Week-endje Houffalize met het hele gezin.  Op de valreep nog een huisje kunnen vastkrijgen op een 17km buiten Houffa, dus trokken we samen met Ward, Tim en Eli naar het legendarische of intussen mytische wereldbeker parkoers van Houffa.  De jongens konden hun kar vlak bij de bevoorradingszone parkeren, wat achteraf gezien echt wel een super plek bleek te zijn.  

Het weer hadden we alvast mee, stralende zon, en in de namiddag was het er echt warm.  Met zn 3 vertrokken we voor ons eerste verkenningsrondje, en ik moet zeggen, ’t was de moeite.  Ik had totaal geen idee wat me te wachten stond, want meer als de “Fosse D’Outh” reikte mijn kennis eigenlijk niet.  Als snel bleek dat die Fosse niet het moeilijkste punt was, maar er meerdere technische stukken in het parkoers verweven zitten.  Ik ben dan ook af en toe met mijn ogen dicht naar beneden gesukkeld, maar bleef gelukkig overal overeind.  Er was best al heel wat volk aanwezig die uit waren op spectakel, wat me in ’t begin nog wat zenuwachtiger maakte.  Maar na de wijze raadgevingen van mn kompanen, ging het 2^e rondje al een stuk beter en groeide het zelfvertrouwen. 

Zaterdag beloofde een lange dag te worden.  Onze start stond gepland om 17hr45.  Eli mocht gelukkig al om 12hr starten, en zo was ook meteen onze dag gebroken, en gingen we op pad om wat foto’s te maken.  Het podium was al beslist in de eerste ronde, en Eli besloot er een funride van te maken. 

Bij mij zou dat anders liggen later die dag.  Met een 10-tal minuten vertraging weerklonk het startschot vlak voor 18hr.  Gezien ik in de voorlaatste startbox stond, had ik zo’n dikke 200 man voor me staan.  In de startklim maakte ik redelijk wat plaatsen goed, maar daarna begon alle ellende.  Recuperatie in het bos was geen probleem, het stond er gewoon stil.  Ook de afdaling was een katastrofe.  Dit waren dan allemaal licentie houders, maar zonder enige ervaring blijkbaar.  Ik zag de ene na de andere de afdalingen aflopen, en op sommige stijle stukken was dit niet evident.  Fietsen leek mij makkelijker!  Na een eerste oponthoud dacht ik dat we het wel gehad hadden, maar niks was minder waar.  Op zowat elke denkbare plek met een zoenkje, of wortel, of ... stond het stil.  Aan de afdaling ter hoogte van de brandweer was de chaos pas helemaal kompleet.  Voor me en achter me werden er rijders gewoon over een binnenweg gestuurd, terwijl een hele sliert gewoon stond aan te schuiven om de afdaling af te lopen.  In de 2^e ronde was deze afdaling dan volledig afgezet en kon iedereen de doorsteek nemen.  Voor de toeschouwers was de logica volledig zoek.  Het leek wel of het deelnemersveld op een gegeven moment volledig door elkaar was geschud.   Valpartijen dat ik gezien heb, nie te doen.  Daar reed een berg volk rond, die daar eigenlijk niks te zoeken hadden.  Ik voelde me net als in een toertocht, met een hoop beginnelingen die overal de weg versperden.  Je druk maken heeft hier totaal geen zin, daar wordt niemand beter van.  Ook op de Fosse was het eerder een zaak om zoveel mogelijk rijders te ontwijken.  De ene liep naar beneden, de andere viel, of kwam van links ....

Na een uur en een kwartier zat de duur betaalde fun erop.  Toen kwamen de verhalen van iedereen los van wat er nu allemaal aan de oorzaak lag van deze chaos. 

Blijkt het een samenloop van omstandigheden te zijn.  De juniores die met ons vertrokken, moesten niet de afdaling aan de brandweer doen.  Hoe kun je nu in godsnaam in het midden van een koers een shifting gaan doen van : die wel, die niet ....

Een 2^de oorzaak zou moeten gezocht worden in het feit dat er nog fun rijders op het parkoer waren toen de eersten hen inhaalden. 

Een uitslag zou er niet komen werd er gezegd, maar achteraf werd er dan toch één gepubliceerd.  119^e master op een totaal van 280.  Geen referentie!  Belangrijk is dat de conditie toch weer goed zat en dat het hopelijk één van de weken eens allemaal gaat meezitten.   Ook belangrijk is dat de hele organisatie voor héél wat verbetering vatbaar is.  Inschrijving duurde anderhalf uur.  Er zou een studenten kampioenschap moeten plaatsgevonden hebben, maar daar wist de organisatie niks van.  Mountainbike.be is officiële media partner, maar werd niet uitgenodigd op de persconferentie, ... en zo bleef het verhalen regenen. 

Ach ja, weer een ervaring meer opgedaan, en héél wat techniek bijgeschaafd.    Op naar Averbode.  

Foto's volgen