27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
De Roparun is een grootse hardloopwedstrijd waarbij geld ingezameld wordt voor het goede doel. Het is de langste non-stop-estafetteloop ter wereld: het parcours van Parijs naar Rotterdam is ongeveer 530 kilometer lang. In het pinksterweekend van 30-31 mei en 1 juni 2009 vindt de achttiende editie plaats.
De Roparun is een Nederlandse organisatie, waaraan ook enkele Belgische teams deelnemen.
Deze unieke hardloopwedstrijd heeft een even uniek doel: trachten leven toe te voegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven. De opbrengst van de jaarlijkse Roparun gaat namelijk naar de palliatieve zorg ten behoeve van kankerpatiënten.
De teams uit België schenken hun opbrengst aan Stichting Roparun. Stichting Roparun schenkt de donaties van 2009 van de Belgische teams aan Kom op tegen kanker, waardoor hun geld naar Vlaamse (Belgische) projecten voor palliatieve zorg gaat.
Renilde Jaupin (klik op haar naam om naar haar gelegenheidsblog te gaan) is één van de deelnemers uit het team Lotgenoten Vlaanderen. Als fietser hoopt ze in totaal 258 km bij elkaar te fietsen. Voor elke km dat ze fietst zou ze zich willen laten sponsoren. Renilde is een lotgenote die ik ken uit de mindfulnessgroep. Ik vind dit heel knap van haar en bovendien zeer moedig. Daarom wil ik haar alvast vanop mijn blog aanmoedigen en héél veel succes wensen...
Met een klein hartje spoor ik voor de eerste keer terug naar BXL...samen met de treinbabes...content om weer te kunnen werken, naïef dat ook....3 maanden zou ik nodig hebben om weer ingewerkt te geraken, om weer 100% mee te draaien als inwerkingsconsulente...
We zijn nu 1 jaar verder...
Een jaar met veel hoogtepunten, maar ook met diepe dalen. Zeker in de eerste 6 maanden kwam ik mezelf regelmatig tegen. Ik vond het zo frustrerend de confrontatie met mijn grenzen...grenzen die er vroeger niet leken te zijn...doorgaan en maar blijven doorgaan....grenzen die nu zo snel bereikt worden... De Wen die de deur dichtdeed in oktober 2006, was niet meer dezelfde als de Wen die de deur vorig jaar april opendeed .wat had ik het daar best lastig mee
Een jaar waarin ik regelmatig serieus over mijn grenzen ging...wetende dat ik mijn grenzen moet bewaren, dat ik moet luisteren naar mijn lichaam....maar dat dát makkelijker gezegd is dan gedaan, mocht ik afgelopen jaar regelmatig ondervinden...een regelmatige break op het werk moest er worden ingelast...om de batterijen weer op te laden.
Maar gelukkig waren er mijn collega's...zoveel begrip dat ik van hen kreeg, zoveel steun dat ze me gaven...ik had dit nooit durven dromen...Ik wist natuurlijk wel dat ik in een fantastisch team werkte...maar ze zijn simpelweg gewoon the BEST!
Maar helaas werk ik niet echt kort bij de deur...Beringen -Brussel...alleen enkel al een dik anderhalf uurtje pendelen. Auto trein -metro...wat een energie vergt dat van een mens...Vaak was ik al stik kapot wanneer ik in de Wetstraat aankwam...en dan moest ik nog beginnen te werken
Dokters, familie, vrienden allemaal probeerden ze me te overtuigen om mijn overplaatsing te vragen maar ik wou niet weg uit Brussel, uit dat fantastisch team
Tot eind maart mijn energiepeil staat weer onder nul een break moet weer worden ingelast en ik besef Wen, het wordt tijd dat je keuzes gaat maken ik moet eerlijk zijn tegenover mezelf Brussel halftijds ça va maar voltijds geen haalbare kaart Ik zou hooguit nog een jaar halftijds kunnen werken maar wat daarna??!!! Halftijds loopbaanonderbreking is financieel gezien geen optie
Er moeten keuzes worden gemaakt...maar die maak je niet over één nacht ijs...Het was niet makkelijk maar ik besluit dat ik niet naar fulltime kan in Brussel Ik vraag verschillende gesprekken aan int kader van mijn loopbaan Ik vertel mijn verhaal en ze zijn het erover eens een oplossing moet er komen.
Er blijken 2 opties te zijn ofwel proberen om mijn mutatie aan te vragen naar Limburg ofwel toch in Brussel blijven werken maar meer thuiswerk doen. Hooguit 2 keer per week naar Brussel en de andere dagen gewoon van thuis uit blijven werken. Dit houdt dan wel in dat ik geen consulentenwerk kan doen, maar een ondersteunende functie zal hebben maar dat vind ik helemaal geen erg het is een win-win situatie ik blijf in het SUPERteam van Brussel werken en mijn collegas en verantwoordelijken kunnen beroep blijven doen op mijn krachten J
Het is nog niet helemaal in kannen en kruiken...concrete afspraken moeten er nog gemaakt worden, nog een goedkeuring van hogerhand is er nodig, mijn werkpost hier thuis moet worden ingericht zodat ik optimaal van thuis uit kan werken...Maar we hebben dan ook nog tot eind juni de tijd...want mijn halftijds omwille van medische reden is alvast tot dan goedgekeurd...
