Jean-Pierre Taymans, afkomstig uit Overijse, maar reeds jaren woonachtig in Geel, en ikzelf, Tom Van den Plas uit Lichtaart, kwamen elkaar voor het eerst tegen tijdens de LCMT in 2006. Jean-Pierre rijdt al jaren bij de Bierkarboys uit Overijse, gezien hij afkomstig is van deze streek. We hadden dezelfde gedachten over bepaalde zaken, en waren beiden verslaafd aan marathons. Na de LCMT kwamen we mekaar geregeld tegen op allerlei events, en soms trokken we er ook samen op uit. Van het het één komt het ander, en zo vertelde Jean-Pierre me in de zomer van 2007 over zijn Transalp droom. Als echte mountainbiker moet je die toch wel eens gereden hebben. Gezien ik dat jaar zeer weinig op de fiets had gezeten vanwege te druk op het werk, was ik echt wel toe aan een sportieve uitdaging, en zo beslisten we onze kans te wagen, en onze kandidatuur te stellen voor de Transalp Challenge 2008! Het was meteen raak, onze online inschrijving op 1 december 2007 ging er vlotjes door. Reeds na 8 minuten waren alle plaatsen weg gegeven. In totaal worden er slechts 500 teams toegelaten, dus hebben we veel geluk gehad. De voorbereiding kon starten ... we hadden een teamnaam nodig, welke shirts gingen we dragen? wie gaat onze begleiding doen? mobilhome of camp ? ..... een hele waslijst "to do's" stond ons te wachten. Een naam hadden we snel gevonden - Yellow Bikers waren ontstaan.
30-05-2010
Beskidy Bike 2010
Stressy .... voorbereiding op Beskidy bike .... komt nogal ongelegen maar 't is nu eenmaal zo.
Wie al wil weten waar we aan toe zijn ; http://www.mtbtrophy.com/ heb zelf nog geen tijd gehad om alles te bekijken. We zien wel als we eraan beginnen. Hopelijk is alles wat opgedroogd tegen dan ...
DNF !!! de eerste en hopelijk de laatste voor dit jaar. Een bijna perfekte aanloop gehad naar deze marathon, rustige ritjes gedaan, goed gerust, ... Weer veel Waaslanders aanwezig op dit prachtige evenement. Ik kwam Jurgen al snel tegen, maar die raakte wat gestresseerd van een voorderailleur die plots dienst weigerde. Gelukkig kon ik samen met hem dit euvel snel verhelpen, en konden we ons verder warm rijden. Meteen de startklim nog eens gecheckt, en het gevoel in de benen zat goed. Eens aangekomen in de startbox, kon ik pas halfweg plaats nemen. Moet ik toch eens gaan afleveren, want bij het startschot is het meteen duidelijk dat daar toch weer een hoop rijders tussen staan die daar helemaal niet thuishoren. Jurgen baant zich al slalommend een weg naar voor, en ik probeer hetzelfde te doen, maar vergeefse moeite. Ik probeer van achterwiel naar achterwiel te springen, maar hier verlies je al teveel kracht. Vooraan meeglippen volgende keer. De startklim verwerk ik goed, en op de daaropvolgende stukken gaat het ff pijlsnel. Op de eerste lange licht oplopende klim kan ik aanpikken bij een snel groepje, maar het begint serieus pijn te doen. Bijna boven moeten we met een man of 3 wat gas lossen. Lap, daar begint het al. Gas lossen! Ik raak om één of andere reden niet in mijn ritme. Het is warm, maar ik zweet véél minder, of op sommige momenten gewoon niet. Bij de eerste doorkomst in La Reid staat Christel me op te wachten met een nieuwe drinkbus. Ik geef aan dat het voor geen meter draait, maar hang op dat moment eigenlijk vrij goed vooraan. Ik zou niet opgeven, en wel zien wat er in het volgende uur zou gebeuren. Vanaf km 30 ongeveer krijg ik een eerste pijnlijke steek in mijn onderrug. Net hetzelfde gevoel als in Olne, pijn en kracht weg. Net op het moment dat ik terug ritme begon te vinden, krijg ik het volgende probleem al. Het zou echter niet tijdelijk zijn, maar het zette zich gewoon verder. Bij elke krachtinspanning bergop, kwam de pijn onverbiddelijk terug. Ik had gehoopt Christel na ongeveer 40km terug te zien, maar ik vond ze nergens. Dan maar doorgaan, en moest onderweg toch een keer of 4 stoppen om de pijn weg te stretchen. Aan de 2e bevoorrading besloot ik domweg om niks bij te tanken, gezien ik 100% vertrouwen had in Christel die wel ergens zou opdagen. Op km 62 zijn het de trapjes in Marché, waar ik ongelooflijk veel afzag in de afdaling, en eens beneden besluit ik er de brui aan te geven. Ik had al even geen drinken meer, en ik kon op bepaalde momente niet meer van de pijn. Ik leende ff de GSM van Heidi, vrouw van Danny Flies, en kon Christel zo melden dat ik in Marche stond. Domme domme toch! Wat nu weer? Ik dacht aanvankelijk dat het mijn schoenen zouden zijn, gezien ik mijn oude nog eens had aangedaan, maar bij nazicht thuis van de fiet, blijkt het zadel 1cm gezakt te zijn. Hopelijk was het de combinatie van deze 2 zaken de oorzaak van de ellende. Uiteindelijk kon Christel me niet vinden en ben ik nog op eigen kracht naar La Reid gefietst. Het was niet bollen, gezien het asfalt wegeltje een aantal kilometers bergop gaat. Maar soit, het was mooi weer! De conditie is nog altijd goed, hopelijk raakt ik sneller in mijn ritme volgende week in de 4 daagse Beskidy bike in Polen. Er staat momenteel nog veel water, maar laat ons hopen dat het in de volgende dagen nog wat kan opdrogen. Ik probeer in elk geval van daaruit dagelijks wat te posten. Maandag 31/05 vertrekken we, om in Istebna te starten op donderdag 3/6!
