Het is een weekje geweest met ups en downs. Zoals ik vorige week al schreef gaat het fysiek nog steeds met kleine stapjes vooruit. Voel me lichamelijk dan ook prima. Mentaal gaat het op en neer. Het lijkt soms een achtbaan, eerst naar de top en dan weer de diepte in. Ga daarom de komende week naar het inloophuis Toon Hermans te Waalwijk. Ben hier al bijna 2 jaar ambassadeur van ( zie http://www.thhw.nl/Huis/Introductiefilm/WinnyKnippen.aspx ) en ga nu zelf hier hulp zoeken. Kan het niet zelf, maar ook niet samen met Alméra, oplossen. Zij is er ook te emotioneel bij betrokken om mij te helpen. Extern hulp zoeken is dan de oplossing.
Donderdag ben ik bij fysiofit geweest voor een intake. Heb eerst een onderzoek gehad, en daarna is er getest hoe mijn conditie op dit moment is. Na een best intensieve fietstest ging de fysiotherapeut de gegevens in de computer invoeren om daarna de uitslag aan mij te komen vertellen.
Na ongeveer een kleine 10 minuten kwam hij terug om mij de uitslag te tonen.
De uitslag zorgde ervoor dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Na 3 zware operaties, met daarbij vele tegenslagen tijdens het herstel, blijkt mijn conditie nog net aan de onderkant van REDELIJK te zijn.
Onverstelbaar hoe, 3 maanden nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, mijn conditie al weer zo goed is aan het herstellen. Ik ben dan ook ontzettend blij naar huis gegaan.
Thuis aangekomen donderde ik van het hoogste punt van de achtbaan terug naar het diepste punt.
Alméra vertelde namelijk dat ze van mijn werk hadden gebeld. Een collega van mij die al 2 jaar aan het vechten was tegen kanker, was deze in de ochtend overleden.
Dit was voor mijn al kwakkelende mentale gesteldheid een forse dreun.
Heb die nacht ook totaal niet geslapen, allerlei gedachten hielden mij wakker.
Ik zou eigenlijk vrijdag naar ziekenhuis gaan om mijn maandelijkse inspuiting te krijgen. Heb dit afgezegd en ben naar mijn werk gegaan om het condoleanceregister te tekenen en om ook even met mijn collegaste praten. Had hier erg veel behoefte aan.
Zaterdag ben ik samen met leden van Lotgenoten Vlaanderen naar de bijeenkomst van de Roparun geweest. Het was fijn om daar weer vele Roparunners te zien. Wat me vooral streelde dat iedereen mij er zo goed vind uitzien.
Jullie merken dus, het was een week van blijdschap en trieste momenten.
Ben nog steeds ontzettend trots en blij dat ik nu al zover ben.
Het verval in het zwarte gat is iets wat ik wist, maar te veel van mij af heb gezet. Maar ik geloof, nee, ik ben er van overtuigd dat ik deze mentale dip ook weer te boven kom. Ben namelijk te veel een vechter om mij hierbij neer te leggen.
Heb mij namelijk nadat ik te horen kreeg dat ik kanker had voorgenomen om als overwinnaar uit de strijd te komen, fysiek maar ook mentaal.
Gaan ons weer voorbereiden op een weekje met sneeuw en schrijf volgende week zondag weer in mijn blog.
Mijn lichamelijke gezondheid is deze week weer met hele kleine stapjes vooruit gegaan. Heb samen met Alméra Sinterklaas inkopen kunnen doen.
Ben vandaag even naar de Enclave-cross in Baarle Nassau wezen kijken. Weer vele bekenden gezien en gesproken, dat doet weer goed.
We hebben samen met de zoons vandaag een beetje Sinterklaas gevierd. We hadden wat cadeaus voor hen gekocht en hebben daarna aan de gourmet gezeten. we hebben er heerlijk van zitten smullen. Al enige jaren doen we niets aan het Sinterklaasfeest, dus de zoons waren nu wel erg verrast. Vond het fijn om al die vrolijke gezichten te zien. Ook Alméra was verrast want ik had buiten haar om nog wat extra's voor de Alméra en de zoons gekocht.
Mijn geestelijke toestand is sinds deze week wat achteruit gegaan. Maak me druk als ik onbekende pijntjes voel. Als ik op bed lig komen geregeld de hallucinaties, die ik in het ziekenhuis heb gehad, weer naar boven. En ben op dit moment erg emotioneel. De tranen komen soms veel te snel. En natuurlijk weet ik dat ik veel verder ben als iedereen voor mogelijk had gehouden, en ook weet ik dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Dit houd ik mijzelf ook steeds voor, maar dat lukt niet altijd.
