Zoals verwacht, pees ontstoken, 2 weken buiten strijd, als alles meezit !

Niet te vroeg vertrokken samen met Eli.  Ook zoon Thomas en vrouwtje Christel waren erbij die voor de bevoorradingen en wat foto’s gingen zorgen.  De anders zo goed georganiseerde inschrijving was van lokatie verhuisd, en dit was duidelijk geen verbetering.  Er stond een lange rij aan te schuiven, en de minuutjes tikten lekker weg.  Daarna de gebruikelijke sanitaire stop, ware het niet dat de pot verstopt zat, dus dan maar een hoopje tegen een boom gelegd.  Dat maakte dat ik welgeteld 5 minuten voor de start in box A aankwam, en we daar zowat als laatste van onze groep van start gingen. 

Het weer was alvast schitterend, en ook de staat van het parkoers was hier perfekt!  Gezien mn probleempje in Waimes, had ik toch wat schrik en zou ik niet te snel starten.  Al in de eerste kilometers rij ik ergens in een lichte afdaling in een verkeerd spoor, en sta ik geparkeerd in de modder.  Er passeert in no time een man of 30, die ik weer kon beginnen inhalen.  Maar na de eerste bevoorrading die langs de aankomst liep, draaide alles nog super, dus ging ik nog een trapje meer geven.  Ik kon aansluiten bij een groepje van ongeveer 5 man, die een goed tempo draaiden.  De ene wat beter op de tussenstukken, maar der zat ook een klimmerke bij.  Nergens geen problemen en naar ik hoorde draaiden we ergens rond de 30^e positie.  Mijn ouders en broer waren ook afgezakt, en volgenden mee naar elke bevoorrading.  Dat maakte het voor mij echt wel leuk en zo vliegt de tijd voorbij.  Bekende gezichten maakt het altijd net iets aangenamer.  Veel volk met platte banden onderweg, maar verder niks spectaculairs.  De technische passages zijn hier eerder beperkt tot een paar afdalingen, en natuurlijk de trapkes van Marché waar ik deze keer op kop hing, en er eens fatsoenlijk kon afkomen.  Daarna is het weer recht omhoog naar ’t kasteel.  Steeds veel volk daar in de buurt.  In de laatste 20 km moet ik spijtig genoeg toch wat gas minderen, en moet ik het groepje laten gaan in een klim.  Ik pick nog eens terug aan in een afdaling, maar daarna moet ik weer passen, en zie je het groepje afbrokkelen.  Het was aftellen naar km85, maar die bleef langer weg dan gedacht.  Tot km 60 stond er 21,5km/h gemiddeld op de teller, maar de laatste klimmen hebben daar héél wat verandering in gebracht.  Voorlaatste klim was 2.1 km, en de laatste vlak erna 2.4 en die waren verdomd zwaar zo helemaal tegen ’t einde.  Het bordje van de laatste km bleek ook al nie te kloppen, want ’t waren er uiteindelijk nog 1,7 tot de finish.  Dat maakt dat ik er ongeveer 88km op had staan. 

Desondanks heb ik mn tijd van vorig jaar nog met 4 minuten weten te verbeteren, wat resulteerde in een 17^e stek Masters1, en 39^e algemeen, en daar ben ik heel tevreden mee. 

En niet onbelangrijk natuurlijk, 1^ste Chamizo op de lange afstand!

Het weekje rust heeft me goed gedaan, en deze marathon heeft me weer vertrouwen gegeven in mn conditie. 

Eli reed de 65km en eindigde als 13^e algemeen en 4^e elite.  Natuurlijk reed hij weer plat en had hij een gebroken spaak.  Wat te wild de afdalingen aangevat, en dan krijg je dit natuurlijk.

Op naar Langdorp, voor de Hagelandse ....   

