27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
02-09-2008
Zo van die dagen...
Er zijn zo van die dagen dat alles dreigt mis te gaan...baaldagen...veel woorden ga ik er niet aan vuil maken...laat Axelle Red er maar over zingen...
De controlekoorts is ook komen opstijgen...volgende week is het weer zover...Ik weet het...het heeft geen zin om mij nu al nodeloos ongerust te maken...maar ik kan het niet helpen...ook al wil ik het niet...ik heb geen knoppeke om het zomaar uit te zetten... (Nu lukt het me blijkbaar ook niet meer iets van youtube te plaatsen)
Il y a des jours comme ça où rien ne va où t'as l'impression l'monde est contre toi tu comprends pas
ça commence par quelque chose d'innocent ça prend vite une ampleur qui te fait peur te fait peur
Et tout ce temps tu te demandes pourquoi moi fallait que ça tombe sur moi t'aurais juré que jamais ça n'pouvait t'arriver
Tu ralentis ton pas tu te croises les doigts tu respires un bon coup et espère qu'on en restera là mais ça n'marche pas
Tu te mets tout doucement à t'énerver tu te pinces, vérifies suis-je entrain d'rêver mais tu rêves pas
Mais dieu pourquoi c'est toujours moi t'appelles le ciel il répond pas
´t Is weer voorbij die mooie zomervakantie...maandag weer naar school toe. Peuters, kleuters, kinderen, tieners...en leerkrachten. Dit weekend stond dan ook voornamelijk in het teken van het vieren van het einde van de vakantie...overdag met de nichtjes, ´s avonds met de treinbabes...op Inge, Griet en ik na...zijn het allemaal juffrouwkes in het Brusselse ...en ook aan hun verlof is dus een eind gekomen...het verslagje van een heel geslaagde avond volgt nog...als ik toestemmimg krijg tenminste om het op het web te plaatsen
Maar nu dus eerst het tripje naar Bokrijk met de nichtjes, Vake en Moeke...Terug in de tijd van toen...een geslaagde dag...Liesel vond het nog steeds fascinerend ondanks het feit dat ze er al voor de tweede keer deze zomer naartoe ging en ze nog steeds maar 5 jaar is...voor Maite duurde het net allemaal ietsje te lang...en tante Wendy, Moeke en Vake waren op het einde van de dag moe maar voldaan... Laat de foto´s maar voor zich spreken...
p.s Hebben jullie mijn broer en mijn prins op het witte paard herkend?
Met de trein van mijn leven mijn dromen achterna...
7 jaar geleden...op de training "interculturele bemiddeling" - ik was nog niet zo lang aan de slag als inburgeringsconsulente bij VDAB- werd mij de vraag gesteld "Waar zie jij je over 10 jaar staan? Wat zijn je dromen?" en gisteren viel mij dit alles plots weer te binnen...Ik vertelde toen dat ik waarschijnlijk getrouwd zou zijn, 2 kindjes zou hebben...ik zag me niet meer bij VDAB werken, maar wel als cliniclown of ergens in la douce France een vakantiehuis hebben....Dromen hé! Heuhm...ik heb nog 3 jaar de tijd om ze te verwezenlijken....Maar het leven verloopt zelden hoe we dachten dat het zou gaan...Soms denk ik...was ik maar weer 7 jaar geleden...en had ik geweten wat ik nu weet...dan had ik waarschijnlijk de dingen anders aangepakt...Maar ook dat weet ik natuurlijk niet zeker... Ook nu denk ik vaak na over wat mijn DOEL is, waar ik naartoe wil in mijn leven...Na de K ben ik terug bezig om mijn leven terug op rails te krijgen...Dat dit niet altijd zonder slag of stoot gaat, hebben jullie hier al wel eens kunnen lezen...Soms loopt de trein van mijn leven gesmeerd...soms is het een boemeltrein...soms houdt ie halte...om vervolgens een andere koers te nemen... Soms rijdt ie recht naar de top...om daarna weer onmiddellijk te dalen...Ik ben de bestuurder van mijn trein, ik ben verantwoordelijk voor de koers die ik volg...samen met de passagiers die regelmatig opstappen...die samen met mij verder reizen....sommige gaan maar een halte mee...sommige reizen een tijdje mee om vervolgens toch af te stappen...sommige nemen even een onderbreking om daarna weer met me mee te reizen...en tenslotte heb je de pendelaars...die jaar in, jaar uit meegaan...reisgenoten voor het leven!