Donderdag heb ik een intake voor een herstelprogramma, samen met fysiotherapeuten gaan we werken aan mijn conditie. Het is belangrijk dat ik dit onder begeleiding doe zodat ik op een verantwoorden manier aan mijn herstel kan gaan werken.
Als mijn gedachten niet snel weer normaal worden zal ik ook daar hulp voor moeten gaan zoeken. Want een volledig herstel is niet mogelijk als mijn geest niet op orde is.
En dat is toch mijn streven, in 2011 weer volledig hersteld te zijn, weer deel te nemen aan de maatschappij, maar vooral ook samen met mijn gezin gelukkig te zijn.
Geniet nog van de pakjesavond en tot volgende week zondag.
De week begon rustig. Heerlijk af en toe gewandeld, het weer was er goed voor. Buiten de jeuk, die geregeld zijn kop op steekt, gaat het goed.
Zaterdag stond een bezoek aan de Efteling op het programma. Mijn werkgever ROC West-Brabant bestaan 5 jaar en daarom had het bestuur de Efteling afgehuurd. Ik wilde daar graag heen om misschien wat collega's te zien, maar ook om heerlijk met Alméra en de zoons te genieten. Ook zij hadden wel een onbezorgd uitje verdient. Zoals altijd kwam Alméra weer met een verstandige opmerking. Ik mocht gaan maar wel in een rolstoel. Dus maar een rolstoel besteld. Had toch soms twijfels of dit wel nodig was, maar moet toegeven zonder rolstoel had ik het niet gered. Dan waren Alméra en ik niet verder gekomen als het eerste restaurantje. Nu konden we heerlijk door het park wandelen, ik rustig zitten en Alméra maar duwen, maar ze deed dat graag. Heb gemerkt dat je vanuit de rolstoel de wereld toch heel anders ziet. Je kijkt altijd maar tegen de billen van de mensen voor je. Je zicht is ook veel beperkter. Als mensen je aanspreken moet je altijd omhoog kijken. Vooral oudere mensen willen nog wel een naar je kijken of dat ze het zielig vinden. Voor mij was het maar van 15.00 uur tot 21.00 uur, maar heb hierdoor wel geleerd anders tegen een rolstoeler aan te kijken. Het was voor mij een onvergetelijke dag. Weer met verschillende collega's en ex-collega's bijpraten. Ook heerlijk veel gegeten en gesnoept van veel lekkere dingen. Maar vooral genoten van het besef dat ik hierbij toch maar aanwezig kon zijn. Ook Alméra en de zoons hebben volop plezier gehad.
Vandaag ben ik 1 1/2 uurtje naar de Warandecross in Tilburg wezen kijken. Het was weer genieten tussen al die lopers. Heb 2 mooie wedstrijden gezien. Was bang dat het zien van de lopers weer voor kriebelingen zou gaan zorgen, maar het besef dat niemand, inclusief ik zelf, 2 maanden geleden nog had gedacht dat ik hier weer zou rond wandelen voerden de boventoon. Want laten we eerlijk zijn, ik heb het toch maar geflikt, ik loop dus ik leef. Wat heb je meer nodig om even innig te kunnen genieten.
Je snappen dus dat ik na 2 van deze dagen met mijn hoofd in de wolken vertoef. Mijn zaligmakend gevoel is niet onder woorden te brengen. Toen ik daarstraks op de weegschaal ging staan en er ook nog eens 1.9 kg was bij gekomen was alles compleet. Met een gewicht van 64,1 kg ben ik nog maar iets meer als 4 kg van mijn oude gewicht verwijderd.
Wat wil een mens nog meer.
Ga straks nog lekker verder dromen van deze week en schrijf jullie volgende week zondag weer.
Maandag ben ik weer naar de huisarts geweest. Nadat de kuur 2 dagen was beëindigd is de onderhuidse jeuk weer teruggekomen. Nu blijkt dus dat de vele zware antibioticakuren veel in mijn lichaam hebben kapot gemaakt. Vandaar dat er af en toe van deze ongemakken op te treden. Heb dus weer een kuur tegen de jeuk gekregen en een kuur om bepaalde schimmels die de jeuk horen tegen te gaan weer te laten aanmaken door mijn lichaam. Hopelijk gaat het binnenkort beter, want jeuk is erg vervelend en zeer hinderlijk.
