De essentie van het leven, menselijkheid. De blog van vandaag is niet mijn verhaal, het is het verhaal van Rodolf en het hondje Xena (genoemd naar de Xena, the warrior princess – mijn favoriete tv-serie toen ik nog zeer jong was). Ik was een klein hoofdstuk in het verhaal, maar wat voor één.

Weet je, mijn reisjes naar Marokko hebben me in de tijd heel veel geleerd – hou even je vooroordelen voor jezelf – waaronder solidariteit en respect voor mensen die met heel weinig heel veel doen en vaak nog anderen helpen. Dit klinkt naïef en romantisch, dat kan dan wel zo zijn, toch heeft mijn ontwapende naïviteit en de romanticus in mij een glimlach getoverd op het gezicht van een thuis- of dakloze man met een hondje, het symbool van moed, hoop en bovenal menselijkheid.

’s Morgens, in Brussel toekomend, terwijl ik nog half slapend over straat liep, nadenkend over wat ik deze avond zou eten, zat er een man met hond op straat. Hij zat daar gewoon, stilletjes in de schaduw van zichzelf, wachtend op Godot, zoals in het absurde toneelstuk in twee bedrijven van de Ierse schrijver Samuel Beckett, waarin twee zwervers, Vladimir en Estragon, tevergeefs wachten op een zekere Godot, een persoon die nooit zal komen. Waarbij Godot staat voor verlossing of verlichting. De man bedelde niet, vroeg niks. Hij zat daar gewoon met zijn hondje, die al 14 jaar oud bleek.

Natuurlijk, zoals het meestal vergaat, loopt iedereen gewoon voorbij, in het beste geval. In het ergste geval worden er nog vieze gezichten getrokken of worden zo’n mensen gemeden en wordt er vooral geen oogcontact gemaakt, ‘we gaan het negeren, dan gaat het weg.’

Toen ik de meneer eindelijk zag zitten, het leek alsof ik even een helder moment had waarop ik hem effectief zag zitten, bedacht ik op welke manier ik hem en zijn lieve hond kon helpen. Hoe doe je dat? Die mensen zijn vaak argwanend, ze worden als het grof vuil van onze maatschappij gezien die door hun eigen schuld in de miserie zitten en waar we dus absoluut geen medelijden moeten mee hebben, we zijn ze beter kwijt dan rijk of zoiets toch. Gewoon zeggen, ‘Hoi, hier is eten voor je’, lijkt me nu ook geen goed idee.

Hoe veel geluk heb ik dan wel niet? Ik maak me druk over spaghetti thuis of restaurant, terwijl deze meneer wel andere zorgen heeft. Ik had boterhammen gesmeerd, extra water bij en een suikerwafel dat toch niet goed is voor mijn lijf.

Mijn innerlijke zelve deed teken dat ik er niet zo diep moest over nadenken. Ik stapte op hem af, vroeg hem of hij Frans of Nederlands sprak. Hij keek me heel bang en verward aan. Waarschijnlijk dacht hij dat ik hem zou wegjagen of uitschelden, ik kon het zo van zijn gezicht af lezen. Ik gaf hem mijn lunch, water en tussendoortje zonder nog iets te zeggen en aaide heel even zijn lieve hond, die me lekjes gaf.

De hond was goed verzorgd en zag er heel gelukkig uit. Dat gaf me vertrouwen dat deze man verantwoordelijk omging met zorg voor anderen en hij zag er ook helemaal niet verslaafd uit of dronken. Het leven stond wel gegrift op zijn gezicht. Zijn blik was eerder leeg -  ‘net zoals zijn maag’, fluisterde mijn innerlijke zelve met een zeer trieste blik.

Met diezelfde bange blik antwoordde hij ‘Je parle français.’ Ik overhandigde hem heten en schonk hem de meest vriendelijke lach die ik in me bezat – ik wilde niet bezwijken aan de emoties die deze man bij mij naar boven haalde. Ik stapte weg, ik wilde hem niet de kans geven om te weigeren of misschien liep ik weg van de triestheid die zo diep in hem zat. Alsof de lekjes van zijn lieve hond, de enige hoop was op Godot.

Die avond sliep ik amper. Ik nam me voor dat ik vanaf nu elke dag iets zou meenemen voor hem en zijn lieve hond. Als mijn hubby 2 be kleren weg deed dan zou ik ze aan hem geven. Mijn snode plan was om op die manier een gesprek aan te gaan om te zien in welke mate ik hem nog kon helpen, zoals papieren in orde maken ofzo. Maar dat was voor later.

Zo geschiedde het! Hoewel mijn hubby 2 be doorhad dat de kaas sneller verdween dan ervoor en het brood sneller opraakte net als het water, het fruit, de suikerwafels en ook de hondenkorrels 😉. Toch kon hij het niet thuisbrengen. Ik zweeg in alle talen en ik had een pinky-swear-sillence afgesproken met mijn innerlijke zelve dat ook zij zou zwijgen. Gewoon omdat ik geen zin had in een onzinnige debat dat hij al van in het begin zou verliezen. Als ik iets in mijn hoofd heb, praat je het er toch niet uit. Zo is dat! Toch!

Ik nam alles mee wat ik kon vinden en wat wij konden missen, wat in essentie toch wel kon tellen. Beetje bij beetje verscheen er een lach op zijn gezicht, eerst een smal lijntje en dan zo een beetje breder. Zijn kleine hond werd mijn grote vriend.

