Beskidy Bike – oftewel MTB Trophy  van 3 juni tot en met 6 junie 2010 

Maandag avond vertrokken Eli en ik richting Istebna in Polen, vlak bij de grens van Tsjechië en Slovakije.   De reis zou zo’n 12hr duren, maar in realiteit hebben we er bijna 16 uur over gedaan, ik bespaar jullie het verhaal, maar als ik je zeg dat ik mijn stuur in 2 gebeten heb, moet dat genoeg zeggen. 

Beskidy is trouwens de naam van het gebied, dat deel uitmaakt van de Karpaten.  De startplaats lag op zo’n 555 meter, en de toppen die we beklommen gaan tot ongeveer 1300 meter.  Mijn collega’s wisten me te vertellen dat er beren zouden zitten, en tot mijn verwondering schijnt dit het geval te zijn.  In elk dorp staat wel ergens een afbeelding van een beer, en blijkt dat er in de meest afgelegen stukken nog redelijk wat beren leven.

Dinsdag iets voor 15hr, hebben we dan Istebna gevonden.  Klein, iedereen gaat tevoet, geen Engels of Duits, kapotte wegen, … zijn de eerste dingen die ons opvallen.  Het weer is doffe ellende, en na wat zoeken en vragen kunnen we uiteindelijk ons hotel vinden.  Blijkbaar zijn we echt wel vroeg, want van het event is nergens iets te merken, en ook in het hotel is het nog opvallend rustig. 

Woensdag ochtend : de hele nacht konden we de regen horen, en ook ’s ochtends was het niet anders.  Rustig ontbeten, en tegen de middag een verkennend ritje gemaakt, gezien het droog leek te zijn.  Al onmiddellijk werden we geconfronteerd met een steil asfalt wegje, en wat later besloot Eli het asfalt te laten voor wat het was, en trokken we het bos in.  Nat nat en nog eens nat.  Binnen de kortste keren waren we volledig beklad, maar hadden we (dachten we) toch wel een indruk van de omgeving.   Wisselende ondergronden, gaande van kiezel, grind, rots, zand, wortels, … noem het op, ze hebben het allemaal.  Ondertussen was het al beginnen regenen en trokken we terug naar het hotel.  Stilaan begon er wat volk aan te komen, maar van een drukte kon je niet spreken.  Rond een uur of 7 haalden we ons startnummer af, maar ook daar was er niet al teveel volk, en was er weinig info te rapen.  We vernamen wel dat de 1^ste rit ingekort zou zijn naar een 43 km met slechts 1700 hm gezien het slechte weer van de afgelopen weken. 

* Donderdag ochtend, D-day!  Start om 12hr, dus namen we rustig de tijd om ons op te warmen.  Het zou droog blijven, wat al een hele opluchting was.  Klokslag 12hr schiet het peleton op gang, en nemen we een aanloop van een 2 km naar de eerste klim.  Boenk erop, steil naar boven, afzien, puffen, heigen, …. Dit was het.  We werden verwittigd dat het niet al te makkelijk zou zijn, en dat werd al snel duidelijk.  Schitterende single track, technische stukjes, hier en daar wat schuiven door de modder, heerlijk parkoers.  Na een dikke 3uur bol ik als 60^e binnen.  Man man, wat een gemiddelde snelheid!  Het leek wel een wandeltocht maar dat was geheel te wijten aan de moeilijkheid van de tocht.   De meningen waren allemaal gelijk : uitdagend parkoers, mooi, technisch, dit is mountainbike!

