb,niet vervraagt,het geen ik op foto zie,komt niet echt altijd
overeen met wat ik echt heb gezien,je was nog mooier toen ik je vast had..
ah ja lieve Zoë,je hebt van mama en papa toch een mooie naam gekregen he
het paste perfect bij jouw!
Blij dat we jou toch iets moois hebben geschonken in je korte bestaan!
Die paar maanden zwanger zijn,waren misschien niet altijd leuk voor mama
ondanks het overgeven,en het vele last hebben van krampen en slapeloze nachten
waren het toch waard hoor!
En die lange nacht voor de bevalling,waren voor mama een pijnlijke hel,
maar ik heb ze toch met jou doorgemaakt,en voor jou doorstaan,
het was het fijnste moment om van jou afscheid te nemen,
een lange nacht al dan niet met besef van mama,
Toch wil ik je bedanken voor het laatste schopje op
vrijdag 26 juni 2009 om 11u45,5 minuutjes voor de bevalling,
mama was trots op haar sterke meid,
slaap zacht klein meisje,
ga nu maar op je wolkje slapen,
en we spreken elkaar morgen dan wel,
kusje,en hou het voor jezelf wat warmpjes daar hé?!