Daags na mn behaalde podiumplaats in de Ardennes Trophy, vertrek ik samen met Pascal de Meulenaar en Tom Smets richting Schladming in Oostenrijk, een welgekend skiegebied, en het zou er prachtig biken zijn.  De weersvoorspellingen zagen er niet goed uit, en dan doet het toch ietwat vreemd aan om ons Belgenlandje bij 30 graden te moeten verlaten, wetende dat je richting slecht weer rijdt.   Woensdag besluiten we tijdens een droog moment om een deel van de klimtijdrit te gaan verkennen, maar meteen voelen de beentjes stram en zwaar aan.  Na een 9km klimwerk besluiten we terug af te dalen via een flowtrack (easy downhill) en de beentjes op het vlakke nog wat los te gooien.  Na ons droge tochtje, begint het weer te regenen, en is het verdere een donkere dag.  

Donderdag 31/05 - raceday 1 

69km met 2900 hoogtemeters staan op het programma.   De eerste 2 kilometer verlopen steeds achter de wagen van de wedstrijdleiding, waarna we op een klim losgelaten worden.  Hectisch gedoe, iedereen die langs links, rechts de ideale positie probeert te bereiken, maar ik laat met niet van de wijs brengen.  De klimmen zullen automatisch iedereen in zn positie brengen dacht ik.  Na de eerste klimkilometers krijgen we al meteen wat technische stukjes en singletracks voor de wielen geschoven.  Niiiice .... had ik hier niet echt verwacht, maar erg leuk.  Na ongeveer 10km krijg ik last in de onderrug, en moet ik noodgedwongen de hartslag wat laten zakken.  Kracht zetten zit er niet in.  Ook Pascal haalt me in en merkt dat er wat loos is.  Ik pik aan en klim mee naar de eerste bevoorrading, waar ik besluit terug wat gas te geven, en bij wonder is het rugprobleem weg.  Gaan met die banaan dus, en kilometer na kilometer kan ik weer wat renners oprapen.  Zo ook Kris de Nef, die wat jojo met me speelt, maar die ik dan na half koers toch definitief kan achterlaten.  In de allerlaatste klim passeer ik Bob Hannes nog, die het beste van zichzelf had gegeven, maar nu met een lege tank zat.  Na 4u16 bol ik voldaan over de meet.  Oef, kop is er af, zware rit, goed voor een 11e plaats in mn categorie, en toch weer wat tijd verloren.  Hoopvol voor de volgende dagen.

Vrijdag 01/06 - raceday 2 

Klimtijdrit van 16km met 1100 hoogtemeters.  Niet mijn sterkste ding zo bergop knallen, en ik vond deze niet echt op zn plaats op een 2^de dag van een 4 daags event.  De start is zoals bij het downhill skiën, met elektronische bieb klok en vanuit een tentje, met 15 seconden tussen elke rijder.  De traagste vertrekken eerst, wat maakt dat Pascal en Bob respectievelijk 15 en 30 seconden voor me vertrekken.  Ik start zoals altijd, veel te snel, en heb beide mannen al snel te pakken.  Bob pikt aan, en gaat me voorbij in de weide, die er zwaar bij ligt en waar ik mn ritme totaal niet kan vinden.  Het is miezerig, maar gelukkig geen regen.  Enkel wat dreigende wolken, en qua temperatuur ideaal om te klimmen, niet te warm en niet koud.  De hartslag draait voor geen meter, en ik kan niet hoog in de toeren gaan.  Na wat saaie shotter paden, hier en daar een asfalt stripje, krijgen we in de laatste kilometer nog een interessant single trackje, maar na zo’n inspanning kun je dat weinig apreciëren, stoempe stoempe, en dan zijn we boven, na 1u10.  We zijn nu van zo’n 770meter hoogte naar 1.800 geklommen, en boven is het aanzienlijk kouder.  Het was nu wachten op mn roomies, en ik begin serieus kou te krijgen.  In plaats van aan de downhill te beginnen, besluiten we om met de kabelbaan terug naar beneden te gaan, lekker warm in een bakske...  Downhillers verklaren ons gewoon gek!