2^de in Raid de la Haut Sambre ((1ste)

Na een mislukte Waimes had ik 2 dagen goed gerust, en wou ik toch weten of ik de juiste diagnose had gesteld voor de faling.  Er stond slechts 1 chrono op de Belgische kalenders voor die dag, en dat was deze van Thuin.  13^e raid de la Haute Sambre!  Samen met Jean-Pièrre naar daar getrokken, en er was toch wel wat volk aanwezig.  Al bij de start bleek het een krakkemikkige organisatie te zijn.  We moesten onze inschrijvingsstrook aan de man achter de laptop afgeven, en die zei gewoon “c’est bon, vous pouvez partir”, en legde de strookjes naast zich neer.  Niks van 3 2 1 go, nee, echt op zn Waals, gene stress, vertrekt maar, en we zien wel …  Al in de eerste kilometers wist ik het zeker dat dit er ene was die me op het lijf geschreven stond.  La Sauvenière was dit jaar afgelast, maar ik denk dat dit een waardige vervanger was.  75km met een 900 hoogte meters, veel vals plat, echt mijn ding.  Gezien ik mezelf echt wou testen, besloot ik me niet in te houden, en er gewoon zelf voor te gaan, en het volle pond te geven.  Na het eerste uur staat er dan ook 28+ km/h gemiddeld op de teller, en dat zou pas in de 2^de helft van de rit beginnen zakken.  Opmerkelijk veel asfalt toch wel in het eerste gedeelte, maar ook nog wat zuigende modderstukken in het traject.  Bij de klimmen had ik echt geen goed gevoel.  Ik moest op sommige stukken echt in staande klim alles geven, en had het gevoel dat ik daar niet echt vooruit kwam.  De langste klim die erin zat herkende ik meteen.  Samen met mn makker Koenraad heb ik 2 jaar geleden ook eens in deze streek gereden, en kreeg die daar gigantische krampen halfweg de klim, dat was lachen toen, voor mij althans.  Onderweg nog een serieus valleke gedaan op mn rug vanwege een trage tt rijder die voor een beekje wenste af te stappen, wat later nog een stuurtje in mn gezicht gehad, dan nog een tak die mijn arm wat toe takelde, kortom, een memorabele rit.  Ik kom binnen op 2hr53, wat zou overeen komen met een 26,1 gemiddeld.   Ik vertel JP dat ik er geen goed gevoel aan over hou, en dat ik verwacht dat de besten op deze rit rond de 2hr35 zullen draaien.  Kris Henderieckx zie ik wat later, en die heeft 3HR03 op de teller staan, en ik zie op de brevetten dat Wim Waeckens 2HR59 heeft gereden.  Allez, dat maakte mij curieus naar de uitslag.  Wij naar het kot van de man achter de laptop, en wat vraagt die : a quelle heure vous-etes partis?  Ongelooflijk die gasten.  Ik zeg dus, gelijk met nr 804 want ik heb 2hr53 op de teller staan, en JP was samen met mij vertrokken.    De man geloofde het aanvankelijk niet maar heeft het dan toch zo ingegeven.  Een podium gaven de mannen echter niet, dus wij naar huis. ’s Maandags mailde ik de organisatie met de vraag of ze de volledige uitslag al hadden.  Antwoord was dat ze nog één en ander moesten checken.  Ik neem aan dat de man die op 1 staat ergens een binnenweg heeft genomen, want zijn tijd van 2hr44 kan nooit waar zijn.  Ik heb wel een 5-tal bevoorradingen gezien, maar enkel aan de laatste werd mn nummer genoteerd, dus waar die controles stonden is me een vraagteken.  Ook Kris blijkt geen volledige tijdsregistratie gekregen te hebben, hoewel die 3hr03 gereden heeft, staat ie bij de niet geklasseerden.   Toch zonde! Echt een gebrek aan professionalisme voor zo’n rit, die trouwens deel uitmaakt van de O2-Bikers marathon challenge, en op de Zoenk kalender staat.  Het zou niet slecht zijn moest er ergens een standaar draaiboek voor Chrono's opgelegd worden, zodat er vele discussies achteraf uitgesloten worden.    

Een geslaagde test in elk geval, zonder last te hebben van de hartstreek, wat een hele opluchting was.  Maar ik heb het deze  week weer kunnen uitzweten.  Heel vermoeid, dus noodgedwongen nog een rustweek ingelast.  Nu ja, op ’t werk is het nie echt rusten momenteel, maar het is nu niet anders.  Voor de Ardennes Trophy zal het niets worden, maar starten doe ik er sowieso, al is het om er een training van te maken.  Maar ik hoop ergens op de Hagelandse.  Deze is ook op mn lijf geschreven, maar ik heb daar nog nooit chance gehad.  

Afwachten dus maar, maar wel een opsteker deze week!  Een 2de plek voor het Chamizo Team.