* Vrijdag : veel wakker gelegen.  Bakken water vielen er uit de hemel, niet normaal.  Ik begon spontaan te denken aan het saboteren van mijn fiets om niet te hoeven starten.  Wat zou het parkoers er ellendig bij liggen dacht ik.  68 km en een 2300 hm door de modder, das niet iets waar je voor staat te springen.  Eli en ik discussieren wat over onze kledij, en ikzelf besluit licht te vertrekken met een regenjasje erover.  Vanaf het moment dat we buiten zijn gekomen, heeft het die dag geen drup meer geregend!  Zalig.  We kregen zelfs onderweg af en toe de zon te zien.  10hr, het startschot valt, en meteen nemen we weer een aanloop achter de auto naar de eerste klim.  Lekker! Ik schuif goed mee, en ik kan vlot naar Eli toerijden die in het eerste vak mocht starten vanwege zijn 20^e plaats de dag voordien.  De eerste 5km verlopen vlot, maar vanaf het moment dat we tevoet worden gezet speel ik Eli kwijt, en is hij de pist in.  Vandaag werd er niks ingekort, en zouden we de volledige afstand afleggen.  Ik moet zeggen dat het zéér de moeite was.  Ongelooflijke natuur in Polen, mooie vergezichten (hoewel de mist en regenwolken daar af en toe een stokje voor staken) gezellig sfeertje en niet overdreven druk.  De modder was op de meeste plaatsen alom tegenwoordig, maar dat went.  Alleen kreeg mijn ketting naar het einde toe het enorm lastig en begon plots serieus te sucken!  Nog niet meegemaakt op deze fiets, dus probeerde ik ze wat te zuiveren en wat extra olie op te doen.  Niks bleek te helpen, en telkens ik er kracht op wou zetten sloeg ze weer vast.  Uiteindelijk lukt het mij, na nog wa zwoegen door extra zware modderstroken, om binnen te komen op plaats 57.  Das al direkt standvastig dacht ik.  Vasthouden, want beter ging niet, al moet ik toegeven dat het klimmen, en vooral de steile, beter gingen dan verwacht.

* Zaterdag – straal blauwe hemel!  Dat zag er al onmiddellijk veelbelovend uit.  Vandaag de zwaarste rit op papier, met een 73km en 2800hm.  De eerste klim is er eentje over asfalt naar de top van een berg.  Hij gaat lang door, en ik kan vandaag Eli achterlaten in de klim.  Boven op de top heb ik een voorsprong, maar ergens halweg in de afdaling, vlamt hij me natuurlijk voorbij.  Zo’n technische capaciteiten zal ik wel nooit bezitten, maar kom, ik geraak liever zeker en in 1 stuk beneden op mijn tempo, dan snel en onbezonnen in een ziekenhuis te belanden.   De kilometers gaan vandaag weer bijzonder traag, en steeds krijg je de indruk dat je meer klimt dan daalt.  Als ik mijn hoogtemeter in de gaten hou, blijkt dit ook te kloppen, gezien we een hele tijd boven de 1000 meter blijven plakken.  Het is meestal klimmen, effe technisch dalen, en onmiddellijk weer recht omhoog.  Ook de stukken tevoet zijn talrijk aanwezig en zijn naar mijn persoonlijke mening niet echt op zn plaats.   OK, het hoort bij mountainbiken, maar als ze vermeden kunnen worden zou ik dat veel leuker vinden.  Een klim mag moeilijk zijn, technisch, maar moet te doen zijn.   Veel modder en zuigende grond werd er aangekondigd deze ochtend, maar dat viel allemaal heel goed mee.  De vorige dagen werd daar geen melding van gemaakt, en was het doffe ellende.  Rare jongens die polen!  Door de chainsuck van gisteren, had ik besloten een nieuwe pion en ketting te steken, en net na de 2^e bevoorrading, in de langste klim van de dag, opnieuw van da … miljaarde miljaarde !! ketting stond duidelijk droog, en net vandaag mijn potteke olie vergeten.  Tja, eigen schuld dikke bult zeker? Bij elke trap die ik deed, kwam de ketting mee omhoog.  Ik vroeg iedereen om olie, maar natuurlijk had niemand bij.  Halfweg de klim, ramp!   Ketting in 2.  Ik gooi de fiets tegen de grond, neem mijn materiaal, maar merk dat de powerlink gelost is, en nog 1 helft aan de ketting hangt.  Ik loop onmiddellijk een meter of 5 terug, waar de breuk zich voordeed, en kan het ontbrekende stukje van de grond rapen.  Gelukkig.  Terug in mekaar klikken, en verder bergop sukkelen.  Boven op de top staat er als bij wonder een technische post, die mijn ketting rijkelijk overgieten met glibber spul.  Lekker!  Vandaar loopt alles weer vlot en kun we weer volle bak vlammen.  Wel jammer, want bij aanvang van de klim zat ik in een groep van 7 waar ik zeker de betere klimmer van was.  Ik weet na een 10-tal kilometer al 2 man van de groep terug op te rapen, en laat ze voor wat ze zijn.  Naar het einde toe kom ik er nog 3 tegen, en reeds 5km voor het einde voeren ze het tempo op om elkaar eraf te rijden.  Spijtig genoeg blijft het steeds maar klimmen, en klimmen.  Tot 1km voor de aankomst gaan we opnieuw klimmen, en iedereen is bijna aan het einde van zn latijn, en we kijken mekaar aan gezien we niet weten hoelang dit eigenlijk nog gaat duren.  Wat later wordt alles duidelijk gezien we via de skipiste in downhill style naar de finish vliegen.  Tenminste, in het eerste gedeelte toch.  In de 2^e helft van de afdaling komen we in een diepe modderweide terecht met vele sporen, en besluit ik om het rustig aan te doen en hier niet op mn bek te gaan.  Van de gasten die ik achterliet, komt er natuurlijk nog 1 mij voorbij gestoven.  Jammer, maar toch eindig op een mooie 53^e plaats.

