Het is een weekje geweest met ups en downs.
Zoals ik vorige week al schreef gaat het fysiek nog steeds met kleine stapjes vooruit. Voel me lichamelijk dan ook prima.
Mentaal gaat het op en neer. Het lijkt soms een achtbaan, eerst naar de top en dan weer de diepte in. Ga daarom de komende week naar het inloophuis Toon Hermans te Waalwijk. Ben hier al bijna 2 jaar ambassadeur van ( zie http://www.thhw.nl/Huis/Introductiefilm/WinnyKnippen.aspx ) en ga nu zelf hier hulp zoeken. Kan het niet zelf, maar ook niet samen met Alméra, oplossen. Zij is er ook te emotioneel bij betrokken om mij te helpen. Extern hulp zoeken is dan de oplossing.

Donderdag ben ik bij  fysiofit geweest voor een intake. Heb eerst een onderzoek gehad, en daarna is er getest hoe mijn conditie op dit moment is. Na een best intensieve fietstest ging de fysiotherapeut de gegevens in de computer invoeren om daarna de uitslag aan mij te komen vertellen.

Na ongeveer een kleine 10 minuten kwam hij terug om mij de uitslag te tonen.

De uitslag zorgde ervoor dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Na 3 zware operaties, met daarbij vele tegenslagen tijdens het herstel, blijkt mijn conditie nog net aan de onderkant van REDELIJK te zijn.

Onverstelbaar hoe, 3 maanden nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, mijn conditie al weer zo goed is aan het herstellen. Ik ben dan ook ontzettend blij naar huis gegaan.

Thuis aangekomen donderde ik van het hoogste punt van de achtbaan terug naar het diepste punt.

Alméra vertelde namelijk dat ze van mijn werk hadden gebeld. Een collega van mij die al 2 jaar aan het vechten was tegen kanker, was deze in de ochtend overleden.

Dit was voor mijn al kwakkelende mentale gesteldheid een forse dreun.

Heb die nacht ook totaal niet geslapen, allerlei gedachten hielden mij wakker.

Ik  zou eigenlijk vrijdag naar ziekenhuis gaan om mijn maandelijkse inspuiting te krijgen. Heb dit afgezegd en ben naar mijn werk gegaan om het condoleanceregister te tekenen en om ook even met mijn collega’s  te praten. Had hier erg veel behoefte aan.

Zaterdag ben ik samen met leden van Lotgenoten Vlaanderen naar de bijeenkomst van de Roparun geweest. Het was fijn om daar weer vele Roparunners te zien. Wat me vooral streelde dat iedereen mij er zo goed vind uitzien.

Jullie merken dus, het was een week van blijdschap en trieste momenten.

Ben nog steeds ontzettend trots en blij dat ik nu al zover ben.

Het verval in het zwarte gat is iets wat ik wist, maar te veel van mij af heb gezet. Maar ik geloof, nee, ik ben er van overtuigd dat ik deze mentale dip ook weer te boven kom. Ben namelijk te veel een vechter om mij hierbij neer te leggen.

Heb mij namelijk nadat ik te horen kreeg dat ik kanker had voorgenomen om als overwinnaar uit de strijd te komen, fysiek maar ook mentaal.

Gaan ons weer voorbereiden op een weekje met sneeuw en schrijf volgende week zondag weer in mijn blog.

12-12-2010 om 23:07 geschreven door Winy Knippen  

Mijn lichamelijke gezondheid is deze week weer met hele kleine stapjes vooruit gegaan.
Heb samen met Alméra Sinterklaas inkopen kunnen doen.

Ben vandaag even naar de Enclave-cross in Baarle Nassau wezen kijken. Weer vele bekenden gezien en gesproken, dat doet weer goed.

We hebben samen met de zoons vandaag een beetje Sinterklaas gevierd. We hadden wat cadeaus voor hen gekocht en hebben daarna aan de gourmet gezeten. we hebben er heerlijk van zitten smullen.
Al enige jaren doen we niets aan het Sinterklaasfeest, dus de zoons waren nu wel erg verrast. Vond het fijn om al die vrolijke gezichten te zien.
Ook Alméra was verrast want ik had buiten haar om nog wat extra's voor de Alméra en de zoons gekocht.