Eindelijk is het dan zover, de eerste van België’s mooiste marathons.  Ik herinner me nog dat ik hier een jaar of 5 geleden voor het eerst startte, en het toen een véél kleiner deelnemersveldje was, met ook een kleinschaligere organisatie.  Maar die is er niet op achteruitgegaan, in tegendeel. 

Door omstandigheden zowel op ’t werk als met mn fietsen, had ik de dagen vooraf niks dan stress gehad.  Eerst was het nog niet zeker of ik wel kon starten, gezien de achterrem van mn hardtail lek was, en een bout aan de achtertrein van den Trek afgescheurd was.  Stress alom, nog wat lange dagen gehad met Amerikaanse collega’s die op bezoek waren, en ’t feest was compleet.  Woensdag avond in allerijl nog snel zelf mn Trek kunnen fixen, en met de hoop dat die oplossing het zou uithouden, waren we richting Waimes vertrokken.  Christel was mee om onderweg wat drank aan te geven wat het toch weer net iets aangenamer maakt.  

Ik mocht eens een keertje mee vooraan starten, dus dat zat al goed.  Met een aantal kanonnen vooraan, kun je al raden dat het er de eerste kilometers loeihard aantoe gaat.  Aanvankelijk draait alles vrij goed, maar wanneer ik Danny op een bepaald moment passeer, begint mijn motortje te sputteren.  Mijn hart was gewoon aan ’t bonken, zonder een overdreven hoge hartslag te hebben.  Vaart minderen was de boodschap, en dan was het draaglijk, maar bij elke klim of versnelling en ik richting 160 ging, kreeg ik dezelfde verschijnselen.  De benen zaten goed genoeg, maar nu dat weer ... De oorzaak was niet ver te zoeken, want achteraf bekeken stond ik eigenlijk oververmoeid aan de start.  Ik gaf niet op, maar heb het op een iets rustiger tempo uitgereden.  Iedereen die me inhaalde, moest ik gewoon laten gaan.  Soms dacht ik nog eens wat te versnellen, maar ik werd telkens terug gefloten.  

Een echte teleurstelling gezien dit toch één van de doelen was waar ik top 20 had moeten kunnen rijden.  

Mijn eerste Benelux cup is een feit! Het parkoers was allesbehalve een echt MTB parkoers, maar ja, erover zeuren lost de zaak niet op.  Ik mocht netjes achteraan plaatsnemen, gezien ik nog geen enkel punt had gescoord in deze Cup.  Dat wou zeggen dat er zo’n 100 andere gasten voor me stonden.  De aanloopstrook richting brug was heel breed, dus was het de bedoeling om rechtstreeks naar voor te stormen, maar daar kwam niks van.  Hoewel ik aan de buitenkant hing, werd ik door de massa terug naar het midden verwezen, dus had ik nie veel plaatsen goed kunnen maken.  Al direkt bij de eerste versmalling van het parkoers staat alles stil.  Een déjà vu gevoel dus, want vorige week was het ook niet anders.   Het zou deze keer echter beperkt blijven tot een 3-tal stilstanden in de eerste ronde, daarna kon je overal vlot door.  Dit maakt toch weer dat er véél kostbare tijd verloren ging, die je achteraf niet kunt ophalen.  Mocht ik da wel kunnen, zou ik elke week op ’t podium staan.  Aanvankelijk hing ik in het wiel van Johan, maar die heb ik in ronde 2 achter gelaten.  Ik zou hem later wel terugzien dacht ik.  Ik was hier gestart met de hardtail, hoewel een fully hier geen overbodige luxe geweest zou zijn.  Het was constant botteren over putten en bulten, wat mulle zand, maar véél te weinig technische stukskes.  Een verende vork was hier geen overbodige luxe gezien ik op de slechte stukken de mannen met een vaste vork makkelijk voorbij kon.  Qua snelheid en kracht kom ik op dit soort omlopen niks tekort, maar deze keer heb ik weer zitten sukkelen met het inklikken in mijn pedalen.  Kris Hertsens (masters 2) kwam op een gegeven ogenblik voorbij, en die kon ik vrij makkelijk volgen.  Pas toen 2 masters 1 knullen mij niet wilden laten passeren, verloor ik de aansluiting met hem.  Als 51^ste zou ik uiteindelijk over de meet bollen, zonder ergens 100% gegeven te hebben en zonder volledig uitgerust te zijn van mijn uitspattingen van vrijdag. 