Geef toe...30+2 klinkt toch stukken beter dan 32... Jaja deze jongedame telt sinds maandag 32 lentes. Niet dat het aan mij te zien is, integendeel zelfs Vaak geloven mensen niet dat ik ál 32 ben....nee ze schatten me stukken jonger. Is eigenlijk altijd al zo geweest...alhoewel toen ik 16 was...wat ondertussen ook alweer 16 jaar geleden is...toen zag ik er best volwassen uit voor mijn leeftijd... In mijn herinnering staat nog haarscherp mijn 21ste verjaardag...samen met mijn peter ging ik een gouden armband uitkiezen...waarop de winkeljuffrouw vriendelijk vroeg..."Is het voor je plechtige communie?" Euhm, neen niet echt antwoordde ik...."voor je 18de verjaardag dan?" Euhm neen ook niet....het is voor mijn 21ste verjaardag...zelden heb ik een winkeljuffrouw gezien met zulke rode kaken....hahahaha
Soit...30+2...ik heb het alvast goed gevierd! Op zaterdag een verrassingsontbijt in Aken...met dank aan Caro en Christo....Het ontbijtbuffet was meer dan de moeite waard...we konden er dus tegen om een dagje te shoppen...buit van die dag: een paars jurkje 's Avonds naar goede gewoonte op zaterdag nog eentje drinken met de vrienden in de Dool in Helchteren. Zondag lekker lang uitgeslapen...om in de namiddag een fietstochtje met de nichtjes te maken. Maandag redelijk vroeg uit de veren...op het programma...een fotoshoot in de voormiddag en ja hoor weer gaan shoppen in de namiddag...Shoppingpartner die dag was GI Sanne...Lunchen, shoppen en véél héél véél tetteren....'k Heb ervan genoten! En vandaag tenslotte mijn verjaardagsweek afgesloten met een feestje voor de familie.
De kanker, die ik maar al te graag zó ver achter mij wil laten...wat kwam die ineens angstvallig dichtbij....
Een tijdje geleden voelde ik plots een knobbeltje in mijn borst. Na héél wat slapeloze nachten heb ik er mijn huisarts toch maar eens naar laten kijken. Conclussie: waarschijnlijk littekenweefsel dat je nu pas voelt, omdat je ook daar bent vermagerd... maar ik ga geen risico's nemen...ga er toch maar een echo van laten nemen, dan ben je gerustgesteld.
En zo geschiedde...Echo-afspraak werd vastgelegd en vorige dinsdag kon ik gaan....de zenuwen gierden door mijn lijf...want you never know...en ik voelde gewoon dat het geen littekenweefsel was. De echo die me op mijn gemak had moeten stellen, had een averechts effect....onduidelijk wat het is, verder onderzoek is nodig, er zal in geprikt moeten worden, bel morgen maar naar je gyneacoloog.... Slik....toch wel effe schrikken...de nare film van een paar jaar geleden werd opnieuw afgespeeld...en opnieuw en opnieuw...alsof ik de replay-knop had ingedrukt en de pauzeknop maar niet vond. Woensdagochtend mijn gyn gebeld...ze stelde me gerust....het zal waarschijnlijk wel om een cyste gaan, maar ik wil het toch graag verder onderzoeken...kom morgen maar naar het borstcentrum. Die donderdag was het razend druk in het borstcentrum....gelukkig maar dat mijn gyneacoloog me had zien inschrijven en me onmiddellijk naar de radiologie-afdeling liet gaan voor opnieuw een echo. Deze keer stelde ze mij daar wel meer op mijn gemak (het zit hem toch echt in de woordkeuze van de dokters...hmmmm sommige dokters hebben toch echt niet geleerd hoe te communiceren met hun patiënt)...ik denk niet dat het iets is, maar ga een fijne naald punctie doen. Mijn gyn werd erbij geroepen, punctie werd gedaan (ook toen weer die nare film...een déjà vu) In plaats van een beetje weefsel, konden ze heel het knobbeltje leeg trekken...Hoogstwaarschijnlijk een cyste dus....Bel me woensdag maar voor de uitslag...hèhè...ik was geruster, maar in mijn achterhoofd spookte het toch nog hoor. En vandaag dus alleen maar positief nieuws....Het knobbeltje in mijn borst was een goedaardige cyste Eind goed al goed
Cradle the weight of your life You can survive What lies before you It's only a matter of time Before the night Turns into day ( Anastacia- Seasons change)
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
Geef toe...30+2 klinkt toch stukken beter dan 32...
