Toen ik de eerste keer mijn mama zag op de spoedafdeling van het ziekenhuis en een chronische angstaanval kreeg dat uitmondde in het gebroken-hart-syndroom, herkende ze me niet meteen 😱.

Toch had ze - als doorgewinterde kapper - wel een mening over mijn haar! ´Chari, wat is er met jouw haar?' ´Zoÿn grote uitgroei' ´En het ligt zo plat, het plakt tegen je hoofd.' 🙁

Ja moeder, wat wil je nu? Ik had een kappersafspraak bij jou zoÿn 3 weken geleden, toen je eigenlijk al ziek was en tegen mij had gezegd dat ik niet moest komen. 

Ik berispte die gedachte onmiddellijk door een elleboogstoot tegen mÿn innerlijke zelve te geven waarbij mijn innerlijke zelve bij wijze van ´Wat?', haar handen de lucht in gooide 🤷. 

De uitspraak van mijn moeder die bijgevolg ook nog kapper is en eigenlijk ook life-coach voor mij en vele anderen die hun haar komen doen, bleef op mijn maag liggen. 

Uiteraard wil ik er opperbest uitzien, zomaar naar een andere kapper gaan, terwijl mijn mama al 37 jaar mijn haar doet, is geen evidente verandering. Als ik dat als een change zou indienen in de betekenis van de Europese Uitvoeringsverordening 204/2013 - betreffende de gemeenschappelijke veiligheidsmethode voor risico-evaluatie en -beoordeling - dan zitten we met een belangrijke wijziging en moet er een externe erkende beoordelingsinstantie tussenkomen 😁. 

Alle gekheid op een stokje, wilde ik ook wel even bij mijn mama polsen indien ze dat niet als een soort bloedverraad zou zien waarbij ze dan een fatwa zou uitspreken over mij en me laten in vierdelen voor het hoogverraad😟. Een typische martelwijze bij hoogverraad!

Ondertussen ligt mijn mama op de gewone afdeling en ben ik donderdag op bezoek geweest. Ik kon mijn ogen niet geloven. 

Ik had me zo druk gemaakt over de uitspraak die mijn moeder had gedaan over mijn haar. Niet vergeten, per slot van rekening ben ik wel de dochter van een kapper, het visitekaartje bij uitstek. 

Wist je dat het beroep kapper een lange geschiedenis kent, die teruggaat tot de oude steentijd, die loopt van 2,5 miljoen jaar tot 12.500 jaar geleden? In deze periode dacht men dat de ziel van de mens in het haar zat. Met het groeien van het haar groeide ook het opgebouwde kwaad. Wijze priesters hadden als taak om dit kwaad te verwijderen. Met vlijmscherpe stenen – andere werktuigen waren er nog niet – werd het haar afgeknipt. Je was voor enige tijd verlost van het kwaad, bovendien zag je er weer ‘verzorgd' uit.

Ik wilde dus mijn moeder niet kwader maken dan nodig, stel je voor dat ze stenen zou gebruiken en meer dan mijn haar eraf haalde!

De uitgroei van mijn moeder is 100 keer erger dan die van mij 😆! Mijn innerlijke zelve kon zich niet inhouden en schaterlachte. Ik probeerde zelf niet in lachen uit te barsten en zei op een zo'n gewoon mogelijke manier, ´mama, als ik jouw uitgroei zie, dan vind ik het mijne toch wel meevallen.'

Ze keek me even aan, verwerkte de uitspraak en schoot in de lach, een schaterlach. Een lach die ik al even niet meer had gehoord. Mijn innerlijke Zali maakte een vreugdesprongetje. Het deed zoÿn deugd om haar te horen lachen. 

Ze voegde eraan toe, ´Als jij uit mijn winkel een tube verf, oxidant, een verfborstel, een verpot en handschoenen kan ik hier mengen en jij kleuren.' 🤔

Conclusie: Je kunt de vrouw wel uit de kapper halen maar je kunt de kapper niet de vrouw halen. Eens een kapper altijd een kapper!