* Zondag – oef, laatste dag.  Alweer krijgen we een straalblauwe hemel, en beloofd het een warme dag te worden met temperaturen tot 28°.  Met zn 54 km en 2000 hm  zou het zwaar worden, maar gezien de afstand en het weer was ik optimistisch.  Traditioneel passeer ik na een paar km Eli in de klim, wat hem blijkbaar vandaag een enorme prikkel geeft want hij laat er dit keer geen gras over groeien, en geeft meteen gas bij.  Ik hou hem nog een 10-tal kilometer in het vizier, maar zie hem later niet meer terug.  Geen technische problemen vandaag, maar de benen waren na 1 uur strijd niet wat ze moesten zijn.  Het parkoers loopt weer over schitterende passages, en het is volop genieten van de omgeving en de vele wandelaars die onze paden kruisen.  Hier en daar worden we aangemoedigd, en dat geeft altijd wat extra push.  Naar het einde toe krijgen we nog een lange asfalt klim voor de wielen geschoven, en das nog ff afzien, en zie je sommigen gewoon kapot gaan.  Dolgelukkig kom ik als 50^e over de streep, en mag ik mijn finischer T-shirt van een leuke hostes in ontvangst nemen. 

Facts :

• goede, complete en voldoende bevoorradingen
• 2 technische posten minimum per etappe
• goede eindbevoorrading, met pasta’s alla Aiki noedels, boterhammen, …
• ^1ste dag aan het eind van de rit bordjes met laatste 5, 3, 2, 1 km  maar de dagen erna niets meer ? 
• al bij al goede organisatie, maar 500 deelnemers is toch wel de max op deze lokatie
• Schoon vrouwen in Polen, man man man.  Maar we bleven gefocussed (op de race natuurlijk)
• Szloty’s = lokale munt 
• Goedkoop land.  € 20 pp kamer met ontbijt is al veel.  Wij hoorden prijzen van € 13,5 per nacht.  0,5 liter bier kost € 1.   De duurste pizza € 4,5 en dat maakt het net wat aangenamer
• De intenties van Polen zijn goed, maar het kan wel anders uitdraaien
• Als doffe ellende begonnen, maar 4 dagen geen spat regen gehad en dat was motiverend.  Hier 4 dagen regen en je fiets is naar de filistijnen
• Gelukkig had Eli wat films bij ter ontspanning ’s avonds
• Echt Scalpel parkoers – reuze genoten
• Eindklassement : 48^e

Conclusie :

•          standvastig gereden
•          klimmen ging boven verwachting
•          zwaar en uitdagend parkoers
•          voor herhaling vatbaar