Mijn geestelijke toestand is sinds deze week wat achteruit gegaan. Maak me druk als ik onbekende pijntjes voel.
Als ik op bed lig komen geregeld de hallucinaties, die ik in het ziekenhuis heb gehad, weer naar boven. En ben op dit moment erg emotioneel. De tranen komen soms veel te snel.
En natuurlijk weet ik dat ik veel verder ben als iedereen voor mogelijk had gehouden, en ook weet ik dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Dit houd ik mijzelf ook steeds voor, maar dat lukt niet altijd.

Donderdag heb ik een intake voor een herstelprogramma, samen met fysiotherapeuten gaan we werken aan mijn conditie. Het is belangrijk dat ik dit onder begeleiding doe zodat ik op een verantwoorden manier aan mijn herstel kan gaan werken.

Als mijn gedachten niet snel weer normaal worden zal ik ook daar hulp voor moeten gaan zoeken. Want een volledig herstel is niet mogelijk als mijn geest niet op orde is.

En dat is toch mijn streven, in 2011 weer volledig hersteld te zijn, weer deel te nemen aan de maatschappij, maar vooral ook samen met mijn gezin gelukkig te zijn.

Geniet nog van de pakjesavond en tot volgende week zondag. 

05-12-2010 om 20:57 geschreven door Winy Knippen  

De week begon rustig. Heerlijk af en toe gewandeld, het weer was er goed voor.
Buiten de jeuk, die geregeld zijn kop op steekt, gaat het goed.

Zaterdag stond een bezoek aan de Efteling op het programma. Mijn werkgever ROC West-Brabant bestaan 5 jaar en daarom had het bestuur de Efteling afgehuurd.
Ik wilde daar graag heen om misschien wat collega's te zien, maar ook om heerlijk met Alméra en de zoons te genieten. Ook zij hadden wel een onbezorgd uitje verdient.
Zoals altijd kwam Alméra weer met een verstandige opmerking. Ik mocht gaan maar wel in een rolstoel. Dus maar een rolstoel besteld.
Had toch soms twijfels of dit wel nodig was, maar moet toegeven zonder rolstoel had ik het niet gered. Dan waren Alméra en ik niet verder gekomen als het eerste restaurantje.
Nu konden we heerlijk door het park wandelen, ik rustig zitten en Alméra maar duwen, maar ze deed dat graag.
Heb gemerkt dat je vanuit de rolstoel de wereld toch heel anders ziet. Je kijkt altijd maar tegen de billen van de mensen voor je. Je zicht is ook veel beperkter. Als mensen je aanspreken moet je altijd omhoog kijken. Vooral oudere mensen willen nog wel een naar je kijken of dat ze het zielig vinden. Voor mij was het maar van 15.00 uur tot 21.00 uur, maar heb hierdoor wel geleerd anders tegen een rolstoeler aan te kijken.
Het was voor mij een onvergetelijke dag. Weer met verschillende collega's en ex-collega's bijpraten. Ook heerlijk veel gegeten en gesnoept van veel lekkere dingen. Maar vooral genoten van het besef dat ik hierbij toch maar aanwezig kon zijn.
Ook Alméra en de zoons hebben volop plezier gehad.

Vandaag ben ik 1 1/2 uurtje naar de Warandecross in Tilburg wezen kijken. Het was weer genieten tussen al die lopers. Heb 2 mooie wedstrijden gezien. Was bang dat het zien van de lopers weer voor kriebelingen zou gaan zorgen, maar het besef dat niemand, inclusief ik zelf, 2 maanden geleden nog had gedacht dat ik hier weer zou rond wandelen voerden de boventoon. Want laten we eerlijk zijn, ik heb het toch maar geflikt, ik loop dus ik leef. Wat heb je meer nodig om even innig te kunnen genieten.

Je snappen dus dat ik na 2 van deze dagen met mijn hoofd in de wolken vertoef. Mijn zaligmakend gevoel is niet onder woorden te brengen.
Toen ik daarstraks op de weegschaal ging staan en er ook nog eens 1.9 kg was bij gekomen was alles compleet. Met een gewicht van 64,1 kg ben ik nog maar iets meer als 4 kg van mijn  oude gewicht verwijderd.

Wat wil een mens nog meer.

Ga straks nog lekker verder dromen van deze week en schrijf jullie volgende week zondag weer.

28-11-2010 om 21:34 geschreven door Winy Knippen