Zaterdag 02/06 – raceday 3

73km met 2.800 hoogtemeters.  Een deel van de bewegwijzerde Dachstein runde zouden we voorgeschoteld krijgen.  De Dachstein ligt aan de andere kant van Schladming, en is een kleine 3.000 meter hoog, erg mooi.  Het profiel ziet er makkelijk uit! 1 lange klim, en dan nog een kleintje.  Maar dan mag je niet naar alle kleine kronkeltjes kijken.  We komen weer zonder kleerscheuren door de startfase, en ik ben goed mee.  Ik ga niet te diep zodat ik nog wat reserve overhoud voor het 2^e deel van de rit.  Al van in de ’t begin verspringt mijn achterderailleur wat, en ik vermoed dat iemand in de start ertegen heeft gereden.  Geen erg, want de versnellingen die ik nodig heb werken, tot aan kilometer 29.  Daar slaat het noodlot toe, en wipt de ketting tussen de cassette en de spaken.  Door de pinnetjes aan de cassette, zit de ketting volledig geblokkeerd, en moet ik oppassen om geen schakels scheef te wringen.  Damned! Net nu … tooltje bovengehaald, maar hielp niet … wiel eruit … nog één schakeltje … yes, gelukt, en blijkbaar zonder schade.  Snel wiel gemonteerd en weer verder.  Ik heb hier gewoon 11 minuten staan klungelen blijkt op mn hartslagmeter.  Ongelooflijk!  De versnellingen staan nu helemaal ontregeld, maar ik heb geen zin om nog eens te stoppen.  Mn ritme kan ik niet meer vinden, en op TT ritme maak ik de rit rond.  Weer erg mooi parkoers, technische stukjes, stralend weer, maar na analyse lijk ik in totaal hier zo’n 20 minuten verloren te hebben.   Ach ja, het is wat het is.  We hebben ons goed geamuseerd. 

Zondag 03/06 – raceday 4

56km met 2.000 hoogtemeters.  Een makkie zou je zeggen, maar buiten de kortere afstand, is het aantal hoogtemeters ook vandaag weer in verhouding tot de voorbije dagen.  Weer 1 klimmetje, dus ziet er weer makkelijk uit.  De voorbije dagen was de weersvoorspelling steeds slecht, en hebben we schitterende weer gehad.  Voor vandaag was er 30 graden gemeld.  Gelukkig viel dat in de voormiddag nog wel mee, maar het was zaaaalig.  Ik besluit me niet te sparen en alles in de strijd te gooien, om toch nog een plaatsje te kunnen opschuiven.  Pfff … na een kilometertje of 8 zitten de benen vol verzuring en moet ik toch wat matigen.  Na het dipje komen de benen er weer volledig door, en rij ik in de klim recht naar Bob.   We dalen samen af, waarna een supersnel gedeelte volgt, met korte klimmetjes en veel wortelstukken.  Nog een laatste klimmetje, waar ik weer kan wegrijden van de rest.  Klimmen tot kilometer 50,  om dan weer aan de dagelijkse downhill te beginnen.  Yes, niemand achter me te zien, maar voor me rijdt die Duitser weer die niet kan dalen.  ’t Is afzien, 2 keer probeer ik voorbij te gaan, maar ik ga bijna over de kop, en besluit geen risico te nemen.  Nog 300 meter te gaan, en Bob komt nog ff voorbij.  Damn!  8^e. 

10^e in de eindrangschikking! Erg tevreden.  

Samengevat :

Dit event is met zn 360 starters niet zo groot, maar wel goed georganiseerd.  De vele profi’s aan de start geven het wat extra glans.  Het feit dat je in 1 hotel kunt blijven, en nooit verplaatsingen hoeft te doen maakt het erg aangenaam.  Mei / juni is echt wel een tussenseizoen in Schladming, want erg veel viel er in het dorp niet te beleven.  Super parkoers, ietwat technisch, mooie vergezichten, en héél veel geluk gehad met het weer.  Goeie ondergrond die veel water kan verwerken waardoor je weinig modderstroken hebt.  Doordat er nog veel sneeuw lag boven 1.600 meter, waren de ritten beperkt tot een hoogte van ongeveer 1.800 meter, wat de reserve ritten zijn.  Mocht het ooit een keer lukken, dan hebben ze ritten staan tot 2.600 meter hoogte!

Tips :

Zorg dat je voldoende getraind aan de start staat – niet te onderschatten

Beveilig steeds je fietsen – er werden (voor zover wij weten) weer fietsen gestolen uit 2 beveiligde hotels

AQI hotel, op 50 meter van de start is ideaal   

Zorg steeds dat je extra kledij (regenvestje / windstopper) bij je hebt in de bergen.  Het weer kan hier snel omslaan zonder verwittiging. 

Een echte aanrader tegen een schappelijke prijs!