En nu weer even naar mijn dromen... Getrouwd...hmmm dat kan ik in die 3 jaar misschien nog wel verwezenlijken...Al schreeuw ik regelmatig van de daken dat ik NOOIT trouw...maar zeg nooit nooit hé! Kinderen...dat wordt al ietsje moeilijker... Cliniclown ...mijn kwaliteiten als clown zijn benedenmaats...dus toch maar beter van niet...en dat huisje in la douce France...misschien komt het er wel van als ik oud en versleten ben...Zou het toch maar moeilijk hebben om familie en vrienden hier achter te laten... En wat mijn job bij VDAB betreft...na al die jaren ben ik er nog steeds graag...ik zit in een fantastisch team van collega's...ik zou ze nog niet kunnen achterlaten...maar in mijn achterhoofd toch hetgeen ik hier gisteren postte...
Als je me vandaag zou vragen "Wen,waar zie jij jezelf over 10 jaar?" Ik zou antwoorden: Ik zie een Wen die gelukkig is met de kleine dingen rondom haar, die zichzelf kan zijn..bijzonder door 'gewoon' te zijn...een Wen die niet meer de perfectie nastreeft, die geleerd heeft om je m'en fou te zeggen, die nog steeds een straffe madam is, maar ook haar emoties aan de buitenwereld toont en de dag neemt zoals ze komt!
The world belongs to those who believe in the beauty of their dreams
Ze is hervallen...al enkele maanden nu...ze blijft vechten...ze hoopt...Ik leerde haar kennen op de revalidatie...ze was de vreemde eend in de bijt...11 vrouwen met BK, zij had longkanker. Ze had meteen een speciaal plaatsje in mijn hart met haar grote dosis humor...En nu nog steeds...Ze is zo moedig...zo sterk...nog steeds rad van tong om alles met humor te bedekken of te verbergen. En samen met haar vechten en hopen we mee...dat ze ook nu weer dit zware gevecht zal overwinnen! Vandaag kreeg ze weer chemo...5 dagen op een rij...5 dagen over en weer naar het ziekenhuis...op dagzaal. Regelmatig springen we dan eens binnen om haar te verblijden met een bezoekje...je ziet gewoon dat het haar zoveel deugd doet...het kost ons dan ook zo weinig moeite, we doen het met veel plezier...
Ook vandaag eventjes bij haar langsgeweest...Het was vrij druk op dagzaal...vooral de vrouwenzaal lag/zat proppensvol...een vrouw die aan't wachten was op hare chemo vroeg me of ik ook Kpatiënte ben geweest...we raakten aan de praat...Over de nevenwerkingen, de bestralingen, de periode na de behandeling...Ik gaf haar mijn blogadres...misschien voelde ze er wel iets voor om te lezen hoe ik de dingen na mijn behandeling, het terug opnieuw aan't werk gaan, heb ervaren....Na het kort gesprekje had ik weer het gevoel...ik wil meer doen met mijn ervaring...Ik wil jonge BK patiënten helpen...Maanden geleden hebben ze me eens de vraag gesteld om als vrijwilligster te werken in een zelfhulpgroep, een nieuwe jonge wind door de organisatie...maar ik hield de bal af...één ik was daar toen zeker mentaal niet sterk genoeg voor en twee op vrijwillige basis is het niet haalbaar...Op termijn zal ik opnieuw fulltime moeten werken en dan valt het niet te combineren...Maar gezien mijn sociale opleiding, mijn 3 jaar stage op de kinderoncologie van het UZ Leuven...begint het toch te kriebelen om iets met "mijn ervaring" te doen...
