Zoals de meeste Duitse marathons is ook de Vulkanbike een knal marathon, echt wel mijn ding dus.  Op vrijdag was ik met mn vrouw en zoon Thomas naar Daun afgezakt, waar we last minute nog een pensionnetje vonden.  In 2004 reed ik hier ook de marathon, die toen nog bestond uit een lus van 60 en 40km, maar nu was dit eindelijk gewijzigd naar 1 grote lus van 100km.  Een beetje nostalgisch dus.  

Zaterdag ochtend vroeg uit de veren, want het statschot zou om 9hr weerklinken.  Koud, maar de zon was stevig aanwezig, dus dat zag er goed uit en met al die schotterwegen, zou de modder wel meevallen dacht ik.  Ik sta mee tussen de Profi's (en Robby die ik niet zag) in het eerste startvak en worden om 9hr op gang geschoten.  Na een kilometertje draaien we al een schotterweg in en gaat het lichtjes bergop.  Hartslag draait goed en ik kan makkelijk volgen.  Na een 5-tal kilometer kijk ik achterom en blijkt dat we met een man of 30 al een eerste gat geslagen hebben in het uitgestrekte peleton.  Das bemoedigend want nog steeds zit die hartslag goed, en kan ik me sparen, tot er één of andere pummel mij al driftend een bocht uit rijdt, en ik weer een gat moet dichtknallen.  Iedereen probeert bij die kop te blijven, maar er zitten er een aantal tussen die zich aan het opblazen zijn, en bijgevolg fouten beginnen te maken, en daar moet ik dan steeds weer achter zitten.  Na een paar inspanningen om terug aan te pikken begin ik over mijn toeren te rijden, en besluit gewoon mn eigen tempo te zoeken wat goed gaat.  In de klimmen pik ik aan, maar op het vals plat en zelfs de niet technische afdalingen rij ik makkelijk weg van iedereeen.  Het gaat hier gewoon hard, want de klimmen zijn nooit echt lang of steil, en de schotterwegen liggen er gewoon keihard bij, dus knallen maar.  Af en toe zit er eens een singletrackje tussen met wat glibbermodder, en dan moeten die Duitsers onmiddellijk passen want techniek hebben die gasten echt niet.  Op km 30 staat mn zoon te zwaaien en wat verder krijg ik van mn vrouw een drinkbus aangereikt.  Perfekte timing, en dat geeft weer een extra boost.  Op km 40 hoor ik in de verte een doedelzak speler, en een menigte die af en toe luid applaudiseert.  Tja dacht ik, daar moet iets spectaculairs te zien zijn, afdalingske ofzo?  Maar het bleek aan een northshore piste te zijn waar je al dan niet het houten bruggetje kon nemen wat blijkbaar iet of wat spectakel gaf.  We verlaten dit terrein met een paar korte bultjes, en dan "knal" .... zadelpen midden door.  Teveel geklemd tussen mijn benen en door de korte ronding van het bergske teveel druk op de pen, en 't was over met de pret.  Voor ik het goed besefte wees men mij de weg naar de technische assistentie, waar ze me voorstelden een reserve pen te monteren.  Alleen had die 'mechanieker' dit blijkbaar nog nooit gedaan, en met mijn aanwijzingen sloeg hij er na 20 minuten dan toch een een tekorte pen te monteren.  Man man man, ik voelde me net een kleuter op een driewieler.  De pen was een 6 à 7 cm tekort, en dat voel je.  Ik weer verder, maar voelde onmiddellijk dat ik mn kracht niet meer kon overbrengen, begon te trekken om mn rug en de bovenbenen kregen het zeer zwaar.  Dikke pech noemen ze dat, en toen ik Christel opnieuw zag staan op km 50 besloot ik er de brui aan te geven.  Ik was me totaal aan 't forceren en de veer was gebroken.  

Game over !!  but I'll be back !!!