Deze week verschillende bezoekjes gehad. Dinsdag kwamen 3 dames van Gloria op visite, en woensdag Peter een loper van Gloria. Na wat babbelen over mijn ziekte ging het dus algauw over hardlopen. De laatste nieuwtjes gehoord en lekker bijgekletst. Donderdag kwamen 5 collega's die ook aan de Roparun hebben meegedaan. Je begrijpt dus wel dat na de laatste roddels over het werk , het al snel over de Roparun ging. Een groepje lopers is al aan het trainen, maar voor de rest is er nog niet echt iets opgestart. Heb ze verteld dat dit hoog tijd wordt. Over een kleine 6 maanden is deze prachtige run al. Ben woensdagavond ook nog even op bezoek geweest bij mijn broer in het ziekenhuis in Tilburg. Hij is zeer erg aan het vervelen, ze kunnen namelijk niets doen voor zijn been is genezen. Als dat goed is kunnen ze met revalidatie starten. En gisteren heb ik verschillende Lotjes gezien, dat was weer best heftig. Omdat wij allemaal kanker hebben of hebben gehad wordt er toch wat emotioneler met elkaar omgegaan. Maar het was ontzettend fijn, ook omdat ik de laatste nieuwtjes van de stand van zaken betreffende de Roparun heb vernomen. En ik moet zeggen ze hebben al erg veel werk verzet, en er is al veel gerealiseerd. Jullie snappen dat dit mijn Roparun hart goed doet en dat ik trots op ze ben. En natuurlijk komen dagelijks mijn 2 oudste zoons even binnen lopen. Dat doet me toch elke keer weer goed. De jongste zoon woont nog thuis en steekt af en toe een extra handje uit om te helpen met dingen die ik nog niet kan of mag doen. Heb ook nog telefonisch contact gehad met de Arboarts. Hij was blij te horen dat het vooruit ging, maar gaf de duidelijke opdracht om voorlopig nog niet aan werken te denken. Een paar maanden geleden zou ik hem tegenspreken, maar nu ben ik tot het besef gekomen dat mijn gezondheid veel belangrijker is, en dat ze op mijn werk veel meer aan me hebben als ik volledig genezen ben. Dus collega's nog geduld hebben.
Vandaag hebben we een beetje een rustdag ingebouwd. Lekker niet te veel doen. Vanavond heb ik weer mijn weeg beurt gehad, ben 600 gram aangekomen. Dus net als de stapjes van vooruitgang die nu kleiner worden neemt ook het gewicht met minder grote sprongen toe. Maar ik ben nog steeds content dat ik vooruit ga en dat er gewicht bijkomt.
We gaan een koud weekje tegemoet, maar op kou kan ik mij kleden en toch fijn buiten wandelen, dat is beter als met regen.
Vrijdag vroeg Alméra of ik mee ging shoppen. Ze wilde nog iets moois kopen voor het familiefeest. Ik weet dat ze het fijn vind als ik meega. Door mijn ziekte was ze al lang niet meer wezen winkelen. "Nou" zei ik "als ik meer als 3 km kan wandelen moet dit ook wel gaan." Ze waarschuwde mij dat dit vermoeiendere zou zijn, maar ik sloeg deze raad in de wind. Dat heb ik dus geweten. Het heeft mij volledig afgepeigerd. We zijn thuis gekomen en ben niet meer van mijn stoel af geweest tot ik naar bed ging. Zaterdag en nog een beetje op zondag heb ik er last van gehad. Ik was niet meer vooruit te branden. Het slenteren, stilstaan, weer enkele stappen naar een volgende rek, weer stilstaan en dan weer slenteren kost zoveel meer energie als 3 km wandelen. Ik heb dus mijn lesje geleerd, we zijn op de goede weg, maar er is nog een flink stuk te gaan. Jullie begrijpen dus dat ik zaterdag bijna niets heb gedaan. Zondag hadden we dus ons familiefeestje. We zijn naar Landgoed Schaluinen in Baarle Nassau geweest. We werden ontvangst met koffie en gebak. (ik heb er 2 op want er moeten toch kilo's bij!!!!) Daarna zijn we gaan bowlen. Ik heb toegekeken, want ik mag niets tillen dus zeker geen bowlingbal. Heb dus iedereen aangemoedigd. Daarna was er een barbecue, moest wel even oppassen met gemarineerd vlees, maar het was lekker. Als afsluiting nog heerlijk ijs met slagroom op. Het was een prachtige middag. Ik was wel moe, maar het was wel erg gezellig. gaan we vanavond maar wat vroeger naar bed. Ben net nog even op de weegschaal gaan staan, en ja hoor waarschijnlijk hebben de 2 gebakjes geholpen er is namelijk weer 2 kg bijgekomen en weeg nu 61,6 kg. Dus de afgelopen 4 weken er 6 kg bij, dat is toch erg mooi.