Extravert, een open boek...dat is mijn manier om dingen te verwerken...Ik babbel graag, maar meer nog kan ik mijn gevoelens verwoorden op papier...Ik merkte het therapeutisch effect van schrijven tijdens mijn behandeling...Mijn gevoelens, mijn gedachten, mijn angsten, gewoon wat feiten... ik pende het neer in mijn persoonlijk dagboek...Een boek alleen voor mij bestemd...Soms deelde ik er kleine stukjes uit met vrienden...door hun enthousiasme kreeg ik de kriebels om een blog te beginnen...Tussen het aanmaken van de layout en het effectief iets schrijven zaten nog wel enkele maanden...Ik durfde toch niet zo goed...Want al weten mijn vrienden meestal wel zeer goed hoe het met mij gaat (tja "what you see is what you get" bij mij) mijn gedachten, gevoelens delen met het wereldwijde web...is toch net even ietsje anders...2 maanden geleden heb ik dan toch mijn stoute schoenen aangetrokken...heel voorzichtig postte ik mijn eerste schrijfsels...Zou het gesmaakt worden? Zijn de mensen überhaupt geïnteresseerd in hetgeen ik schrijf?...Ondertussen heb ik al vele reacties gekregen...vrienden, collega's die hier soms reageren, de stille fans, maar ook reacties van bloggenotes/lotgenotes...en jullie reacties, ze doen me deugd!
Jullie herinneren mijn gevecht van een tijdje geleden nog wel...die grijze wolken die mijn roze wolk probeerde te verdringen...Ahwel ik zei toch dat ik het gevecht ging winnen hé! Ook al zou je het niet zeggen... buiten kleurt de hemel grijs, valt de regen met bakken uit de lucht...Ik zit weer hoog en droog op mijn roze wolk
Gezien het late uur...het loopt al tegen half 3 aan midden in de nacht...kan ik maar één conclussie trekken: 'K heb weer een slapeloze nacht! Het is een constante geworden in mijn leven...Nachten lig ik te woelen, rol ik van de ene kant van mijn bed naar de andere...Alles heb ik al geprobeerd: achterste voren liggen (aardstralentoestanden), nieuw bed, nieuw matras, nog een matras op mijn matras, warme melk met honing, een warm bad, een slaapdagboek, een saai boek lezen, ...noem het maar op en ik heb het geprobeerd...maar tevergeefs...om uiteindelijk toch te moeten zwichten voor een slaappilleke...af en toe ...om verslavingsverschijnselen binnen de perken te houden. De slapeloze nachten zijn begonnen vlak na diagnose...niet onlogisch toch?!...je zou van minder wakker liggen...Maar dat is nu toch al lang verleden tijd...' tIs ook niet dat ik de hele nacht lig te piekeren...die periodes zijn tot de dagen voor een controle gereduceerd...Maar wat ligt dan wel aan de basis van mijn slapeloze nachten? Juist ja...die vervelende "kunstmatige menopauze"...Niets aan te doen...het is nu eenmaal een vervelend neveneffect... Slaapverwekkende ideeën zijn dus meer dan welkom... ondertussen ga ik hier verder met schaapjes te tellen...1 schaapje, 2 schaapje, 3...zzzzzz
Morgen is het 6 maanden geleden dat je vertrok naar de andere kant van de horizon. Nog elke dag denk ik aan je...aan je moed, je kracht...Ik mis je optimisme, je lach...waarmee je ons-je revalidatiemaatjes- een hart onder de riem stak. Je wist dat je niet meer te genezen was, maar dat het zo vlug zou gaan...neen, dat had niemand van ons verwacht...Je was zo strijdvaardig...maar de laatste woorden die je naar me schreef...ze zeiden genoeg "Het is allemaal klote" schreef je...het was zo onGoedele...Maar met die 4 woorden vertelde je meer dan je de laatste weken had gedaan...Ik las je onmacht erin... Je droom om samen met Sven in jouw pasgebouwd huisje te kunnen wonen, heb je net niet kunnen verwezenlijken...
Komende zaterdag zijn wij-je revalidatiemaatjes- uitgenodigd op de housewarming party van Sven. Ook al kennen we Sven helemaal niet goed, toch heeft ie aan ons gedacht..." Als Goedele er nog was, zou ze jullie zeker en vast ook hebben uitgenodigd" schreef ie...Ik vind dit echt mooi van hem....Je geeft maar eens een teken zaterdag hé...Ik zal eens regelmatig naar boven kijken op zoek naar het helderste sterretje aan de hemel.
