|
er is een engeltje hoog boven ons hoofd
we zullen haar nooit vergeten,dat hebben we beloofd..
Ik zag mijn kindje,zo mooi,zo lief,en aanbiddelijk,maar zo stil...
het was die intense stilte die haar verwijderde van ons en haar broertje
en het voor altijd onmogelijk maakte om deze schijnbaar simpele woorden
nog ooit te zeggen
'mama' 'papa'
of zelfs eenvoudig
'ik hou van jou'
eenvoudig voor anderen misschien,wiens kindje niet in die doodskist ligt
die ook hielden van dit kindje
zo stil...maar met een professionele afstand beschikken wij over de kracht
dat wij kunnen rouwen om haar
ons verschuilend achter de kennis dat wij met onze persoonlijke en professionele
capaciteiten ,haar verzorgd hebben,met de beste middelen,die toepasselijk waren voor haar.
deze stilte echter,die grijpt je bij je strot!
deze stilte klopt niet!
als stilte nodig was,dan waarom kon Zoë niet zachtjes zijn in plaats van stil?
Dit kind zou moeten gieren,krijsen,achter haar broertje lopen,rennen in de tuin,
of een vlieger op laten,maar in plaats daarvan kwam de vlieger langzaam naar beneden
en werd stil,net als Zoë...
zo mooi,maar o zo stil..
soms zit er in stil een vorm van volmaaktheid
geen pijn meer en ook geen lijden meer
Zoë is een engeltje geworden,
wel ,dat is ze altijd geweest
happy b-day!
je mama
xxxxx
|
