Dag kleine meid van mij,
Mama en papa hebben het zeer moeilijk,wij begrijpen elkander niet zo goed..
kunnen ook niet meer communiceren naar elkaar toe..
Wij proberen alles in goede banen te leiden,mar tot nu toe lukt het niet..
Ik hoop dat wij ergens terug de moed vinden om door te gaan,
en elkander terug vinden in deze donkere periode,
het is voor niemand leuk als het tussen ons niet meer zo goed gaat..

Ik wist wel dat we door deze storm gingen gaan,
het verdriet is te groot...
Misschien zal het gesprek deze week met anatoom patholoog goed doen
misschien door zijn woorden zal papa zijn verdriet kunnen helpen
Volgens mij heeft papa een schuldgevoel,en het is niet nodg,
want een keuze hadden we niet
Misschien moet papa een manier vinden om zijn gevoelens
te uiten,met iemand die hij dierbaar is een gesprek aan gaan..
Of misschien is het zoals hij zegt,niet meer met jou geconfronteerd worden,
en dan zal het verdriet voor jou,misschien voor hem over gaan.

Mama is het helemaal anders aan het verwerken,ik houd mij vast aan de gedachte
dat je daarboven niet alleen bent,en dat je daar beter af bent
hier beneden had je veel pijn gekend..
mama en papa hebben jou een leven bespaard van ellende en pijn
mama daarentegen word graag geconfronteerd met jou,
ik kijk graag naar je foto's,en het verzacht mijn pijn als ik naar jou kan schrijven
ik zal mij erover zetten als de tijd rijp is,en zal alles dan in een doosje bewaren dicht bij mijn bedje
nu...heb ik graag een foto van jou uithangen,jij blijft in ons midden
en voor mij ben je mijn dochtertje,een zusje van Toby
en zal je altijd in mijn hartje wonen,
ik heb er voor jouw een knusse warme plaats van gemaakt