Heb ik je trouwens al verteld dat ik plannen heb om volgende zomer een trektocht in de Pyreneeën te doen? Herinner je nog ons gesprek op de wandeling tijdens Herstel en Balans? We waren toen al plannen aan het smeden om ooit zo'n tocht te doen...maar tja zouden we dat wel kunnen en wat met de rugzak...want met onze kans op een dikke arm - zou dat niet simpel zijn hé! Ahwel...ik hoop dat volgend jaar mijn conditie en mijn gezondheid goed zijn...dan beklim ik de Monte perdido...ik maak er een eerbetoon aan jou van! Jouw verloren berg...maar ook je berg van moed en kracht!
De wonderbaarlijke kracht van eens goed uitslapen en vitamientjes onder de vorm van een lekker tomaten-courgettensoepje en verse groentjes, met speciale dank aan Gerda-die me met al dit lekkers verwende- hebben hun werk gedaan. Het gaat weer stukken beter met me....Ik voel stilaan de energie weer in mij opborrelen...En ja ik beloof het deze keer ga ik er zuinig mee omspringen, een beetje besparen...Alé, ik ga het alvast proberen...want mij kennende...ik zal me waarschijnlijk nog vaak bezondigen...Wie zijn billen verbrandt, moet op de blaren zitten...
Voila en nu ga ik deze rustige zaterdag beklinken met een lekker glaasje wijn in leuk gezelschap in de Dool in Helchteren.
Grijze wolken doen er alles aan om mijn roze wolk te verdrijven...maar hardnekkig hou ik me vast...vastberaden om de onderlinge strijd te winnen...En winnen zal ik...al zit ik effe verscholen achter een sluier van wolken die mijn zonnig bestaan even grijs kleuren...'k Ben gewoon hardstikke moe ...Wat een verschil met een paar dagen geleden...een Wen die als een dartelend veulentje door het leven huppelde...vandaag blijft daar nog weinig van over...Wat zou het toch handig zijn als we - net zoals wanneer we zonder naft zitten met onze auto- effe wat energie zouden kunnen bijtanken...aan een energiepomp...maar 'k vrees dat zoiets alleen maar mogelijk is in de wonderlijke wereld van Jommeke en zijn companen...er zit voor mij niets anders op dan het de komende dagen wat rustiger aan te doen...Om volgende week weer als een spring-in-het-veld door het leven te kunnen dansen...zij het misschien een beetje meer gedosseerd
'k Was in een schemerzone van nog net niet in slaap, maar ook niet meer ten volle met bewustzijn...op de achtergrond speelde de radio de liedjes van Van dik hout...een beetje aan't wegdromen van??? Plots schrik ik recht...het liedje Dreamers and renegades klinkt luid door de huiskamer...Een fractie van een seconde later besef ik dat het mijn GSM is die rinkelt. Onbekend geeft het schermpje aan...wat meestal een telefoontje van de collega's of van Caro betekent. Maar gezien het uur-'t is al 4 uur gepasseerd- kan het bijna niemand meer van mijn collega's zijn (ambtenaren mét zomeruur vind je zelden nog na vieren op bureau) dus ik gok dat het Caro is..."Hey, 't is wel kort dag, maar heb je zin om vanavond bij mij en Christophe te komen eten? Zo tegen half 6" vraagt Caro. Zo'n uitnodiging sla ik natuurlijk niet af... 'tWas alsof ze wist dat er bij mij niet veel in huis zou komen om te koken vandaag...hooguit een boterham met choco. Ik, die een avond op de zetel voor ogen had, heb onverwacht een gezellige avond gehad...lekker gegeten (aubergines met vis en rijst...hmmm om je vingers bij af te likken) een lekker glaasje wijn (of 2 of...) en leuk gezelschap...al vond ik de likjes van Chanel- de hond des huizes- net ietsje minder aangenaam....en als afsluiter een lekker tasje senseo! We hadden een leuke babbel, haalden herinneringen op, zoals aan ons tripje naar Parijs héél véél jaartjes geleden( toen we nog jong, knap en onervaren waren)...en fantaseerden over een vakantie met tent naar de Provençe... Ahwel Caro, wanneer zijn we weg? Du pain, du vin et du boursin...'k zie het helemaal zitten!