Nu weer even serieus trainen, wa super compenseren erna en dan zouden we klaar moeten zijn voor Les Cimes de Waimes. 

Hopelijk mag daar eens een keer alles meezitten, zodat ik eens een knalprestatie kan neerzetten. 

Duimen maar   

Week-endje Houffalize met het hele gezin.  Op de valreep nog een huisje kunnen vastkrijgen op een 17km buiten Houffa, dus trokken we samen met Ward, Tim en Eli naar het legendarische of intussen mytische wereldbeker parkoers van Houffa.  De jongens konden hun kar vlak bij de bevoorradingszone parkeren, wat achteraf gezien echt wel een super plek bleek te zijn.  

Het weer hadden we alvast mee, stralende zon, en in de namiddag was het er echt warm.  Met zn 3 vertrokken we voor ons eerste verkenningsrondje, en ik moet zeggen, ’t was de moeite.  Ik had totaal geen idee wat me te wachten stond, want meer als de “Fosse D’Outh” reikte mijn kennis eigenlijk niet.  Als snel bleek dat die Fosse niet het moeilijkste punt was, maar er meerdere technische stukken in het parkoers verweven zitten.  Ik ben dan ook af en toe met mijn ogen dicht naar beneden gesukkeld, maar bleef gelukkig overal overeind.  Er was best al heel wat volk aanwezig die uit waren op spectakel, wat me in ’t begin nog wat zenuwachtiger maakte.  Maar na de wijze raadgevingen van mn kompanen, ging het 2^e rondje al een stuk beter en groeide het zelfvertrouwen. 

Zaterdag beloofde een lange dag te worden.  Onze start stond gepland om 17hr45.  Eli mocht gelukkig al om 12hr starten, en zo was ook meteen onze dag gebroken, en gingen we op pad om wat foto’s te maken.  Het podium was al beslist in de eerste ronde, en Eli besloot er een funride van te maken. 

Bij mij zou dat anders liggen later die dag.  Met een 10-tal minuten vertraging weerklonk het startschot vlak voor 18hr.  Gezien ik in de voorlaatste startbox stond, had ik zo’n dikke 200 man voor me staan.  In de startklim maakte ik redelijk wat plaatsen goed, maar daarna begon alle ellende.  Recuperatie in het bos was geen probleem, het stond er gewoon stil.  Ook de afdaling was een katastrofe.  Dit waren dan allemaal licentie houders, maar zonder enige ervaring blijkbaar.  Ik zag de ene na de andere de afdalingen aflopen, en op sommige stijle stukken was dit niet evident.  Fietsen leek mij makkelijker!  Na een eerste oponthoud dacht ik dat we het wel gehad hadden, maar niks was minder waar.  Op zowat elke denkbare plek met een zoenkje, of wortel, of ... stond het stil.  Aan de afdaling ter hoogte van de brandweer was de chaos pas helemaal kompleet.  Voor me en achter me werden er rijders gewoon over een binnenweg gestuurd, terwijl een hele sliert gewoon stond aan te schuiven om de afdaling af te lopen.  In de 2^e ronde was deze afdaling dan volledig afgezet en kon iedereen de doorsteek nemen.  Voor de toeschouwers was de logica volledig zoek.  Het leek wel of het deelnemersveld op een gegeven moment volledig door elkaar was geschud.   Valpartijen dat ik gezien heb, nie te doen.  Daar reed een berg volk rond, die daar eigenlijk niks te zoeken hadden.  Ik voelde me net als in een toertocht, met een hoop beginnelingen die overal de weg versperden.  Je druk maken heeft hier totaal geen zin, daar wordt niemand beter van.  Ook op de Fosse was het eerder een zaak om zoveel mogelijk rijders te ontwijken.  De ene liep naar beneden, de andere viel, of kwam van links ....

Na een uur en een kwartier zat de duur betaalde fun erop.  Toen kwamen de verhalen van iedereen los van wat er nu allemaal aan de oorzaak lag van deze chaos. 

Blijkt het een samenloop van omstandigheden te zijn.  De juniores die met ons vertrokken, moesten niet de afdaling aan de brandweer doen.  Hoe kun je nu in godsnaam in het midden van een koers een shifting gaan doen van : die wel, die niet ....

Een 2^de oorzaak zou moeten gezocht worden in het feit dat er nog fun rijders op het parkoer waren toen de eersten hen inhaalden. 