Natuurlijk ontvingen mijn acties ook de nodige commentaren, “Wat doe jij nu, dat helpt toch helemaal niet!” of wat dacht je van deze, “zo gaan ze helemaal niet weg,

sebiet staan ze hier in een rij omdat jij eten geeft.” of de beste uitspraak van allemaal, ‘het is vaak hun eigen schuld dat ze in die situatie zitten, dus ja…” .

je kunt natuurlijk begrijpen dat ik moest reageren, dat ik niet anders kon dan reageren op zo’n uitspraken: “Natuurlijk gaan ze niet weg, ze zijn er al even en hun aantal groeit, dat jij dat niet wilt zien, is een andere discussie, Gimmeshelter schat het aantal thuis- of daklozen op 50.000 in 2015. Natuurlijk is dat moeilijk in te schatten, veel mensen slapen bij vrienden, familie (sofaslapers genoemd) in kraakpanden of in auto’s. “ “ Ze staan al in de rij, letterlijk, de opvangcentra zitten overvol, wat zeg jij nu allemaal.” “En Hoezo dat helpt niet?” “Besef je dat niet dat elke kleine beetjes voor deze mensen rust brengt in hun hoofd?” “Dat ze dan al niet moeten nadenken over dat ene probleem en meer tijd en ruimte hebben om over de andere problemen na te denken?” “Los van het feit of dat het al dan niet hun eigen schuld is?” “Vind je nu niet dat ze al genoeg gestraft worden?” “Denk even na, ze hebben geen dak, moeten wisselen van slaapplaats, geen eten, kunnen zich niet in veilige omstandigheden begeven, trotseren warmte, koude, regen op zoek naar eten of andere dingen, meestal zonder enig vooruitzicht op verbetering. “Weet je wat dat met mensen doet?” “Weet je hoe moedig dat eigenlijk is?” “De schaamte die zij voelen wanneer mensen hun negeren, hun als vuiligheid behandelen, ze ontwijken en er dan nog zo over praten, zoals jij?” “Mensen plegen zelfmoord voor veel minder.”

Mijn innerlijke zelve zei, “ademen Zali, ademen.” “Wat maakt hun mening uit.” “Ze mogen erover denken wat ze willen, dat verandert niks aan jouw idee om die persoon te helpen op jouw eigen manier.”

Ze had gelijk, ik draaide me om en zei “ik wens jullie een fijne, warme, veilige dag toe met veel liefde, warmte en geluk, zoals ik dat voor die meneer daar ook wens.”
Mijn innerlijke zelve applaudisseerde.

Weken gingen voorbij, terwijl mijn hubby 2 be het steeds vreemder en vreemder begon te vinden, zeker nu ik ook de restjes die ik normaal ’s avonds opat, meenam in potjes – die hij altijd proper terug meebracht de andere ochtend – keek ik steeds meer en meer uit naar mijn korte ontmoetingen met de meneer met zijn hond. Tot vorige week. Ik had buiten de gebruikelijke lunch, fruitjes en suiker, wat kledij bij tegen de regen, gezien de laatste regenweken, typisch België.

Deze keer lachte hij al van ver naar mij. In het Frans zei hij, “Vanaf volgende week zul je mij hier niet meer zien en dat is helemaal jouw schuld.”
Ik was in schok, ik weet nog steeds niet precies waarom, kwam het doordat het de langste zin was die hij had gesproken tegen mij in al die weken of kwam het doordat iets mijn schuld was waarvan ik totaal niks afwist? Wat was er gebeurd? Had iemand geklaagd?

Hij lachte naar me, waarschijnlijk trok ik nu diezelfde bange verwarde blik, “Jij ben zo goed en vriendelijk voor ons geweest, en dat gaf me de moed om opnieuw naar het O.C.M.W. te gaan, mijn dossier te laten heropenen en voor mijn dossier te vechten.”

Ik wist niet wat ik hoorde. Ik stond perplex, hij had dat niet door, gelukkig maar. Mijn aderen werden warm, mijn hart klopte super luid. Ik weet zeker dat Xena, de hond het kon horen. “Ik ben daar gisteren nog eens geweest en ik heb een toewijzing gekregen voor een woonst, waardoor ik een vaste verblijfplaats heb en eindelijk werk kan zoeken.”

Hij was zo gelukkig, zijn blik was warmer, voller. Zijn lach was breed, alsof hij klaar was om aan de zijde van Xena de wereld te veroveren. “Wauw, ik ben zo blij voor u.” zei ik oprecht en legde mijn hand op mijn hart dat elk moment uit mijn borstkas zou springen. Zonder nadenken gaf ik hem een high five en hij gaf me er één terug. “Dit is echt geen leven”, ging hij verder, “alleen, ja, nu ga ik jou niet meer zien.”, hij meende het oprecht en het raakte me diep, heel diep. Tranen sprongen in mijn ogen, die ik uit alle macht bedwong. “Meneer”…, “Noem me maar Rodolf”. “Rodolf, ik hoop dat we elkaar zullen terug zien, in veel betere omstandigheden.” “Ik hoop dat ook en dan breng ik jou boterhammen.” We lachten allebei om zijn uitspraak en toen volgde een stilte. Hoe neem je afscheid van iemand die je eigenlijk niet kent? Alsof hij mijn gedachten las zei hij, “Je hebt me altijd vriendelijk en menselijk behandeld en me moed gegeven, ik zal je nooit vergeten.”

Zonder nadenken, antwoordde ik, “Jij bent degene die mij moed heeft gegeven om vriendelijk en menselijk te zijn.” ik gaf hem een hand, “Het gaat je goed, vriend.”

Mijn innerlijke zelve en ik  konden zich nog net inhouden tot aan het gebouw. We barstten allebei uit in tranen, gemengde tranen van geluk en triestheid. Ik kon alleen maar denken: Godot bestaat echt en is dan toch gekomen.

(Ik heb Rodolf en Xena niet meer gezien, dus ik vermoed dat het goed met hen gaat!)