Doseren, doseren...wie geduld heeft zal het leren!
Doseren...weeral blijkt het dat dat niet onmiddellijk mijn sterkste eigenschap is...wanneer ik bruis van energie, meen ik ook dat mijn agenda overvol moet staan...het kan dan gewoon niet op...Met gevolg...ben nu toch wel een beetje heel veel moe...maar ik heb er van GENOTEN! Op het feestje van B. die 30 werd...gedanst op megamindy, kabouter plop en niet te vergeten K3...met de 2jarige spring in't veld Nore...ze kreeg er maar niet genoeg van...worden die kleine dreumesen dan nooit eens moe? Ikke was anders stikkapot hoor, het zweet droop gewoon van mij af...maar oooo wat was het leuk zo weer effe kind te zijn! Nore is het dochtertje van vriendin Vero...het is een speciale meid: een klein wondertje! Bij haar geboorte woog deze kleine spruit amper een kilootje...en je zou haar nu moeten zien...een kleine, straffe madam...Ze zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben...als zo'n klein mensje zo hard kon vechten voor haar leven...dan kon ik dat toch ook hé... Vero, ik heb het je denk ik nog nooit gezegd, maar weet je dat ik me vaak optrok aan jouw kleine meid? Als ik het effe niet meer zag zitten...dan dacht ik aan haar vechtlust...ze gaf me de kracht om door te gaan!
Na het feestje zaterdag...vandaag mijn eerste date met een blogmaatje! Hihihi had toch wel zenuwen (eigenlijk meer dan dat ik meestal heb bij een blinddate-strange!?!) Maar zenuwen bleken niet nodig te zijn...het ijs was snel gebroken, de zenuwen verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon! ...het klikte...ik kan je alvast zeggen dat er heel wat afgetetterd is en dat het in een mum van tijd 20.00 was...tijd om weer richting station te gaan...Tricky je bent een straffe madam...ben blij je te hebben leren kennen en er komt een vervolg...zeker weten!
En nu...als de bliksem mijn bed in...ben al op van 5.20 (ben eerst gaan werken hé) Ik kan morgen wel uitrusten...'t zal nodig zijn!
Het zindert nog steeds na...Het I feel happy gevoel...Op mijn roze wolk kan ik als het ware de hele wereld aan...het vertaalt zich dan ook in een overvolle agenda...druk, druk, druk...maar alleen met dingen die ik leuk vind en zo heb ik het graag! Verjaardagsfeestjes à volonté, etentjes, dates (voor jullie beginnen te speculeren...het is deze keer niet met een man, maar met lot/bloggenotes) een housewarmingparty...Laat maar komen!
Gisteren wel effe een adempauze moeten inlassen...trop is teveel zeggen ze en inderdaad...had effe een klopke van de hamer gekregen...maar een paar uurkes op mijn zetel deden wonderen...Ik kan er opnieuw tegenaan!
Het gaat me voor de wind...nog meer dan eens besef ik dat ik GELUK heb...niet iedereen komt er evengoed mee weg als ik...denk ik maar aan Jacqueline van de revalidatie, die voor de tweede keer haar gevecht strijd, of aan Sonja van de revalidatie, wiens imuunsysteem stevig ondermijnd is, of aan Sofietiewietie of aan Sonja van de VLK....
Ok, ik heb ook nog wel mijn mindere dagen, dagen waarop ik overspoeld word met angst, verdriet, het gevoel eenzaam en alleen te zijn...ik laat ze toe...maar niet te lang...om daarna weer als een zonnetje door het leven te gaan!