Een uitslag zou er niet komen werd er gezegd, maar achteraf werd er dan toch één gepubliceerd.  119^e master op een totaal van 280.  Geen referentie!  Belangrijk is dat de conditie toch weer goed zat en dat het hopelijk één van de weken eens allemaal gaat meezitten.   Ook belangrijk is dat de hele organisatie voor héél wat verbetering vatbaar is.  Inschrijving duurde anderhalf uur.  Er zou een studenten kampioenschap moeten plaatsgevonden hebben, maar daar wist de organisatie niks van.  Mountainbike.be is officiële media partner, maar werd niet uitgenodigd op de persconferentie, ... en zo bleef het verhalen regenen. 

Ach ja, weer een ervaring meer opgedaan, en héél wat techniek bijgeschaafd.    Op naar Averbode.  

Foto's volgen

Een echt ardennen week-end.  Zaterdag trokken we naar Remouchamps voor de “Philippe Gilbert”.  Een pittig ritje van 130km, dat voor een groot deel over het parkoers Luik-Bastenaken-Luik gaat.  Vele lange klimmen, door sommigen ook wel vals plat genoemd, en de gekende pittige klimmetjes tot aan de Redoute. 

Zondag stond dan VTT de la Truite of de Pont-Ligneuville op ’t programma.  Een leuke combi, met eerst een 28km toertocht, gevolgd door een “contre le montre” van 15 km, en daarna nog een 3 km uitbollen.  Het situeert zich in de buurt van Vielsalm, dus we zitten hier in de pittige Ardennen.  Ook hier is er weer te merken dat er veel belangstelling is voor dit soort koerskes, en is het er een gezellige drukte.  Organisatorisch was er toch weer een merkbare verbetering tov vorig jaar.  De TT is niet te onderschatten, en vanuit het centrum is het meteen al klimmen over het asfalt, alvorens het bos in te duiken.  Echt een geweldige streek, en ik was blij dat we eindelijk eens wat steviger terrein onder de wielen geschoven kregen.  Voor Eli begon het allemaal wat minder, hij had namelijk geen voorste rem.  En dan nog was hij in sommige afdalingen sneller dan mij ...

Na een 27km komen we aan de 2^e bevoorrading, en ook meteen aan de start van het Chrono gedeelte.  Onderweg viel het ons al op dat ook hier het parkoers ten goede hertekend werd.  Uiteraard is de start weer bergop, en Eli vertrekt een 10-tal seconden voor me.  Nog voor we boven komen haal ik hem bij, maar mijn hartslag wil niet verder klimmen.  Maar na ff doorbijten komt dat allemaal goed.  Geweldig parkoers, technische stukjes, paden waar er geen paden zijn, en héél veel wortelstroken.  Maar daar heb ik met mijne fully nie veel last van gehad.  Wel had ik mijn voorvork véél te hard staan, maar das een detail.  Gewoon gas geven op die stroken.  Nog een beetje oponthoud gehad in een technische afdaling, en nog eens op een single track, maar het viel al bij al nog mee. 

Vorig jaar was de aankomst bij de inschrijving, maar deze keer was dit dus midden in ’t bos, en kwam die eerder dan verwacht.  Volgens mijn berekening 42 minuten, volgens de uitslag bijna 44 minuten, wat maakt een 21st plek algemeen en 8^ste master 1.   Nie slecht, met de Gilbert die nog in de benen zat.  En nu wa rusten en compenseren.  Op naar Houffa!

Vroeg dag vandaag, want om 8hr30 start de chrono in Tangissart, en das toch een anderhalf uurtje bollen vanuit Lichtaart.  Eli opgepikt, en weg zijn we voor één van de ritten die me echt goed liggen.  Geen al te steile klimmen, maw een snelle rit.  Dat het er modderig zou bij liggen, zou enigszins in mijn voordeel kunnen spelen en zou mijn kracht goed van pas komen. 

Onmiddellijk valt weer op dat er véél volk aan de start staat.  Nomadesk, Connexions Granville, Janssens cycling, …. Ze waren er weer allemaal.   Mijn podiumdroom was snel verdwenen, maar ik ging er sowieso het beste van maken.   Vorig jaar eindigde ik hier als 14^e, wat eigenlijk een 5^de stek had moeten zijn, ware het niet dat ik ergens verschrikkelijk fout was gereden.

