27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
28-06-2009
Blame it on the hormonen
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad...maar chicklit lezen (waarin iedereen uiteindelijk de prins op het witte paard tegenkomt ), Bridget Jones, het zonneke, leuke babbels....hebben hun werk gedaan. Ik heb de klik gemaakt. Het moet maar eens over and out zijn. Geen enkele man is de moeite waard om mij zo slecht over te voelen...En hé...was ik niet diegene die van de daken schreeuwde dat je het geluk niet van een ander mag laten afhangen???!!! Ga dat meteen weer in mijn achterhoofd steken. Want ik heb zoveel om gelukkig te zijn...Maar het neemt niet weg dat ik van tijd tot tijd...tja blame it on the hormonen...zowat groen zie van jaloezie...Jaloers omdat ik het leven van een normale 32jarige wil (maar ja wat is dan weer normaal hé)...jaloers op de vriendinnen die huisje-tuintje-boompje-kindje hebben...boos omdat ik niet over de energie bezit die ik zo graag zou hebben, boos op meneertje angst...En dan kan ik de tranen niet tegenhouden...alleen stoem dat het dan meestal op mijn werk gebeurt...maar goed dat ik begripvolle collega's heb en dat ze weten dat ik zo eens om de 2 maanden in zo'n mood beland. (Zo vaak is dat toch niet, toch?!) Tja een vrouw in de menopauze hé...We kunnen er gewoon niets aan doen...maar ons hormonen (of gebrek eraan) slaan soms al eens op til
Soms heb je zo van die rotdagen...dagen waarop alles vierkant lijkt te draaien. Alles lijkt je tegen te zitten. Niets kan je interesse nog wekken, niets lijkt je maar te lukken. Het zijn geen leuke dagen...je zou ze liever niet hebben, maar veel zeggenschap heb je daarin niet al te vaak. Ze overkomen je...en er lijkt soms helemaal geen einde aan te komen.
Ahwel...op zijn zachts gezegd begaf ik me de laatste week in zulke dagen....(al ken ik dan wel de reden waarom)
Het begon allemaal zoals in een sprookje...of zoals in de film...Ik leerde een leuk iemand kennen...de KLIK was er, de vonk sloeg over...maar mooie sprookjes duren niet lang...en helaas was ook deze droom een bedrog...De weg der liefde zou geen afstand mogen kennen...maar 160 km leken toch te ver om de prille liefde te laten overleven. Het deed pijn...het afscheid was hartverscheurend...zowel voor mij, maar ook wel voor hem. Ik ben boos geweest...heel boos...boos zoals ik nog nooit (neen zelfs niet bij diagnose, tijdens en na kanker) boos was geweest...ik heb mezelf veroordeeld, mezelf verweten... Tijdens al dat verdriet kwamen er meerdere dingen naar boven...dingen die in mijn onderbewuste toch nog veel pijn bleken te doen...En ineens dacht ik aan de mindfulness...wees mild voor jezelf, besef dat je je gedachten en gevoelens niet bent...dat ze komen en gaan...maak ruimte. En makkelijk was het niet...Maar iedere dag is een nieuw begin...een nieuwe kans. En dat ik een straffe madame ben, dat weet ik...en ook al was dat afgelopen week geenszins het geval...ook dat is niet erg... Stilaan kruip ik er weer uit en herontdek ik weer de kracht diep in mij.
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
), Bridget Jones, het zonneke, leuke babbels....hebben hun werk gedaan. Ik heb de klik gemaakt. Het moet maar eens over and out zijn. Geen enkele man is de moeite waard om mij zo slecht over te voelen...En hé...was ik niet diegene die van de daken schreeuwde dat je het geluk niet van een ander mag laten afhangen???!!! Ga dat meteen weer in mijn achterhoofd steken. Want ik heb zoveel om gelukkig te zijn...Maar het neemt niet weg dat ik van tijd tot tijd...tja blame it on the hormonen...zowat groen zie van jaloezie...Jaloers omdat ik het leven van een normale 32jarige wil (maar ja wat is dan weer normaal hé)...jaloers op de vriendinnen die huisje-tuintje-boompje-kindje hebben...boos omdat ik niet over de energie bezit die ik zo graag zou hebben, boos op meneertje angst...En dan kan ik de tranen niet tegenhouden...alleen stoem dat het dan meestal op mijn werk gebeurt...maar goed dat ik begripvolle collega's heb en dat ze weten dat ik zo eens om de 2 maanden in zo'n mood beland. (Zo vaak is dat toch niet, toch?!) Tja een vrouw in de menopauze hé...We kunnen er gewoon niets aan doen...maar ons hormonen (of gebrek eraan) slaan soms al eens op til 