Onderstaand gedicht vond ik terug op de site van troostgeschenk.nl en ik kan me er wel in vinden: Ik lach en dans en leef weer Maar anders dan voorheen Ik weet hoe ontzettend moeilijk Het leven soms kan zijn
Dan schijnt de zon Dan weer eens niet Soms blijf ik weer hangen In onzichtbaar verdriet
Maar na jaren van verwerken Ontdek ik de ontstane regelmaat Ik weet na herhaalde tranen Dat het ook weer beter gaat
een zotte zon, dauwdruppeltjes in het gras, een stevige knipoog die zegt "het ga je goed", vers brood van bij de bakker, een bescheiden schouderklopje, een lief mailtje van een oude kennis, van een goede vriend, van een lotgenote, super-zotte-lieve collega's, een goed gesprek, een welgemeend complimentje, een warme knuffel, de lach van een kind, ...en dat er nog zoveel over blijft om van te dromen en voor te leven!
Herinner je gisteren Droom van morgen Maar Leef vandaag!
Inderdaad ik voel me goed vandaag. Energie stroomt door mijn aderen en kan de hele wereld aan! en nu maar hopen dat dit gevoel nog lang zal nazinderen
euhm...Wat ging ik hier ook weeral schrijven?!? Effe mijn grijze massa pijnigen...Denk, denk denk... Lap...ben het weer vergeten
Vergeetachtigheid...het overkomt me nogal dikwijls...vooral namen durf ik nogal eens te vergeten of woorden...uren kan ik op zoek zijn naar een woord, zonder het te vinden...Toch wel lastig soms! Vooral als ik aan't schrijven ben voor mijn blogje en ik er maar niet op kan geraken...Sinds mijn vergeetachtigheid is mijn agenda dan ook mijn trouwste metgezel ... notteer ik iets niet in mijn agenda dan zal ik het stevast vergeten of weet ik weer niet meer om hoe laat we hadden afgesproken...zo'n agenda is echt wel een handig tool hoor...al mag je natuurlijk niet vergeten er regelmatig in te kijken...zoals diene ene keer toen ik broer vanop zijn werk zou gaan halen...Ik had het netjes in mijn agenda genotteerd, maar tja niet ingekeken die dag en was het dus rats vergeten...maar goed dat er dan nog zoiets als een gsm bestaat...anders had broer lang kunnen wachten, vrees ik! Ik vergeet ook regelmatig de lichten uit te doen...sta ik 's morgens op... branden beneden nog alle lichten...niet echt bevordelijk voor mijn elektriciteitsrekening of ik ga naar de winkel en ben vergeten wat ik eigenlijk van plan was te kopen...Soms durf ik ook al eens vergeten wat de vriendinnen me verteld hebben aan de telefoon, kan ik het me de dag erna al niet meer herinneren,laat staan dat ik de juiste versie nog door kan vertellen....Jullie geheimen zijn dus veilig bij mij...Ik vergeet toch de helft ervan...dus laat ze maar komen...Nadine,Goele...jullie kunnen gerust vertellen wat het geslacht is van jullie ukkie...ik beloof dat ik het onmiddellijk zal vergeten En mijn laatste straffe stoot datteert van begin deze week ...'k Was vergeten het raam van mijn autootje dicht te draaien...de ganse nacht had het opengestaan...niet zo'n grote ramp ware het niet dat die nacht de regen met bakken uit de hemel viel...Pfttt de volgende morgen was mijn auto omgetoverd tot een klein zwembad...plezierig is anders hoor...maar dankzij de tropische hitte was het na een paar uurtjes-godzijdank- opgedroogd!