In de startklim moet ik me nauwelijks forceren, maar vlak voor we het veld indraaien komen er nog enkele snelle hazen voorbij, zodat ik ergens rond de 20^ste plek het veld induik.  Daar is er al direct een eerste val, en we staan stil.  Ik zie Wouter Cleppe al de hoek omdraaien en vrees dat de vogels gevlogen zijn.  Maar eenmaal terug op een bredere ietwat vlakkere strook draai ik de gaskraai al helemaal open om terug in de voorste rangen aansluiting te vinden, vlak voor de eerste afdaling.  Daarna een klimmetje richting veld, en ik zie Cleppe al meteen wegtrekken samen met Houben als ik me niet vergis.  Henderieckx en Hertsens voeren de achtervolging, maar opeens zie ik dat ook Hertsens een gat laat vallen, en zo de andere Kris laat wegrijden.  Miljaar hè, ik voelde mij véél te goe om dat te laten gebeuren, en zette de achtervolging in.  Ik sloot aan bij Kris, Wim Waeckens en nog 2 anderen, maar dit had net iets teveel krachten gekost, en na kilometer 8 moest ik iets lossen, en besloot me te laten afzakken naar het volgend groepje met oa Kris de Nef.  Daar kon ik makkelijk op adem komen, dus top 10 was voor mij op dat moment binnen.   Maar dan volgden er weer een aaneenschakeling van incidenten, man man man.  Eerst reed één van die gasten mij gewoon in de kant, door bruusk van richting te veranderen.  Ik sta weer stil in de kant, knal dat gat weer dicht, en wat later presteerd diezelfde het om mij nogmaals de doorekes in te sturen.  Fiets hangt vast, en na wat sleurwerk ben ik weer weg, maar het groepje is ook weg.  Nog wat later sta ik weer stil met een tak in mn derailleur.  En daar komt Johan voorbij gevlogen.   Weeral achtervolgen, maar gelukkig ben ik niet de enige pechvogel, en samen met ? proberen we richting groepje Johan te trekken.  Dat lukt, tot ik in een klim in een grasveld weer af te rekenen krijg met verschrikkelijk chainsuck!  Hmm, de vogels zijn weer gaan vliegen.  ’t Was al lang duidelijk, ’t zou dit jaar niet lukken die top 10 binnen te duiken.  Zoals vele anderen, ben ik ook nog eens verkeerd gereden, en was het op sommige punten zeer verwarrend welke richting je uit moest. 

Het parkoers was kennelijk veel zwaarder dan vorig jaar.  Het was volledig hertekend, en ook de modder zat daar voor een groot stuk tussen.  Qua klimmen was het dit keer ook de moeite, alleen jammer dat door de modder de meeste onberijdbaar waren, maar het moet gezegd zijn, ze hebben volgens mij zeer veel uit de omgeving gehaald qua mogelijkheden. 

Conditioneel kwam ik weer nergens in de problemen, en na 2hr33 bol ik over de meet, met 53,6 km op de teller.  Hmm, precies wa veel, maar ja.  Geluk bij een ongeluk blijkt.  Heel wat van mn voorgangers kozen ergens het verkeerde pad, en sneden een stuk van het parkoer af.  Dat maakt dat ik toch weer eens als 14^e in de eindrangschikking sta.   Maar we schuiven weer netjes op ….

Op naar de volgende.  Misschien wel “La Philippe Gilbert” volgende zaterdag waar je dit jaar blijkbaar ook een wegchrono kan doen van 135km.

De eerste manche van EBBT, XC in lijn van 45km.  Nog nooit gereden, maar voor alles is een eerste keer.  Thomas en Christel waren ook meegekomen, en das toch wel aangenaam.  De dag voordien was het Benelux Cup geweest in Verviers, maar der waren er velen die blijkbaar nog wat overschot hadden, want het deelnemersveld was op zn minst sterk te noemen.  Om 10hr valt het startschot, en hoewel die start in een klim lag, heeft blijkbaar niet iedereen daar last van.  Het gaat behoorlijk snel, en ik zie voor me Danny en Johan netjes meeschuiven naar de kop.  Bij de eerste knik naar beneden over het asfalt, zie ik dat we al van de kop afgescheurd zijn.  Dus dichtvlammen en aansluiten voor de volgende klim, waar ik weer 3 posities achter Johan terecht kom.  In de eerste klim in ’t bos moet ik wat gas terugnemen.  De benen staan helemaal gespannen, en ik voel dat de verzuring niet weg kan.  Jammer dat ik die groep moet lossen.  Ik sluit bij het volgende groepje aan, en daar kan ik mijn tempo wel vinden.  ’t Was weer een goeie les vandaag, want in de singletrack klimmen raak je snel achterop als je voorganger een gat laat vallen.  Ik moet dat soort dingen beter in de gaten gaan houden.  Ik dus ook het gevoel dat er steeds jojo gespeeld werd.  Sommigen losten in de klimmen, je rijdt dan naar de volgende, en wat later hangt die geloste weer achter je ....  