Omdat ik nu maar met kleine stapjes vooruit ga, is het beter dat ik ga overschakelen om naar 1 keer per week aan mijn blog werken. Daardoor blijft het er nog wat te vertellen, anders wordt het meer een opvulling met het zelfde.
Dus lieve groetjes uit het mooie Minderhout en tot volgende week zondag.
Ben nog steeds een beetje aan het nagenieten van het goede nieuws afgelopen maandag. Gelukkig hoefde ik geen pijnlijke ingreep te ondergaan.. Omdat de wond op mijn buik naar binnen is gegroeid, heb ik een litteken (gleuf) dat bijna 1/2 cm onder de huid ligt. Vooral nu de wond gesloten is , is het belangrijk om de gleuf schoon te houden zodat er geen ontsteking kan ontstaan. De bovenste huidlaag is namelijk nog teer, dit wordt wel beter hoor. Daarom maakt Alméra elke dag de gleuf schoon. Gisteren weer een stapje verder gegaan met wandelen, nu al 3 km gewandeld en het ging goed.
Ben vanmiddag naar mijn werk geweest. Moest daar zijn voor mijn griepprik. Het was fijn om weer op school rond te lopen, lekker even met collega's bij te kletsen. Net als iedereen staan zij versteld hoe goed het met mij gaat. Ik moet toegeven ook ik sta er nog elke dag versteld. Omdat ik vanmiddag wat eerder moest stoppen met rusten om op tijd op school te zijn, ga ik vanavond maar iets vroeger naar bed. Ondanks dat alles zo wonderwel goed gaat, merk ik het wel als ik mijn middagslaapje inkort.
Ga nu nog even TV kijken en daarna hup mijn bed in.
Heb de afgelopen dagen tijdens mijn dagelijkse wandelingen toch nog geregeld aan Davey moeten denken. Hij was veel te jong om zo van ons heen te gaan.
Verder verliepen de afgelopen dagen goed, elke dag voel ik mij weer wat sterker worden. Ben gisteren weer op de weegschaal gaan staan en was de afgelopen week weer 1,1 kg aangekomen. Dat gaat dus langzaam ook de goede kant op.
Vandaag was het een spannende dag, ik moest op controle. Eerst vanmorgen een echo van de buik en lever laten maken, daarna na de chirurg. De uitslagen van het bloed waren goed, en ook over de wond was hij erg te spreken. Toen samen de echo bekeken, kijken of de bloedprop niet groter was geworden, en de dokter kon via de echo dan bepalen hoe hij precies de bloedprop zou weghalen, hier moest ik deze middag om 16.00 uur voor terugkomen. Hij had verteld dat het even pijnlijk ging zijn, maar dat dit beter was als een operatie. na de ingreep zou ik enkele uurtjes moeten rusten. Hij bleef maar staren naar de echo, en ik begon mij toch wel enig sinds zorgen te maken. Na enkele minuten vroeg ik of er iets niet goed was. De dokter schudden met zijn hoofd en vertelde dat hij de bloedprop niet kon vinden op de echo maar dat was onmogelijk. Er werd een andere dokter bijgehaald. De scan van 3 weken geleden bekeken en toen de echo, ook met tweeën kwamen ze er niet uit. Toen maar de dokter bellen die de echo gemaakt had. Ook deze kwam kijken en gedrieën bleven ze lange tijd naar de scan en dan weer naar de echo kijken. Op een gegeven moment ontdekte de echo-dokter een klein litteken op de plaats waar de bloedprop aan de lever gehecht had gezeten. Gedrieën concludeerden ze toen dat mijn lichaam zelf de bloedprop had verwijderd. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. De chirurg, die mijn geopereerd heeft, zei dat hij bij mij nu nergens meer versteld van staat.
Maar van alle drie kreeg ik een dikke proficiat, de bloedprop was verdwenen, zonder ingreep, en de wond aan de lever ziet er goed uit.
Je bent nu aan de binnenkant genezen verklaard van je operaties zei de chirurg.
Het is nu hoofdzaak om langzaam weer op kracht te komen en weer terug te keren op het oude niveau.
De pijn die ik voel aan de wond zal nog wel even blijven. De wond heeft te lang opengelegen, daardoor geneest alles rond deze wond wat trager als de rest.
Ik stapte happy, trots en zeer blij met dit nieuwe succesje naar buiten.
Wederom heeft mijn lichaam dit kunststukje geflikt, hoe weet ik niet maar ook de doctoren weten het niet.
Ben een lekkere kersenvlaai gaan halen om dit samen met mijn gezin te vieren. ( Natuurlijk ook slagroom meegenomen, moet wel aan mijn gewicht denken!!!!)
Alméra zal ook wel opgelucht zijn als ik haar straks het goede nieuws vertel.