Hoe komt dit nu dat ik zo vergeetachtig ben...menig lotgenootjes blijken er last van te hebben- het chemobrein?! We zullen het daar maar op steken zeker! Ook mijn zwangere vriendinnen gaan er prat op dat zij de laatste tijd zoveel vergeten, zij steken het op hun hormonen...Aan de leeftijd kan het nog niet liggen, toch?! De vergeetachtigheid...toch wel braaf lastig...maar soms...ook braaf handig
De kids van mijn broer zitten op de achterbank van mijn auto...ben op weg met hen naar de speeltuin... Ineens zegt de kleinste(3,5jaar): "Tante Wendy, jij hebt alleen maar poppen en kleurboeken bij jouw thuis, hé?" "Hmmjjja", mompel ik "tante Wendy heeft toch geen kindjes, daarom heb ik ook niet veel speelgoed". "Neen", zegt de oudste(5,5jaar), "jij kan geen kindjes hebben, want jij hebt toch geen man hé tante Wendy. Jij moet eens een man gaan zoeken" besluit ze...Waarop de kleinste spontaan reageert "Ik ga voor jou een prins zoeken!" "Hé ja", zeg ik" eentje op een wit paard" "Waarom niet op een bruin of zwart paard" vraagt de kleinste? "Maar tante Wendy" zegt de oudste op haar beurt, "jij bent toch geen prinses dan kan jij toch ook niet met een prins trouwen?" Tja gelijk heeft ze natuurlijk!
Vandaag, na een bezoekje aan de kapper, besluit ik nog eventjes langs broer en co te gaan....Met dat ik binnenkom zegt de oudste" Maar tante Wendy wat zie jij er vandaag mooi uit " "Anders dan niet?" vraag ik..."Jawel hoor, maar vandaag zie je er nog vele mooier uit"...Smelt smelt smelt...
Wanneer is het het juiste moment om aan nieuwe mensen in je leven te vertellen dat je een Ksurvivor bent? Val je onmiddellijk met de deur in huis, wacht je tot die nieuwe kennis de kans heeft gekregen om te ontdekken wat voor een toffeke je wel bent, of kies je voor de gulden middenweg? De tijd zal het me waarschijnlijk wel leren... Ik merk dat heel wat dingen die ik onderneem doorspekt zijn met mijn érvaring. Het is mijn geschiedenis, het heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben...
1 jaar...vandaag is het ál 1 jaar geleden dat ik de laatste grove middelen inzette, vernietigingswapens van het strafste soort,die geen enkel Kcel nog levend zouden laten... En één jaar later blijken ze goed werk geleverd te hebben... I'm a survivor!
Vandaag is het ook 1 jaar geleden dat lotgenootje Nan haar Ja-woord gaf aan Wim! Ik leerde Nan kennen via het VLKforum. "Nan, je bent er eentje uit de miljoenen"...zelfs op de dag van hare trouw vond ze de tijd om mij lieve, opbeurende smsjes te sturen...Super toch! Nan en Wim ik wens jullie een dikke proficiat met jullie "katoenen huwelijk"!
20.000 reizigers namen gisteren de trein naar de zee...Massaal werd er weer vanuit het binnenland naar de kust getrokken...zo ook A en ik. Je kon er net niet over de koppen lopen...het wemelde er van de dagjestoeristen, vroeger ook wel frigoboxtoeristen genoemd...maar een frigobox blijkt al lang niet meer van deze tijd te zijn.
Na een treinrit van twee uur en een half kwamen we eindelijk aan in Oostende, de Koningin der badsteden... Na een wandeling over de dijk, windowshopping en de innerlijk mens gespijst te hebben, was het tijd voor een wandeling op het strand...al voelde het water warm aan ... aan meer dan pootje baden durfden we ons toch niet te wagen...zo langs en door het water wandelen was toch best wel vermoeiend... hoogste tijd om kleren uit te doen, kuiltje in het zand te maken, handdoek goed te leggen...we hadden ons goed geïnstalleerd,klaar om effe wat uit te blazen...waren het niet dat er ineens een ontzettende wind kwam opzetten die A en ik in een mum van tijd omtoverde tot zandmannetjes...verre van plezant zo overal zand...gelukkig boden de dijkzetels (= een strandzetel, maar dan eentje die op de dijk staat) een goed alternatief...Ze waren best wel comfortabel, zo comfortabel zelfs dat ik eventjes moet ingedut zijn. (ik-die het zo moeilijk heeft om waar dan ook in slaap te vallen) Om 19.00 namen we weer de trein richting Limburg...
@A: " Heb ik je al gezegd dat ik je een straffe madam vind? Ondanks dat je zelf een moeilijke periode achter de rug hebt, sta je voor iedereen steeds weer klaar. De operatie die je begin september nog moet ondergaan, zal weer zwaar zijn...je zal terug een stapje achteruit doen...maar daarna is er maar één weg...vooruit...naar de top"
En dan vandaag... ...genieten, relaxen, zen...