In elk geval kon ik mn positie goed handhaven, en kwam als 38^e algemeen over de streep, 14^e master 1.   Geen tegenslag deze keer, maar we schuiven langzaam maar zeker op in de klasseringen!

Schitterende weer, maar we zitten in de Ardennen, dus ik verwacht me hier niet aan een droog parkoers.  Weer heel wat bekenden, en vooraal veel volk voor zowel de TT als voor de chrono;  Ik besluit de groepstart van 9hr30 te pakken, en te zien welke konijnen er de kop zouden nemen.  Aansluiten was niet moeilijk, en even later zit ik al in 2^de positie, maar maakt de kopman een crutiale fout door verkeerd te rijden.  We komen na een klim boven in een wei te staan, en zien beneden de andere rijders voorbij vlammen.  Onze positie was dus helemaal gedraaid, van eerst naar laatst.  Iedereen was reeds weg toen wij het juiste pad weer te pakken hadden.  Sommigen waren dan ook verbaasd toen ze me zagen passeren na een kilomter of 25!  Ook deze keer bleef ik niet van de problemen gespaard, en net toen ik mijn doel in zicht had, chainsuck!   En het zou niet bij die ene keer blijven.  Achteraf zou blijken dat de voorderailleur verschoven was, en al die ellende veroorzaakte.  Het goeie gevoel van de eerste kilometers werd langs alle mogelijke kanten verziekt, en of dat nog niet genoeg was, presteer ik het in de laatste kilometer nogmaals om verkeerd te rijden.  Maar ja, we zijn weer in de ardennen geweest en weten dat de conditie toch wel goed is, maar een kilootje of 2 moet ik toch nog zien kwijt te geraken.  

Naar de uitslag ben ik zelfs niet gaan kijken.  Achteraf bleek dat ik gestrand was op een 76^e plaats;  Zonder problemen en foutrijden zou dit rond plaats 30 moeten geweest zijn, maar ja, koers is koers.

Eindelijk hebben we eens een weekje met prachtig weer achter de rug, en gingen de trainingsuurtjes weer de lucht in.  Zaterdag iets te laat vertrokken richting Turnhout, om van daaruit de Hagelandrit te doen.  Omstreeks 8hr45 was daar niet zoveel snel volk te bespeuren, dus vertrok ik maar op mn eentje tegen 9hr.  Van groepje naar groepje dacht ik, maar dat eerste groepje dat ik inhaalde, liet lang op zicht wachten.  Als er in zo’n groepje dan 30km/h gereden wordt, begin ik mij al snel te vervelen, en dan knal ik maar verder.  Aan de eerste bevoorrading aangekomen, stond er dan ook een gemiddelde van bijna 35km/h op den teller.  Daar viel er enkel een suikerwafeltje te rapen, dus vervolgde ik al snel mijn weg.  En weer vond ik geen groepje dat een leuk tempo reed.  Al bij al dus weer veel te rap gereden, en dat zou ik de volgende dag bekopen.

Volgende races staan met stip aangeduid op de Chamizo-Sportfull race kalender

29/mrt	Bambrugge
5/apr	Bertrix
11/apr	Verviers
2 - 3 mei	Houffalize
9/mei	Averbode
21/mei	Waimes (65 km)
1/jun	Theux (80 km)
6/jun	Hagelandse Chrono
14/jun	Malmedy (115 km)
19/jul	Malmedy BK
9/aug	Achouffe (90 km)
23/aug	Holsbeek
30/aug	Langdorp
13/sep	Geraardsbergen
27/sep	Winterslag
11/okt	BK in Nederland (Eysden)

Supporters, waterdragers, mechaniekers, welkom ....