Zoals de traditie het voorschrijft startten Caro en ik met een uitgebreid ontbijt. Het zonnetje was al vroeg van de partij...en de weermannen hadden gelijk het beloofde een hete dag te worden. " Ze verklaren ons voor gek, zullen we niet afbellen, we gaan daar alleen zijn,...ach ja, dan maken we enkel gebruik van het buitenzwembad..."waren enkele van onze bedenkingen... maar wat bleek...we waren niet de enige zotten die vandaag een bezoekje brachten aan de sauna (allemaal vorige week-tijdens het druilerige weer- geboekt natuurlijk). Het was zelfs de drukste keer van al de keren dat we er geweest zijn...
En het moet gezegd...zo'n sauna tijdens heet weer het is weer eens wat anders...In de winter zijn Caro en ik nogal eens geneigd om te snel achter elkaar de sauna's uit te proberen, waardoor we eigenlijk niet voldoende rusten tussen de sauna's door...vandaag hebben Caro en ik enkel in de voormiddag een saunake gedaan...daarna ons goed laten afkoelen, regelmatig een duik genomen in het zwembad en geprofiteerd van het zonneke...tot het tijd was voor de opgieting...zo'n opgieting in de the fox is gewoon zalig...een uur en kwartier duurt de opgieting daar...ik hoor jullie al puffen...maar echt het is goed te doen, het is ook niet aan één stuk en regelmatig wordt de deur opengezet om frisse lucht (30 graden hahaha) binnen te laten. Na een half uurtje is er een kwartiertje rust...waar we verwend werden met bevroren fruit, meloen, water,...Verwennen...je ziet en merkt in alles dat het hun passie is (welkomst drankje, hapjes, fruit...) Het laatste halfuur is het minst zwaar...je zweet wel vlugger en meer...bij een vrouw duurt het gemiddeld 20 minuten voor ze echt begint te zweten...maar ik was een uitzondering hoor...al na 5 minuten liep het zweet in stromen langs mij af....Werden we ingesmeerd met honing- je moet mijn velletje nu eens voelen.... zo zacht als dat van een babytje ...en tenslotte kregen we nog een massage met gecrunched ijs....Puur genieten!!!! Na de opgieting ons weer goed laten afkoelen (onderdompeling, ijskoude emmerdouche, insmeren met ijs, een plons in het zwembad) en weer heel wat rusten...om tenslotte onze dag af te sluiten met een goede scrub! Ik voel me herboren...heb dankzij de natte, ijskoude handdoek geen last van een dikke arm...ben wel moe...want het kost toch heel wat energie...
Kan ook niet anders...na de nationale regen van gisteren is eindelijk het zonneke van de partij...en ze blijft toch wel een paar daagjes op bezoek...mijn humeur stijgt onmiddellijk van -10 naar +++10...Ik word pas den 30ste juli terug in de Wetstraat verwacht...heb dus nog een hele week om te genieten...en onmiddellijk maak ik plannen voor de komende dagen.
Donderdag met A. naar't zeetje...een beetje uitwaaien, terrasje in het zonnetje, pootje baden, leuke gesprekjes met A., een beetje zonnenbaden (I hope)...was het al maar donderdag
En vrijdag naar de sauna met C....hihihi net nu ze hier in de kempen 28 graden voorspellen...maar er is een buitenzwembad en tijdens de sauna's door kunnen we proberen een mooi kleurtje te krijgen. Kijk er ontzettend naar uit...het is mijn eerste keer sinds 2 jaar...Ik zie de haren van mijn kiné al omhoog komen...Ja Inez, ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, ik zal mijn voorzorgen nemen en een natte, koude handdoek rond mijn arm wikkelen en als ik voel dat ie desondanks toch dreigt dikker te worden dan kom ik er uit. 't Is toch ook wel spannend....zo'n eerste keer na mijn BK.
En nu ben ik ermee weg...nog effe wat gaan genieten!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
